Poemata

[p. 193]

In Nisam, virginem Leydensem, quam peste correptam, &, uti credebatur, mortuam, cum pater, & amicorum alij è domo publicâ efferre pararent, ex cadaveris intuitu deprehenderunt non esse Nisam suam, sed alterius, nominis communitate decepti.

DVm fera Palladiam latè grassata per urbem

Ipsa suis crescit mors furibunda malis,

Accipe posteritas lepidos in funere casus,

Materiam risus sufficit ipse dolor.

Mortua funesto recubabat Nisa feretro,

Et pullis aderat pompa vocata togis.

Iam Nisae loculos fervens excusserat haeres;

Servatasque alibi sollicitarat opes.

Quae facerent laetas Cerealia pocula mensas,

Clauserat in serum provida cura diem.

Iam Nisam tumulus, Nisam vespillo petebat,

Poscebat precium praefica moesta suum.

Cum pater extremùm visurus funera Nisae,

Attonitus Nisam pernegat esse suam.

Altera defertur, simili sed nomine, Nisa,

Alteraq́ue exequias turba secuta facit.

Ipsa thoro recubans, fallacis funeris offas,

Et mortis gustat posthuma dona suae.

[p. 194]

 

Ipsa bibit vivens, quas haeres emerat, undas.

 

Quemq́ue suo tumulum scripserat aere, fugit.

 

Quae lachrymas meruit, serò suspiria sensit.

 

Alterius nimium mors properata fuit.

 

Error habet gemitus, errant in funere sumptus,

 

Falluntur tumulus, praefica, pompa, togae.

 

Creditus abscedit: fit, qui non creditus, haeres,

 

Hic gaudet factus lautior, ille dolet.

 

Sic tristem socco commutat Nisa cothurnum,

 

Et tragicum laeto fine coronat opus.

 

Invida si vivos mors fallere novit amicos,

 

Miraris vivis, Lector, abesse fidem?