Hauk en hazze

[p. 99]

24

Sa woe se 't ha en sa bart it. Dalik kear ik de auto en sjoch net mear om, wat ek gjin sin hawwe soe, om't triennen my it sicht belemmerje. As ik wer wat sjen kin, is de trein al fuort.

Ik sil noch even by Ale en Ruby del en freegje oft se fannejûn komme te iten. Twa fette einen lizze al in skoftke yn 'e koelkast te wachtsjen om optsjinne te wurden. Wylde einen, dêr't Ruby gek op is.

Fansels sil' we 't wer ha oer de fisk - de iel dy't fan 't simmer ryklik boppe wetter helle is - en oer 't stedsfolk dat dit dochs mar misse moast. Us itentsjes bin' ommers wichtich en ûnmisber, hast yn 'e selde oarder fan ûnmisberens as iten dat sels is.

Ruby sil myn trui wol ôf ha, soarchsum as se is foar elk dy't geregeld de kop om 'e doar stekt, al is 't inkeld om even de fleurige ferhalen oer har bertelân oan te hearren. En fleurich is se, yntusken grou fan de opfolger fan Ale, of oars in famke dat noch wolris in fisker trouwe sil.

Se sjocht dalik dat ik net samar even del kom, mar lykas Ale freget se nearne nei as se kofje ynskinkt.

It itentsje is regele en ik set ôf, werom nei de pleats dy't my like frjemd foarkomt as de alderearste kear

[p. 100]

dat ik de reed opried. No dan sûnder bûnzjend hert, sûnder dreamen.

As ik it hiem opdraai, betraapje ik mysels der op stikem oan Amsterdam te tinken; wêr't Lysbeth op dit stuit úthingje sil. Dy sil har wol gjin gelegenheid foarbygean litte; iepenings fan tentoanstellings, in nij kafee - nij fan foarm, nij fan kleur - dat ynwijd wurde moast. Of is se yntusken mem en hat se nearne mear tiid foar? Mooglik is se ferhuze, mar dan wol yn 't sintrum bleaun fan dy stêd dy't neffens har altyd gûnze, dêrst altyd minsken om dy hinne hiest.

Boppe de pleats is de loft tichtlutsen en ûngemurken hat it leadgriis plak makke foar fealgiel.

Dit waar wie der geskikt foar; waarm yn 'e kafee's te sitten en wat nei freonen te harkjen, it al of net mei har iens te wêzen, wylst bûten it ferkear der om troch gie, de taksy's dy't noait rêst hienen. En wer thús, wêr't dat dan ek wie, earne trije-heechachter of seis-heech yn 'e Bijlmer, altyd de wittenskip dat oeral om dy hinne oaren sliepten en dreamden, net te sjen, mar leau mar dat se der wienen. Jawis, de freonen dy't ik dêr noch hie, soe 'k wolris opsykje kinne. Sûnder mis krige ik ûnderdak.

Ik haw it kâld en bin der ynienen wis fan. Ik moat hjir wei! Is 't net hjoed, dan wol moarn of oaremoarn. En net te oeral, om't it dan op in flecht begjint te lykjen. Nee, in pear dagen moat ik it my noch oan tiid dwaan. En oan 'e kachel sil 't net lizze, dy hâldt it noch wol even út.

As ik nei binnen sil, lit ik my de kaaien út 'e han-

[p. 101]

nen falle en haw lang wurk om dy werom te finen yn 't gers. Dat ferrekte gers dat al wer fierste lang is! Ik hie gjin tiid hân of wie 't fergetten doe't it der fan 't hjerst noch ien kear ôf moast. De tún bylket dan ek hast wer sa't ik dy eartiids oantroffen hie; slim ferwyldere. Oer net al te lange tiid sil 't wer ta de grûn út brûze en dalik al gjin partij wêze foar de Toro. Mar 't is myn soarch ek net mear. De nije bewenner moat him der mar mei rêde.

Wat ha 'k eins noch yn 'e hûs te sykjen, behalven te sjen wat strak fuort kin, en dat kin it measte.

Yn 'e keamer fiel ik my in frjemd, op besite by mysels. It pronkstik fan G, har ‘Hoop is lijdens troost’, stiet glânzgjend op 'e skoarstienmantel. It liket it iennichste foarwerp dat hjir net heart, de rest is dof en fersliten en kin sa by de dyk.

Mei wat flibe poets ik de diggel nochris op en stek him gau yn 'e bûse. Dy sil 'k bewarje as wie 't goud. No gau hjir wei, nei bûten om te sykheljen.

Wer bûtendoar is 't oft de kjeld him no pas goed op 'e wrâld stoart, wylst de mar him ek al net mear fan 'e loft ûnderskiedt, deselde kleur en like driigjend.

Wat sil 'k? Noch ien kear mei de skou de mar oer? Noch ien kear de boel útdaagje? Jawis! En net mear hoaze, mar dalik fuort, fol gas!

Mar as ik besykje om it ferinnewearre tou fan it pealtsje los te krijen, slagget my dat net om't de fingers net wolle. It liket ferdomd wol oft de froast de guozzen diskear foar is. En oft dat net genôch is, begjint it, earst noch súntsjes, mar dan al gau flink te snijen.

Myn lilkens boazet oan. Dan mar mei ien traap it

[p. 102]

tou midstwa. Der moat wat stikken! Hielendal no't der noch gjin spat iis is om oan stront te farren.

‘Zdrastvoejte, minja zavoet Gee i ja otsjen ljoebljoe snjek!’

As ik my omdraai, stiet se flak foar my en gniist foarsichtich. Mei beide hannen hâldt se grutsk in grouwe hazze oan 'e efterpoaten omheech, wierskynlik rekke mei deselde hagel as de aksters en de einen.

‘Dy ha 'k de kening ôfpakke kind. Dy hoecht ek alles net!’

‘Gelyk hast! Mar foar jûn ha we al in pear einen! Wat dogg' we dêr dan mei?’

‘Hy is noch foar dyn jierdei!’

‘O, myn jierdei... Sil’ we dy nije wike dan noch even ynhelje? Mei Ale en Ruby en alle oaren?’

Se gniist wer en oerlanget my hast plechtich de hazze.

Om ús mei 't noch wol even snije, alles wyt. Al wie 't inkeld om ús fuotprinten rûnom op it hiem goed dúdlik efter te litten. Dy lytse fan G njonken dy grutte fan my.

Us kening hie him hjir wer ris sjen litten. En G hie him foar west.