Jongelingsdroomen(1853)–Jan van Beers– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 72] [p. 72] De jongeling en de duif. Onder 't bleeke wilgenloover, Zat er in het bosch een jongling: Treurig hing zijn hoofd gebogen; Stil-geschreide tranen rolden Uit zijne oogen langs zijn wangen, Van zijn wangen in het gras. Boven 't hoofd des jonglings zat er, Op eene takje van den treurwilg, Eene hagelblanke duive; En die zat daer ook zoo droevig, Met heur hoofdje weggedoken Onder 't hangend vleugeldons. [pagina 73] [p. 73] ‘Liefste duifken, liefste duifken! Zei de jongling, waerom treurs du? Eertijds vloogs du, blij en dartel, Langs den gladden waterspiegel, Langs de gouden korenakkers, Langs de groene bosschen heen. Eertijds steegs du, klapperwiekend, In den diepen blauwen hemel, Om te planen, om te tuimelen, Om te blikkren, hoog en verre, Als een blanke hemelsterre, Die van 't Oost naer 't Westen schiet. En wanneer du dan vermoeid waers Van het vliegen en het wiegen, Kwaems du, vrolik- nederruischend, Kwaems du weder bij dijn gaeiken, Om te rusten, om te slapen, In dijn nestjen aen heur zij. En du zits hier nu zoo treurig, En zoo verre van dijn gaeiken, [pagina 74] [p. 74] En zoo verre van dijn nestje; En waerom toch, liefste duifken? Heeft wellicht een wreede jager Nest en gaeiken di ontroofd?’ En het duifken: ‘Goede jongling, Vraeg mij nooit meer naer mijn nestje! Vraeg mij nooit meer naer mijn gaeiken! Zeg du zelf mij liever, waerom Du zoo eenzaem en zoo treurig Hier koms zitten in het bosch? ‘Eertijds waers du blij en dartel; Dijne ziel was als een duive: Langs den gladden waterspiegel, Langs de gouden korenakkers, Over bloemen, over bosschen, Vloog zij, vloog zij immer voort. ‘Eertijds steeg ze op duivenvleugelen, In den diepen blauwen hemel; En daer baedde zij in glansen; En daer zong ze met Gods zonne, Met Gods sterren en Gods engelen, Vrolik- tuimlend om 't heelal. [pagina 75] [p. 75] ‘En wanneer ze dan vermoeid was Van de schepping rond te vliegen, Streek ze weder naer beneden; Kwam ze weder naer heur nestje; Naer het herte der beminde; En daer sliep ze, zoet en zacht. ‘En du zits hier nu zoo roerloos, En zoo ver van dijn beminde, En zoo vele tranen storts du: Zeg, waerom, waerom toch, jongling? Bist du licht dijn zielennestje, 't Hert van dijn beminde kwijt?’ 't Hoofd des jonglings boog zich dieper, En hij weende en zweeg. - Het duifken Stak zijn hoofdjen in zijn pluimen, En het zuchtte en zweeg: - en beiden Zaten lang nog zóo. - Arm duifken! Arme jongeling! niet waer? 1846. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij