De vlegeljaren van een H.B.S.-er

[p. 201]

Hoofdstuk XXI.
De wereld in.

De dagen, die nu voor Wim en zijn moeder volgden, waren vreeselijk, en zijn heele verdere leven bewaarde Wim daaraan een herinnering, als aan den donkersten tijd, dien hij ooit gekend had.

In huis was alles naar en stil. Bij ieder voorwerp, dat Wim zag, en dat vader's eigendom was geweest, voelde hij tranen in zijn oogen komen en alles, alles herinnerde hem telkens weer aan hem. Ook toen dat vreeselijkste, de begrafenis, al lang achter den rug was. Zijn fiets raakte hij niet aan....

En zijn onbezorgde, vroolijke natuur had hij verloren. Hij was in eens bijna ‘man’ geworden.

Natuurlijk bleef hij op de H.B.S. Nog maar een paar maanden hoefde hij te leeren, om einddiploma van de driejarige te halen, en die maanden worstelde hij door.

Veel meer dan vroeger zat hij te studeeren, en met zijn vrienden ging hij weinig meer uit, hoe zijn moeder daarop ook aandrong.

‘Je bent nog zoo jong, Wim,’ zei ze dikwijls, ‘veel te

[p. 202]

jong om nu al zoo ernstig te worden. Het is voor ons beiden een erg harde slag geweest, m'n jongen, maar we mogen aan ons verdriet niet al te veel toegeven.’

Doch Wim dacht steeds aan de woorden van zijn vader. Hij moest voor moeder gaan zorgen! Hoe jong hij ook was, die plicht, welke hij heelemaal vrijwillig op zich had genomen, zou hij nakomen, zoo goed hij kon!

Ook in zijn verhouding tot Miesje was een kleine wijziging gekomen. Wat eerst een onschuldige, kameraadschappelijke genegenheid was geweest, zoo'n echte kalverliefde, dat werd nu dieper, ernstiger. En Miesje zelf voelde zoo'n medelijden met Wim, dat ook haar gevoel er anders door werd.

Het eindexamen kwam ten slotte, en Wim slaagde ditmaal met vlag en wimpel. Zijn ijzeren wil had hem een resultaat doen bereiken als nooit tevoren. Nooit had hij er ook zoo weinig tegen op gezien.

En toen hij door de leeraren gefeliciteerd werd, gebeurde er iets zeer eigenaardigs, iets, waarover Wim zich erg verwonderde. Toen meneer Grootenhuis hem namelijk de hand drukte, hield hij hem even staande.

‘De Haas, jongen,’ zei hij, ‘wij hebben het wel eens minder goed met elkaar kunnen vinden, maar je hebt je den laatsten tijd kranig gehouden! Doe altijd zoo je best, jongen, ik wensch je van harte succes toe. En.... sans rancune, nietwaar?’

Wim drukte hem stevig de hand. Bij al zijn gebreken en zijn weinige tact om met jongens om te springen, bleek meneer Grootenhuis toch lang nog zoo kwaad niet te zijn. Op dit oogenblik kreeg Wim een heel anderen kijk op den leeraar, die nooit zijn leerlingen be-

[p. 203]

grepen had, maar.... ook nooit door hèn was begrepen.

‘DE HAAS, JONGEN,’ ZEI HIJ,.... (Blz. 202)

Vein den directeur kreeg Wim goede aanbevelings-

[p. 204]

brieven en links en rechts begon hij met ijver naar een betrekking te solliciteeren. Want uit Vlissingen wilde hij weg! Dáár herinnerde alles hem te veel aan de donkerste dagen van zijn leven, dáár zou hij nooit weer de oude kunnen worden.

Moeder had een klein pensioentje, en als Wim er dan nog een betrekking bij kreeg, zouden ze in Rotterdam of Amsterdam bescheiden kunnen leven. Dàt was Wim's doel.

Langzamerhand zou hij dan trachten vooruit te komen, door hard werken opklimmen, om die laatste belofte aan vader in te lossen! Daar was zijn heele streven op gericht.

