Gedichten. Deel 2

Gezangen voor de kinderen der Diaconiescholen te Amsterdam.

Bij eene openbare prijsuitdeeling.

Die hooge ziet, die lage ziet,

Verheft ons lied.

Uit kindermonden

Laat, die het groot heelal gebiedt,

Zijn lof verkonden.

't Hozanna stijge uw naam ter eer,

O God en Heer!

Voor al den zegen,

Dien wij, verbeurd. maar telkens meer,

Van U verkregen.

Uw liefde werpt het daaglijksch brood

Ons in den schoot,

Op 't needrig knielen,

En spijst den tienmaal grooter nood

Van onze zielen.

O God, als zooveel dankensstof

Ons hart niet trof,

[p. 288]

 

Indien wij zwegen, -

 

De steenen riepen haast uw lof

 

Der wereld tegen.

II.

Één ding is noodig; één, o Heer!

Dat Ééne wilt Gij geven.

Och werden derwaarts meer en meer

De handen opgeheven!

Één ding is noodig; Één, slechts Één!

Och, mochten wij 't begeeren!

Hoe schamel onze stand ook scheen,

Wij zouden niets ontberen.

Één ding is noodig; Één, bij jeugd,

En kracht, en oude dagen,

Dat Ééne schenkt de ware vreugd;

Och mochten wij 't U vragen!

Één ding is noodig. Ongelijk

Verdeelt Gij de aardsche schatten;

De hemelgaaf maakt armen rijk;

Mocht onze hand haar vatten.

Één ding is noodig. U zij de eer,

Dat Gij 't ons in laat scherpen!

Zoo 't ons ontgaat, bewaar ons, Heer!

De schuld op U te werpen.

Één ding is noodig. Hun zij dank,

Die onzen nood verplegen!

Och, mochten ze allen, levenslank,

U kennen in hun wegen!

Één ding is noodig. Welk een lot

Uw goedheid hun verleene:

Mocht maar elk onzer, groote God!

U danken voor dat Ééne!