De slavenhaler. Tooneelen van Afrika's westkust en reis naar het land der Peuls

[p. 192]

Besluit.

Er waren acht dagen verloopen sinds de gebeurtenissen in het laatste hoofdstuk vermeld, en op den morgen van dien dag zaten de Vivès met zijne dochter en kapitein Campo met zijn zoon zeer genoeglijk aan het ontbijt onder de veranda, toen opeens een kanonschot dreunde.

Als door een veer bewogen sprongen allen op en de uitroep: ‘Wat is dat!’ klonk uit aller mond te gelijk.

Fernando, door de anderen gevolgd, snelde naar buiten en naar de rivier, en hij richtte, door eene zonderlinge gedachte gedreven, de blikken naar den mond van de Rio Pondo.

- De kruiser! riep hij.

- Ja waarachtig ‘The seabird’, zei kapitein Campo.

- De Engelschman! riep de heer de Vivès.

- Maar wat wil die? vroeg Fernando.

- Dat zullen we spoedig weten, zei de kapitein, stuur maar eens een Krumen af, Fernando.

- Maar neem de vlugste, hoor! riep de Vivès.

Fernando snelde heen en toen hij weder terugkwam, zag men de lichte kano van den Krumen reeds door de branding schieten.

Er ging een uur voorbij, dat allen eene eeuwigheid toescheen. Men was weer onder de veranda teruggekeerd, maar het ontbijt werd niet meer aangeroerd. Iedereen verkeerde in de grootste

[p. 193]

opgewondenheid. De kapitein liep telkens naar de rivier en Fernando eveneens. Wat de Vivès betreft, deze wischte zich het zweet van het gelaat en Rosita deed vergeefsche pogingen om eene bedaardheid te veinzen, die zij niet bezat.

Eindelijk snelde de kapitein aan met het bericht, dat de Krumen naderde, en werkelijk trad Fernando niet lang daarna met een brief binnen, dien hij van den Krumen had ontvangen.

Haastig brak hij op verlangen van de Vivès het zegel, ontvouwde den brief en las:

Aan boord van Harer Majesteits brik ‘The seabird’.

Rio Pondo, 23 Maart 1826.

Mijnheer!

Ten vervolge op mijne missive van 27 September en in herinnering aan de daarin aan U gedane waarschuwing, luidende: ‘dat, zoo een der aan U behoorende schepen, sloepen of andere vaartuigen op den onder mijne bevelen staanden bodem durft vuren, en zij die zich daaraan schuldig hebben gemaakt mij niet ten spoedigste door U worden uitgeleverd, ik dusdanige handeling zal aanmerken als gelijkstaande met zeerooverij en mij in dat geval voldoening zal verschaffen door het vernielen van al Uwe nederzettingen op de kust’, heb ik de eer U te berichten, dat op 15 dezer, zooals U bekend zal zijn, de bemanning van het door mij prijsgemaakte en aan U toebehoorende schip ‘De stormvogel’ zich aan het boven omschreven feit heeft schuldig gemaakt, en ik dientengevolge hier ben gearriveerd, met het doel genoegdoening daarvoor te verkrijgen.

Ik verzoek U mitsdien mij den gezagvoerder van dat schip, den heer Campo, binnen 24 uren uit te leveren, zullende ik, bij gebreke van dien, mij gedwongen zien Uwe vestigingen

[p. 194]

op deze kust gewapenderhand te nemen en te verbranden. In dat geval geef ik u drie dagen om Uwe goederen in veiligheid te brengen, ingaande heden.

Ik heb de eer te zijn:

Charles Wells,

Commandant van Harer Majesteits brik ‘The seabird’.

Onder het lezen van dezen brief was aller gelaat betrokken en toen Fernando het document neerlegde, keken zij elkander bedrukt aan.

Plotseling maakte Fernando eene beweging van verrassing.

- Gevonden! riep hij; zit maar niet zoo bedrukt te kijken. Laat den boel maar aan mij over. Ik ben terstond terug.

- Wat gaat ge doen? vroegen allen.

