De hut van oom Tom

Hoofdstuk X.
Vervolg van het voorgaande.

‘Tom, je behoeft de paarden niet in te spannen,’ zei Eva. ‘Ik wil liever niet uitgaan.’

‘En waarom niet?’ jongejuffrouw Eva?’

‘Ach, zulke dingen maken me bedroefd, Tom,’ antwoordde Eva. ‘Ik wil niet uitgaan.’ En met deze woorden keerde zij zich van hem af en ging in huis.’

Een paar dagen later kwam er een andere vrouw, in de plaats van de oude Prue, om de beschuiten te brengen. Juffrouw Ophelia was toevallig in de keuken.

‘Och, Heer,’ riep Dinah uit, ‘wat is er van de oude Prue geworden?’

‘Prue zal hier niet meer komen,’ zei de vrouw op een geheimzinnigen toon.

‘En waarom niet?’ vroeg Dinah. ‘Zij is toch niet dood?’

‘Wij weten dat eigenlijk niet recht. Zij bevindt zich beneden in den kelder,’ antwoordde de vrouw, een zijdelingschen blik op juffrouw Ophelia werpend.

Nadat juffrouw Ophelia de beschuiten had aangenomen, volgde Dinah de vrouw naar de deur.

‘Zeg mij nu toch,’ vroeg zij, ‘wat is dat met Prue?’

[p. 95]

De vrouw scheen begeerig, doch tevens aarzelend om te spreken, maar antwoordde ten laatste op een zachten, veel beteekenenden toon:

‘Nu, hoor eens, je moet het aan niemand vertellen. Prue was weer dronken en toen heeft men haar in den kelder gezet en haar daar een heelen dag alleen gelaten en nu is ze dood.’

Dinah sloeg de handen ineen en toen ze zich omkeerde, zag zij dicht naast zich de tengere gestalte van Evangeline, uit wier oogen de vreeselijkste ontzetting sprak en uit wier lippen en wangen alle bloed geweken scheen.

‘God help ons! jongejuffrouw Eva wordt ziek!’ riep zij uit. ‘Hoe konden wij toch ook zoo onvoorzichtig wezen in haar tegenwoordigheid over zulke akelige dingen te spreken? Haar papa zal erg boos zijn.’

‘Neen, Dinah, ik word niet ziek,’ zei het meisje met een vaste stem. ‘En waarom zou ik niet mogen hooren wat je zegt? Het is voor mij zoo zwaar niet om het te hooren, als voor de arme Prue om het te lijden.’

‘Och, neen, zulke teere, jonge dames mogen die vreeselijke geschiedenissen niet hooren; ze zouden van schrik dood kunnen blijven.’

Eva zuchtte diep en ging langzaam en droefgeestig de trap op.

Juffrouw Ophelia deed nauwkeurig onderzoek naar de geschiedenis der arme Prue. Dinah gaf daarvan een zeer uitgebreid verslag, waarbij Tom de bizonderheden voegde, die hij uit haar mond vernomen had op den morgen, dat hij een eind weegs met haar was meegegaan.

‘Een afschuwelijk voorval! - schandelijk, verschrikkelijk is het!’ riep juffrouw Ophelia uit, toen zij de kamer binnentrad, waar St. Clare in zijn nieuwsblad zat te lezen.

‘Welke onrechtvaardigheid heeft er nu weer plaats gehad?’ vroeg hij.

‘Welke onrechtvaardigheid? Niet anders, dan dat zij de arme Prue hebben dood gegeeseld,’ antwoordde juffrouw Ophelia, terwijl zij hem de geschiedenis haarfijn vertelde en bij enkele der meest schokkende bizonderheden zoo lang mogelijk bleef stilstaan.

‘Ik dacht het wel, dat het eindelijk zoo ver met haar zou komen,’ zei St. Clare, terwijl hij met het lezen van zijn courant voortging.

‘Je dacht! ja, maar ben je niet van plan iets meer te doen?’ vroeg juffrouw Ophelia. ‘Het is verschrikkelijk, meer dan schandelijk, Augustinus! Het zal wraak over je brengen.’

‘Maar lieve nicht, ik heb het immers niet gedaan en ik kan het, niet helpen; ik wilde, dat ik er raad voor wist. Wanneer laaghartige,

[p. 96]

gemeene schepsels zoo handelen, zonder zich om iets te bekreunen, wat kan ik er tegen doen? Zij hebben een onbepaalde macht; zij zijn dwingelanden, die geen verantwoording van hun daden geven. Het zou mij niets baten of ik tusschenbeide kwam; er is geen wet, die in zoodanige gevallen bizondere voorschriften geeft. Het beste wat wij doen kunnen, is onze oogen en ooren te sluiten en de zaak haar gang te laten gaan; dat is het eenige wat ons overblijft.’

Nu volgde een zeer lang gesprek, waarin St. Clare zijn groote ontevredenheid met geheel het heerschende stelsel ronduit te kennen gaf.

‘En toch,’ merkte juffrouw Ophelia op, ‘begunstig je dat stelsel door zelf ook slaven te houden?’

‘Luister nicht,’ antwoordde St. Clare, ‘dat zal ik je uitleggen. Mijn slaven waren het eigendom van mijn vader, en, wat nog meer zegt, van mijn moeder en nu zijn zij het mijne, zij en hun nakomelingen, wat zeker ook al geen onbeduidende kleinigheid is. Mijn vader, dit weet je, kwam eerst uit Nieuw-Engeland en was juist zoo'n man als jouw vader, een echte Romein van den ouden stempel, oprecht, krachtig, met een edel hart en een ijzeren wil. Je vader zette zich in Nieuw-Engeland neer, om over rotsen en steenen te heerschen en een nieuwe natuur in het leven te roepen; de mijne ging naar Louisiana, om over mannen en vrouwen te gebieden en ze tot een redelijk aanzijn te vormen. Mijn moeder,’ vervolgde St. Clare, terwijl hij opstond en naar een schilderij toetrad, die aan de andere zijde van het vertrek hing en die hij met een oog van innigen eerbied aanstaarde, ‘zij was inderdaad een engel, - kijk mij niet zoo aan! je weet wat ik meen! - Zij had wel is waar de gedaante van een mensch, maar zoo ver ik ooit heb kunnen opmerken, was er geen enkel spoor van menschelijke zwakheid of dwaling in haar en allen, die zich haar herinneren, 't zij vrije of slaaf, dienaar of vriend of bekende, allen zeggen hetzelfde. En zie, mijn waarde nicht, die moeder is het geweest, die jaren lang tusschen mij en het vreeselijkste ongeloof heeft gestaan. O, moeder, moeder,’ riep St. Clare uit, terwijl hij de handen in een soort van geestvervoering vouwde; maar vervolgens zich bedwingend, keerde hij terug, zette zich op de sofa en ging voort:

‘Mijn broeder en ik waren tweelingen en tweelingen moeten naar het algemeen gevoelen, zooals je weet, elkaar in veel opzichten gelijken; doch wij beiden verschilden in alles van elkaar als de nacht van den dag. Hij had zwarte, vurige oogen, gitzwart haar, scherpe, sprekende Romeinsche trekken en een schoon, bruin gelaat. Ik had blauwe oogen, blond haar en Grieksche trekken. Hij was ijverig, opmerkzaam en nauwlettend - ik droomerig en werkeloos.

[p. 97]

Hij was edelmoedig jegens vrienden en gelijken, maar trotsch, heerschzuchtig, onverdraaglijk jegens minderen en zonder eenig mededoogen, zonder eenige toegevendheid jegens alles wat zich tegen hem verzette. Open, eerlijk waren wij beiden; hij uit trotschheid en moed, ik uit een soort van afgetrokken dweperij. Wij hielden van elkaar, zooals knapen gewoonlijk doen, nu meer dan minder, al naar omstandigheden; hij was de lieveling van mijn vader, ik die mijner moeder.

‘Er vertoonde zich in mij bij iedere voorkomende gelegenheid een ziekelijke teergevoeligheid en fijnheid van gewaarwording, waarvan noch hij, noch mijn vader zich een helder denkbeeld konden vormen en waarmee zij in 't geheel niet konden instemmen. Maar met mijn moeder was dat anders en als ik dus soms twist met Alfred had en vader mij streng aanzag, was ik gewoon de vlucht naar moeders kamer te nemen en mij bij haar neer te zetten. Ik weet het nog zoo goed, hoe zij mij dan placht aan te zien met haar bleek gelaat en haar groote, zachte, ernstige oogen. Zij bezat groote talenten, vooral muzikale; dikwijls plaatste zij zich aan haar huisorgel en speelde schoone, verheven oude muziek, terwijl ik dan mijn hoofd op haar schoot legde en weende en droomde en dingen en gewaarwordingen gevoelde, waarvoor ik geen woorden vinden kon.

‘In die dagen werd er nooit zoo over de slavernij gesproken, als dat tegenwoordig geschiedt; niemand droomde toen, dat er eenig kwaad in gelegen was.

‘Mijn vader gebruikte ongeveer vijfhonderd negers, hij was een voortvarend man, met een onverzettelijk karakter; - alles moest naar orde en regel gaan en alle mogelijke nauwgezetheid en stiptheid moesten daarbij in acht genomen worden.

‘Hij had een opziener, een groot, forsch, sterk gespierd man, die langzamerhand in hardvochtigheid en onbeschaamheid het hoogtepunt had bereikt. Mijn moeder kon hem niet dulden en ik evenmin, maar hij had een bepaalden invloed op mijn vader en zoo was hij eigenlijk baas op diens goederen.

‘Ik was toen nog maar een jonge knaap, doch reeds in dien tijd koesterde ik, evenals nu, vurige liefde voor alle menschelijke wezens - een soort van hartstocht voor de studie der menschheid, om 't even in welke gedaante zij zich aan mij voordeed. Men vond mij in de negerhutten en dikwijls te midden der arbeiders op het land; ik stond derhalve bij de meesten in groote gunst en alle soorten van klachten en grieven klonken mij in de ooren, die ik aan mijn moeder overbracht en wij vormden met elkaar en soort van bond tot herstel dier grieven, indien dat mogelijk was. Wij voorkwamen een menigte wreedheden en wij wenschten ons zelf geluk, omdat wij veel goeds mochten doen, totdat wij in onzen ijver te ver gingen.

[p. 98]

Stubbs, zoo heette de opziener, beklaagde zich bij mijn vader, dat hij de orde niet langer kon handhaven en van zijn betrekking afstand moest doen. Mijn vader was een teeder, inschikkelijk echtgenoot, maar die nooit afzag van iets, dat hij als noodzakelijk beschouwde en derhalve verklaarde hij aan mijn moeder op een zachten en vriendelijken, maar tevens beslisten toon, dat zij onbepaalde meesteres over de bedienden binnenshuis was, maar dat zij zich hoegenaamd niet mocht bemoeien met de overigen, die op het veld werkten.

‘Ik hoorde mijn moeder later dikwijls met hem over de zaak spreken en merkte op, hoe zij zich beijverde hem tot haar gevoelens over te halen. Hij luisterde met de grootste beleefdheid en inschikkelijkheid naar haar woorden. “Alles,” placht hij dan te zeggen, “ligt in deze eene vraag opgesloten: moet ik Stubbs houden of hem laten gaan? Stubbs is de nauwgezetheid zelf; hij is eerlijk en werkzaam, en daarenboven is hij zoo menschelijk, als men van iemand in zijn stand verwachten kan. Wij kunnen nimmer hier op aarde volmaaktheid verwachten en als ik hem behoud, moet ik hem het bestuur van het geheel opdragen, zelfs wanneer er soms gevallen mochten voorkomen, die een uitzondering op den regel maken. Aan alle soort van bestuur is een zekere mate van hardvochtigheid verbonden. Algemeene regels kunnen in bizondere gevallen zwaar drukken, dat is niet te ontkennen, maar zijn niet te verhelpen.” Deze laatste regel scheen bij mijn vader afdoende te zijn, ook wanneer de grootste wreedheden werden gepleegd. Na op zoo'n manier gesproken te hebben, trok mijn vader gewoonlijk zijn voeten op de sofa, als iemand die zijn taak heeft afgedaan en ging over tot het lezen van zijn courant of tot een middagslaapje, al naar zijn hart het ingaf; en van dien tijd af werden al de woorden mijner moeder in den wind geslagen. Maar wat mij betreft, zij waren tot diep in het binnenste mijns harten doorgedrongen. Nooit liet mijn moeder rechtstreeks eenige aanmerking hooren op wat mijn vader zei, of scheen zij met hem van gevoelen te verschillen, maar met al de kracht en al het vuur van haar zachte, ernstige natuur poogde zij mij een verheven denkbeeld in te boezemen van de waarde en de bestemming van iedere menschelijke ziel, hoe laag dan ook door anderen soms geschat. Met diep ontzag keek ik haar in het gelaat, wanneer zij mij 's avonds naar de sterren aan den hemel wees en zei: “Zie, Augustinus, de armste, de meest verachte ziel op onze goederen zal nog leven, wanneer al die heerlijke sterren voor eeuwig in het niet verzonken zullen zijn; zij zullen leven zoo lang God leeft.”

“Op haar kamer hingen eenige oude, maar voortreffelijke schilderijen; een daarvan, die steeds in bizondere mate mijn aandacht trok, stelde den Heere Jezus voor, een blinde het gezicht terug-

[p. 99]

gevende. Groot was de indruk, dien ze op mij maakte. Zie Augustinus,” zei mijn moeder, “de blinde man was een bedelaar, arm en veracht; maar daarom wilde hij hem toch niet van uit de verte genezen. Hij riep hem tot zich en legde hem de handen op! Denk daaraan toch altijd, mijn zoon!” Ware mij het geluk te beurt gevallen, onder haar zorgvuldige hoede op te groeien, o, welk een ander, beter mensch zou ik misschien geworden zijn; maar, helaas, ik moest haar missen, toen ik nog maar veertien jaar oud was en nooit kon ik haar weerzien!’

St. Clare liet het hoofd op zijn handen zinken en zweeg eenige oogenblikken. Na een poos sloeg hij de oogen op en vervolgde:

‘Toen mijn vader stierf, liet hij zijn goederen na aan mijn tweelingbroeder en mij, om die te verdeelen zooals wij met elkaar zouden overeenkomen. Ik geloof niet, dat er edelmoediger, eerlijker mensch leeft dan mijn broeder Alfred, zoover dat namelijk zijns gelijken betreft en zoo ging het verwonderlijk vreedzaam toe met de verdeeling van mijns vaders nalatenschap; geen enkel hard woord of gevoel werd daarbij geopenbaard. Wij namen samen de zorg voor de plantage op ons en Alfred, die, zoowel wat zijn krachten als zijn bekwaamheden aanging, mij verreweg overtrof, werd een ijverig planter en was wonderlijk voorspoedig.

‘Maar een tweejarige proefneming overtuigde mij, dat ik geen deelgenoot in de zaak kon blijven. Een troep van zevenhonderd slaven te hebben, die ik onmogelijk allen persoonlijk kon kennen of waarin ik eenig bizonder belang kon stellen; die ik gekocht en verkocht, gehuisvest en verdreven zag, gevoed en tot werken aangezet als zooveel redelooze dieren en met militaire strengheid geregeerd; de vraag hoe weinig van het genot van het gewone leven hen tot werken aanspoorde, die als een telkens terugkeerend raadsel bij mij opkwam; de onvermijdelijke noodzakelijkheid om slavendrijvers en opzieners te houden; de even onvermijdelijke geeselroeden - het eerste en eenig dwangmiddel - dat alles boezemde mij een onoverwinnelijken afkeer in en als ik dan naging, hoe mijn moeder dacht over elk menschelijk wezen, van welken rang ook, werd het leven, dat ik leidde, mij ten eenenmale onverdraaglijk.’

‘En toen,’ vroeg juffrouw Ophelia, ‘liet je het plantersleven varen?’

‘Ja! Wij sukkelden zoo eenigen tijd voort, totdat Alfred ten laatste ook begon in te zien, dat ik er niet in het minst voor geschikt was.

