Davids psalmen
(1733)–Jan van Belle–
Auteursrechtvrij
[pagina 149]
| |
klagten Met groot misbaar en tieren uit, Om 's vyands roep,
om 't moordgeluid Der boozen die myn leed betragten.
 | |
Vyf en Vyftigste Psalm; voor Instrumenten. | |
Psalm. LV.1.
O God neem myn gebed ter ooren;
Verberg u niet om 't aan te hooren;
Merk op, verhoor my: 'k gil myn' klagten
Met groot misbaar en tieren uit,
Om 's vyands roep, om 't moordgeluid
Der boozen die myn leed betragten.
2.
Zy schuiven onrecht op my, haaten,
Weêstaan my, woedende uitermaaten.
Dit smert myn hert, dit treft van binnen;
Ik ben met doodsen schrik belaân;
De vrees komt my met beeving aan;
De asgryslykheid bedwelmt myn' zinnen.
| |
[pagina 150]
| |
3.
Mogte iemant my nu vleugels geeven
Als die der duiven! ik zou zweeven,
Heen zwerven daar ik mogt verblyven;
Ik zou vernagten in het woud,
Met haast gaan zoeken na behoud,
Om met den storm niet weg te dryven.
4.
Verslind ze, o Heer! verdeel hunn' tongen:
Ik zie de stad nu als besprongen
Van twist en wreevel; op hunn' vesten
Omringen zy haar dag en nagt,
En binnen haare vestinggragt
Zyn onrust, overlast tot pesten.
5.
Ze is vol verderf, ook zyn haar' straaten
Van list en valsheid nooit verlaaten.
Nog had ik 't kwaad al willen lyden,
Waar 't door des vyands kragt geschied;
Neen, 't komt van mynen' haater niet:
'k Had anders hem gezogt te myden;
6.
Maar 't komt van een' als ik in waarde,
Myn leidsman, boezemvrind op aarde,
By wien ik zoetlyk raad mogt haalen,
Die meê ging na Gods Huis met my.
Dat nu de dood schuldeistster zy,
Ja dat ze leevend helwaarts daalen.
| |
[pagina 151]
| |
7.
Want vuige boosheid woont in 't midden
Dier snooden; ik nu zal God bidden,
Hy zal my redden; 'k zal zyn' ooren
Vroeg, laat, op 't midden van den dag
Met tieren voorslaan myn geklag,
En hy zal myne stem verhooren.
8.
Hy heeft myn' ziel reeds vreê gegeeven,
Hoe veel 'er stonden na myn léven.
God zal ze hooren, zal ze plaagen,
Als die van ouds de vierschaar spant:
Wyl zy, nog steets in ouden stand,
Geen vreeze Gods in 't herte draagen.
9.
Zy slaan de hand aan bondgenooten,
Verbreeken 't woord, by hen geslooten;
Hun mond is boterglad, ja gladder;
Hun hert is kryg, ook zyn hunn' reên
In schyn als olie, maar met een
Zwaardscherp, en steekende als een adder.
10.
Werpt Gode uw' zorg op, hy zal 't schikken,
En 's vroomen voet niet laaten zwikken.
Gy zult ze, o Heer! ter needer vellen:
Geen man des bloeds, geen van bedrog
Zal half zyn' tyd uit leeven; doch
Op u zal ik 't vertrouwen stellen.
|
|
