Gedichten. Deel 4

Stichting.

Het was een hooge feestdag

Voor 't vrome christendom;

De klokken luidden plechtig

En noodigden ten dom.

De dom was hoog en statig,

Het orgel diep van klank;

Na ernstige gebeden,

Kwam zielvol psalmgezang;

De preek was goed en krachtig -

Maar ik werd meer gesticht

Door uw devoot gezicht.

Daar zat gij, stil en zedig,

En sloegt den blik omhoog,

De handen saamgevouwen,

Een grooten traan in 't oog.

Dat Ootmoed en Vertrouwen

Die meerder zijn dan schijn,

[p. 50]

 

Op aarde zijn te aanschouwen,

 

Op aarde 't schoonste zijn,

 

Dat de eelste vrucht der Vroomheid

 

In Eenvoud wordt gekweekt,

 

Dat hebt gij mij stilzwijgend

 

Door uw gelaat gepreekt.

 

Dat reine Zielevrede

 

Bij menschen wonen kan,

 

Daar zong uw helder voorhoofd

 

Den Heer een loflied van.

 

Dat God de blijdste Hope

 

Aan zacht Geduld verbond,

 

Dien zegen sprak het lachjen

 

Om uw gesloten mond.

 

Ik zou niet durven zweren

 

Dat gij geluisterd hadt,

 

Maar zag dat gij aanbadt.