Het kwam hem, nadat hij zooveel hervormd, veranderd en verbeterd had, ten hoogste dwaas van mij voor, dat ik nog altijd ontevreden was; om kort te gaan, ik haatte mijn toestand; ik verafschuwde het gebruik van al die mannen en vrouwen, het laten voort-

[p. 100]

duren van onwetendheid, ruwheid en zonde en dat alles om geld voor mij te verdienen.

‘Daarenboven moest ik altijd met mijn invloed tusschenbeide komen. Zelf een der luiste menschen zijnde, had ik veel medegevoel voor de luiaards en wanneer die arme domooren steenen op den bodem hunner manden deden, om die zooveel te zwaarder te doen wegen of hun zakken met afval en vuiligheid vulden, met een weinig katoen boven op, dan dacht ik, dat ik in alles evenzoo doen zou, wanneer ik mij in hun plaats bevond en ik kon en wilde dus niet dulden, dat zij daarom gegeeseld werden. Maar daardoor ging het slecht met orde en tucht op de plantage en zoo kwamen Alfred en ik weldra tot hetzelfde punt, als voor jaren tusschen mij en mijn vader het geval was geweest. Hij verklaarde mij, dat ik niet de minste geschiktheid had om een zaak te besturen en ried mij derhalve aan, in het vaderlijk huis te New-Orleans stil te gaan leven en aan hem het bestuur der plantage over te laten. Zoo scheidden wij en ik kwam hier.’

‘En waarom gaf je toen je slaven dan de vrijheid niet?’

‘Wel, ik was daartoe niet in staat en er ook niet op bedacht. Als middel om geld te verdienen, wilde ik ze niet houden; maar als middel om geld te verspillen, zie je, dat kwam mij zoo slecht niet voor. Sommigen hunner waren oude huisbedienden, aan wie ik gehecht was en de jongeren, nu, die waren immers de kinderen van de meer bejaarden. Allen waren tevreden zooals zij het hadden...... maar daar roept ons de bel voor de theetafel - laten wij dus gaan en zeg niet weer, dat ik nog nooit van mijn leven een ernstig gesprek heb gevoerd.’

Marie maakte aan tafel gewag van het treurig geval met Prue. ‘Mij dunkt, nicht,’ zei zij, ‘dat gij ons allen wel als barbaren zult beschouwen.’

‘Ik beschouw het in elk geval als een barbaarsche daad,’ antwoordde juffrouw Ophelia, ‘zonder jullie daarvan echter de schuld te geven.’

‘Welnu, geloof mij,’ hernam Marie, ‘ik weet dat het onmogelijk is, met sommigen van hen huis te houden. Zij zijn soms zoo slecht, dat ze het leven niet waard zijn en ik heb dus in zulke gevallen ook niet het minste medelijden met hen. Als ze zich slechts behoorlijk wilden gedragen, dan zouden zulke dingen niet gebeuren.’

‘Maar mama,’ viel Eva haar in de rede, ‘het arme schepsel was zoo ongelukkig en daardoor is zij aan den drank geraakt.’

‘O, gekheid, een ellendige verschooning! Ik ben ook dikwijls ongelukkig. Ik geloof,’ vervolgde zij nadenkend, ‘dat ik van mijn leven meer heb ondervonden dan zij ooit heeft doorstaan. Het komt alleen

[p. 101]

omdat zij zoo slecht zijn; van niets anders. Er zijn sommigen onder hen, die men door geen gestrengheid regeeren kan. Ik herinner het mij nog, dat mijn vader een man had, die zoo lui was, dat hij wegliep, alleen maar om van het werk af te komen en die zich in de moerassen verborg, en daarna stal en allerlei slechte dingen uitvoerde. Hij werd weer opgepakt en gegeeseld, niet ééns, maar herhaalde malen; doch het baatte nooit iets en eindelijk kroop hij weg, ofschoon hij bijna niet loopen kon en stierf in het moeras. En toch had hij geen reden tot klagen, want mijn vader was een zachtaardig en vriendelijk man.’

‘En ik heb eens een man getemd,’ zei St. Clare; ‘een man, bij wien alle meesters en opzichters hun pogingen te vergeefs hadden aangewend.’

