Poemata

Doctissimo, Prudentissimoque viro D Arnoldo Bvchelio, annum jam climactericum ingresso.

QVi mihi Romano celebres sculptore tabellas,

Pictumque Dureri manu

Mittis opus, cumulasq́ue novis mea debita donis,

Et aere me gravas tuo:

Barlaei, venerande senex, cape vota, precesque,

Quas pronus aether audiat.

Vive diu felix animi, nec stamina fusis

Ambrumpat Atropos suis;

Nec tibi fatalis veniat, qui iam venit, annus;

Sed laeta currant secula,

Propitijque dies, & non ignava senectus,

Vacansque amicis otium.

Carminibus si saga patrem Medea recoxit,

Lacerumque terris Virbium

Reddidit inventis praestans Epidaurius herbis:

Si iura fatorum domat

Calliope, prohibetque mori: tibi tempora & annos,

Et ver iuventae primulum,

[p. 59]

 

Pieridum quoque reddet amor; rugasque seniles,

 

Canumque Bucheli caput,

 

Incessusq́ue graves, doctaeque incommoda linguae,

 

Vatum refingent carmina.

 

Quin tua Pegaseis iuvenescet lusibus Hebe,

 

Priscusq́ue Musarum furor

 

Inter Apollineas faciet revirescere lauros,

 

Eposque grande proloqui:

 

Quale ad arundiferi quondam placidissima Rheni

 

Fluenta lusisti puer:

 

Quale tuo gaudens hausit Canterus ab ore,

 

Totque erudita nomina.

 

En nitidi fulgent Soles, votisque Poëtae

 

Favere Bifrons creditur:

 

Quique renascentur, faciles promittere menses,

 

Criticique temporis notas

 

Proscripsisse tibi, quod si mea carmina fallunt,

 

Et fata poscent hospitem,

 

Ingentis promissa Dei, partaeq́ue salutis

 

Momenta languens cogita.

 

Ipse ego, quae poterunt mortis lenire dolores,

 

Cunas Redemptoris tui,

 

Natalesque humiles, ipsi venerabile coelo

 

Praesepe consecro tibi.