Pim Pandoer vangt een grijze kat

[p. 152]

Twaalfde hoofdstuk

Pim Pandoer ontmaskert de Grijze Kat
Aan alle Sprookjes komt een eind; ook aan dit
En daarom gaan we.... wéér naar de Imbosch toe

‘Heren collega's,’ sprak Van Dijk, toen de tranenstromen bij de dames 'n beetje waren opgedroogd, ‘ik vermoed, dat we allemaal wel graag het hele mysterie - van de bankbiljetten en van de juwelen - zouden willen ophelderen. Bovendien, ik heb zo'n vermoeden, dat Mrs. Mary VanderAA toch wel graag haar vliegtuig van vanavond zal willen halen.’

‘O, gwwraag,’ zei de lady luidruchtig. ‘Very, very gwwraag.’ De heren knikten, en Van Dijk vervolgde:

‘Ik zou u dan vriendelijk willen verzoeken, onze vriend Pim Pandoer alles te laten vertellen, wat hij dezer dagen aan de weet is gekomen.’

De heren knikten nog ijveriger.

‘Natuurlijk,’ glimlachte rechercheur Wester. ‘De heer Donkers.... of laat ik liever zeggen: onze vriend Pim Pandoer - en niet te vergeten, zijn pleegvader Bas Baanders! - hebben ons al zoveel geholpen, dat we graag de rest willen vernemen.’

‘O zo,’ bromde Bas. Hij stond tegen een pilaar aan geleund, met voor de brede borst gekruiste armen. Alsof hij zeggen wilde: opschieten, heren, anders zit m'n Marijke vanavond almaar te wachten. (Met de hutspot.)

‘Wel heren,’ begon Pim Pandoer. ‘Ik geloof niet, dat juffrouw Van der Aa zal bekennen, de juwelen gesto....’

[p. 153]

‘Nee, nee, nee,’ riep Suzannette bijna gillend. ‘Ik hèb niet gestolen. Ze bedriegen me allemaal. Ik bèn 'n nicht van Sjarel de Vroet. Hij is m'n oom, en ik heb.... ik wou alleen.... maar ik hèb niets gestolen.... ik heb....’

Pim Pandoer gaf de agenten een wenk.

Ze gingen naar Oostkapelle.

Suze moest mee, of ze wilde of niet.

In de twee politieauto's, en in de gehavende Salamander, reed het hele gezelschap daarheen. Rode Spin werd naar het politiebureau teruggebracht. Die hadden ze niet meer nodig.

In Oostkapelle stonden de twee agenten zich nog steeds te vervelen. Ze hielden trouw de wacht, één bij het duinpad, één bij bunker 424-850.

Op verzoek van Pim Pandoer werden er twee fietsen gehuurd. En wéér op verzoek van Pim Pandoer, werd Suze vriendelijk uitgenodigd, samen met ‘Fer’ nog eens het wandelingetje door de duinen te maken. Met de fiets aan de hand.

Over het duinpad, dat sinds die morgen door niemand meer betreden was.

Ze wandelden knusjes naar boven, de fiets aan de hand.

De agenten volgden op enige afstand.

‘Engerd,’ siste de lieve Suze tegen Pim Pandoer.

‘Kat!’ gaf Pim terug.

Toen wendde hij zich tot de agenten.

‘Wilt u even opletten, heren,’ sprak hij. Hij wees op het duinpad.

‘Ziet u de sporen, die wij hier achterlaten? Twee bandsporen van onze fietsen. Maar onze voetstappen zijn tussen de bandsporen in. Juffrouw Van der Aa heeft namelijk de gewoonte, rechts op- en af te stappen. Ziet u?’

De heren knikten, voorlopig nog aarzelend.

‘En kijkt u even vóór ons uit, heren,’ vervolgde Pim Pandoer. ‘Daar ziet u het zelfde bandspoor, met de damesvoetsporen aan

[p. 154]

de rechterkant. Kersvers. Ik heb u verzocht, dit pad te laten bewaken, zodat de sporen intact bleven.

Het heeft de hele nacht geregend. Pas vanmorgen vroeg werd het droog. Als u nu even goed wilt kijken....’

Alle hoofden bogen zich over het bandspoor met de voetsporen rechts daarvan, die vóór Pim Pandoer en Suze naar boven leidden.

Er liep eenzelfde spoor naar beneden, óók de voetstappen rechts. De terugreis van de jongedame!

‘.... dan ziet u, dat deze sporen door de natte bovenlaag van het zand heengedrongen zijn. U ziet dat de sporen zelf uit droog zand bestaan. Ik beweer dus, dat dit spoor gemaakt is in de loop van deze morgen, nadat de regen heeft opgehouden.’

