Winterloof. Late gedichten 1884-1887

[p. 83]

Veenrook.

Gelukkig land, met geen Samoem bekend,

Siroco noch Mistral, die de almacht zendt,

Zoo 't ook den Veenrook miste, dien zijn buren
Van jaar tot jaar zijn grenzen over sturen;

Juist als de Mei haar vollen horen stort.

Dan zwijgt het vooglenlied; de hof verdort;

De zwarte-vlieg verknaagt de boomgaardvruchten
Reeds in de kiem; nog zwakke kranken duchten

(Zij hoopten maanden lang van 't voorjaarsweer

Verbeetring van hun toestand) wederkeer

Van hoest of kramp; gezonden voelen de oogen
Ontstoken, 't hart beklemd, de huid verdrogen;

En ik, ik acht de vraag niet ongepast:

Zijn daar geen wetten tegen overlast?

Mei 1886.