|
| |
| |
| |
Het tweede bedryf.
Mentor. Goossen.
DE gulde Zon die is gedooken in de Zee;
De zilver bleeke Maen, bewaert haer Broeders stee,
En licht met al 't gestarnt mijn duistere gezichten,
Maer moght die gulde Zon, mijn oogen eens verlichten,
Die d' Hemelsche verpuft, en doet de zilvre Maen,
Met al der sterren glants, heel zonder schijnzel staen,
Ach moght de gulde Zon mijn oogen eens beschijnen,
Zoo zoud al mijn gequel en droevigheidt verdwijnen.
Geeft Goden, geeft dat ik zoo goeden uur geraek,
Dat zy haer deur ontsluit, en luistert na mijn spraek.
Wat zal ik? kloppen aen? ik durf het qualijk wagen,
Hy klopt. Zy uit een venster.
Wel waerom zoud ik niet? ik zal eens na haer vragen.
Wie is daer voor de deur in 't midden van de nacht?
Hy die na uwe komst met groot verlangen wacht.
Gy ziet hem, komt beneden.
Beneden? dat 's te laet, ik ben al aen 't ontkleeden.
Godin het is noch vroegh.
Maer zegt my wie gy zijt.
Wel my dunkt gy schaemt u niet een mijt;
Hoe Mentor wat is dat? dus in de nacht te komen?
Hebt gy geen schroom voor my, gy zoud mijn ouders schromen
Te stooren uit haer slaep, zy zijn daer toe te oudt.
De min Joffrou, de min, de min heeft my verstout.
Ey zeeker 't is noch vroegh, komt maer uw deur ontsluiten.
Ontsluiten? en om u? Neen Mentor blijft daer buiten.
My dunkt gy dronken zijt, uw wijsheidt in de kan:
Het herzenlooze nat en dulheidt in de Man:
Dan ist uw lui manier een luchje noch te halen
En van de eene plaets op d' ander loopen malen.
Wat meent gy dat men dan moet wezen steets bereit,
| |
| |
Te geven zulken hoop goet antwoordt en bescheit?
Gaet henen, gaet na huis, en legt u in het laeken;
Of zeeker ik en zal om uwen 't wil niet waeken:
Maer 'k sluit mijn venster toe, en geef my tot mijn rust.
En wilt gy malen maelt zoo lang' u 't malen lust.
Zy sluit haer venster.
Hoe dat mijn Engelin? waer doch zoo haestigh henen?
Mijn Hemel die is toe, mijn zonne is verdwenen.
Is dat een Vrouwen aert? het is een Tygers aert.
Wat schort u Theodoor? zijt gy voor my vervaert?
Of haet gy my? wat ist? gy zegt ik ben beschonken,
En 'k heb de gantschen dagh geen sterken drank gedronken,
Den Hemel zy mijn tuigh gy zeght het is te laet,
Gelijk of gy zoo laet niet met een ander praet.
Dat ist niet Theodoor, en ik zal in drie dagen
Wel weten waerom gy my van uw deur gaet jagen;
'k Wed gy een ander mint, en krijgh ik dan die geen,
Die gy bemint, ik zweert; ik breek hem hals en been.
Zoo leer ik hem te deegh mijn Theodoor beminnen.
Zoudt gy dit huis by nacht alleen wel kunnen vinnen?
Ia Meester zoud' ik niet? een groote blauwe deur.
Een kelder aen de zijd en daer een hekje veur,
Een blauwe stenen stoep, zes vensters naest malkand'ren,
Een platjen op het huis om Zomers op te wand'ren.
Onthoudt het wel ter deegh;
Nu zal ik haestigh zien wie my is in de weegh.
niemant? wel wat raet, weet Goossen dat?
Wie isser meer als ik? en ik u achter 't gat.
Maer zoo en meen ik 't niet.
Dat 's kunst voor my te weten.
Dat zal ik niet vergeten.
beide binnen.
EN is het lijkwel waer? of ist een droom? of ist
Een herzen-duizeling, waer door ik heb gemist?
En zagh ik Theodoor niet met mijn eigen oogen?
| |
| |
En was Melissa tot Rufino niet bewoogen?