Pim Pandoer wachtte even. De heren knikten alsof ze zeggen wilden: ga nog even door.

Dat deed Pim Pandoer!

‘Het is wel duidelijk, dat deze sporen afkomstig zijn van een fiets, die door juffrouw Van der Aa gehuurd of geleend is, èn van haar kattepootjes.’

‘Zeg!’ keef Suze.

‘Zij beweert dat ze alleen naar Middelburg geweest is, en toen naar de tandarts. Maar u weet al, dat ikzelf vanmorgen - toen u in De Goudmijn was - naar de tandarts ben geweest. Dezelfde als die, waarheen ik juffrouw Van der Aa deze week begeleid heb. Deze tandarts heeft haar echter nooit gezien. In de loop van deze week niet, en vanmorgen helemaal niet. Hij had niet eens spreekuur, en hij behandelde alleen een paar mannen en kinderen voor noodgevallen. Dat is dat. Zullen we even naar de bunker gaan, juffrouw?’

‘Welke bunker?’ trachtte Suzy zich nog groot te houden.

‘Waar jij tweemaal een Lucky Strike hebt gerookt,’ antwoordde Pim Pandoer vinnig.

Even later was het gezelschap in de bunker.

‘Toen u allen vanmorgen Rode Spin en zijn kornuiten op de

[p. 155]

hielen zat,’ ging Pim Pandoer verder, ‘snuffelde ik hier wat rond. Kijk, hier ziet u twee bijna niet gebruikte sigaretten, merk Lucky Strike. Het merk, dat je hier zelden ziet. Maar de Amerikaanse dame heeft ze volop, en deze jongedame heeft er rijkelijk van geprofiteerd. Degene die hier in de bunker kwam, deed dat niet om te picknicken, maar om.... nu, om in grote spanning op iets of iemand te wachten. Even 'n sigaretje opsteken.... 'n paar trekjes doen.... weggooien! Dat is tweemaal gebeurd. Vanmorgen, en - waarschijnlijk in de tijd, waarin ik met deze jongedame een duinwandelingetje hier maakte.’

‘Eh, wacht 's eventjes, vriend,’ kwam Van Dijk er tussen.

‘Misschien is het niet zó belangrijk, maarre.... kan het niet zijn, dat hier twéé personen tegelijkertijd in grote haast even een trekje aan een sigaret hebben gedaan?’

Pim Pandoer had de sigaretten opgeraapt en hield ze in het daglicht.

‘Die tweede persoon zou dan wellicht Rode Spin zijn, bedoelt u?’ vroeg Pim Pandoer lachend.

Van Dijk knikte.

Pim Pandoer toonde de mondstukken van beide sigaretten, die 'n beetje roodgekleurd waren.

‘Ik geloof toch niet, dat Rode Spin zó ijdel is, dat hij zijn lipjes rood maakt,’ zei Pim Pandoer.

‘Ha,’ bulderde Bas. ‘Ik zie 't al! Een spin met rooie lippen!’ Pim Pandoer wees intussen op de gebroken lucifertjes.

‘Kijkt u eens, meneer Van Dijk. Daarstraks wees ik u op een asbak in het hotel, nietwaar? Gebroken lucifertjes. Een eigenaardige gewoonte van een zenuwachtige jongedame. En tenslotte.... Vanmorgen, toen ik al zo'n vaag vermoeden gekregen had van hoe die vreemde vork aan de vreemde steel zat, toen zei ik zo langs m'n neus weg, dat ik 'n rooie spin in m'n Salamander had, daarginds op de Noordzee. Weet u, wat juffrouw Van der Aa hier dadelijk op antwoordde? Ze zei: WIE is dat. Wie! Als ik u vertel, dat ik een dove spreeuw in m'n

[p. 156]

bed gevonden heb, vraagt u dan óók: WIE is dat? Aha!’ Alle mannen verzuchtten vrolijk: ‘Ahá!’

‘Juffrouw Van der Aa wist dus heel goed, WIE de Rode Spin was. Even goed als wij nu weten, WIE de Grijze Kat is!’

Mejuffrouw Suzannette van der Aa had het glorieus verloren. Ze had zelfs haar leuke naam verloren.

De heren noemden haar verder doodgewoon Juffrouw De Vroet. Afgelopen.

Nee, voor háár, en voor haar oom, en voor de beide andere schavuiten, was het nog lang niet afgelopen. Voor hen begon het pas. Maar daar trokken Pim Pandoer en Bas Baanders zich niet veel meer van aan.

De stoet ging terug naar Vlissingen.

