Davids psalmen
(1733)–Jan van Belle–
Auteursrechtvrij
[pagina 201]
| |
den tot Hunn' dood toe, en hunn' kragt is fris.
 | |
Drie-en-zéventigste PSALM; voor Instrumenten. | |
Psalm LXXIII.1.
God is aan Isr'el immers goed,
Aan hen die rein zyn van gemoed.
Ik nu had byna misgetreeden,
Bykans geglibberd in myn' schreeden:
De vreê der boozen, van den zot
Baarde in my nyd en ergernis;
Daar zyn voor hen geen' banden tot
Hunn' dood toe, en hunn' kragt is fris.
2.
Zy zyn in moeilykheid noch pyn,
En niet geplaagd als and'ren zyn;
Dies worden ze ook, als met een' keeten,
Omringd van trots en hoog vermeeten;
| |
[pagina 202]
| |
't Geweld bedekt ze als een gewaad;
Hunne oogen puilen uit van vet:
Wyl 't boven hunn' gedagten gaat
Al 't geen waarop zy zyn gezet.
3.
Zy merg'len 't volk uit, maaken 't kaal;
Van boos verdrukken is hunn' taal;
Zy spreeken, hoog in top gesteegen,
Met hunnen mond den hémel teegen,
En voeren 't hoogste woord op aard'.
Zyn volk, van ramp als overstort
Uit volle beekers, hard bezwaard,
Keert zig hiertoe en zegt, of mort:
4.
Hoe zou 't God weeten? Ziet de Heer,
Die 't hoogste zit, in 't laagste neêr?
Dit zyn godloozen, die doch slaapen
In 't aardse, en voort maar schatten schraapen.
Vergeefs dan zuiverde ik myn hert,
En wies myn handen schuldloos af:
Wyl ik den gantsen dag myn' smert
En alle morgens voel myn' straf.
5.
Indien ik dus to spreeken dagt',
Zo waare ik trouwloos aan 't geslacht
Der vroomen; 'k heb 't gedagt te mogen
Verstaan; doch 't kwam my zwaar voor oogen,
Tot ik, in 't heiligdom gegaan,
Hun einde zag: wyl gy hunn' voet
Gezet hebt op een' gladde baan,
Hen in verwoesting vallen doet.
| |
[pagina 203]
| |
6.
Hoe zyn ze, als in een oogenblik,
Verwoest, ten eind', to niet van schrik!
Gy zult, ontwaakt, hun beeldt'nis wraaken,
O Heere! als droomen naa 't ontwaaken.
Toen 't hert my zwol, en dat ik in
Myn' nieren scherp geprikkeld wierd,
Was ik, verstaande reên noch zin,
By u een beestig grof gediert'.
7.
'k Zal u dan stadig by zyn: want
Gy greept my by de regterhand;
Uw raad zal my het spoor doen treffen,
En gy zult my daar naa verheffen
In hooge heerlykheid en eer'.
Wie is my in den hémel waard,
Beneffens u? Ja naast u, Heer!
Gelust my zelf ook niets op aard'.
8.
Bezwykt myn vlees, vergaat myn' kragt,
God is myns herten rots, myn' magt
En eeuwig erf; die doet bezwyken
Al die, dwaalzugtig, van hem wyken,
Uitroeit die van hem af hoereert;
Doch 't is by God my goed en wel:
Ik hoop op u, 't is myn' begeert'
Dat ik uw' werken na vertell'.
|
|
