De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 5]

De commandant van de negerjagers.

I.

Op een warmen avond, in het begin van de maand Juli van het jaar 1773, lag in den mond van de Matapacakreek, waar die in de rivier Cottica vloeit, een groot vaartuig onder het overhangend loover van de op den oever staande boomen verborgen. Het was eenige oogenblikken te voren voortgestuwd door de sterke armen van tien negerslaven, die de riemen hanteerden, uit de richting van het fort Amsterdam dáár aangekomen, en door eene behendige beweging van den stuurman, was het den mǫnd van de Matapaca-kreek binnengevaren en lag daar nu plotseling stil, met ingehaalde riemen.

De rest van de bemanning van dit vaartuig bestond uit soldaten, een twintigtal bevond zich daar aan boord, onder de bevelen van een onderofficier, die op aanraden van een nevens hem zittend soldaat deze ligplaats voor zijn vaartuig gekozen had.

[p. 6]

Ofschoon het scheen, dat men deze plaats had gekozen om daar te overnachten, kwam er nog geen bevel de riemen neer te leggen, doch allen bleven, met de oogen op den mond der kreek gericht, met gespannen aandacht luisteren.

- Wij zijn hen zeker een heel eind vóór, merkte de onderofficier eindelijk aan.

- Ja, dat denk ik ook, zeide de soldaat, onze doodkist loopt wat vlugger, denk ik, of onze negers zijn sterker.

- Doodkist? zeide de onderofficier vragend.

- Ja, wist ge dat nog niet? Het gouvernement heeft ons voor een koopje van oorlogsvaartuigen voorzien. Een half dozijn oude suikerschuiten heeft zij met planken laten overdekken en verder wat laten oplappen, en klaar was Kees. Wij hebben deze dingen algemeen met den naam van doodkisten gedoopt.

- Nu je het zegt, Driessen, lijken zij er wel wat op, zeide de onderofficier lachend. Maar ik hoor wat, dat zal onze luitenant zijn....

- Met de tweede doodkist, zei Driessen, neen, dan vergist ge u. 't Is het plassen van het een of ander beest, anders niet.

- Welk beest? vroeg de onderofficier.

- Ik denk een wild zwijn of een tijger.

- Een tijger, zwemt die dan?

- Dikwijls genoeg. Menigmaal heb ik ze de kreken zien overzwemmen, als zij het een of ander wild op het spoor waren.

- Stil, zeide de onderofficier opeens, de arm van Driessen pakkend, wat gaat daar? Het lijkt wel een kano met een man er in.

[p. 7]

In de duisternis bespeurde men een donker voorwerp, dat de stroomrichting volgde. Plotseling werd een gloeiende stip daarboven merkbaar.

- 't Is niets, mompelde de soldaat, die scherp uitkeek, een omgevallen boom, die met den stroom de kreek afdrijft.

- En die gloeiende punt dan, vroeg de onderofficier. Het is een neger met een brandende pijp in den mond, zeg ik u, ik heb ze op de Suriname-rivier bij de stad 's avonds dikwijls genoeg gezien.

Maar de soldaat schudde het hoofd.

- Neen, Mijland, 't is geen neger, daarvoor ben ik te lang hier geweest, om mij zoo spoedig te laten verschalken. 't Is net zooals ik je zeg: een drijvende boomstam en daarboven danst een vuurvlieg.

- Een vuurvlieg? Ja, dat kan, merkte de onderofficier nu op, daar heb ik niet aan gedacht.

Op dit oogenblik boog een der negers zich een weinig voorover en zeide zacht en eerbiedig.

- Massera, de commandant komt.

Werkelijk vernam men nu den regelmatigen slag van riemen in het water en een dergelijk vaartuig draaide met een korten, snellen zwaai de kreek binnen.

- Hierheen, luitenant, riep de onderofficier, toen het vaartuig op gelijke hoogte was gekomen.

De roeiers hielden plotseling de riemen in.

- Wat duivel, liggen jelui dáár? nu, dat is niet kwaad, zeide de officier, die in het vaartuig vooraan stond; vooruit jongens!

De schuit schoot langs de andere, de riemen werden ingehaald en in het volgende oogenblik lagen de beide ‘doodkisten’ naast elkander.

[p. 8]

- Je bent ons een heel eind vooruitgekomen, Mijland, begon de officier. Dat plaatsje heeft Driessen je zeker gewezen, hè? Ja, die weet, waar men veilig en rustig liggen kan. Wat ik zeggen wilde: ik ga slapen hoor. Neem jij de eerste wacht en dan kan je vervolgens doen wat je wilt. Adieu!

Hij verdween en daar de bemanning mede vergunning kreeg om te gaan slapen, was het spoedig stil op de beide vaartuigen. Slechts Mijland en Driessen waakten en praatten.

[p. 9]

Ziezoo, nu kunnen we eens rustig praten, begon Mijland, toen alles rondom hen rustig was geworden. (Blz. 10).