Davids psalmen
(1733)–Jan van Belle–
Auteursrechtvrij
[pagina 43]
| |
'k Was door de dood seboeid in bangen strik, Door beeken
van den Bélial vol schrik.
 | |
Agttiende PSALM; voor Instrumenten. | |
Psalm XVIII.1.
Ik zal u, Heer! myn' sterkte, hertlyk minnen.
Myn steenrots, borgr, myn helper in 't verwinnen!
Myn God! myn rots! op u betrouw ik my:
Myn schild, heilshoorn en hoog vertrek zyt gy.
'k Riep tot den Heer, pryswaardig boven and'ren,
En wierd verlost van 't rot der teegenstand'ren.
'k Was door de dood geboeid in bangen strik,
Door beeken van den Bélial vol schrik.
| |
[pagina 44]
| |
2.
Van hel en dood omringd net strikken, banden,
Verhief ik, bang, tot God myn' stem en handen;
Hy gaf myn' stem uit zyn paleis gehoor;
Myn roepen drong tot voor zyn aanzigt door.
Toen schudde de aard, schier uit haare as geweeken,
De berggrond beefde, omdat God was ontsteeken;
Een' rook kwam uit zyn neus, uit zynen mond
Verteerend vuur, dat fluks in koolen stond.
3.
Hy boog 't gewelf des hémels, kwam benéden;
Zyn' voetzool heeft de donkerheid betreeden;
Hy wierd gevoerd op eenen Chérub, vloog
Op vleugels van den wind gezwind om hoog.
Hy schuilde, door zyn' tente omheind, in 't duister
Der wateren en wolken. Van den luister,
Die voor hem was, dreef wolk, dreef hagelsteen,
Ja dreeven ook de koolen vuurs daar heen.
4.
De hoogste sprak en donderde onderwylens;
De bagel viel met koolen vuurs; zyn' pylen
Verstrooiden ze, en by maakte elk oogenblik
Den bliksem nog al meer en meer tot schrik.
't Onmeetbaar diep der holle waterstroomen
En 's waerelds grond zyn naakt voor 't oog gekomen
O Heere! door uw schelden, door 't geraas
Der winden van uw' neus en sterk geblaas.
5.
Hy zond beneên, en trok me uit groote wat'ren,
En uit de magt myns vyands, myner haat'ren,
Die, magtiger dan ik, myn ongeval
Verzwaarden; doch de Heere was myn' wal:
Hy voerde my, gerukt uit enge banden,
In ruimte, en had zyn' lust in my; zyn' handen
Vergolden my naer myn' gerechtigheid;
By heeft my loon naer reinheid toegeleid.
| |
[pagina 45]
| |
6.
'k Hield 's Heeren pad, ben nooit Van God geweeken;
Zyn' rechten zyn my middagklaar gebleeken;
Nooit heb ik zyne inzettingen veracht;
Maar, recht by hem, van onrecht my gewagt.
Dus heeft de Heer my 't recht weer toegewoogen
Naer reinheid van myn' handen voor zyne oogen.
Gy houd u by den goedertier'nen goed,
Oprecht by hem die recht is van gemoed;
7.
By reinen rein, bestryder der verkeerden;
Verlosser der bedrukten, overheerden.
Gy, Heer, myn God! hoog-oogs verneederaar,
Ontsteekt myn' lamp en maakt my 't duister klaar.
'k Loop benden door, spring over hooge muuren
Met mynen God, wiens weg volmaakt zal duuren:
Zyn réden is doorlouterd; hy behoud,
Gelyk een schild, al die hem recht vertrouwt.
8.
Want wie, dan God, is God? en wie, hoe magtig,
Een rotssteen? God omgord myn' lenden kragtig;
Hy maakte my den weg volkomen wel,
Myn' voeten, als der hinden, rap en snel;
Ook leerde my, hy, die my stelde op 't hooge,
Zowel ten stryd, dat ik een' staalen booge
Met de armen brak; uw heilschild gaaft gy my;
Gy schoorde met uw' rechterhand myn' zy'.
9.
'k Wierd groot gemaakt door uwe zagte zeeden,
En, enkelvast, ruimstappende in myn schreeden.
'k Vervolgde myn partyen, trof hen aan,
En keerde niet tot ik ze had verdaan;
'k Doorstak ze, zo dat al die snoode fielen
Onmagtig, voor myn' voeten needer vielen.
Gy deed my, sterk omgord, in 't strydperk treên,
Deed bukken al die myne magt bestreên.
| |
[pagina 46]
| |
10.
Gy, Heer! hebt my myns vyands nek gegeeven.
Toen bragt ik voort myn' haaters om het léven:
Zy riepen; doch daar was geen helper voor:
Zy smeekren God; die gaf ze geen gehoor:
'k Heb ze, als het slof, vergruisd, den wind gelaaten,
En weg geruimd als slyk en drek der straaten.
Gy hebt my, Heer! van 't twistend volk geréd,
En tot een hoofd der heidenen gezet.
11.
Ik wierd gediend van 't volk ult vreemde streeken,
Gehoorzaamd, als 't van my maar hoorde spreekens.
De vreemden, hoe valshertig, vielen, zeer
Angstvallig, uit hunn' sloten voor my neêr.
De Heere leeft; myn rotssteen zy gepreezen.
Den God myns heils zy de opperste eer beweezen,
Den God, die my de wraak volkomen geeft,
De volkeren voor my, verneederd heeft:
12.
Die my verlost van al myns vyands poogem,
Ja boven myn' partyen doet verhoogen.
Gy red me, o Heer! van den geweldenaar;
Dies zal ik by, de heid'nen openbaar,
Psalmzingend, van uw' lof en eernaam spreeken,
Voor uwe hulpe, uw' Koning klaar gebleeken,
Voor 't goede aan uw' Gezalfden toegeleid,
Aan David en zyn zaad in eeuwigheid.
|
|
