Verklarend woordenboek der wetenschappelijke namen van de in Nederland en Nederlandsch-Indië in het wild groeiende en in tuinen en parken gekweekte varens en hoogere planten

[p. 1]

A.

Aalius       Aálius O. K. [C. E. Otto Kuntze], – Latinizeering van den Mol. plantennaam aäl.

aambe       aámbe, – op de Nieuw-Lauenburg-eilanden (tusschen Nieuw-Pommeren en Nieuw-Mecklenburg; ±152 1/2º O.L.; ±4 1/4º Z.B.) gebruikelijke plantennaam.

Abacopteris       Abacópteris Fée [A. L. A. Fée], – van Lat. abăcus, in vakken afgedeeld tafeltje; Gr. ptĕris, varen. Varen met door de nerven in vakken verdeelde blaadjes.

Abauria       Abáúria Becc. [Odoardo Beccari], – naam in gelatinizeerden vorm (van Lat. ab auro = van goud = Ital. d’oro) van het Ital. patriciërsgeslacht Doria. De plant werd door Beccari (zie beccariānus) genoemd naar zijn vriend en beschermer, markies Giacomo Doria (1840, Spezia, tusschen Genua en Pisa; 1913, Genua), zoöloog, die in 1862 deel nam aan een expeditie naar Perzië en in 1865 Beccari vergezelde op diens reis naar Borneo en daar een aanzienlijke verzameling bijeenbracht, hoewel hij reeds vóór het einde der reis wegens ziekte naar Italië terug moest keeren. Daar gaf hij den stoot tot de oprichting van het Stedelijk Museum voor Natuurlijke Historie te Genua, waaraan hij zijn verzamelingen schonk en tot welks directeur hij benoemd werd. In 1879 maakte hij een tocht naar Tunis; in 1891 werd hij president van het Ital. Aardrijkskundige Genootschap. Zijn voornaamste publicaties (over vleermuizen en reptielen) zijn opgenomen in de door hem gestichte en vele jaren op zijn kosten uitgegeven Annali del Museo Civico di Genova.

abbreviatus       abbreviátus (-a, -um), – van Lat. abbreviāre (van ab, af; brevis, kort), afkorten, verkorten: verkort, korter dan gewoonlijk.

Abdominea       Abdomínea J. J. S. [J. J. Smith], – van Lat. abdŏmen (abdomĭnis), onderlijf, buik. De naam zinspeelt op de sterk buikige lip.

abebaios       abebáíos (-os, -on), – van Gr. a, ontk. voorv.; bebaios, bestendig: onbestendig, veranderlijk.

Abelia       Abélia R. Br. [Robert Brown], – genoemd naar Clarke Abel (1780, ?; 1826, Cawnpore = Cawnpur, in het N. van Voor-Indië; bijna 80 1/2º O.L.; ±26 1/2º N.B.), als geneesheer en natuuronderzoeker toegevoegd aan een Eng. gezantschap (onder Amherst; zie Amherstĭa), dat in 1816/17 China bezocht, waar Abel planten verzamelde, waaronder de naar hem genoemde. Later werd hij in het N. van Voor-Indië geplaatst als geneesheer der Eng. O.I. Compagnie.

Abelicea       Abelícea Rchb. [H. G. L. Reichenbach], – wijziging van apelikĕa, Nieuwgr. volksnaam van Abelicea cretĭca Rafin. [C. S. Rafinesque-Schmaltz]

Abelmoschus / abelmoschus       Abelmóschus Medik. [Fr. C. Medikus (1736-1808), directeur van den bot. tuin van Schwetzingen bij Heidelberg] / abelmóschus, – zou afgeleid zijn van Arab. abu-l-mosk, d.i. vader van muskus, naar muskus riekende plant, en zinspelen op den muskusgeur, dien gekneusde zaden kunnen verbreiden. Anderen leiden het woord af van habb-el-mosk, muskuszaad.

abendanonii       abendanónii, – 2e nv. van Abendanonĭus, Latinizeering van Abendanon: van Abendanon, gevonden door Abendanon, genoemd naar Abendanon. – Quercus – Val. [Th Valeton] is genoemd naar haar ontdekker, E. C. Abendanon (1878, Pati, Java; X), van 1901-06 ingenieur bij den dienst van het Mijnwezen in Ned. Indië, van 1921-25 bijzonder hoogleeraar aan de gemeentelijke universiteit te Amsterdam. Hij bereisde in 1903/04 de Chin. provincie Sze-tsjoean (zie szechuanĭcus), in 1910/11 Midden-Celebes, waar hij bot. en zoöl. verzamelingen bijeenbracht. Van zijn hand verschenen vele meerendeels geol. publicaties, waaronder een geol. schetskaart van Ned. Oost-Indië en “Geologische en geographische doorkruisingen van Midden-Celebes.”

abeocutus       abeocútus (-a, -um), – afkomstig van Abeok(k)uta (plaats in tropisch W.-Afrika; ±3 1/2º O.L.; ruim 7º N.B.) of daar het eerst gevonden.

aberrans       abérrans, – van Lat. aberrāre (van ab, af; errāre, dwalen), afdwalen, afwijken: afdwalend, afwijkend, anders gebouwd dan gewoonlijk, in een andere streek groeiend dan gewoonlijk.