En minde zy my niet, zoo 't aen haer reden leek?
Och Theodora ja, zoo 't aen uw kusje bleek.
Hakus! waer in mijn ziel door 't roeren van haer lippen,
In Theodora vloot en my zoo gink ontslippen.
Ha Hemel! wat een kracht die ziel en spraek berooft;
Wie had dat van de min zijn leven oit gelooft,
Voor dat hy 't zelver proeft? Ha! waerdigh om beklagen
Rufino wie die zmert zoo lange hebt gedragen,
Waer vind ik u doch best, op dat ik u terstont
Van uwe pijn verloss', en maeke zoo gezondt.
binnen en weer uit.
Dat 's wonder hy 's niet t' huis. Zal ik in alle hoeken
De gants en heele Stadt hem op en neder zoeken?
Neen dat en dient my niet, 't is een onzeeker spoor:
Loopt liever waer gy wilt, ik zoek mijn Theodoor.
Hy klopt.
Ik zal 't haer eens gaen vragen,
En zoo zy t' huis wil zijn, u haestigh overdragen.
Maer zacht, hoe is uw naem? hoe heet gy.
Loop heen malloot, loop heen, vraegt of zy t' huis wil zijn.
Zy wacht u, gaet na binnen.
Ha Goden wat geluk, ik zal mijn ziele vinnen.
't IS waerachtigh om te lacchen, wel waerom zoud het niet?
Wie drommel zou denken dat dit onderjonkers geschiet?
'k Zweerje dat baes, ik hebje dat al of ekeeken,
En de eerst die ik zie zal ik het ook zoo in de handt steeken.
Sta by jy mannen die zoo gaern van wat nieus praet,
Dat jy daerom een heelen dagh op het hooft gaet:
En haelt een druipende neus, en een paer verkleumde handen,
Met een paer kouwe voeten, en een deel klappende tanden,
En kijkt met snot in zijn muil, en ziet of de Veerman
Van Amsterdam haest zal komen an.
Al hagelt het, al sneeut het, al vriest het, al zouje verstijven.
| |
| |
Al raest het, al blaest het, al ruist het, al bruist het, al mist het,
Al pist het, al stuift het, al snuift het, jy moet lijkwel blijven
Tot hy aenkomt; want benje voor regen of wint vervaert,
Zoo blijf uit de koud' lieve man, en zit by de haert.
Of koomje onder de beteerde water-rotten,
Zoo zel dat goedtje zoo verbranst met je spotten:
't Is, kijk die schijtvalk, hoe zou hem dat gat staen
Moest hy eens in 't Wandt of op de Boegh-spriet gaen?
Gut zeit de ander, had ik maer die veugel
Een wijl op mijn Schip, ik jaeghd' hem wel te deegh door den beugel,
Hy most eerst in de mars, en voor op de ree;
Viel hy in 't water, daer lagh een valk in Zee,
Hy moghter uit vliegen woud hy, woud hy niet hy moght het laten.
Dat 's waer zeit Pouwels. En terwijlze zoo praten
Komt de Veerman an, daer ist dan: welkoom Cees, Klaes, Piet,
Symen, Ian, Joost, Joris, Gerrit, waer heen? zeg eerst, hebje niet
Nieus, ja zeit Cees, wat zoumen hooren?
Zy zeggen dat de vyandt de vlught heeft gekoren,
En is by stille nacht getrokken van Breda.
Klaes zeit daer by, hy liet zijn geschut na.
Pieter zeit Spinola is uit het leven:
Hoe komt hy doot? ze zeggen hy is vergeven.
Symen zeit Mantsvelder trekt al voort,
En is al in Brabant. Ian heeft gehoort
Dat de Staten wel met hondert duizent man te veld' komen,
Met uitgezocht voetvolk, de Ruiters ook uitgenomen.
Dan leggender noch wel dertigh duizent in de steên.
Joost zeit dat 's vyants volk, 't muitineert, want zy krijgen geen
Goe betaling, daer zijn al zeven vendels overgeloopen.
