Gedichten. Deel 4

Otto Gerhard Heldring,
overleden te Mariënbad in Bohemen, den 11den, begraven te Zetten, op den Vluchtheuvel, den 17den Juli 1876.

Ofschoon de dood uw fakkel bluschte

In ver verwijderd oord:

Hier moest de plaats zijn van uw ruste;

Hier, waar gij thuisbehoort;

Hier, waar wij u met liefde ontvangen;

Met blijdschap bij de smart;

Met tranen op de bleeke wangen;

Maar met een dankbaar hart.

Hier zult gij zacht en rustig slapen,

In vaderlandschen grond,

Te midden, Herder! van de schapen,

Die u Gods liefde zond.

Hier zult gij in de ruste deelen

[p. 29]

 

Van haar die, stil en blijd',

 

U, den verzorger van zoo velen,

 

Haar zorgen had gewijd.

 

 

 

Hier zal u 't kerkje schaduw schenken,

 

Door uwe hand gebouwd,

 

Waar gij de woorden en de wenken

 

Des hemels hebt ontvouwd.

 

Hier staan, als opgerichte steenen

 

Eerbiediglijk geschaard,

 

De vier Gestichten¹⁾ om u henen,

 

Die zeggen wie gij waart.

 

 

 

Hier zullen kindren, vrienden, broedren

 

Verzamen keer op keer,

 

En diepbewogene gemoedren

 

Zich wenden tot den Heer,

 

Om kracht als uwe kracht te vinden,

 

En moed, uw moed gelijk,

 

Tot leven, werken, onderwinden,

 

Volharden, koninklijk!

 

 

 

O Gij gezegende des Heeren,

 

Man Gods en Menschenvrind,

 

Schoon voorbeeld, dat wij dankend eeren,

 

Hoe hebben we u bemind!

 

De krans verwelkt, na korte stonde,

 

Die hier uw lijkbus tooit;

 

Maar 't hart, dat u waardeeren konde,

 

Vergeet zijn Heldring nooit.

1) Steenbeek, Talitha kumi, Bethel, en de Normaalschool voor Onderwijzeressen.