|
| |
| |
| |
De geest.
Heb zoo goed haer gekend,
in betere tijden; zij woonde
Nevens het huis mijns vaders,
de vrouwe van wie 'k u vertelle.
met goedren der aerde gezegend;
Aen den man, dien zij liefhad,
schonk ze hear hand, en zij baerde,
Binnen het jaer, hem een zoon. -
Wie schetst hunne onschetsbare vreugde
werd de eerstling geschommeld. Zij zelve
Gaf hem de borst; - en, 's nachts,
als hij nevens de huwelijkssponde
| |
| |
Schier onhoorbaer te ruizelen lag;
Rond in duizenden droomen,
dan blonken heure oogen in 't duister;
Dan, wegbannend den slaep,
aêmloos op 't wiegsken gebogen,
Lag zij te luistren, hoe zacht
hij sliep, haer blozende lievling.
En, als de morgend verrees,
dan zong zij zoo fier en zoo blijde.
Soms, heur slanke gestalt
op heur stoel plots ruggelings wippend,
Wijl de verschuivende doek
haer blanken, gezwollenen boezem
Half-ontbloot liet, lachte ze
tegen den spartlenden kleine,
Hiet hem heur engel, heur schat
En duizend nog gekkere namen.
die rozige, poezele voetjes
Klapten! wat sprak zij ze toe! -
En de naekte, gemollige kleine
| |
| |
Kraeide van vreugd; en, gesteund
door heur hand vast onder zijne armkens,
Klauterde hij van heur kniên
naer heur mond, om kussen te plukken.
Schuw als een reebok, die
voor 't geritsel der bladeren opschrikt,
Groeide hij. Groeijen voor 't kind
is wanklen; toch liep hij en klapte
Vroeg. - Hij werd drij jaer: -
voor moeders een heugelijk tijdstip,
Wen, in den mond van hun kroost,
't woord, even als 't vogeltje, klapwiekt! -
En zij hiet hem ‘mijn jongen’
de moeder; zij zegde: ‘maer zie toch,
Hoe hij groeit! Haest gaet hij ter schole,
O! 't is een bengel! wie zou het gelooven?
dat wil in de broek reeds!
Maer, om het even, er steekt
geest in; vast brengt hij het eenmael
Ver in de weereld!’ - Zoo sprak ze,
en heure oogen aenbaden dit hoofdje,
| |
| |
Zoo broos; en, volzalige vrouw,
Voelde zij gansch heur hert
in heur lieveling kloppen en leven.
Eens, - wij allen toch hebben
in 't leven zoo'n treurige stonden! -
Daer streek over het blank
en vreedzaem-schitterend huisken
Plotslings de kroep, afschuwlijke gier,
Neêr, en sloeg om de keel
van 't weerloos jongsken de klauwen.
in die klauwen onschuldige lammren
Worstlen? - De schaduw des doods
vult langzaem hunne engelenoogen;
de aschkleurige lippen zoo aeklig
En zoo vreemd een geluid,
dat ge waent 't is de wekker der graven,
Die in hun rochlende borst
alreeds van zijn morgend het lied kraeit.
| |
| |
't Jongsken bezweek. Als een dief,
in de jammrende wooning geslopen,
Daer klonken verscheurende snikken,
Hoofden, die tegen den muer
aenbonsden: - o! smerten der ouders
Scheurende in kreten uit 't hert,
geen menschlijke tael kan u malen!
Ruim drij maenden, - terwijl
aen heur zijde de sombere vader
Weende, - zat in het donker
de moeder, verpletterd en roerloos,
een zelfden hoek in de kamer
vaek mompelend duistere klanken.
Koorts was haer leven; zij at niet;
antwoordde niemand; heur lippen
Beefden; men hoorde haer, stom
van schrik, soms fluisterend iemand
| |
| |
Smeeken: ‘O! geef hem mij weêr!’
En de grijze, ervaren geneesheer
Sprak tot den vader alsdan:
‘Gij moet dit treurende herte
Zien te verstrooijen, en aen
't dood kindjen een broederken schenken.’
van dagen tot weken en maenden;
En de ontroostbre gevoelde
ten tweeden male zich moeder.
Voor 't koud, ledige wiegsken
haers henen-gevlogenen engels,
Steeds herdenkend hoe zoet
zijn stemmeken ‘moêken’ haer noemde,
Droomde zij, roerloos en stom,
op heur bedspond nedergezeten. -
in heur schoot 't heimzinnige wezen,
Wien ons sterfelijk licht
is beloofd, plots sidderen voelde,
| |
| |
Werd zij bleek. - ‘Wie is
die vreemdeling?’ vroeg zij; en neder
Stortend op beide haer kniên:
‘Neen, 'k wil niet! schreeuwdeze, 'k wil niet!
Neen! gij zoudt jaloersch zijn,
mijn zachtontslapene! in 't koele
Graf, zoudt ge schreijen: - o zie!
men vergeet mij; een andre bekleedt nu
Ginds mijn plaets! En moeder
bemint hem; zij troetelt, zij lacht hem
Tegen; zij vindt hem schoon!
En ik, ik lig in mijn graf hier
Zoo alleen! - Neen, neen!’ -
Dus weende die grondlooze smerte.
Echter verscheen heur tijd;
zij schonk een kindeken 't daglicht.
En, vol blijdschap, juichte
de vader: ‘Goddank! 't is een jongen!’
Maer 't was de vader alleen,
die in huis dus juichte van blijdschap.
Stom bleef immer de moeder;
en, over heure oude herinnring
| |
| |
Gansch zich buigende, zat ze,
En droomde, de doodsbleeke kraemvrouw.
't Kindeken werd haer gebracht
op een kussen. Zij liet zich betijen,
En zij gaf het de borst. -
Maer, plotselings, wijl ze verwilderd
aen den nieuweling dacht dan aen d'andren;
van dezen dan 's anderen lijkwâ;
Wijl zij zuchtte: ‘Nu ligt
hij alleen in zijn grafken, die engel!’
Plotslings - o wonder! o vreugde,
als balsem haer vloeijend om 't herte! -
Daer vernam zij een stem,
een stem, die zij nooit had vergeten,
En zij hoorde aen heur borst
in 't donker haer zuigeling spreken,
En zacht fluistren tot haer:
‘Ik ben het! maer zeg het aen niemand!’
|
|
Auteursrechtvrij