Leyts-prieeltje, ofte Cupidoos sinlickheyt

ofte Cupidoos sinlickheyt

[WAer is myn Princesje, dat geestige Diertje]

Stemme: La Royaele, &c.

WAer is myn Princesje, dat geestige Diertje,
Daer ick wel eertyts, buyten aerdich queesten me,
In 't jeuchdighe groente, dat soete pleysiertje,
Ach! benje t'huys? Nymph wilje met myn gaen naer zee,
Siet Aurora bloosen, Diana verdwijnt,
Gelijck d'uchtent roosen, maer Phebus glans schijnt,
't Gevogelte sinckter, 't Vee sprinckter, ten toon,
O kenbare vreuchden, voor u Opper-Goon.

2 Verhoorter u Minnaers aenminnige klachten,

[p. 34]

 

Hy wil ter Jacht, (het Duyn waert in) de lust geboet,

 

Ach! suyver toetsteentje, vol wondere krachten,

 

Dat u behaecht, myn Jeuchts verwindelijck gemoet,

 

Wie hoeter u Veetje, door heylzame min,

 

Soo geestich Angleetje, als die u Godin,

 

Eerbiedelijck groetet? geneest 't hert van pyn,

 

Ey steeckt uyt het Venster, dat gulde aenschyn,

 

3 Ach! opent u kamer, ick brander van binnen,

 

Door geyle min, Nymph laet u Serviteurtjen in,

 

Een die soet is trachtend' u hert te verwinnen,

 

Ja al de kracht, en macht van u (O Coningin)

 

Verhoort doch syn klachten, wilt achten die dient,

 

By daegen, en Nachten, bemint hem als Vrient,

 

Hy vrijt naer den tijt, en hy strijt voor u eer,

 

Hy bit, en hy waeckt, ey wat wilje meer?

 

4 Was ick u wat naeder, hoe woud' ick u streelen,

 

Dat myn hert lust, in dees, (O soete eenicheyt)

 

En om 't Maechde-kransje, myn krachten verspeelen,

[p. 35]

 

Genatuereert, waer Venus-Soon noeyt tegen seyt,

 

O deuchden, dees vreuchden, als vloet, en gety,

 

Veel hertjes verjeuchden, wat ramp perst nu my,

 

Geen ooren te hooren, geen oogen te sien,

 

Geen spraeck-lit te spreecken, wat wil dit bedien?

 

5 O droevighe uyr, doen ick ben gekoomen,

 

Voor dees (O deur) die eertijts ongeslooten stont,

 

En k' mocht u (O dertele schimmel) wel toomen,

 

Met 't aller schoonst', dat noeyt bestraelde 't groote-ront,

 

Om vreuchdich te jaegen, in't Duyn naer de lust,

 

Ny schynt 't hert te knaegen, de geest sonder rust,

 

't Gemoet dat verandert, daer leyt myn cieraet,

 

En treurter niet als om d'eer-deftige Staet.