Gedichten. Deel 2

Zwart en blauw.
(Naar Th. Moore.)

Het gloeiend gitzwart oog

Schiete al zijn dolken rond,

Gevoelloos voor wien 't wond'

Of doodlijk treffen moog:

Het blauwe kwetst geen hart,

Of 't lenigt graag de smart,

En wien 't een dolk moog wezen,
't Schept wellust in 't genezen.

Het zwarte zegge ons dit:

‘Heb eerbied voor mijn gloed!

Zoo gij mij hulde doet,

Licht dat gij mij verbidt!’

[p. 10]

 

Maar 't blauwe fluistert zacht,

 

Daar 't vriendlijk lonkt en lacht:

 

‘Ik wil u toebehooren,

 

Mits liefde u 't hart doe gloren!’

 

 

 

Nu, zeg mij eens oprecht:

 

Voelt, liefste, uw boezem niet

 

Wat mij de blauwheid zegt,

 

Die m' in uw oogen ziet?

 

Of zijt gij de eenge vrouw

 

Met oogen zacht en blauw,

 

Die minnaars zou ontvlieden,

 

En liefde weerstand bieden?