|
| |
| |
| |
Mr. Johan Beets Voyagie na de Kust van Westindien,
Doen hy als Viscael veor op d' admirael generael Pater.
HEt anker lagh nau in de grondt en om de bomen;
Was nau een tou gemart om 't drijven voor te komen,
Of, zie, terstond quam een Maeraen te paert op strandt,
Ons vragende wat volk wy waren, uit wat landt,
En d' oorzaek van ons komst; den Admirael voer derwaerts
Met den Vic' Admirael. Den Iber vlood nu herwaerts,
Nu daer weêr in 't geboomt', tot dat hy quam te spraek
Aen strand, doch in 't geboomt en vraeghd' met ernst wat zaek
Ons onze Schepen aen het Eylandt dede zetten:
Den Admirael verhaelt, hoe 't volk de Scheurbuik lette,
Van langh in Zee te zijn, en daerom onze vloot,
Nu tot verquikkinge ververschingh had van nood:
Indien dat hy ons woud grof en kleen Vee bestellen,
Dat wy alsdan zijn landt niet vorder zoude quellen;
Den Iber stondt bedeest, hy wist niet hoe hy zou:
Maer eischt' tot midnacht uitstel om eens met zijn Vrouw
Dit in de schael van reên met ernst te overwegen,
En vluchte met dit woordt door zijn bekende wegen.
De nacht die spreid' haer kleet vast van de bergen neêr;
Ons Schild' wacht stondt vergeefs den Iber quam niet weêr.
Nau had het morgen-roodt het roozen hof ontgrendtelt,
Of d' inwoonder die zagh ons vanen los gewentelt
Bezwaeyen zijnen strandt, en scheem'ren door het woudt;
't Woudt dat zoodanigh doen voorheen noit had beschout.
| |
| |
De Goden van het bosch; de Nymphen van de kuilen,
Die al te wilt en woest in zulke woninghs schuilen,
Als haren aert vereischt, verwondert, quamen, om
Gelijk of 't kermis was, te dansen op den trom,
En op des vanen-zwier: maer als d' helbaerden blonken,
De maten ritzelden, en de musketten klonken,
Vertrokken zy verbaest in 't diepste van het bosch,
Daer zy gelijk van schat, van zorgen ook zijn los.
Den Iber van een bergh ziend' ons Soldaten trekken,
Bleef verre buiten schoots, bestondt daer meê te gekken,
Vermits hy waende, dat de verheidt van het padt,
(Dat tot het Dorrep leidt) 't gebrek van 't versche nat,
En al het kreukel bosch, den onzen zoud beletten,
Ons ongewoone voet in zijne woonst' te zetten.
De Zon had nu wat meer als half zijn reis gedaen,
Wanneer dat onze trop de poort zagh voor haer staen,
Die tot de huizen leit twee Hemel hooge toppen,
Besloten, die ter zijd; den engen wegh quam stoppen
Veel opgehoopte steen van rotzen op een ry,
En liet een enge padt maer in de midden vry.
Al werken van natuer, doch met een poort gesloten,
Een plaets daer twintigh man wel duizent af zoud stooten.
Verwaenden Iber! wat verlaet ghy deze wal!
Hier is uw' beste sterkt', houdt hier uw' Vyandt stal.
Maer neen, hy vlucht, de poort is inder yl gewonnen,
Is inder yl om ver gerukt en heel geschonnen.
Men ziet het open Vlek, waer in men hem begeeft.
Den Spanjaerdt is gevlucht met alles wat hy heeft,
Dat 's Vrouw en Kindt, dies wy daer niet met allen vonden,
Het leger wierd gemaekt, en daet'lijk volk gezonden,
Om op te zoeken waer datmen vers water kreegh;
Want al het volk was droogh, en al de vaetjes leegh.
De Schipper van de Kat, verzelschapt met noch and'ren,
Gingh door het yl geboomt, om vocht te zoeken, wand'ren,
| |
| |
Niet ver van d' eerste wacht rees een opgaende duin,
Allenxjes in de hooght, wiens dicht getopte kruin
Bequaem was met zijn ruight en man en paerdt te dekken,
En kond den Iber tot een goede laeghplaets strekken.
Hier lagh de Vyandt, twee te paerdt en vier te voet,
En rent met lossen toom den Schipper in 't gemoet;
Zijn wapen was Pistool, deez' rukt' hy van zijn lenden,
En meent het doot'lijk loot zijn Vyandt toe te zenden,
Maer ach! de slagh die mist, en geeft een looze zis,
Dies hy strak met zijn maet van zes besprongen is;
Zy hebben kort geweer, de Vyandt lange speeren,
Dies moeten zy met 't lijf de groove steeken keeren,
Staen nochtans even vast. De Schipper werdt geraekt,
En d' Iber slaet hem, dat de herssen panne kraekt,
Met zijn Pistool, dat sprongh aen meer als zeven stukken,
Een ander komt hem weêr zoo diepen wond indrukken,
Dat hy ter aerden zeegh, den ander maekt gerucht,
Hoe wel hy is gewont, begeeft zich op de vlucht,
Den Iber woedt op d' eerst, en om zijn leet te wreeken,
Geeft hem na dat hy leit noch zes of zeven steeken:
't Gerught quam in 't quartier, doch eer de voorsten hoop
Daer by kond komen, was den Iber op de loop,
En toonde vol van vreught zijn al te vlugge hielen,
De doode Schipper wierd gezonden na de kielen,
Geleidt met vijftigh man, gebonden op een paerdt,
By hem gevangen maer niet tot dien eind bewaert.
Men vindt een water plaets; het gaeter op een braden;
Men slacht en doodt, elk zoekt zijn graeghte te verzaden,
Tot meer als halver-nacht, men zet de wachten uit,
En als met eenen kringh men 't gantsche leger sluit.
De nacht werdt deur gebracht, met voorzicht tot in 't dagen,
Auroor haer purp're pruik vertoont en gulde wagen.
Strax gingh elk weder Scheep: maer AEolus, die aen
De windt gaf vollen toom, ontstak een Zee Orkaen.
| |
| |
Het weder weêr bedaert. 't Jacht uit het oogh verlooren,
De Vloote werdt verspreit, men kruist al weêr als voren,
Doch 't schijnt, dat hier de Zee geen Castiljanen lijdt;
Want zich niet een vertoont in schaers drie maenden tijdt.
De doodt die gaet terwijl zijn snelle zikkel strijken,
Zijn zikkel voor den mensch niet mooghlijk te ontwijken.
En mait de beemden van haer eerste klavergras,
Zoo datmen in een week wel vijftigh dooden las.
Het roer werdt op gedout, de schooten afgesmeten;
Vincent is al den roep. Men komt; maer vindt geen eten,
Dat tot vervarschingh strekt, als hier en daer wat kruit,
En Zint Anthony geeft wat gulden appels uit.
Het volk is op de been; maer niet van ziekt ontslagen.
De Ankers zijn gelicht, de volle Zeylen dragen,
Het Landt is weder wegh; den Admirael die zendt
Twee Schepen met een Jacht; op dat zy gaen omtrent
Pariva, en aldaer haer last met vlijt volbrengen;
Het woort is nau gezeidt, de leuterende stengen,
Die voelen haren last tot boven in den top,
En merken tusschen ons en haer een wijde glop.
Den Evenaer is van ons Schepen door gesneden,
Brasil leidt voor de neus en met Brazil de Stede
Van Salvador, dies gaen wy met malkaer te Landt
En ik met ons Kap'tein betraden eerst de Strandt.
|
|
Auteursrechtvrij