Winterloof. Late gedichten 1884-1887

[p. 7]

Het sneeuwt.

Gegroet, gij bleek en koud, maar zacht

En maagdlijk kind van 't kille Noorden!

Uw ijskaros met stille pracht

Trekt een paar beren, wit van vacht,

Aan glinstrig ruigbevroren koorden;

De hemel huift een tentgordijn

U over 't hoofd van grijs satijn.

In 't hermelijn uws mantels breed,

In 't zilverkleurd fluweelen kleed,

Dat met zijn sleep en donzen zoomen

Haar altijd dichter naadren zal,

Verdwijnt de wereld gansch en al,

En niets dat leeft kan bovenkomen.

Geen omtrek merkbaar; geen geluid;

't Zwijgt alles; alles wischt zich uit,

Bedolven onder 't doodsche laken.

Het sneeuwt; de sneeuw daalt stil en zacht,

Maar stadig neer, den ganschen nacht,

En dekt paleis en rieten daken.

Ja daalt, verbergt voor zijn gezicht

Een wereld, die in 't booze ligt

En lastrend spot met God almachtig,

Gij hemel-lelies! die zoo stil,

Eerbiedig, ernstig, en eendrachtig,

Uw blaadren loslaat op zijn wil.

Naar een Sonnet van Richepin.

1884.