Joris heeft op de Volewijk een deel roovers op zien knoopen:
Hoe veel wel? tweemael twintigh en dan noch vijf.
Liegh te degen zeit Gerrit. 't heeft anders niet om 't lijf.
Of meenje anders die bleeknebde kruipers,
Die zes-beende beesten, en moordadige bloetzuipers,
| |
| |
Die zy, by haer hadden, zo ben ik daer niet eens van verwondert,
Want zoo 't aen 't fatzoen scheen hadder elk wel vijf-en-veertigh hondert.
't Praetjen is uit, deurgaenze met malkaer na de Kerk,
Daer gaen de hoofden t' samen, daer hebben zy dan weer werk.
Pots elementen dat jy het daer eens zaeght smooken,
Elk lieght om best, al de hoeden staen en rooken.
Schijt Kerk-praetjes, daer men niet dan leugen zeit;
Staet by, luistert toe ik heb waerheidt.
Sta by gy courant lezers, die in de winkels vol boeken
Een heelen tijdt, voorneemlijk s' Maendaeghs wat nieus gaet zoeken;
En die in de pimpel-huizen om een confortijfje gaet:
En een heelen dagh in d'Aptheekters winkels staet:
Ik zelje altemael enkele waerheidt zeggen,
Zonder of te doen, zonder een kruimeltje by te leggen;
Zoo ik het van mijn jonker hoorde: want flus quam een gezel
By hem, weet jy niet nieus? ja zeit d' ander, ik weet wel
Een grooten hoop nieus. Achter die heiningh heeft strak een oudt wijf gezeten,
En heeft een grooten hoop nieuwe stront gescheten.
Foey foey zeit d' ander, ik magh geen stront,
Ik nam 't niet in mijn handt, jy neemt het in jou mondt.
Claertjen uit.
Maer dat 's nou evenveel. Water, moordt, brandt,
Wel hei, wel hei, Wel hoe komt de Duivel in Waterlandt?
Wel Moer, wel kijndt, wel Claertje, maghme jou eens spreeken?
Waer benje doch, zoo lang' ik je niet gezien heb, in een gat gesteeken?
Wel Goossen raesje? wat zeggen is doch dat?
Neen, ik meen waer ofje zoo lang hebt gesteeken in een gat?
Maer Claertje datje wist hoe ik na jou verlanghde,
Hoe lief dat ik jou had en hoe mijn hertje brangde,
Gy zoudt mijn weer lief hebben, meen ik, zouje niet?
Ia Goossen, ik zie jou zoo lief als jy my ziet.
| |
| |
Ik hebje in lang niet gezien, in lang' niet van jou geweten.
Heer docht ik altemet, zoud mijn Goossentje my wel vergeten?
Ik vreesden 't half, maer ik geloofden 't niet.
Maer ik vertrou het jou niet toe.
Ik hebje immer al te lief, dat weetje wel, daerom moetje niet schromen.
Jy bent alleen mijn rust, mijn lust, mijn vreucht, mijn deucht,
Mijn min, mijn zin, mijn Godin, Duivelin, mijn geneucht, mijn jeucht.
Jy bent mijn hert, mijn zmert, mijn wensch, mijn Mensch, mijn boefje, mijn engel,
Mijn sul, mijn smul, mijn koning, mijn looning, mijn schroefje, mijn bengel,
In 't kort gezeit, jy bent mijn Man.
En jy al wat ik zeggen kan.
Gut Claertje als ik jou heb, wy zullen dan zoo leven,
Ik zelje dan, wie weet het! hoe veel zoenen geven,
Altijdt als 't spreekwoort zeit derthien voor een dozijn.
Dat 's dreigen Goossen. Of hoe na meen jy mijn
Daer mee vervaert te maeken?
Zou jy daer voor vervaert wezen?
Ken de schobbige vis wel voor het kouwe water vreezen?
Is de schorre Koekkoek wel voor 't moy weer vervaert?
Zoo is Claertje om het zoenen ook bezwaert.
Dat weet ik alzoo wel als jy.
Dat 's waer, maer wat hebje voor een Vrouw?
Met een neus, met een mondt, met een hooft, met twee oogen
Ey zeg het zonder liegen.