Na een paar weken, en eenige aanvankelijke teleurstellingen, was Wim er eindelijk in geslaagd een betrekking in Amsterdam te krijgen, tegen een behoorlijk salaris en bij een instelling, waar voor een energieken jongen een redelijke kans op promotie was.

Alles werd toen geregeld om Vlissingen te gaan verlaten. Wim spande zich overal voor. Hij regelde de heele verhuizing en liet zijn moeder zoo weinig mogelijk doen.

En toen ze ten slotte in het leege huis stonden, Wim en zijn moeder, en naast hen Max, de trouwe herder, toen keken ze beiden nog eens rond, en zij schaamden zich niet om de tranen, die hun in de oogen kwamen. Hier hadden zij geluk gekend, heel veel geluk, samen met vader.... En hier hadden ze ook de bitterste smart van hun leven ondervonden, toen vader was heengegaan....

Het was, alsof Max hun verdriet begreep, want hij duwde zijn trouwen kop tusschen hen beiden in, en

[p. 205]

hij jankte klagend. Het was, alsof ook hij de oude baas miste en zijn leed daarover wilde uiten op zijn manier!

Wim's beide vrienden, Arie en Charles, waren aan den trein om afscheid te nemen. Zij stonden voor de coupé, waarin Wim en zijn moeder reeds hadden plaats genomen.

Wim stond voor het raampje en praatte nog wat met zijn vrienden, met wie hij gedurende de schooljaren zooveel lief en leed gedeeld had. Herinneringen werden nog even opgehaald, kwajongensstreken, de groote voetbalwedstrijd tegen Middelburg, dien ze toen zoo prachtig gewonnen hadden, de fietstocht, de straf van ‘De Zwarte Bende’. En Wim zelf zei met een heel weemoedig lachje:

‘Allemaal voorbij, boys. Ik ga nu naar Amsterdam en met een heel ander doel dan destijds, toen ik met vader naar Holland-België ging kijken....’ En hij zuchtte.

Even was er een stilte in hun gesprek en Wim's oogen gingen nu telkens over het perron, als zocht hij nog iets. Dan dwaalden zij weer naar de groote stationsklok, waarvan de wijzers langzaam voortgleden. Hij werd onrustig.

Doch dan, plotseling, kwam er een glans in zijn oogen. Daar, bij de contrôle, zag hij een klein, tenger figuurtje. Miesje......

Ze snelde vlug voort langs den trein, zag hen toen, en kwam vlug op hen af.

In haar armen droeg ze een bouquet bloemen, dien ze blozend aan Wim's moeder gaf. Een lieve attentie van haar! Het was de eerste kennismaking met Wim's moeder, al had die natuurlijk wel van alles afgeweten.

[p. 206]

Even praatten zij met elkaar, terwijl Wim nog even bij zijn vrienden op het perron ging staan en in die korte oogenblikken voelden zij al direct een groote sympathie voor elkaar, waartoe hun beider genegenheid voor Wim niet weinig bijdroeg.

Wim zelf had de laatste oogenblikken alleen maar oog voor Miesje. En toen de trein zich eindelijk in beweging zette, was hun stevige handdruk en de bescheiden kus een belofte voor hen beiden...... Ze wisten, dat ze op elkaar konden vertrouwen, al waren ze ook nog zoo jong en al duurde het wachten nog jaren!

Boven de luidruchtige afscheidsgroeten van zijn vrienden uit, hoorde Wim Miesje's stemmetje:

‘Dag Wim, dag boy, het beste....’

De klank van haar stem, die een weinig trilde, ontroerde hem.

Lang staarde hij door het raampje, wuifde naar haar en zijn vrienden, maar hij kéék alleen naar dat kleine figuurtje, dat op het perron achterbleef!

Toen hij niets meer zien kon, nam hij plaats tegenover zijn moeder. Gretig namen zijn oogen alles op, wat voorbijsnelde: het kanaal, waar hij zoo dikwijls langs gefietst had, waarin hij gezwommen, geroeid had. En steeds sneller ging de trein, hen voerend naar Amsterdam, waar zijn toekomst lag.

De wereld in......

EINDE.