Abies       Ábies Link [H. Fr. Link], – (Lat.) spar, den, (als bot. naam) zilverden.

abietinus       abietínus (-a, -um), -van Lat. abies (abiĕtis), spar, den, (als bot. naam) zilverden: bij een spar (den, zilverden) behoorend, spar(den, zilverden)achtig.

Abildgaardia / Abilgaardia       Abildgaárdia Vahl [Th. Vaillant] / Abilgaárdia Poir. [J. L. M. Poiret], – genoemd naar P. Chr. Abildgaard (1740, Kopenhagen; 1801, Kopenhagen), medicus, die in 1773 in opdracht der Deensche regeering te Kristianshavn (bij Kopenhagen) een veeartsenijschool stichtte, tot welker directeur hij benoemd werd. Van 1784-1800 bereisde hij een groot deel van Europa; in 1789 was hij een der oprichters van een natuurhistorisch kabinet te Kopenhagen. Hij was lid of eerelid veler geleerde genootschappen.

abilo       abílo, – Philipp. plantennaam.

abjiciens       abjíciens, – van Lat. abjicĕre (van ab, af; jacĕre, werpen), afwerpen: afwerpend, vallen latend (de kafjes bv.).

ablephara       abléphara, – zie ablephărus.

ablepharos / ablepharus       ablépharos (-os, -on) / ablépharus (-a, -um), – van Gr. a, ontk. voorv.; blephăris, wimper: ongewimperd.

abnormis       abnórmis (-is, -e), – van Lat. ab, voorv., dat verwijdering uitdrukt; norma, richtsnoer, regel: van den regel afwijkend, abnormaal.

abortivus       abortívus (-a, -um), – van Lat. abortus (van aborīri, verloren gaan), miskraam, misgeboorte: onvoldragen, in een of ander opzicht onvolkomen (b.v. een Dryoptĕris zonder dekvliesjes; een bloem met slecht ontwikkelde kroonbladen); vruchtafdrijvend.

Abrodictyum       Abrodíctyum, – zie Habrodictўon.

Abroma       Abróma Jacq. [N. J. baron Von Jacquin], – van Gr. a, ontk. voorv.; brôma, spijs: voor spijs ongeschikte plant, in tegenstelling tot het verwante gesl. Theobrōma (zie aldaar), waarvan eenige soorten (voornamelijk Theobrōma cacāo L. [C. Linnaeus]) cacao leveren en waartoe de thans Abrōma augusta L. [C. Linnaeus] genoemde plant vroeger gerekend werd.

[p. 2]

Abrotanella       Abrotanélla Cass. [A. H. G. graaf van Cassini], – van Abrotănum, (voormalig) plantengesl. (Composĭtae) (type: Artemisĭa abrotănum L. [C. Linnaeus]): op Abrotănum gelijkend gesl.

abrotanifolius       abrotanifólius (-a, -um), – van Abrotănum, (voormalig) plantengesl. (Composĭtae) (type: Artemisĭa abrotănum L. [C. Linnaeus]); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van Artemisĭa abrotănum L. [C. Linnaeus]

abrotanodes       abrotanódes, – van Abrotănum, (voormalig) plantengesl. (Composĭtae) (type: Artemisĭa abrotănum L. [C. Linnaeus]); ōdes (Gr. ôdês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op Artemisĭa abrotănum L. [C. Linnaeus] gelijkend, Abrotănum-achtig.

abrotanoides       abrotanóides, – van Abrotănum, (voormalig) plantengesl. (Composĭtae) (type: Artemisĭa abrotănum L. [C. Linnaeus]); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op Artemisĭa abrotănum gelijkend, Abrotănum-achtig.

Abrotanum / abrotanum       Abrótanum Neck. [N. J. de Necker (1729-93), D. plantkundige] / abrótanum, – Latinizeering van den ouden Gr. plantennaam abrotŏnon, citroenkruid, citroenalsem. – Het woord wordt wel in verband gebracht met Gr. abrŏtos, onsterfelijk, goddelijk, en zou dan zinspelen op de geneeskrachtige eigenschappen der plant. – Vgl. Dodoens, Cruydeboeck, 2e dr. (1563), p. 2: “Tsaet . . . drooch en rouw ghepoedert, oft in water oft wijn ghesoden, ende ghedroncken, es goet ende seer behulpich den ghenen die haren adem niet wel en kunnen ghesceppen, ende verstopt van borsten sijn, ende dien haer zenuwen ghetrocken ende ghespannen worden, die dat sciatica hebben, die haer water niet wel en kunnen ghelossen, ende den vrouwen die haer natuerlijcke cranckheyt niet wel en kunnen ghecrijghen, want door zyn subtyl cracht soo verdryuet, verteeret, ende doet scheyden alle couwe vochticheyt, slim ende taye fluymen, die longhene, nieren, blase, ende moeder verstoppende syn . . . in wijn ghedroncken es goet tegen alle fenijn den mensche hinderlijck ende doodet die wormen.”

abruptus       abrúptus (-a, -um), – van Lat. abrumpĕre (van ab, af; rumpĕre, breken, stuk trekken), afbreken, stuktrekken, losrukken: afgebroken, plotseling eindigend, plotseling toegespitst.

Abrus       Abrus Adans. [M. Adanson], – volgens Prospero Alpino (zie Alpinĭa) naam der plant bij de Arabieren in Egypte. – Anderen beschouwen den naam als het gelatinizeerde Gr. habros, fijn, sierlijk, en achten hem te zinspelen op de sierlijke bladeren en zaden van Abrus precatorĭus L. [C. Linnaeus]

abscissus       abscíssus (-a, -um), – van Lat. abscindĕre (van ab, af; scindĕre, scheuren, splijten), afscheuren, afsplijten: als het ware afgescheurd, afgespleten, afgesneden, weggesneden.

absconditus       abscónditus (-a, -um), – van Lat. abscondĕre (van abs, weg; condĕre, instoppen, insteken), wegstoppen, verbergen: verborgen, verholen.

absinthioides       absinthioídes, – van den ouden plantennaam absinthĭum (tegenwoordig Artemisĭa absinthĭum L. [C. Linnaeus]), absint(h)alsem; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op Artemisĭa absinthĭum gelijkend, absint(h)alsem-achtig.

Absinthium / absinthium       Absínthium Adans. [M. Adanson] / absínthium, – Latinizeering van den ouden Gr. plantennaam apsinthĭon, alsem. – De naam wordt, waarschijnlijk ten onrechte, wel afgeleid van Gr. a, ontk. voorv.; psinthos, bevrediging, genoegen: plant, welke (door haar bitterheid) geen genoegen schenkt. – Anderen achten hem aan het Perz. ontleend te zijn.

Absolmsia       Absólmsia O. K. [C. E. Otto Kuntze], – genoemd naar H. Graf zu Solms-Laubach (1842, Laubach, Ober-Hessen; 1915, Straatsburg), in 1872 benoemd tot hoogleeraar in de botanie te Straatsburg, in 1879 in gelijke functie en tevens tot directeur van den bot. tuin te Göttingen, van 1888 tot aan zijn emeritaat in 1907 wederom hoogleeraar te Straatsburg, schrijver van een groot aantal bot. publicaties. Voor den eersten druk van Engler und Prantl, Die Natürlichen Pflanzenfamilien, bewerkte hij de Pandanacĕae, voor de Suites au Prodrome van De Candolle de Pontederiacĕae; voor de Flora Brasiliensis de Rafflesiacĕae. In 1883 bereisde hij Java.

abstergens       abstérgens, – van Lat. abstergēre (van abs, af; tergēre, afwisschen, reinigen), afwisschen, reinigen: afwisschend, reinigend, als waschmiddel (surrogaat voor zeep) gebezigd.

absus       absus, – zou de naam zijn van een riviertje in Palestina, langs welks oevers Cassĭa – L. [C. Linnaeus] veel zou voorkomen of het eerst gevonden zou zijn. – Op geen der mij bekende atlassen komt dit riviertje voor.

abundiflorus       abundiflórus (-a, -um), – van Lat. abundus, rijkelijk, overvloedig; flos (flōris), bloem: zeer rijkbloemig.

abutilifolius       abutilifólius (-a, -um), – van Abutīlon, plantengesl. (Malvacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Abutĭlon.

abutiloides       abutiloídes, – van Abutĭlon, plantengesl. (Malvacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op een Abutīlon gelijkend, Abutīlon-achtig.