Maer degelijke deegh, ik woon hier by, daer.
Liegje niet Claertje? isset zeeker waer?
Daer woont de Vrijster van mijn baes.
Zo moet jy by Carbijn woonen.
Daer is doch niemant als Carbijn, die zy liefd' gaet toonen:
Hy isser noch rechte voort by, en ik zach flus
Door 't scheurtje van de deur, daer was zulken gekus,
| |
| |
Dat ik schier nuwelijk wierd alleen van 't kijken;
Denkt dan hoe mijn Vrou voer, k' wed haer de ziel haest gink ontwijken.
Gedenkter my by, dat deze gefalueerde Carbijn,
Die nu de liefste is, de liefst niet lang zal zijn.
Ziet mijn baes hem, hy heeft het hem gezworen,
Carbijn raekt aen een kant, zijn leven is verlooren.
Mentor, die zy zoo veracht.
Maer hoe zel hem dat opbreeken, zacht, zacht.
Dat geltje na den baes. Adieu mijn zoet worpzakje.
Mijn meester wacht na my.
Goossen 't is maer een quakje
Van Carbijn, ik gekker meê.
't Mijn is ook maer malligheit.
Had ik mijn baes maer hier, ik zeid hem 't recht bescheit.
binnen.
HA Hemel! ken het zijn? Vertrout eens op de Menschen,
Het scheen Carbijn die had al wat m' in hem mocht wensche,
Het scheen dat hy de deught en trouheidt zelver was,
En is de deught en trouw verloopen dan zoo ras?
Of lagenz' op uw tong alleen, en op uw lippen,
En gingen met den eedt, die gy my deed', ontslippen?
Ik meend' gy waert mijn vriendt, is dat een vrienden stuk,
Mel. uit.
Te scheiden van zijn vriendt in 't droefste ongeluk?
Onwaerdigh dat men u de naem van vriendt zal geven.
Maer wie komt daer, ist niet de moordster van mijn leven?
Zy ist, ik spreek haer aen: of mogelijk haer hert
Een weinig door mijn zmert en klaght bewogen wert.
Godinne van mijn ziel, en dwinghster van mijn zinnen,
Die door uw deught en jeught my trekt tot uwe minne,
Die met uw toovrend' oogh mijn vryheidt heel benam,
Die in mijn killigh hert een hel-gelijke vlam
Veroorzaekt hebt, die met de strikken van uw haeren
Mijn geest in droef heit houdt, in jammer, in bezwaren,
Zal uwe wreedigheidt noch duren, zal uw haet
Noch langer voeden op mijn dootlijk terend' quaet?
| |
| |
Komt, moordt my dan te deegh, maekt dat ik 't leven derve,
En liever eens te deegh als alle dagen sterve.
Moordadige Beulin, bloetdorstigh wreede Vrou,
Schept gy vermaek en vreught, en lacht gy om mijn rou?
't Schijnt u zijn aengenaem de zmerten, die ik lijde,
Verheught gy u hier in gy zult u haest verblijden,
Uw hoogst vermaek komt aen. Ziet dat g' uw oogen voet
Hier in mijn doode wondt, en in dit zwerte bloet,
Dat dit geweer en handt u daetlijk zal betoonen:
Hy trekt van leer.
De weldaet, die ik doe wilt na mijn doot beloonen;
Beklaeght dan mijne doot, en stort maer eene traen,
En laet doch na mijn doot uw wreetheidt zijn gedaen.
Vaert wel, den Hemel weet en tuige van mijn trouwe.
Hy dreight zigh te deursteeken; zy belet en zeit:
Holla Rufino! zacht, wat doet gy? 't zal u rouwen:
Hoe rouwen? 't gene dat met rijp beraet geschiet,
En rout den Mensch, die 't doet, zijn levens dagen niet.
'k Zeg lijkwel dat gy 't laet.
Waerom zoud ik het laten?
Wat ken de bleeke doot, wat ken het sterven baten?
Ontladen van mijn druk, laet los laet my begaen.
Wel staet het sterven u dan onverandert aen?
