Gedichten. Deel 3

Najaarslied.

Ik ken geen schooner kleuren

Dan die van 't Hollandsch bosch

In bruinen najaarsdos;

Ik ken geen zoeter geuren,

Dan die uit droge mos,

Uit geelroode eikenbladeren

En varenkruid dat bloeit,

Mij op het koeltje naderen,

Dat met mijn lokken stoeit.

Ik ken geen schooner zangen

Dan vink en lijster slaakt,

Bij 't morgenlicht ontwaakt,

Eer hen de strikken vangen,

Door al wat zingt gewraakt:

Den wildzang uit de twijgen

Met vochtig rag omstrikt,

Dat, als de dampen stijgen,

Met perels blijft bestikt.

Ik ken geen schooner luchten

Dan waar de herfst mee praalt,

Als 't zonlicht nederdaalt

En dorpen en gehuchten

In goud en kleuren maalt.

Dan rijzen blanke rotsen

En donkre bergen op,

Begroeid met ruige bosschen,

Verguld aan rand en top.

Dan spelen alle verven

Dooreen met stille pracht,

Tot dat ze, schoon en zacht,

Versmelten en versterven,

En zeggen: ‘Het wordt nacht!

Weer is een dag vervlogen;

Welhaast een jaargetij:

Een jaar gaat voor uwe oogen,

Gelijk een damp voorbij.’