Gedichten. Deel 4

[p. 52]

Op het huwelijk
van mijn achtste kind;
Beroepen Predikant te Houten.

‘Zeven en een was acht;

Ze zeiden dat het wat veel was’¹⁾
Maar schoon 't een ordentelijk deel was,

We hebben tot vijftien 't gebracht.

Schoonzoons kregen wij twee;

Zij werden met blijdschap ontvangen;
Wij konden geen beetre verlangen;

Wij tellen ze als eigene mee.

Schoondochters hebben wij een.

Zij is wel wat ver uit onze oogen
Haar echtvriend in de armen gevlogen;

Maar mochten wij 't laken? Neen.²⁾

Ook blijft het er geenszins bij.

Daar brengt ons Cornelis de tweede!
‘Wij zijn uitermate te vrede’

En haast zoo gelukkig als hij.

Naar Oost of West te gaan

Zal hij zich met haar niet verstouten.
Zij gaan vooreerst maar naar Houten,

Een uur op zijn best hier van daan.

Daar staat de woning klaar,

Omgeven van needrige daken,
Waarin zij tezamen gaan smaken

Het zoet van 't eerste jaar.

De pastorie, het stil

En zedig en zalig verblijfje,
Daar 't zedig en huiselijk wijfje

Een hemeltje stichten wil.

Daar staat de statige kerk,

En opent haar deur met verlangen,
Om de eerstelingen te ontvangen

Van 's jeugdigen leeraars werk.

1) Zie Dichtw.: III. bl. 121.

2) Zie hiervoor blz. 34, Aan Clara, enz.

[p. 53]

 

Daar ligt de herderstaf

 

De trouwe hand te verbeiden,

 

Waarmee hij de kudde zal weiden,

 

Die God hem te weiden gaf.

 

 

 

Trek op, gelukkig Paar!

 

Met Zijn en uw Vaders zegen,

 

En weest, onder vóór en tegen,

 

Een zegen, ook voor elkaar!

 

9 Aug. 1878.