‘Jij!’ riep zijn vrouw verwonderd uit; ‘nu, ik zou wel eens willen weten wat jij ooit van dien aard gedaan hebt!’

‘Het was een sterke, reusachtige vent,’ hernam St. Clare, ‘een geboren Afrikaan, die een ongewone hoeveelheid vrijheidszucht in zich scheen om te dragen. Hij was letterlijk een Afrikaansche leeuw; men noemde hem Scipio.

Niemand kon iets met hem beginnen, zoodat hij van den eenen opzichter aan den anderen overging, tot hij eindelijk het eigendom van Alfred werd, daar deze hem wel meende te kunnen temmen. Nu sloeg hij op zekeren dag den opzichter dood en dadelijk daarna was hij in de moerassen. Ik legde juist een bezoek op Alfreds plantage af, want het voorval had plaats, nadat wij van elkaar waren gescheiden. Alfred was woedend, maar ik zei hem, dat het zijn eigen schuld was en dat ik een weddenschap met hem durfde aangaan, dat ik den man zou weten te temmen, zoodat wij eindelijk overeenkwamen, dat ik, als wij hem mochten vangen, de proef met hem zou nemen. Zoo werd er dan een partij van zes of zeven personen, van wapens en honden voorzien, gevormd, om jacht op hem te maken. Je weet, dat er sommige lieden zijn, die even graag jacht op een mensch als op een hert maken, wanneer het voorkomt; ik zelf was inderdaad ook wat opgewonden, ofschoon ik er maar deel aan nam als een soort van bemiddelaar, ingeval hij gevangengenomen werd.

‘Nu, de honden blaften en huilden, wij reden en draafden heen en weer en eindelijk ontdekten wij hem. Hij liep en sprong als een stier en hield ons gedurende eenigen tijd op behoorlijken afstand; maar eindelijk raakte hij in een ondoordringbaar rietbosch vast, waarop hij begon te brullen en zich dapper tegen de honden verweerde. Hij smeet ze rechts en links en doodde er drie alleen met zijn vuisten, totdat hem een geweerschot trof en hij gewond en bloedend

[p. 102]

bijna vlak voor mijn voeten neerviel. De ongelukkige zag mij aan met oogen, waaruit mannelijke dapperheid en wanhoop tevens spraken. Ik hield de honden en mannen terug, toen zij kwamen aanzetten en eischte, dat hij als gevangene aan mij zou worden overgegeven. Dit was alles wat ik kon doen, om te beletten dat men hem in vervoering der vreugde afmaakte; maar ik bleef bij mijn eisch en zoo verkocht Alfred hem aan mij. Daarna nam ik hem onder handen en binnen veertien dagen had ik hem zoo tam en handelbaar als men maar begeeren kon.’

‘En hoe in 's hemelsnaam heb je dat wel aangelegd?’ vroeg Marie.

‘O, dat ging op een zeer eenvoudige wijze toe. Ik nam hem bij mij in mijn eigen kamer, liet hem een goede slaapplaats gereed maken, verbond zijn wonden en paste hem zelf op, totdat hij weer kon staan en gaan. En later stelde ik hem de bewijzen zijner vrijheid in handen en zeide hem, dat hij gaan kon waarheen hij verkoos.’

‘En verliet hij je?’ vroeg juffrouw Ophelia.

‘Neen, de dwaze knaap verscheurde het papier en weigerde bepaald mij te verlaten. Nooit heb ik trouwer en beter kerel gezien en hij was eerlijk als goud. Hij omhelsde later het Christendom en werd zoo gedwee als een kind. Hij placht het opzicht te houden over mijn plaats aan het meer en hij deed het uitmuntend. Ik moest hem in den eersten tijd van de cholera verliezen en waarlijk, ik moet zeggen, dat hij voor mij gestorven is, want ik was ziek en zweefde aan den rand van het graf en toen ieder ander vol schrik van mij wegliep, slaafde Scipio als een reus voor mij en redde mij het leven. Maar de arme jongen werd later zelf aangetast en was niet te redden. Nooit heb ik een man meer betreurd dan hem.’

