Gezangen mijner jeugd

[p. 35]

26. Kuschje (44) ^26.

‘Gij zijt toch immer lastig!
Gij wilt gestadig kusschen! - ²
Wat doet toch al dat kusschen?
Wat wil dat toch beteeknen?’
Zoo sprak mijn schoone Fillis,
En keek met donkere oogen,
En wende 't hoofd ter zijde.
Ik greep haar lieve handjes,
En zei: mijn dierbaar meisje!
Mag ik u dan niet kusschen!...
Zij schudde 't hoofd en boog zich,
En drukte met haar lipjes
Mij zagtjes op de wangen.
Zij sloot mij in heur armen,
En zei: ‘wat is een kuschje? -
‘Wat wil het toch beteeknen?’
Mijn allerliefste meisje,
Het is de taal der liefde.
Zoo dikwerf onze lippen
Zich kusschende verëenen,
Dan denk ik: Liefste Fillis,
Gelijk ik met mijn lippen
Thans aan uw mondje kleeve,
Zoo, Liefste, is ook mijn leven
Verbonden aan het uwe.

26. Kuschje. De rijmloze drievoetige jamben worden hier met elkaar verbonden door een parallelle syntaktische struktuur en door overvloedige toepassing van de anafoor: de herhaling van een of meer woorden aan het begin van de versregel. Aangezien echter de relatief korte verzen steevast een diepe syntaktische grens op het eind hebben, krijgt het gedicht ongewild iets hijgerigs en monotoons. Aanzienlijk gunstiger oordeelt W.A.P. Smit: ‘Het levendige rhytme met het sterke accent op het laatste woord van iedere regel, de incidentele herhalingen, de zorgvuldige woordkeuze, en - vooral - de zuivere gevoelstoon, verlenen aan dit gedicht een onmiskenbaar persoonlijk accent’ (De literaire gestalte van Bellamy, p. 5).

2 gestadig: voortdurend.

[p. 36]

 

Zo vaak ik u dan kussche,

 

Gevoel ik, meer dan immer,

 

De banden onzer liefde.

 

Dit alles, schoone Fillis,

30

Dit alles zegt een kuschje!