|
| |
| |
| |
Epithalamivm in Nuptias Amplissimi, doctissimiq́ue Viri, D. Petri C. Hooft, Arcis Muydensis Satrapae, Poëtae Batavi, ac in Tragico dramate summi, secundùm Sponsi, et Honestissimae, lectissimaeque matronae, Eleonorae Helmans, secundùm Sponsae.
XXIV.
HActenus à tragico Vates celeberrime cantu,
Idalium meditaris opus; grandemque cothurnum
Exuis, & Paphijs dissolvis tempora curis.
Iamque truces iras, & saevi crimina Velsî,
Vltoresque Deos, caligantesque profundae
Tisiphones thalamos, excitaque sedibus imis
Numina, confossumq́ue Ducem, tantoq́ue piandum
Funere flagitium, tot tristis nomina scenae
Dediscit tibi Musa loqui, tenerumque Diones
Ingenium, moresque procans addiscit amantum.
| |
| |
Ad soccum deflectit Amor, cupidisque maritam
Occupat officijs; nec iam tua fecibus ora
Dedecoras, vultusque tuos abscondis in illis:
Sed cunctis noscendus ades, pulchroque decorus
Corpore fragrantes thalamis inspergis odores.
Non fusis per colla comis, verbisque severis
Machtildem praebes populo. stant lege capilli,
Comtaque caesaries, & laetae frontis honores,
Pellacesque oculi, vocesque in amoribus aptae,
Atque inter molles lucentia lumina risus
Efformant geniale caput, Sponsumque loquuntur.
Non Thespis tibi verba gravis, moestumque tragoedo
Dictat epos, sed blanda suos Citheraea lepores
Suggerit, & festo resonant proscenia cantu.
Flebilis orchestrae facies, & pulpita laeto
Mutantur funesta thoro: nec vestra loquacem
Admittit cortina chorum: quin fabula solùm
Actores capit ista duos, longeq́ue remotus
Hac scena spectator abest. Sic omne tenebris
Officium moderatur Hymen, positoque pudore,
Iam tibi, iam Sponsae sociandos dividit actus.
Dum loquor, ecce gravi regina Tragoedia gressu
Ingreditur, foribusque meis sese altior infert,
Sed priscos exuta habitus: non longa trahebant
Syrmata funereae vestes, piceasque rotabat
Dextra faces, qualis furias recitavit Orestis,
Aut Hecubam fari docuit, dirumque Thyesten.
Vtque per Aonios spatiantem suaviter hortos
Me videt, atque aliquam capiti praetendere laurum,
| |
| |
Nec vatum aversum studijs, Batavique poëtae
Ludere per thalamos, totamq́ue arcessere Cyprum:
Et nostrum, Barlaee, tuis intexe Camoenis
Carmen, ait; Clarios à me pater Amstela fontes
Accipiat, Pimplamque suis permisceat undis:
Diximus AEgysthi facinus, spretamq́ue Pelasgo
Colchida, & ingenti Troas subnixa cothurno
Per me bis raptam fuit execrata Lacenam.
Dicta mihi Phaedrae rabies, incestaque mater
Hippolyti, fictisque stuprum mentita tabellis.
Hoc dedimus sceleri precium, famaque nepotum
Vivit adhuc crudelis amor, foedosque Humenaeos
Fundunt perpetuae ventura in secula chartae.
Iam libet in castum deducere carmina lectum,
Et vatem cantare meum; scenaeque magistrum,
Grandiloquamque suis animam donare Batavis.
Vndique iam festis collucent atria tedis,
Et picturatis fulgent spatiosa tapetis:
Molle lyrae, blandumque sonent, dum suscitat ignes
Sponsus, & ad veteres subridet Sponsa labores.
Illa maritali, tunicas discincta, cubili,
Et voti iam certa iacet, pictoque sub ostro
Tota latet, nisi quà roseis formosa labellis
Ora micant, spectantque virum. non ulla beatos
Stringunt vincla pedes, nec gemmea serta cubantis
Colla gravant, fluidas laxavit fibula vestes,
Vt sic virginitas possit deprensa timere.