- Een verdrag sluiten met den heer Wells, riep Fernando. Hij weet nog niets van de veranderingen, die hier in acht dagen hebben plaats gegrepen. Wacht maar! alles komt terecht.

- Hij heeft gelijk, zei Campo.

Fernando snelde heen, sprong in de kano van den Krumen en vloog naar het schip.

Daar gekomen verzocht hij bij den commandant te worden toegelaten.

Een oogenblik later bevond hij zich tegenover den heer Wells, den eersten officier en den heer Trial.

- Wat is er van uw verlangen, mijnheer de Vivès? vroeg de heer Wells vriendelijk, daar hij bekend was met des jongelings edel streven en hem achting toedroeg voor het vele goede, dat hij van hem had gehoord.

- Campo! bedoelt gij, zeide Fernando.

- Wat Campo, vroeg de heer Wells verbaasd, heet gij bij geval Campo?

- Om u te dienen, zei Fernando.

[p. 195]

- Verklaar u, riep de officier, ik begrijp er niets van.

- Wel, zeide Fernando, ik ben de zoon van kapitein Campo! en hij vertelde, dat dit geheim hem eerst kort geleden geopenbaard was.

- Dan spijt het mij dubbel dat ik thans hier ben, zei de heer Wells bedrukt.

- Waarom? vroeg Fernando.

- Om... ja... omdat ik den heer Campo zocht, zeide de heer Wells, en zoo mij dien niet wordt uitgeleverd, ik de vestigingen van den slavenhandelaar de Vivès zal moeten vernielen.

- Ook als de slavenkoopman niet meer bestaat? vroeg Fernando.

- Wat belieft u? vroeg de heer Wells. Ik begrijp u niet.

- Ja, het is gewichtig nieuws voor u, zeide Fernando, maar de gebeurtenissen, die pas hebben plaats gegrepen, kunnen u ook niet bekend zijn.

- Wat is er dan toch gebeurd, vroeg de heer Wells.

- Er bestaat thans, zeide Fernando, langzaam en met nadruk sprekend, nòch een slavenhaler Campo, nòch een slavenhandelaar de Vivès meer.

- Wat! riepen de officieren ten hoogste verbaasd, wat zegt ge?

- Het is, zooals ik u zeg. Er bestaat geen slavenhandelaar meer aan de Rio Pondo. De factory van den heer de Vivès, mijne heeren! behoort thans aan mij en is herschapen in een eerlijk handels-etablissement, waar geen enkele zwarte als slaaf ooit den voet zal zetten. Wenscht mij geluk, mijne heeren, wenscht mij geluk, ik scherts niet.

- Waarlijk, dat is eene gelukwensching waard! riep de heer Wells uit. Maar zeg ons eens, welk wonder heeft dit teweeggebracht?

[p. 196]

- De liefde van twee kinderen, zeide Fernando, heeft dit wonder bewerkt; ik heb myn vader bekeerd en mijn aanstaand vrouwtje, donna Rosita, heeft haar vader bekeerd, terwijl de vervolging van zekeren commandant van Harer Majesteits Marine den doorslag heeft gegeven en ons op eene flinke manier te hulp is gekomen.

- Waarachtig? riep de heer Wells uit, is dat waar, dan wensch ik allen die er bij betrokken zijn van harte geluk.

De eerste officier en de heer Trial voegden hunne gelukwenschen er bij.

- Dat is eene gezegende tijding, zeide de heer Wells geheel opgewekt.

- Moet mijn vader u nog worden uitgeleverd? vroeg Fernando, en zult gij uw voornemen om de factory te verwoesten, nu nog uitvoeren?

- Neen! zeide de heer Wells, ik zocht den slavenhaler Campo, en die bestaat niet meer, en ik wilde de slavenmagazijnen van de Vivès vernielen, maar niet de handelsfactory van den heer Fernando Campo. Hier hebt ge mijne hand, mijnheer, de hand van een eerlijk zeeman, al is hij wat ruw, tenteeken dat het vrede tusschen ons is.

- Zet er de kroon op, zeide Fernando de hand van Wells drukkende, door getuige te zijn bij mijn huwelijk.

- Wanneer zal dat gebeuren?

