Davids psalmen
(1733)–Jan van Belle–
Auteursrechtvrij
[pagina 291]
| |
zyt met eere en majesteit bekleed; Hy die zig dekt, kleedswys,
met licht en glansen, Als een gordyn uitrekt des hémels tran-
sen, De zold'ring van zyne opperzaalen in De wat'ren bouwt,
zig, op zyn' wil en zin, De wolken stelt tot eenen snellen wa-
gen, Op vleug'len van den wind zig voort doet draagen;
 | |
Honderd-en-vierde Psalm; voor Instrumenten. | |
[pagina 292]
| |
Psalm CIV.1.
Loof God, myn' ziel! o Heer, zo groot en breed!
Gy zyt met eere en majesteit bekleed;
Hy die zig dekt, kleedswys, met licht en glansen,
Als een gordyn uitrekt des hémels transen,
De zold'ring van zyne opperzaalen in
De wat'ren bouwt, zig, op zyn' wil en zin,
De wolken stelt tot eenen snellen wagen,
Op vleug'len van den wind zig voort doet draagen;
2.
Die de engelen tot geesten worden doet,
Zyn' dienaars tot een' vlam, een' heeten gloed,
Heeft de aard' wel vast op haaren grond gelégen,
Zo dat ze nooit zal wank'len, nooit beweegen.
Gy had ze als in een kleed en deksel van
Des afgronds poel; de wat'ren, hooger dan
De bergen, zyn uw schelden, God der Goden!
Zyn in der haaste uw' donderstem ontvlooden.
3.
't Gebergt' rees op; de dalen daalden, Heer!
Ter plaats', die gy voor hen gegrond had, neêr.
Gy stelde een' paal daar zy nooit over trekken;
Ook zullen zy niet wéder de aard' bedekken,
Die bronnen van zig uitzend dalwaarts aan,
En tussen het gebergte heen doet gaan;
Al 't veldgediert' komt drinken uit die beeken,
Daar de eezels in het woud hunn' dorst meê breeken;
| |
[pagina 293]
| |
4.
Daar 't pluimgediert' des hémels woont en zweeft,
En tussen loof en takken stem uitgeeft.
Hy drenkt volop uit zyne hémelhoven
't Gebergte; door de vrugt uws werks van boven
Word de aarde staâg verzaadigd t' aller steê.
Hy doet het gras uitspruiten voor het vee,
En 't kruid, den mens zo dienstig, zo vol waarde;
Hy is 't die 't brood voortkomen doet uit de aarde;
5
Ja ook den wyn, die 's mensen hert verheugt,
In 't aanschyn brengt een' olieglans van jeugd,
En 't brood, dat kragt in 's mensen hert doet komen.
Zo worden ook verzaadigd 's Heeren boomen,
De Seed'ren, die hy plantte op Liban, daar
Het pluimgedierte in nestelt, de ojevaar
Gehuisvest is op hémelhooge dennen,
Steenbokken op de hooge bergen rennen;
6.
Daar rotsen ten vertrekk' zyn voor 't konyn.
Hy heeft de maan ter tyden maat doen zyn;
Ook weet de zon haar ondergaand' geflonker:
't Word daadlyk nags als gy beschikt het donker,
Waarin al 't vee ten woesten woude uittreed,
Waarin, hoe naar, de leeuwen, jong en wreed,
Gaan briesen dat ze een dier ten roof verkloeken,
Gaam brullen om van God hunn' spys te zoeken.
7.
Zy schuilen by de opgaande zonne weêr,
En liggen stil in hunne holen neêr;
Dan gaat de mens weêr aan zyn werk, weêr heenen
Zyn' arbeid doen, tot de avond is verscheenen.
| |
[pagina 294]
| |
Hoe groot zyn, Heere! uw' werken? door uw' magt
Hebt gy ze t' zaam met wysheid voortgebragt;
Het aardryk is vervuld van uwe schatten;
En deeze zee, zo ruim in haar omvatten,
8.
Daar is het vol van klein en groot gediert',
Dat, zonder tal, door wriemelt, zwemt en zwiert;
Daar wandelen de vlotte zeekasteelen,
En walvis, die gy maakte om daar te speelen:
Zy wagten t' zaam op u, met al wat leeft,
Dat gy hen spys ten zynen tyde geeft;
Zy gaaren ze op, als gy hen begenadigt;
Ontsluit uw' hand, zy zyn met goed verzaadigd;
9
Sluit uw gezigt, zy zyn verschrikt, in nood;
Ontneem hen slegs den adem, zy zyn dood,
En keeren weêr tot stof, hun nietig wapen;
Zend uwen geest, zo worden zy geschapen,
En gy vernieuwt des aardryks gants gelaat:
Wyl 's Heeren eer dock eeuwiglyk bestaat.
Dat zig de Heere in al zyn werk verblyde:
Aanschouwt hy de aard', zy beeft ten allen tyde;
10.
Roert hy 't gebergt', het geeft een' rookdamp uit.
Ik zal den Heer myn zang- en maatgeluid,
Terwyl ik leef, myn' Psalmgezangen schenken;
't Zal zoet zyn voor myn' ziele aan hem te denken;
Ik zal in hem verblyd zyn, maar het rot
Der boozen en godloozen zal met spot
Van de aard' verdelgd, verdaan zyn. Loof, tot eere
Zyns heil'gen naams, loof, o myn' ziel! den Heere.
|
|
