Dichtkonst van verscheide stoffen

Afscheids-klacht aen Daphne.

HA heugelijke tijdt! beginzel van mijn vreughden:
Ha tijdt! die my het hert een weinighjen verheughden:
Ha Goddelijke uur! vermaekelijke stondt:
Ha uur! waer op ik laetst het deurtjen open vont.
Het deurtjen, waer ik door gink na mijn Daphne treden.
Ha uur! waer op ik eerst uitstorte mijn gebeden
Aen mijn beminde Vrouw'. Ha lieffelijke nacht!
Waer in ik tot mijn Nymph begon mijn droeve klacht;
Waer in ik haer mijn hert volkomen openbaerde,
En alles, watter lagh in deze borst verklaerde.
Kupido help my nu, ik heb de brandt ontdekt,

[p. 250]

 

De brandt, die uwe toorts had in mijn hert verwekt;

 

Kupido help my nu, waer zijn uw' scherpe schichten?

 

Ha boefjen waer 's u boogh? waer zijn uw' heete lichten?

 

Zendt maer een kleine vonk, een vonkjen maer van min

 

In Daphnes koele borst, en dicht bevrozen zin.

 

Ach wrev'righ avontuer! dat na een klein verblijden,

 

My wederom op nieu brenght in het droefste lijden:

 

Zeght, waerom ghy my nu zoo van mijn Nymphje trekt?

 

Nu ghy hebt in mijn hert een groote liefd' verwekt?

 

Nu ik mijn Daphne heb ontdekt al mijn gedachten;

 

Nu ik een weinigh gonst weêr van mijn Daphne wachte,

 

Rampzalige Fortuin! is nu uw' lust gekoelt,

 

Nu ik moet missen 't wit, waer na ik had gedoelt?

 

Nu ik moet voor een tijdt (laes!) van mijn Daphne scheiden?

 

En varen metter woon na 't wijs beroemde Leiden?

 

Is 't Leiden juist alleen, dat ons de wijsheidt geeft?

 

Ach! dat ons Hooren niet de gaef ontfangen heeft.

 

Ik worde (laes!) gevoert, gevoert van mijn Godinne:

 

Maer houde vast de brandt besloten in mijn zinnen,

 

De brandt, die my verwekt haer lieffelijk gezicht,

 

En d' held're glans, die uit mijn Nymphjes oogen licht.

 

't Vermaek, dat ik ontfangh uit Daphnes lieve oogen,

 

Dat wordt door mijn vertrek my t'eenemael ontogen.

 

't Vermaek, dat deze brandt die in mijn boezem woelt,

 

Door lieffelijke kracht een weinighjen verkoelt,

 

Wordt my ontrokken gantsch. Ik worde wegh genomen,

 

En zal in langen tijdt niet weder mogen komen,

 

Niet wederkomen, voor de zilver bleeke Maen

 

Zal viermael worden vol, zal viermael weêr vergaen.

 

Al komt het ongeluk van hier mijn lichaem drijven,

 

Het zal mijn trouwe min hier nochtans laten blijven:

 

Geen ongeluk hoe snood, geen afzijn ook hoe quaet,

 

Zal konnen maeken, dat ik mijne min verlaet.

 

Ha Daphne wat geluk! wat heil zoud ik het achten,

[p. 251]

 

Zoo ik maer altemet moght zijn in uw' gedachten,

 

Zoo ghy maer eensjes denkt, hoe of uw' Tyter vaert,

 

Die zijn gemoed om u zoo vaeken heeft bezwaert.

 

Adieu Joffrou, ik ga, God geeft u veel gelukken,

 

Veel vrolijkheidt, veel heil, en hoede u voor drukken,

 

En zende altemet eens Daphne in uw' zin,

 

Mijn droevigh afzijn en mijn overtrouwe min.