Gezangen mijner jeugd

24. Aan Fillis (41)

'k Mogt weêr in dezen avondstond,
Op uwen zagten rozemond,

ô Wellust van mijn leven! ³

Met ted're kuschjes kleeven.

Naauw was de zilverblanke maan, ⁵
Aan 's hemels transsen opgegaan,

Toen mij de reinste weelde,

Bij u, mijn Fillis, streelde.

3 wellust: vreugde.

5 Naauw: nauwelijks.

[p. 33]

 

Wij smaakten 't allerzoetste zoet.

10

De Liefde deedt ons 't jeugdig bloed

 

Met grooter snelheid vloeïen,

 

En in onze aders gloeïen.

 

 

 

't Verhitte bloed gaf uw gelaat

 

Een blos als van den dageraad,

15

En schonk uw kwijnende oogen

 

Een goddelijk vermogen.

 

 

 

Gij sloegt uwe armen om mij heên, ¹⁷

 

En ik omvatte uw schoone leên,

 

Dus, in elkaar gestrengeld,

20

Werd ons de ziel verëngeld. ²⁰

 

 

 

Geef, gulle Liefde, geef mij vaak,

 

Dat ik het zoet dier vreugde smaak'!

 

Het zoet, dat gij kunt geeven,

 

Is 't voedsel van mijn leven.

17 heên: drukfout of anders kwasi-syncope uit heden.

20 verëngeld: tot engel gemaakt, d.w.z. hier op aarde reeds tot de hemelse staat verheven; een geliefkoosde gedachte van onze preromantici in een stereotiepe formulering, waar Hildebrand in De familie Kegge nog de spot mee drijft. Hij hekelt vooral het cliché-achtige rijm verstrengeld/verengeld dat we steevast aantreffen; bijv. Rh. Feith, Het Graf (1792), zang III, vs. 401-402: ‘De keten, die de deugd aan d'onspoed houdt gestrengeld, /De hand, die treffen kan, maar treffende verengelt.’; en De Opwekking van Lazarus, Haarlem-Zwolle 1811, p. 32: ‘Dan houdt Geloof en Liefde, een onverbreekbre band, /Die Aarde en Hemel zacht omslingerd en verwant, /Den mensch tot God verheft, de zinlijkheid verengelt, /U onafscheidbaar aan mijn kloppend hart gestrengeld.’ Zie voor verengelen en verengeld de diskussie in NTg. 42, p. 190; 43, p. 157, 291 vv.; 44, p. 213, 335 vv.; 45, p. 44 vv.