Zoo sterft, doch ik en zal het nimmermeer gehengen
Noch lijden, dat gy 't zult met eigen handt volbrengen.
Maer ik, 't za geeft my het geweer,
Daer isset, raek te deegh, en velt my yligh neêr.
Wat zegt gy, dat ik ben de oorzaek van uw klagen?
En dat gy, 't geen gy lijt, om mijnen 't wil moet dragen?
Dat ik de oorzaek ben, dat gy uw leven derft?
Zeer wel zoo ist ook reên, dat eerst de oorzaek sterft.
Dit punt, ik zweert de Goôn, het magh u 't leven rooven,
Maer 't zal mijn leven eerst door deze handt verdooven.
Rufino zijt verheught als d' oorzaek voor u leit,
Als uwe plaegh, voor u noch van de Wereldt scheidt,
Daer, daerme ist gedaen, nu zal ik niet meer plagen.
| |
| |
Zy neemt voor haer te doorsteeken, 't welk hy belet.
Melissa wout gy zelfs uw leven zoo verjagen?
Neen dat zal niet geschien; wie had het zoo gemeent?
Ik heb u wel 't geweer, maer daer toe niet geleent.
'k Zal eerst mijn boezem raeken.
Dan kent gy 't my niet doen.
Dan meught gy 't zelver maken.
Hy wil haer 't gevest geven.
Wel raekt uw boezem, gy met dit endt, ik met dat.
Recht anders, laet my toe, dat ik de punt slechts vat.
Maer zal mijn zelfs daer meê benemen eerst het leven.
Ik eerst, en gy daer nae, 't zal anders doch niet zijn,
Ik zal het u zoo wel beletten als gy mijn,
Zy blijven staen, trekken tegens malkanderen. Carbijn en Theodoor uit.
Tot morgen toe mijn hert.
'K zal t'avont noch eens komẽ,
Maer wat is daer te doen?
Mijn lief 'k begin te schromen.
Ey liefste blijft doch hier.
Hoe dat mijn Engelin? daer zijn geen reên van vreezen.
Zoo gy daer immers gaet, moet ik daer mede wezen.
Rufino wel hoe dus? Melissa wat meught gy
Beginnen? zeg, wat ist? ha Hemel! niet te spreeken?
Carbijn, Rufino wil zich zelfs het hert af steeken.
Hy zeit ik d' oorzaek ben,
Ik zweer het is mijn schult, om dat ik onlangs hoorde,
Als gy 't my had belast, wel aen Melissaas woorden,
Dat zy niet meer zoo stuers, noch zoo afkeerigh waer,
Hebt gy dat gehoort van haer,
En zegt gy 't my niet eens?
Ik kost u nergens vinden,
En als ik u niet zocht gink ik by mijn beminde.
Ist moog'lijk mijn Godin?
Gespeeltje gints komt volk, kom gaen wy van de straet.
| |
| |
Komt voort en gaet in huis.
Beginzel van mijn vreught, en eind van mijn geklagh!
Maer gaet gy noch niet in.
Heeft in zoo korten tijdt zoo grooten vreught verkregen?
Rufino daer komt Volk, laet ons niet langer staen,
Mijn Engelin, mijn vreught, komt ik zal met u gaen.
Alle binnen.
WAt de pleister, dat is ook al te verbrust verpeutert.
Wat raet gaet my aen zoo 't de baes ziet, hoe my het hooft leutert,
Hoe ik stintel, hoe ik puiloogh, en hoe mijn tongh yzer slaet,
Ik wed voorzeeker dat hy my wijst waer mijn bak-huis staet:
Wel Goossen, schaem jy jou niet, zo uit te blijven, zal hy zeggẽ;
Wat zel ik doen; de schult op mijn spits Lubbert Lubbertze leggen,
Daer ik een pijntje meê gedronken heb? neen ik zeeker niet:
Wat zal ik dan zeggen? ja, dat my eerst in den zin schiet,
Daer komt den droes, zo haest alsmen van hem begint te praten,
Wel jonker zijt gy daer, ik woud u zoeken laten
Mentor uit.
Met Trommel en Trompet, wat blijven is doch dat?
Wel ziet den Ezel eens, hoe vol heeft hy zijn gat.
