Gedichten. Nog eens winterloof en Dennenaalden

Geen afgunst.

Geen afgunst meer, geen afgunst meer,

Dat zou de hemel wezen!

Geen afgunst meer van iemands eer

Te voeden of te vreezen!

Geen jalouzie van grooter goed,
Van hooger rang, van witter voet,

In iemands hart te lezen!

Geen oog dat boos is, waar God mild,

God Godlijk is in 't geven,

En on-verdiende gunsten spilt

Aan die zijn wil weerstreven!

Geen nijd eens Azafs, wien 't verdriet
Dat hij der dwazen voorspoed ziet,

Op weeldes top verheven!

[p. 105]

 

Geen wrevel, als aan de Oudsten Zoon

 

Den moed gaf van te toornen

 

Om 's Vaders liefde en vreugdbetoon,

 

Bij 't weerzien des Verloornen!

 

Geen wrok, die moeilijk toe kan staan

 

Dat laatsten boven de eersten gaan,

 

Bij 's Hemels uitverkoornen!

 

 

 

Geen afgunst meer! - Barmhartigheid,

 

Ontferming wordt gevonden,

 

Met tranen, waar de ellende schreit,

 

En balsem voor haar wonden:

 

Is even hartelijk steeds de vreugd,

 

Die zich in andrer heil verheugt,

 

Uw deur voorbij gezonden?

 

 

 

Mijn ziel, bestrijd wat gij verfoeit

 

Nog sterker dan voordezen!

 

Een giftig kruid dient uitgeroeid

 

Met wortelen en vezen.

 

Geen afgunst ooit! Geen zweem er van!

 

Slechts bij volkomen liefde kan

 

In 't hart de hemel wezen.