Davids psalmen
(1733)–Jan van Belle–
Auteursrechtvrij
[pagina 307]
| |
Honderd-en-zévende Psalm; voor Instrumenten. | |
[pagina 308]
| |
Psalm CVII.1.
Komt, looft den Heere, om réden
Dat hy goeddaadig is:
Zyn' goedertierenhéden
Zyn eeuwig vast en wis;
Dus zy der geenen taal
Die God verloste uit banden,
Die hy zo meenigmaal
Bevrydde uit 's vyands handen;
2.
Die hy te zaam vergaêrde
Van oost, west, noord en zee;
Die 't woeste pad der aarde
Doordwaalden stad noch steê
Ter wooning' vonden, door
Den hongersnood vervielen,
Na water dorstten, voor
Hunne overstelpte zielen.
3.
Zy riepen tot den Heere
In hunne angstvalligheid;
Die heeft ze, zyner eere,
Gered, te recht geleid,
Ter woonstad in doen gaan.
O! dat ze God nu pryzen,
Zyn' goedheid, wonderdaân
Voor 't mensdom klaar bewyzen.
| |
[pagina 309]
| |
4.
Hy heeft den dorst verzadigd
Der dorstigen na nat,
Met spyze begenadigd
Elkeen die honger had;
Die in het duister, naar,
En in doods schaduw' lagen,
Verdrukt, in de yzers zwaar
Geboeid en vast geslaagen:
5.
Omdat ze Gods geboden
Weêrstreefden; wyl de raad
Des hoogsten aller goden
Van hen zelf wierd versmaad:
Dies heeft hy 't hert in hen
Verneêrd door zwaarighéden.
Zy zyn gestruikeld, en,
Gants hulploos, misgetreeden.
6.
Doch riepen zy na boven
Tot God, in hunnen nood;
Hy bragt ze uit duist're klooven
En schaduw' van de dood,
Ja brak hunn' band van één.
O! dat ze God nu pryzen,
Zyn' goedheid wonderheên
Voor 't mensdom klaar bewyzen.
| |
[pagina 310]
| |
7.
Hy brak de kop're deuren
En yz're grendels af.
De zotten doet hy treuren,
Tot hunner zonden straf
En plaag voor slinks bestaan:
Wyl ze alle spyze wraakten,
En eindlyk zelf tot aan
De poort der dood genaakten.
8.
Doch baden zy den Heere
In hunne angstvalligheid;
Die heeft ze, t'zyner eere,
Ten noodstande uitgeleid:
Hy heeft by stemgeluid
Zyn woord aan hen gezonden;
Hy heelde en rukte ze uit
Hunn' kuilen, naare afgronden.
9.
Dat zy hunn' lof doen merken
Voor God, zo goed en waard,
En zyne wonderwerken
Voor alle volk op aard';
Dat zy den Heere altyd,
Lofofferende, pryzen,
En, juichende en verblyd,
Zyn' werken, klaar bewyzen.
| |
[pagina 311]
| |
10.
Zy die de zee bebouwen,
Op groote wat'ren gaan
Koophandel doen, aanschouwen
Gods werken, wonderdaân
In peilloos diepen grond:
Daar ryst, slegs op zyn spreeken,
Een stormwind, die terstond
De golven op doet steeken.
11.
Nu hémelhoog gesteegen,
Dan afgrondwaarts gesneld,
Zyn ze angstig en verlégen,
Zo dat hunn' ziel versmelt:
Zy dansen, wagg'len t' zaam
Als dronkaarts, ongebonden,
En worden, hoe bekwaam,
In wysheid gants verslonden.
12.
Doch roepen ze in gevaaren
Tot God, die helpt ze 'er uit;
Hy doet den storm bedaaren,
En stilt het woest geluid
Der golven, hoe beroerd;
Dies zyn zy blyde mensen:
Wyl hy ze heeft gevoerd
Ter haven van hun wensen.
| |
[pagina 312]
| |
13.
Dat zy hunn' lof doen merken
Voor God, zo goed en waard,
En zyne wonderwerken
Voor alle volk op aard';
Dat zy hem 't hoogst van staat
In 's volks gemeente noemen;
Dat zy hem in den raad
En stoel der oudsten roemen.
14.
Hy maakt, van frisse beeken
En watertogten, woud
En dorre en schraale streeken,
Van 't vrugtbaar land een zout,
Om 's volks boosaardigheên;
Hy maakt weêr 't woud tot vlieten,
Doet wat'ren na beneên
Uit dorre streeken schieten.
15.
Hy geeft daar huizen, hoven,
Aan elk die honger had:
Zy stigten daarenboven
Ter wooninge eene stad,
Bezaaijen 't akkerland
En planten wyngaardlooten,
Daar haast aan allen kant
Veel vrugt van word genooten.
| |
[pagina 313]
| |
16.
Hy doet ze door zyn' zeegen
Vermeerd'ren daar ter steê,
En maakt ze nooit verlégen
Door 't mind'ren van hun vee;
Daarnaa doch neemen ze af,
En komen, in 't byzonder
Door druk en kwaad, in 't graf,
Door droefenis ten onder.
17.
Hy doet verachting daalen
Op hunne mogendheên;
Hy doet ze in 't woeste dwaalen,
En, daar geen weg is, treên;
Terwyl hy de armen stelt
Op 't hooge en uit vermoeijen,
Doende als het vee op 't veld
De huisgezinnen groeijen.
18.
De oprechten, die dit merken,
Zyn blyde in 's herten grond;
Maar alle onrechte werken
Verstoppen hunnen mond.
Die wys is neem' dit aan,
Om, met gezonde réden,
Te letten, acht te slaan
Op Gods goeddaadighéden.
|
|