Bij het politiebureau zagen Pim Pandoer en Bas Baanders de Littele Soezie voor het laatst.

‘Je hebt een verduveld mooi bontjasje,’ zei Pim Pandoer. ‘Het is beter van kwaliteit dan het meisje, dat er in steekt.’

Tot Pim Pandoers eigen verrassing, was de inhoud van het bontjasje ook niet mis.

Bij onderzoek kwam er een hele berg onvervalste briefjes van honderd uit.

Het oplossen van heel veel raadseltjes was voor de rechercheurs nu nog maar 'n peuleschilletje.

Mrs. Mary VanderAA, Fer Donkers en Bas Baanders kregen hun goeie honderdjes weer terug. En dat vonden ze om de drommel géén peuleschilletje!

‘En toch is 't jammer van die Littele Soezie,’ vond Bas, toen ze enkele uren later op thuisreis waren.

‘Ja,’ zei Fer, die de zwaar gehavende Salamander bestuurde. Hij reed snel, want wegens gebrek aan goede lampen moest hij nog vóór donker thuis zijn!

‘Ja, erg jammer,’ herhaalde Fer. ‘Zo zie je. Aan alle sprookjes komt een eind.’

[p. 157]

‘Het sprookje van Mrs. Mary VanderAA, die zo trots was op haar Nederlandse familie, is.... uit!’ lachte Van Dijk.

De politie-vriend van ons tweetal had dankbaar de lift Vlissingen-Arnhem aangenomen, ook al was het dan in een Salamander met 'n gedeukte neus en 'n gescheurde kap, waardoor het lelijk waaide.

Ja, dat sprookje was uit. Mrs. Mary VanderAA (nog steeds met twee hoofdletters alstublieft, want anders staat het zo kaal!) was met de trein van kwart over vijf uit Vlissingen vertrokken, en hoopte nog op tijd op Schiphol aan te komen.

Daar zou ze beginnen aan de grote oversteek naar Amééwrika. Niet per watervlo, maar per Douglas D.C. 8.

Ze had met zeer gemengde gevoelens van Fer en Bas afscheid genomen. Vol wreugde omdat ze haar kostbare twranen weer had, maar tevens diep geschokt omdat er in dat aardige Nederland blijkbaar toch ook nog slechte Howlanders rondliepen....

In ieder geval liet de lady zich ook van haar nobele zijde zien. Uit dankbaarheid voor de bewezen diensten had ze Bas het ijscokwartje van de Moker betaald, terwijl ze bovendien nog de door een monteur geschatte herstelkosten van de gedeukte Salamander vergoedde. En dat laatste was méér dan de ijsco!

Bas en Fer hadden het geld eerst niet willen aannemen, maar de lieve lady had er zó op aangedrongen, dat ze niet konden weigeren.

‘Nou, en per slot van rekening,’ meende Bas, toen ze over de Brabantse wegen in de richting Nijmegen suisden, ‘per slot van rekening hebben we er schrammen genoeg voor opgelopen.’ Hij wees op de uitgestrekte pleister op zijn wang.

Fer voelde met één hand eens aan zijn stekende schouder.

En de neus van de huppelende Salamander knerste akelig, terwijl het gescheurde linnen spookachtig klapperde....

‘En het sprookje van Rode Spin is ook uit,’ zei Van Dijk, toen ze door Nijmegen reden.

[p. 158]

‘Voorlopig,’ meende Bas somber. ‘Die Spin begint steeds weer opnieuw te kriebelen.’

‘Dat reisje met die boot naar Schotland! Hahaha!’

Dat was Van Dijk weer.

Het viel ze op, dat Fer niet veel zei.

‘En het sprookje van dat Grijze Katje is óók uit,’ zei Fer plotseling.

‘Eh.... zeg 's, jongeheer,’ zei Bas langzaam. Hij drukte Fer heel even op de (gewonde) schouder. ‘Vond jij die Littele Soezie wel aardig?’

‘Au!’ riep Fer. Hij bedoelde zijn schouder. Hij moest een rondje rijden om bij de Waalbrug te komen, en zei een hele poos niets meer.

‘Jij hebt dat Katje anders meesterlijk gevangen, Pim Pandoer,’ prees Van Dijk, toen ze Arnhem binnenreden.

‘Maar niet om haar te houden,’ riep Fer nijdig uit.

‘O zo!’ bromde Bas Baanders. ‘En hier moet je uitstappen, mesjeu. En wij gaan.... wéér naar de Imbosch!’

Van Dijk stapte uit, zwaaide nog even, en de Salamander suisde om het Rembrandt-theater heen, de Apeldoornseweg op, richting Imbosch. Het was hoog tijd, want het werd al aardig donker....