Proeven voor het verstand, den smaak en het hart

[p. 91]

De hardnekkige onkunde.

Gij groote, wijze mannen,
Die, in uw schoone schriften,
De comma's en de punctum's,
De stippen en de streepen,
Zoo kunstig, weet te plaatsen;
o Groote, wijze mannen!
Al ben ik juist geen schrijver,
Toch weet ik, in een reden,
De comma's en de punctum's
De stippen en de streepen,
Zoo nu en dan, te plaatsen:

Wanneer ik, geoote mannen,

In de armen van mijn meisje,
Op haren boezem, ruste,
Dan praat mijn lagehend meisje,
En zegt mij honderd dingen;
Mijn meisje kent geen comma's,
Geen punctum's, of geen stippen;

[p. 92]

 

Maar ik zet, onder 't praaten,

 

De conuna's en de stippen

 

Geduurig op heur wangen;

 

Dit doe ik met mijn lippen!

 

Maar, 't plaatsen van een punctum

 

Schijn ik niet wel te weten;

 

Want, dikwijls is mijn meisje,

 

In 't midden van een reden,

 

Dan druk ik reeds mijn lippen,

 

Op heur, nog sprekend, mondje -

 

En dit - dit is een punctum!

 

 

 

o Groote, wijze mannen!

 

Al is 't, dat ik de punctum's

 

Wat al te schielijk plaatse -

 

Maakt mij toch nimmer wijzer.