Nec timor omnis abest illi, sed docta timorem
Castigat matrona suum, discitque pudere
Cum ratione pudor. lachrymas non fundit inertes,
Non simulat bis nupta metum, sed lenis amari
| |
| |
Se patitur, lectique licet reverentia cordi
Insideat, placet illa tamen, petiturque voluptas,
Quae neque Scipiadum matres, sponsamque Catonis,
Andromachesque thorum, maiestatemque Deorum
Dedecuit, quamque ipsa Iovi non exprobret uxor.
Hippomenes illam si sic spectasset amator,
Optasset se posse frui, pernixque virago
Languidius dilecta foret, Briseida Achilles
Sperneret, insidis fugeret Leander ab undis,
Nec quicquam chara Patroclus in Iphide pulchrum
Esse putet, Thisbenque suus dimittat amator,
Nec Phoebus Daphnen, nec Gnosida Bacchus amaret.
Stant ternae circùm Charites, natasq́ue sub Ida
Adspergunt thalamo violas, costumq́ue, rosasque,
Cinnamaque, & quidquid messes misere Sabaeae,
Almaque odoriseris donavit flatibus Eos.
Gestibus Euphrosyne blandis irritat amorem,
Et pulchras resoluta comas, nudata papillas,
Lene salit. iuxta modulis coelestibus AEgle
Furta canit Paridis, Batavae iam Phyllidis ignes,
Auriacique faces, vel qualis nuper ab hoste
Ille redux, victi spolijs insignis Iberi,
Obvia ab Ameliae decerpserit oscula labris.
Tertia Pasythäe dextris innexa sororum
Coniugibus sua fata canit: fecundaque lecti
Otia, nec moestis temerandos solibus annos.
Parte alia lentis deducit stamina fusis
Praescia fatorum Lachesis: caetusque per istos
Omnis Pieridum currit chorus, ipsaq́ue dum se
Melpomene multùm Sponso debere fatetur,
Ingeminat geniale melos, facundaque narrat:
| |
| |
Heleonora quibus possit contendere donis,
Amstelias praegressa nurus, quae gratia vocis,
Quantus in ore lepos, quae circumfusa facultas
Ingenio, quales formet prudentia mores,
Quàm thalami veneranda fides: ut nescia fuci
Candida simplicitas cunctos intermicet actus.
Ipsa leves manibus stringit Citheraea sagittas,
Telaque, queis vatum potuit laesisse maritas.
Hanc circum pennata cohors, atq́ue omnis amorum
Turba volat, gratisque onerat connubia donis.
Pars offert festiva iocos: pars altera risus,
Et doctos in amore oculos: pars blanda Secundi
Basia: pars magno cantatas Caesare quondam
Mellifluas largitur Apes: pars carmina Catzi,
Pars bellatoris modulos, lususque Reali
Antè pedes posuit: pars desudata ministrat
Otia Constantis Batavi. iacet illa, stupetque
Munera tot Divûm, atque oculos ad singula confert.
At tu, grande decus patriae, cui sidera transit
Ardua vis animi: cui nil facundia tritum,
Aut loquitur vulgare, tuis qui verba Batavis
Praeformas, farique doces; qui proximus undis,
Oceanique inter strepitus, & regna cothurnum
Induis, & tragico metiris pulpita gressu,
Ad laudes assurge tuas. si Graia Sophoclem
Terra tulit, tu Belgarum proscenia genti
Sternis, & aequoreis praebes spectacula terris.
Tu, sibi quem vellet iam Gallia moesta renasci,
Henricum doctè celebras, tu praeliae scribis,
Iam belli, iam pacis opus, tantique verendum
Principis imperium, clarosque edisseris ausus.
| |
| |
Nunc aliud tibi dictat amor, nunc coniugis Hymen
Exigit officium. detersis fecibus, ora
Myrtus amica tegit. veteres, Vir magne, furores
Concipe, Vesper adest; dilataque gaudia rursus
Auspicijs ordire novis; exercita mox te
Sentiat esse virum coniunx: titulisque parentum
Illustret fecunda domum. sic vita duorum,
Istaque, sed laeto, tibi plaudat fabula, fine.
|
|
Auteursrechtvrij