Dichtkonst van verscheide stoffen

[p. 249]

Avondt-groet, aen Daphne.

GIster avondt, als het stralen
Van de Zon gink nederdalen,
Gink ik wand'len deur de straet,
Daer het huis van Daphne staet,
d' Eene Zon was doen ontvlogen,
d' Ander Zon quam voor mijn oogen,
d' Ander Zon, wiens hel gezicht
Tyters droevigh hert verlicht.
'k Quam zoo haest niet voor de deuren,
Die my nacht en dagh doen treuren,
Of ik sloegh terstondt mijn oogh
Eensjes by geval om hoogh;
Daer zagh ik een Zonne lichten
Op mijn duistere gezichten;
Daer zoo zagh ik, in het gaen,
Daphne voor een veinster staen:
Strax was my de ziel ontvlogen,
En by Daphne opgetogen.
Dat ik niet uitspreeken kost,
't Geen ik had voorheen begost,
Waerom iemand van de gene,
Die met my daer gingen henen,
Vraeghden hoe of ik zoo stondt,
Of ik niet meer spreeken kond.
Doe begost ik voort te varen,
Daer wy ingekomen waren,
Vreezende, dat iemandt mocht
Krijgen eenigh achterdocht.
Ach hoe qualijk is 't om veinzen,
Alsmen op zijn lief gaet peinzen.
Naulijk durfd' ik met mijn hoedt
Toonen haer van veer een groet.