Abutilon       Abutílon Adans. [M. Adanson]., – Graecizeering van den ouden Barbarijschen plantennaam oubutîlon, welke, voorzoover bekend, het eerst vermeld werd door den in zijn tijd (1e helft der 13e eeuw) zeer beroemden Arab, kruidkundige Ibn al Beithar.

Abutua       Abutúa Lour. [J. Loureiro], – volksnaam der plant in Cochinchina.

abyssinicus       abyssínicus (-a, -um), – afkomstig van Abyssinië (= Abessinië, in O.-Afrika; centrum op ±40° O.L.; ±10° N.B.) of daar het eerst gevonden, Abyssinisch, Abessinisch.

Acacia       Acácia Willd. [K. L. Willdenow], – van Gr. akakĭa, een gestekelde boom. – Vele soorten van het gesl. zijn gestekeld of gedoornd.

acaciifolius       acaciifólius (-a, -um), – van Acacĭa, plantengesl. (Leguminōsae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Acacĭa. De naam zegt weinig: bij Acacĭa treft men nu eens dubbelgevinde bladeren, dan weer phyllodiën van allerlei vorm aan.

academicus       académicus (-a, -um), – van Lat. academīa (Gr. akadêmeia), oorspronkelijk naam eener met boomen beplante wandelplaats bij Athene, waar de wijsgeer Plato (±400 – 350 v. Chr.) onderricht gaf; bij uitbreiding school voor hooger onderwijs, voorts genootschap van geleerden: bij een school voor hooger onderwijs behoorend, bij een genootschap van geleerden behoorend, academisch.

Acaena       Acáéna L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van Gr. akaina, spits, stekel. – De naam zinspeelt op de met haakvormige stekels bezette vrucht.

acaenifolius       acaenifólius (-a, -um), – van Acaena, plantengesl. (Rosacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Acaena.

Acajuba       Acajúba Gaertn. [J. Gärtner], – Latinizeering van Portug. acaju (vgl. Fr. acajou en Eng. cashew), waarschijnlijk een verbasterde Amer. volksnaam van den boom, reeds vermeld door Piso (zie Pisonĭa) en Marcgraf in hun Historĭae rerum naturalĭum Brasilĭae (Natuurlijke Geschiedenis van Brazilië).

Acalypha       Acalýpha L. [C. Linnaeus], – modificatie van den ouden Gr. plantennaam akalêphê, brandnetel. De bladeren sommiger Acalӯpha-soorten doen aan die van brandnetels denken.

[p. 3]

acalyphoides       acalyphoídes, – van Acalӯpha, plantengesl. (Euphorbiacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Acalӯpha-achtig.

Acalyphopsis       Acalyphópsis Pax et Hoffm. [F. Pax en Käthe Hoffmann], – van Acalӯpha, plantengesl. (Euphorbiacĕae); Gr. opsis, voorkomen, uiterlijk: op Acalӯpha gelijkend gesl.

acamptophyllus       acamptophýllus (-a, -um), – van Gr. akamptos (van a, ontk. voorv.; kamptein, buigen), onbuigzaam, stijf; phullon, blad: stijfbladig.

acanga       acánga, – Braz. plantennaam.

Acanthaceae       Acantháceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Acanthus geldt.

Acanthephippium       Acanthephíppium, – zie Acanthophippĭum.

acanthifolius       acanthifólius (-a, -um), – van Acanthus, plantengesl. (Acanthacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Acanthus.

acanthium       acánthium, – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam akanthĭon (van akantha, doorn, stekel), waarmede een distelsoort werd aangeduid.

acanthobotryus       acanthobótryus (-a, -um), – van Gr. akantha, doorn, stekel; botrus, (als bot. term) tros: met gedoomde of gestekelde trossen.

acanthocarpa / acanthocarpum       acanthocárpa / acanthocárpum, – zie acanthocarpus.

Acanthocarpus       Acanthocárpus Lehm. [J. G. Chr. Lehmann (1792-1860), directeur van den bot. tuin te Hamburg], – van Gr. akantha, doorn, stekel; karpos, vrucht: plant met gestekelde vruchten.

acanthocarpus       acanthocárpus (-a, -um), – van Gr. akantha, doorn, stekel; karpos, vrucht: met gestekelde vruchten of sporangiën.

acanthocephalus       acanthocéphalus (-a, -um), – van Gr. akantha, doorn, stekel; kephălê, hoofd: met stekelige of gedoomde hoofdjes.

acanthoglossa       acanthoglóssa, – zie acanthoglossus.