Eva was langzamerhand al nader en nader bij haar vader gekomen, terwijl hij de geschiedenis van Scipio verhaalde; haar open mond en glinsterende oogen verrieden de grootste belangstelling.

Toen hij geëindigd had, sloeg zij plotseling haar armen om zijn hals, barstte in tranen uit en snikte hevig.

‘Eva, lief kind, wat scheelt er aan?’ vroeg St. Clare, toen hij zag, dat de kleine van aandoening beefde. ‘Dit kind,’ vervolgde hij, ‘moest eigenlijk van zulke dingen niet hooren; - zij is te zenuwachtig.’

‘Neen, papa, ik ben niet zenuwachtig,’ antwoordde Eva, terwijl zij plotseling een zelfbeheersching liet blijken, die vreemd was bij zulk een jong kind. ‘Ik ben niet zenuwachtig, maar zulke dingen treffen mij diep in het hart.’

‘Wat meen je daarmee, Eva?’

‘Ik kan het je niet zeggen, papa. Ik heb zooveel gedachten in mijn hoofd. Misschien zal ik je die later kunnen zeggen.’

[p. 103]

‘Nu, denk maar voort, mijn lieve; maar huil niet en maak papa niet bedroefd,’ zei St. Clare. ‘Kijk eens, wat een kostelijke perzik ik voor je meegebracht heb.’

Eva nam die aan en glimlachte, ofschoon de hoeken van haar mond zich nog steeds krampachtig bewogen. ‘Kom, ga eens naar de goudvisschen kijken,’ zei St. Clare, haar bij de hand nemende en met haar naar de veranda gaande. Eenige oogenblikken daarna hoorde men een vroolijk lachen door de zijden gordijnen klinken, terwijl Eva en St. Clare elkaar met rozen wierpen en met elkaar op het plein stoeiden.

Onze goede, nederige Tom schijnt gevaar te loopen, vergeten te worden bij de lotgevallen van de voornamere menschen; maar wanneer je mij wilt volgen naar een klein vertrekje boven den stal, zul je misschien weer iets naders van hem hooren. Het is een net en zindelijk kamertje met een bed, een stoel, een kleine ruwe lessenaar, waarop Toms bijbel en gezangboek liggen en waarbij hij nu zit met zijn lei voor zich, terwijl hij zich de eene of andere taak schijnt voorgenomen te hebben, die hem veel hoofdbreken kost.

Tom begon eindelijk met zooveel verlangen aan huis te denken, dat hij Eva om een vel schrijfpapier verzocht had en met behulp van zijn aangeleerde schrijfkunst, die hij door het onderwijs van den jongen heer George had opgedaan, een brief wilde schrijven, waarvoor hij nu bezig was, eerst op de lei een proef te maken. Tom bevond zich in geen kleine verlegenheid, want sommige letters was hij geheel vergeten en die hij zich herinnerde, wist hij niet te gebruiken zooals het behoorde en terwijl hij dus werkte en zich afsloofde, nu en dan bij zijn ernstige inspanning diep ademhaalde, klauterde Eva als een vogel op de leuning van zijn stoel en gluurde over zijn schouder.

‘O, Oom Tom, wat 'n gekke dingen maak je daar!’ riep zij uit.

‘Ik wilde probeeren aan mijn vrouw en mijn kleine kinderen te schrijven, jongejuffrouw Eva,’ antwoordde Tom, terwijl hij zich met de vlakke hand over de oogen streek; ‘maar ik begin te vreezen, dat ik er niet mee klaar kom.’

‘Ik wou, dat ik je kon helpen, Tom. Ik heb ook schrijven geleerd. Verleden jaar kon ik alle letters maken, maar ik ben bang dat ik ze vergeten ben.’

Eva stak haar lokkig hoofdje dicht bij het zijne en beiden begonnen nu een ernstige beraadslaging, daar beiden even ijverig, maar ook even onkundig waren. Na groote inspanning en velerlei uit-

[p. 104]

roepen van goed- en afkeuring en veelvuldig nadenken bij ieder woord, begon het er eindelijk tot beider vreugde naar te lijken.

