Gedichten. Deel 3

[p. 411]

Bij het graf eens evangeliedienaars.

Hoe zacht rust in des aardrijks schoot

Het overschot der vromen,

Tot dat het eeuwig morgenrood

Ter kimmen uit zal komen,

Totdat, bij 't jongst bazuingeschal,
Des Heilands stem weerklinken zal,

En 't graf ten eeuwgen leven

Zijn dooden wedergeven!

Hoe heerlijk zullen, met een glans

Daar sterren bij verzinken,

De trouwe leeraars aan den trans

Des nieuwen hemels blinken!

Hoe zullen, die, door hen geleid,
Zich wendden tot de zaligheid,

Met hen aan 't stof ontrezen,

Hun kroon en blijdschap wezen!

Inmiddels bloeien stil en zacht

De bloemen op hun graven,

Die liefde en eerbied samenbracht

En dankbre tranen laven.

De naklank van hun stem en woord,
Hun beeld leeft in de zielen voort,

Zij spreken menigwerven

Nog krachtigst na hun sterven.