Acanthoglossum       Acanthoglóssum Bl. [C. L. Blume], – van Gr. akantha, doorn, stekel; glôssa, tong. – De bij een tong vergeleken lip draagt op stekels gelijkende uitwassen.

acanthoglossus       acanthoglóssus (-a, -um), – van Gr. akantha, doorn, stekel; glôssa, tong: met gedoornde of gestekelde tong of (bij orchideeën) lip.

acanthoides       acanthoídes, – van Acanthus, plantengesl. (Acanthacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: in eenig opzicht (bv. door het bezit van spits getande bladeren) met een Acanthus overeenkomend, Acanthus-achtig.

Acantholimon       Acantholímon Boiss. [E. Boissier], – van Gr. akantha, doorn, stekel; leimôn, vochtig, grasrijk oord, weide: weideplant met stijve, doornachtige bladeren.

Acanthopanax       Acanthópanax Miq. [F. A. W. Miquel], – van Gr. akantha, doorn, stekel; Pănax, plantengesl. (Araliacĕae): gesl. van gestekelde, aan Panax verwante planten.

acanthophippiiflorus       acanthophippiiflórus (-a, -um), – van Acanthophippĭum, plantengesl. (Orchidacĕae); Lat. flos (flōris), bloem: met bloemen als die van een Acanthophippĭum.

Acanthophippium       Acanthophíppium Bl. [C. L. Blume], – van Gr. akantha, doorn, stekel; ephippĭon, paardedek(en), zadel. – De naam zinspeelt op de zadelvormige, met spitse wratten bezette lip.

Acanthophoenix       Acanthophóénix H. Wendl. [H. Wendland], – van Gr. akantha, doorn, stekel; Phoenix, plantengesl. (Palmae): gesl. van gedoornde, op Phoenix gelijkende palmen.

Acanthophora       Acanthóphora Merr. [E. D. Merrill], – van Gr. akantha, doorn, stekel; pherein, dragen: stekels dragende plant, gestekelde plant.

acanthophylla       acanthophýlla, – zie acanthophyllus.

Acanthophyllum       Acanthophýllum C. A. Mey. [C. (K.) A. Meyer], – van Gr. akantha, doorn, stekel; phullon, blad: de bladeren eindigen in een doornachtige punt.

acanthophyllus       acanthophýllus (-a, -um), – van Gr. akantha, doorn, stekel; phullon, blad: met gedoomde of gestekelde of in een doornachtige punt uitloopende bladeren.

acanthopodus       acanthópodus (-a, -um), – van Gr. akantha, doorn, stekel; pous (pŏdos), voet, steel: met gedoornden of gestekelden voet of steel.

Acanthopsis       Acanthópsis Harv. [W. H. Harvey], – van Acanthus, plantengesl. (Acanthacĕae); Gr. opsis, voorkomen, uiterlijk: op Acanthus gelijkend gesl.

acanthopus       acánthopus, – van Gr. akantha, doorn, stekel; pous, voet, steel: met gedoornden of gestekelden voet of steel.

Acanthorhiza       Acanthorhíza, – zie Acanthorrhiza.

Acanthorrhiza       Acanthorrhíza H. Wendl. [H. Wendland], – van Gr. akantha, doorn, stekel; rhiza, wortel. – De wortels aan den stamvoet zijn doornvormig.

Acanthostachys       Acanthóstachys Klotzsch [J. Fr. Klotzsch], – van Gr. akantha, doorn, stekel; stăchus, aar. – De aren zijn bezet met stekelige schutbladen.

Acanthostemma       Acanthostémma Bl. [C. L. Blume], – van Gr. akantha, doorn, stekel; stemma, krans. – De 5 bijkroonschubben zijn aan de buitenzijde pijlvormig, zoodat zich in de bloem een krans van 10 spitsjes bevindt.

Acanthus       Acánthus L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam akanthos (van akantha, doorn, stekel). – De naam zinspeelt op de doornachtig getande bladeren.

acarifer / acariferus       acárifer (acarífera, acaríferum) / acaríferus (-a, -um), – van Gr. akări, mijt; ferre, dragen: mijten of iets daarop gelijkends (zeer kleine, gewimperde aartjes bv.) dragend.

acaulis       acáúlis (-is, -e), – van Gr. a, ontk. voorv.; kaulos, stengel: stengelloos.

accedens       accédens, – van Lat. accēdĕre, naderen: naderend, nabijkomend, naar iemand of iets toekomend, op een andere soort gelijkend.

accedentoides       accedentoides, – van den soortnaam accēdens (accedentis), (zie aldaar); īdes (Gr. eidês) uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op de soort accēdens gelijkend.

accrescens       accréscens, – van Lat. accrescĕre (van ad, aan, bij; crescĕre, groeien), aangroeien, in grootte toenemen: aangroeiend, in grootte toenemend.

accretus       accrétus (-a, -um), – van Lat. accrescĕre (van ad, aan; crescĕre, groeien), aangroeien: aangegroeid. – Bij Epiblastus – J. J. S. [J. J. Smith] is de lip verder met den zuilvoet vergroeid dan bij dit gesl. gemeenlijk het geval is.

accumbens       accúmbens, – van Lat. accumbĕre, (tegen iets) aanliggen: (tegen iets) aanliggend.

acephalus       acéphalus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. akephālos (van a, ontk. voorv.; kephălê, hoofd), hoofdeloos, geen kop vormend.