Gut baes had ik geweten, dat jy zo zoud kijven,
Zo zoud ik veel nutter, daer ik geweest ben, hebbẽ mogẽ blijvẽ.
Dat magh niet deur, kijven te hooren, daer men zijn best doet,
Daer ik alles zo wel beschikt heb, dat ik noch kijvẽ hoorẽ moet,
Ik kent waerachtigh niet vergeten.
Ik wou my noch verstooren,
Was ik in Goossens plaets: maer voort laet ons eens hooren,
kijk een reis, wat een man is onze maet,
Ik jou wat zeggen? neen ik ben zelver ook quaet,
| |
| |
Al immer zoo wel as jy, dat 's gelijk op klapmutzen,
En jy meught met al jou kijven en kaekelen in de pomp brutzen.
Wel reekel hoe dus trots?
Om dat ik nu genoeg weet.
Laet hooren klap eens op.
Neen baes ik zeg je niet een beet:
Maer ik zegje, dat jy moght wel om een paer vaen lyen,
Datje zoo wel wist als ik wie naje Vrijster komt vryen.
Klonterige Claertje jou Theodoors Meit,
Mijn eigen verschreven Vrijster heeft het my zelfs gezeit.
Zo zoud mẽ een boer zijn kunst of vragen.
Maer wilje maets zoo zegg' ik het, of anders zel jy het de dagen
Jou 's levens niet weten.
Nu Goossen 't zal zoo zijn.
Alle maets goe maets. Maer Claertje zeit 't is Carbijn.
Heeft Claertje 't altedeegh, en isset niet een ander?
Zy zeit zy zijn dus rechtevoort noch by malkander,
En Theodora heeft hem zoo lief, zy geeft hem zoen op zoen.
Carbijn my in de weeg? zal een Carbijn 't my doen?
Dat lijd ik nimmermeer, begint vry te beklagen
De uur, waer op gy eerst uw min begost te dragen.
En Theodoor vervloekt, versweert, verzeght die dagh,
Waer op hy aldereerst u met zijn oogen zagh.
Ellendige Carbijn, uw leven is verlooren:
Ziet gy uw doot noch niet? ik hebze u gezworen.
En 'k zweer ik niet en rust, voor dat ik met deez' handt
Het leven u beneem, en help u aen een kant.
Gut baes de kop is mijn rechtevoort zoo wat aen 't malen,
En ik zou wel wat slagen willen geven, of een paer blauwe oogẽ halen
Dat jy my alleen eens wout laten begaen,
Ik zoud hem wel te deegh wat op zijn snater slaen,
Als ik hem genoegh geslagen had, zoud ik hem de keel afbyten,
En wringen hem de hals toe, en laeten hem de ziel schijten:
Of ik zoud het ruintje van stal trekken, en douwẽ hem dit knijf
Waer ik hem raeken kost tot het heft toe in 't lijf:
| |
| |
Ik zou hem zoo vol gaten als een viskaer maeken:
Pots elementen! hoe woud ik hem in zijn koonen raeken!
Hoe woud ik hem het wambuis pickieren, hoe woud ik hem de hoet
Deurkerven, sneed op sneed. Gut baes het is zoo zoet,
Mijn tanden wat'ren al, wat zegje, wilje my verlof geven?
Gy zijt te zeer vervaert, en zoudt wel lichtlijk beven,
Neen baes dat is geen noot.
Is hy meê een dolle duivel, 't quaetst, wy blijvẽ alle beid doot.
Ik ben altijdt stout genoeg; want 'k durf op een kamer vol boerẽ
Al moerlijke lienigh mijn handen wel beginnen te roeren;
En snyen in 't hondert, en steeken in den hoop,
Die dan wat krijght die heeft wat, ik geeft goet koop.
Hoe zoudt gy met verraedt uw zaeken aen gaen leggen?
Neen niet met verraet, maer ik zalje zeggen:
Ik zoud metter vaerd' gaen loopen tegens hem an,
En zeid hy wat, dan zou ik zegge lieve man,
Niet veel snaps of 't lijfvol wonden.
