Gedichten. Deel 3

De Leidsche visscher en het Haarlemmer meer, in 1852.

Nu is het Meer niet meer;

Het moet zijn water missen;

Het krijgt het nimmer weer -

En nog wil Caubes visschen.

Het wilde-andijvie-kruid

Schudt overal zijn stengelen,

En strooit zijn pluizen uit -

En nog wil Caubes hengelen.

Het koolzaad zal eerlang

Hier veld bij velden kleuren;

Het ploegpaard komt te gang -

En nog wil Caubes peuren.

Haast hoort men hier alom

Het kraaien, tokken, kakelen

Van 't bonte hoenderdom -

En nog wil Caubes schakelen.

Och Caubes! 't Is gedaan;

De hekken zijn verhangen!

Daar is in 't Meer voortaan

Voor u slechts slib te vangen.

* Het beweerde recht der stad Leiden op den droogvallenden bodem van het meer, op grond van haar recht van visscherij, en de daarover gevoerde procedure gaven aanleiding tot dezen mijnen III^den Haarlemmer-Meer-Zang, na den I^sten in 1839, en den II^den in 1850 Zie op blz. 91, 92, van het II^de en 43, 44 van het voorliggende Dl.

Caubes is min of meer de Leidsche uitspraak van den in die stad onder de peueraars niet ongewonen naam van Cobus, verkort voor Jacobus.

Het wilde-Andijvie-kruid.

De bodem van het Haarlemmer Meer kwam nauwelijks boven, of hij was ook op vele plaatsen als overdekt met Cineraria palustris,

[p. 79]

Moeras-Aschkruid, dat reusachtig opschoot, rijk bloeide, en zijn zaadpluis op den wind ver en wijd overal bij wolken henenzond, ja tot in Amsterdam verspreidde. De polderlieden noemden deze plant Wilde Andijvie, wegens de gelijkenis van het blad.

't Bonte hoenderdom.

‘Dit kleine notabel stukje zal ik hier nog bij verhalen, dat men vermoedt, dat de eieren van de hoenderen en eenden in de Beemster thans meer opbrengen dan te voren al de visch, die in de Beemster werd gevangen.’

Leeghwater, Haarlemmermeer-boek (1641)

Uitgave van van Hasselt, 1838, bl. 29.