Acer       Ǎcer L. [C. Linnaeus], – oude Lat. plantennaam, ahorn, eschdoorn.

acer       ācer (-ris, -re), – (Lat.) scherp, bijtend van smaak.

Aceraceae       Aceráceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Acer (Acĕris) geldt.

Aceras       Áceras R. Br. [Robert Brown], – van Gr. a, ontk. voorv.; kĕras, hoorn: orchidacĕa met ongehoornde, dwz. ongespoorde bloemen.

aceras       áceras, – van Gr. a, ontk. voorv.; kĕras, hoorn: ongehoornd, ongespoord.

Aceratium       Acerátium A. P. DC. [A. P. de Candolle], – van Gr. a, ontk. voorv.; keras (kerātos), hoorn: hoornlooze plant. – De helmknoppen zijn bij dit gesl. niet in een spitsje verlengd, zooals bij het verwante gesl. Monocĕra.

acerbus       acérbus (-a, -um), – (Lat.) scherp, ruw, wrang.

aceriflorus       aceriflórus (-a, -um), – van Acer (Acĕris), plantengesl. (Aceracĕae), ahorn, eschdoorn; Lat. flos (flōris), bloem: met bloemen of bloeiwijzen als die van een Acer.

[p. 4]

acerifolius       acerifólius (-a, -um), – van Acer (Acĕris), plantengesl. (Aceracĕae), ahorn, eschdoorn; Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Acer. – Men bedoelt dan den Europ. Acer pseudoplatănus L. [C. Linnaeus] of Acer platanoīdes L. [C. Linnaeus], welker bladeren handlobbig zijn met spitse lobben.

acerinus       acerínus (-a, -um), – van Acer, plantengesl. (Aceracĕae): op eenigerlei wijze tot een Acer in betrekking staand, op een Acer. gelijkend. – Bij Litsĕa – Bl. [C. L. Blume] wordt de Jav. Acer nivĕum Bl. [C. L. Blume] bedoeld; bij Cimicifŭga – Tanaka [Yoshio Tanaka, recent Jap. plantkundige] bedoelt men Acer negundo L. [C. Linnaeus] of een dergelijke soort.

aceroides       aceroídes, – van Acer (Acĕris), plantengesl. (Aceracĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Acer-achtig.

acerosus       acerósus (-a, -um), – van Lat. acus (acĕris), kaf: vol kaf, met vele kafachtige schubben.

acerrimus       acérrimus (-a, -um), – overtr. trap van Lat. acer, scherp: zeer scherp.

acetabuliformis       acetabulifórmis (-is, -e), – van Lat. acetabŭlum (van acētum, azijn), napje, kommetje (waarin de azijn op tafel gezet werd); forma, vorm: napvormig, komvormig.

Acetosa / acetosa       Acetósa Neck. [N. J. de Necker (1729-93), D. plantkundige] / acetósa, – van Lat. acētum, azijn: zuur smakende plant, zuring.

acetosaefolius       acetosaefólius (-a, -um), – zie acetosifolĭus.

Acetosella / acetosella       Acetosélla O. K. [C. E. Otto Kuntze] / acetosélla, – verkleinw. van Acetōsa (zie aldaar), zuur smakende plant, zuring: kleine, zuur smakende plant; kleine zuring (Schapenzuring, Kleine Klaverzuring).

acetosellaefolius       acetosellaefólius (-a, -um), – zie acetosellifolĭus.

acetosellifolius       acetosellifólius (-a, -um), – van Acetosella, oude Lat. naam der Schapenzuring (thans Rumex acetosella L. [C. Linnaeus]); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die der Schapenzuring.

acetosifolius       acetosifólius (-a, -um), – van Acetōsa, oude Lat. naam der Veldzuring (thans Rumex acetōsa L. [C. Linnaeus]); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die der Veldzuring.

Achasma       Achásma Griff. [W. Griffith], – van Gr. a, ontk. voorv.; chasma, gaping: plant met niet-gapende bloemen.