Sprak hy dan maer een woort zoo wou het honden.
Ik zou spelen raekwat, en tyen aen 't klouwen,
Hy toont zijn mes.
Elk zijn schoonst, en niet als dat zou ik hem voor houwen,
Laet zien eens wat gy kent, en brengt gy hem om 't leven
'k Zal u tot dankbaerheidt drie hondert gulden geven,
Gaet heen en paster op en zeght my dan bescheidt.
binnen.
Ik zelje flus komẽ zeggẽ dat hy al met de pisser om hoog leit.
Drie hondert gulden? ik geef hem daer voor wel drie hondert steeken.
Wat steeken? ik wil hem daer voor wel aen drie hondert stukken breeken.
Ik kap hem zoo klein als moes, of ten minsten als hutspot.
Maer de drommel wat raet? hoe krijg ik de zot?
Ik zal hem hier wachten, hy moet doch na zijn Theodoor loopẽ,
Als eẽ hont na eẽ ritze teef, maer hoe deeg'lijk zal hy 't bekoopẽ?
Foei de plaegh dat is van die verzoorde Tobak,
Hy Rispt.
Die goet is voor de kak, en isse niet goet voor 't lijf,
Zoo isse ten minsten goet voor tijt verdrijf:
Ja dat zei de Man ook en peulude zijn Wijf.
| |
| |
Daer isser een deel die dat leelijke goet zoo overdadigh prijzen,
Om al de fortuiten die het over heeft en gaet bewijzen.
Item inden eersten, zeidt Ioortje, isse goet voor de katar:
Item inden eersten, zeg ik isse quaet, wantze maekt de kop nar,
Ia zeit Symen z' is goet, voor loopend, druipende, zijpende, roode oogen,
En zijn oogen die loopen, die druipen, die zijpen zelfs, is 't dan niet geloogen?
Ia zeit Joost z' is overdadigh goet voor tantpijn:
Dat 's ook niet waer, want ik 'er nimmermeer baet by vijn.
En Pietje zeit 't helpt geweldigh als de ooren ruizen, en tuiten:
Dat lieght hy, want als ikze drink, beginnen de mijne te zuizen en te guiten.
Teuwis zeit, het ruikt wel: jae veel slimmer ofmer stront briet,
En met pis droopte; en men quijlter of, wachtje volkje, verdrenk niet,
Een plas grooter als de Zuider Zee, het Schip Ste. Reinuit zouder in varen;
Daer ik meed op vry-buit most, woume den baes niet aen Landt bewaren,
Carbijn uit.
Als de drie hondert gulden op zijn ist noch tijdts genoeg.
Wel Monseur zoo haest van de Vrijster? 't is noch al te vroegh.
Zoo vroegh te scheien? Bous! dat 's an maet.
Hy loopt hem op 't lijf.
Wel fielt en ziet gy niet waer henen dat gy gaet?
Is u de straet te nau men zalze wel wat wyen.
Zel jy een fielt van my maeken schelm? zel ik dat lyen?
Neen dat duiveltje past op jou; pas op of 't gaet'er deur.
Goos. trekt zijn mes.
Als jy bent, ik schijt wel inje, 'k zelter lustigh in douwen.
'K zeg noch eens houje rust of 't zal u anders rouwen.
Daer dan fielt, houdt dat, noch dat, en dat.
Hy slaet Goossen.
Moordt? brandt! buren sta by! die keerel slaet my plat.
Laet echter in hunn' rust haer, die u niet en moeien.
binnen.
De drommel is dat slaen? het schijnt schier of mijn tanden bloeien,
| |
| |
Mijn neus die zwelt, mijn oogen zijn blau, 'k heb een buil op 't hooft.
Ia borsje benje zulken haentje, 'k had 't mijn leven niet gelooft.
Jy bent kruideken roert my niet, 'k zelje ook met vreden laten,
Ik hou niet van zulk slaen. Maer hoe zal ik 't met den baes pratẽ?
Hy magh zelf heen trekken, maer dat gelt is quijt,
De slagen doen wel zeer, doch daer 's niet dat my meer spijt.
binnen.
|
|
Auteursrechtvrij