‘Ja, kijk nu eens, Oom Tom, het begint waarlijk iets te worden,’ riep Eva uit, met blijdschap op het werk starend. ‘Hoe verheugd zullen je vrouw en die arme kleine kinderen zijn! O, het is een schande, dat men je ooit heeft weggevoerd! Ik zal papa vragen, dat hij je weer naar hen laat heengaan.’

‘Missis zei, dat zij het geld voor mij zou overzenden, zoodra zij zooveel bij elkaar krijgen kon als noodig is,’ zei Tom, ‘en ik geloof wel, dat zij dit doen zal. De jongeheer George heeft ook gezegd, dat hij zou komen om mij terug te halen en hij heeft mij dezen dollar gegeven als een onderpand, dat hij komen zou.’

En Tom haalde den kostelijken dollar van onder zijn kleederen te voorschijn en toonde dien aan Eva.

‘O, dan zal hij zeker komen!’ zeide Eva. ‘Ik ben zoo blij!’

‘En zie je, ik wou zoo graag een brief schrijven, om ze te zeggen waar ik ben en aan de arme Chloé vertellen, dat ik het hier goed heb, omdat zij zoo ongerust was, de arme ziel, toen ik weg moest.’

‘Dat geloof ik graag, Tom!’ riep St. Clare, die op dit oogenblik de deur binnentrad.

Tom en Eva keken verwonderd op.

‘Wat voer je hier uit?’ vroeg St. Clare, terwijl hij nader trad en de oogen op de lei vestigde.

‘Wij zijn bezig met een brief. Ik hielp hem om dien te schrijven,’ antwoordde Eva. ‘Wordt het niet mooi, papa?’

‘Ik wil je geen van beiden moedeloos maken,’ zei St. Clare; ‘maar mij dunkt, Tom, dat het beter was, indien je mij den brief liet schrijven. Ik zal het doen, zoodra ik van mijn rit weer thuis kom.’

‘Het is bepaald noodig, dat hij schrijft,’ zei Eva, ‘omdat zijn meesteres geld wil zenden om hem vrij te koopen, begrijpt u, papa?’ hij heeft mij gezegd, dat zij hem dit beloofd heeft.’

St. Clare dacht bij zich zelf, dat dit niet meer was dan een dier beloften, die goedhartige meesters gewoon zijn aan hun verkochte slaven te doen, om hun angst en smart daardoor in het laatste oogenblik der scheiding te verzachten, zonder dat echter ooit bij hen het voornemen bestaat, de opgewekte verwachting te verwezenlijken. Maar hij gaf zijn gedachten niet door woorden te kennen en beval Tom slechts om de paarden gereed te maken.

Toms brief werd dien avond voor hem door zijn meester in behoorlijken vorm geschreven en aan het postkantoor bezorgd.

Juffrouw Ophelia zette nog steeds haar werkzaamheden in het belang van de regeling der huishouding voort. Algemeen werd het

[p. 105]

Topsy.

[p. 107]

door de bedienden, van Dinah af tot aan den minste in de keuken toe, erkend, dat juffrouw Ophelia al een zeer ‘rare’ dame was; een uitdrukking, waardoor de bediende uit het Zuiden te kennen geven wil, dat zijn meerderen hem niet best bevallen.

De hooger geplaatste leden van den bediendenkring, namelijk Adolf, Jane en Rosa, verklaarden zelfs, dat zij geen dame was, omdat dames zich nooit met werken ophielden zooals zij deed; dat zij er niet in het minst op leek en dat men zich verwonderde, dat zij een bloedverwante van St. Clare kon wezen. Ook Marie verzekerde, dat het uiterst lastig en vervelend was, nicht Ophelia altijd zoo te zien werken. Juffrouw Ophelia's vlijt was inderdaad ook zoo onvermoeid en onverpoosd, dat er wel eenigen grond voor deze klacht bestond. Zij naaide en borduurde van den vroegen morgen tot den laten avond met al de vlijt van iemand, die 't om den broode doet; en wanneer het daglicht verdween en het werk was opgevouwen, kwam ineens de altijd gereede breikous voor den dag en dan ging het daarmee weer even ijverig voort als vroeger. Het was inderdaad vermoeiend, haar zoo te zien werken.