Tragedie ofte treur-spel, van Edipes en Antigone

Het tvveede bedrijf, de tvveede uytcomst.

Hemon.

HA wispeltuerich rat, hoe haest verandert ghy,
Hoe haest maeckt ghy een droef, hoe haest maeckt ghy een bly,
Hoe haest doet ghy eens vreucht in droefheyt seer verand'ren,
Hoe haest twee herten ghy doet scheyden van malcand'ren,
Ghelijck ick nu bevin, want mijne ben ick quijt,
En vind haer nergens niet, in al te corten tijdt
Heb ick mijn zielens-vreucht te snellijck moeten derven,
Voor wiens wil dat ick wou ghewillichlijck gaen sterven,
Voor wiens wil dat ick sou doen als Orpheus dee,
Soo 'k daer me krijgen cond' mijn hert en zielens vree.
Of dat ick maer en wist waer dat ick haer soud' vinden,
(Die my dus doolen doet en soecken als de blinden.)
Ick soud' gaen soecken staech als Cadmus om Vroop',
Maer dat en weet ick niet, dies leef ick sonder hoop,
Dies leef ick sonder troost, dies leef ick in beswaeren,
Dies leef ick inden druck. Ach waer sijt ghy o haeren
Die 't hert bestrengelt heeft met u goutvervich cleur?
D'welck doet my leven staech in hert-seer en getreur.
Of waer ist voor-hooft schoon, die 'k nergens by kan g'lijcken,
Als by de nieuwe Maen die d'Hemel uyt comt kijcken.
Na dat de blonde zon geeyndicht heeft zijn jacht,
En dat Vrou Luna comt verhelderen de nacht.
Of waer ist schoon gegluur van haer tint'lende oogen?

[fol. A4v]

 

Dat my helace! trock tot haer een groot medoogen:

 

Wat seg ick oogen? neen: daer toe sijn sy te claer,

 

Twee morgensterren sijn't, soo't blijckt in't openbaer.

 

Want sy my meerder licht als Pheboes met sijn straelen,

 

D'welck is nochtans soo groot, als hy op aerd' comt daelen.

 

Waer ist robijne root, met Necters-vocht bedout,

 

Van haer twee lippen schoon, soo wie dat die aenschout

 

Hert-trecking' lyen moet, soo soet alsmen siet spelen

 

De aderen in een, met de treck-beck-jens quelen.

 

Een lieffelijck geluyt, dat daer soo soet uyt comt.

 

Een schoon gedraeyde hals dat boven and're bromt,

 

Een middel lanck en smal, twee poeselige handen

 

Soo wie dat die aensiet door haer in liefd' moet branden.

 

De vinghers sijn voorwaer gh'lijck van yvoor ghedreyt.

 

Van alles weet ick wel te gheven goet bescheyt.

 

Doch niet soo goet bescheyt als 'k in mijn selfs kan voelen

 

Door liefdens heete-brandt die in my staech gaet woelen.

 

Dan wat baet my mijn weet? ten baet my immers niet,

 

Want als ick't overdenck soo ist voor my verdriet.

 

Dat ick niet crijghen kan mijn hert en ziels-verlangen

 

Die my van d'eerste uyr mijn herte had ghevangen.

 

Doch wat wil ick doen? ick moet aensien den tijt,

 

‘En wat den Hemel voecht geen mensche dat af-snijt.’

Binnen.