Den lieffelycken paradys-vogel tot Godt om hoogh vlieghende

Hertelyck verlanghen naer Jesus.

Stemme: Courante Monsieur (oft) Philis myn tweede ziel.

Wildy eens weten Heer, hoe sterck, hoe teer, hoe seer,

Dat uwe liefde in my brandt en blaeckt,

[p. 127]

 

En hoe mijn ziel naer u haeckt en snaeckt

 

'k En sal u dien zielen brandt

 

Niet thoonen door een dorr' oft dorstigh landt,

 

Oft door een roos die van de sonn' verslenscht,

 

Maer door een hert dat naer het water wenscht,

 

2. Ghelijck een hert oft dijn,, wenscht naer een klaer fontyn,

 

Om laeffenis te vinden voor sijn pyn,

 

Soo wenscht mijn hert om by u hert te zijn:

 

Ghy zyt de leven fontyn

 

Uw'waters zijn veel soeter als den wijn;

 

Die sijnen dorst eens bluscht aen die fontyn

 

Sal in der eeuwigheydt niet dorstigh zyn.

 

3. Den hertens dorst is groot,, als hy serpenten doodt,

 

Ah! die de sonde doodt, dat helsch serpent;

 

Dorst naer uw'liefde noch soo vehement:

 

Den hert die loopt dan noch soo snel,

 

Wanneer hy siet de jaghers op sijn vel:

 

Hoe dat de helsche jaghers snelder zyn.

[p. 128]

 

Hoe dat ick snelder loop naer uw' fontyn.

 

4. Als David eens hadd' dorst, sprack hy met drooge borst,

 

Hy wenschte ende riep met heesche stem

 

Om water der sistern' van Bethlehem;

 

Dry kryghs-mans zyn strackx in de weir,

 

Sy breken kloeckelijck door't vyandts heir

 

En hebben David in een hellement

 

Van dat gewenschte water voor-geset.

 

5. Hadd' ick in deês woestyn,, en teugh van die fontyn,

 

Niet van den borne-put van Bethlehem,

 

Maer van het Hemels schoon Jerusalem:

 

Myn hert door breeckt wel duysent mael,

 

De blauwe wolcken van des Hemels sael,

 

Ick dorst naer eene druppel nattigheyt

 

Van de rivier die de stadt Godts verblydt.

 

6. De wereldt die en blust noch en dorst, noch wensch, noch blust

 

De schepsels altemael die hebben dat,

 

De schepsels zyn sisternen sonder nat:

[p. 129]

 

Sy laten hunne minnaers droogh,

 

s'En paeyen, oft versaeyen hert oft oogh,

 

Maer ghy soeten Heer en anders geen,

 

Ghy zyt de levende Fonteyn alleen.

 

7. Wanneer sal die fonteyn, voor my eens open zyn;

 

Wanneer sal ick eens gaen uyt die droogh sandt

 

Naer de fonteyn van't Hemels Vader-landt;

 

Terwyl dat ick hier dagh en nacht

 

Naer u ô levende fonteyne wacht,

 

Sal myne woon-plaets in des wereldts-plyn

 

By de fonteyn van uw'vyf Wonden zyn.

 

 

 

Die in deês klaer fonteyn soeckt sijne laeffenis,

 

Die ziel wordt ryck in Godt, soo diep als't water is.