Achillea       Achilléa L. [C. Linnaeus], – Latinizeering van den ouden Gr. plantennaam achilleios, waarmede een niet met zekerheid bekende plant werd aangeduid. Volgens een overoude sage was zij genoemd naar den uit den Trojaanschen oorlog (±1200 v. Chr.) bekenden Gr. held Achilleus (Achilles), die haar als wondheelend middel aanwendde. Dit gebruik had hij leeren kennen van den beroemden Centaur Chiron (zie Chironĭa).

achilleaefolius       achilleaefólius (-a, -um), – zie achilleifolĭus.

achilleifolius       achilleifólius (-a, -um), – van Achillēa, plantengesl. (Composĭtae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Achillēa.

Achimenes       Achímenes Adans. [M. Adanson], – van Gr. acheimĕnos (van a, ontk. voorv.; cheimôn, storm, winterkoude), niet aan storm en winterkoude blootgesteld. – De naam zinspeelt op de natuurlijke groeiplaats der plant in tropische landen.

Achras       Achras L. [C. Linnaeus], – (Gr.) pereboom. – De naam zinspeelt op de zeer oppervlakkige gelijkenis in blad vorm en vruchtbouw.

achrous       áchrous (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. achroos (van a, ontk. voorv.; chrŏa, kleur), ongekleurd, kleurloos.

Achudemia       Achudémia Bl. [C. L. Blume], – genoemd naar den Malab. geneesheer Itti Achudem, die aan pater Matthaeus van Sint Jozef (zie Matthaea) bij de samenstelling van den Hortus Malabaricus van Van Rheede tot Draakestein (zie rheedĕi) uitnemende diensten bewees door het opgeven der volksnamen en geneeskrachtige eigenschappen der planten.

achyrantha       achyrántha, – zie achyranthus.

Achyranthes       Achyránthes L. [C. Linnaeus], – van Gr. achŭron, kaf; anthos, bloem. De bloemdekbladen zijn droogvliezig, kafachtig.

achyranthus       achyránthus (-a, -um), – van Gr. achŭron, kaf; anthos, bloem: met kafachtige, d.i. droogvliezige bloembekleedselen.

Achyrospermum       Achyrospérmum Bl. [C. L. Blume], – van Gr. achŭron, kaf; sperma, zaad. – De als zaden beschouwde vruchtnootjes dragen op den top dikke, bij kaf vergeleken borstels.

acianthus       aciánthus (-a, -um), – van Gr. akis, (pijl)spits; anthos, bloem: met een of ander orgaan aan of in de bloem, dat aan een pijlspits doet denken.

acicularis       aciculáris (-is, -e), – van Lat. acicŭla (verkleinw. van acus, naald), naald(je): naaldvormig.

aciculatus       aciculátus (-a, -um), – van Lat. acicŭla (verkleinw. van acus, naald), naald(je): genaaid, in een naaldscherpe spits uitloopend.

acida       ácida, – zie acĭdus.

Acidanthera       Acidanthéra Hochst. [Chr. Fr. Hochstetter], – van Gr. akis (akĭdos), spits (znw.); anthêra, (als bot. term) helmknop. Bij verscheidene soorten van het gesl. is het helmbindsel boven de hokjes in een spitsje verlengd.

acidissimus       acidíssimus (-a, -um), – overtr. trap van Lat. acĭdus, zuur: zeer zuur.

acidosus       acidósus (-a, -um), – van Lat. acĭdum, iets zuurs: vol zuur, zeer zuur.

acidota       acidóta, – zie acidōtos.

Acidoton       Acidóton O. K. [C. E. Otto Kuntze], – van Gr. akidôtos, toegespitst, spits. – De eerstbeschreven soort draagt spitse doornen.

acidotos       acidótos (-a, -on), – half gelatinizeerde transcr. van Gr. akidôtos [van akis (akĭdos), spits (znw.), stekel], een spits dragend, toegespitst, spits.

acidulus       acídulus (-a, -um), – verkleinw. van Lat. acĭdus, zuur: eenigszins zuur, rinsch.

acidus       ácidus (-a, -um), – van Lat. acēre, zuur zijn: zuur.

Aciella       Aciélla V. Tiegh. [Ph. van Tieghem (1839-1914), Fr. plantkundige], – van Lat. acĭes, scherpte, scherpe punt. De vrucht loopt puntig toe.

acinaciformis       acinacifórmis (-is, -e), – van Lat. acinăces, korte, kromme sabel; forma, vorm: sabelvormig.

acinos       ácinos, – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam akĭnos, waarmede een Labiaat met geurige bloemen werd aangeduid.

acinosus       acinósus (-a, -um), – van Lat. acĭnus, wijndruif: op wijndruiven gelijkend.