- Over drie dagen, zeide Fernando.

- Mijne hand er op, gaarne! zei de heer Wells.

- En de heeren noodig ik eveneens uit.

- Van harte gaarne! klonk het.

- En ten slotte de geheele bemanning van ‘The seabird’, zeide Ferdinand. Is het toegestaan, commandant?

- Waarachtig, zei de heer Wells, ik zal wel moeten. Wij komen dus allen op den bruiloft.

[p. 197]

- Dat is wat anders dan de boel in den asch te leggen, zeide dokter Trial.

De heer Wells lachte luid.

- Ik kan nu ten minste zeggen, dat ik niet zonder succes zes maanden commandant van een kruiser ben geweest, zeide hij. Voor ik heenga, smaak ik dus nog eene genoegdoening, die niet gering is.

- Gaat gij dan heen? vroeg Fernando.

- Ja, zei de heer Wells, ik ben teruggeroepen. Over acht dagen vertrek ik, en dat ik dit nu beleef, is mij een waar genoegen.

Drie dagen later had het huwelijk van Fernando en Rosita plaats.

De factory was te klein om de gasten te ontvangen en men had derhalve den tuin in beslag genomen. De geheele bemanning van den kruiser was op de factory aanwezig en de muziek bracht niet weinig bij tot de algemeene vreugde.

De eenige, die zich zelf getrouw bleef, was de sergeant Powder, die statiger en deftiger dan ooit zich zeer kalm amuseerde.

Dit was echter niet naär den zin van den hoog-bootsman Rock, en na die deftigheid een poos afkeurend te hebben aangezien zeide hij:

- Wat weerga, sergeant Powder, steek nu toch, voor den duivel! eens een paar reefjes uit dat statige gezicht en drink een glas meer dan geoorloofd is. Je zet een bakkes zoo deftig als een dominé bij een doopmaal. Drink en ga over stag, voor den duivel! dat je ra-toppen in het nat dompelen.

- Wat is dat? klonk het op dat oogenblik achter Rock.

- Commandant, zei Rock, die den heer Wells bemerkte, sergeant Powder wil niet drinken.

- En dat waarom niet? vroeg de heer Wells.

[p. 198]

- De reglementen..... commandant..... zeide Powder stotterend.

- Loop naar de bezaan met je reglementen! riep de heer Wells, ik wil dat je drinkt.

- Bravo! riep Rock, een flesch en een glas grijpend.

- Als u het beveelt, commandant! begon Powder.

- Ja, ik beveel het je, riep de heer Wells, die ook een weinig opgewonden was. Ik beveel je de gezondheid te drinken van de Koningin.

- O! dat volgaarne, zei Powder, het glas, dat Rock hem toereikte, aannemende. Op Hare Majesteit!

- En ik beveel je een glas te ledigen op de gezondheid van het jonge paar.

- Gaarne, zeide Powder, zijn tweede glas ledigende, van harte gaarne.

- En een glas op den gastheer, zei de heer Wells.

Rock schonk het derde glas vol.

- Als u het beveelt, zei Powder reeds half beneveld.

- Zeker beveel ik het, zei Wells en een glas.... op....

- Op onze schuit, fluisterde Rock.

- Op ‘The seabird’, zeide de heer Wells.

- Op ‘The seabird’, stamelde Powder.

- En op..... op...... op...... begon de heer Wells.

- Op den eersten officier, fluisterde Rock.

- Op den eersten officier, zei de heer Wells.

- Op den...... eersten...... marinier...... stotterde Powder.

Wells en Rock barstten in lachen uit, en de eerste kwam niet tot bedaren vóór hij het gebeurde in kleuren en geuren binnen had verteld.

- Hij gaat al over stag, mompelde Rock, toen Powder met onzekere schreden zijne plaats opzocht.

[p. 199]

Dit was de eerste en de laatste maal, dat sergeant Powder zijne deftigheid zoozeer uit het oog verloor.

Een paar dagen later ging de kruiser onder zeil onder het lossen van saluutschoten en nageoogd door een viertal personen op het strand, die met hun zakdoek den kruiser een laatst vaarwel toewuifden.