Acistoma       Acístoma Zipp. [A. Zippelius], – van Gr. akis, spits (znw.), punt; stŏma, mond. – De mond der kelkbuis draagt tusschen de slippen kleine, spitse bij tandjes.

Ackama       Ackáma A. Cunn. [Allan Cunningham], – gevormd uit maka-maka, Nieuwzeel. volksnaam der plant.

acker-       acker-, zie akker-

Aclisia / aclisia       Aclísia E. Mey. [E. H. F. Meyer], / aclísia, – van Gr. a, ontk. voorv.; klisĭa, tent, hut, pondok: plant met onoverdekte (niet als bij Commelīna binnen een kapvormig schutblad geplaatste) bloemen.

Acmella / acmella       Acmélla, L. Cl. M. Rich. [L. Cl. M. Richard] / acmélla, – Ceylonsche plantennaam, (akmella).

acmosepalus       acmosépalus (-a, -um), – van Gr. akmê, scherpte; Nieuwlat. sepălum, kelkblad: met spitse kelkbladen.

Acoelorrhaphe       Acoelórrhaphe H. Wendl. [H. Wendland], -van Gr. a, ontk. voorv.; koilos, hol; rhăphê, (als bot. term) zaadnerf. – Palm, welks zaden bij de zaadnerf geen holte vertoonen.

Aconceveibum       Aconcevéíbum Miq. [F. A. W. Miquel], – van Gr. a. ontk. voorv.; Conceveiba, plantengesl. (Euphorbiacĕae): op Conceveiba gelijkend of daarvoor aangezien, doch daarvan verschillend gesl.

aconitifolius       aconitifólius (-a, -um), – van Aconītum, plantengesl. (Ranunculacĕae), monnikskap: Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener monnikskap.

Aconitum       Aconítum L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr.

[p. 5]

plantennaam akonīton, welke geschonken werd aan een plant, gebezigd om wolven en andere roofdieren te vergeven. De oorsprong van den naam staat niet vast. Sommigen leiden hem af van Akŏnai, naam eener plaats, waar de in de Oudheid akonīton genoemde plant veelvuldig zou zijn voorgekomen, anderen van Gr. akŏnai, steile rotsen, met zinspeling op de standplaats, nog anderen van Gr. konê, moord, met zinspeling op de giftige eigenschappen, wederom anderen van Gr. konis, stof (Eng. dust), omdat de plant op naakte rotsen zou groeien en zich daar alleen met opgewaaid stof zou kunnen voeden. Mogelijk is geen der vier gissingen juist.

Acoridium       Acorídium Nees et Meyen [Chr. G. Nees von Esenbeck en Fr. J. F. Meyen], – Latinizeering van Gr. akoridĭon, verkleinw. van akŏros, kalmoes, (Acŏrus calămus L. [C. Linnaeus]): kleine kalmoes. De plant doet, wat de bloeiwijze betreft, aan kalmoes denken.

acorifolius       acorifólius (-a, -um), – van Acŏrus, plantengesl. (Aracĕae), kalmoes; Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Acŏrus.

acoroides       acoroídes, – van Acŏrus, plantengesl. (Aracĕae), kalmoes; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Acŏrus-achtig, kalmoesachtig.

Acorus       Ácorus L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam akŏros, kalmoes.

acradenus       acrádenus (-a, -um), – van Gr. akros, aan den top geplaatst; adên (adĕnos), klier: met aan den top geplaatste klieren.

acrantha       acrántha, – zie acranthus.

Acranthera       Acranthéra Arn. [G. A. Walker-Arnott], – van Gr. akros, aan den top geplaatst; anthêra, (als bot. term) helmknop. Aan den top van den helmknop bevindt zich een spitsje (het verlengde helmbindsel).

acranthus       acránthus (-a, -um), – 1. van Gr. akros, aan den top geplaatst; anthos, bloem: met aan den top geplaatste bloemen. 2. van Gr. akros, spits; anthos, bloem: spitsbloemig.

Acratherum       Acrátherum Link [H. Fr. Link], – van Gr. akros, aan den top geplaatst; athêr (athĕros), naald. Acratherum draagt aan den top een naald.

acre       acre, – zie acer.

acridentatus       acridentátus (-a, -um), – Lat. acus (acĕris), kaf (vaak spits of genaaid); dens (dentis), tand: spits getand, naaldvormig getand, scherp getand.

acridostachyus       acridostáchyus (-a, -um) (Erĭa-), – foutief voor aëridostachўus.

acrifolius       acrifólius (-a, -um), – van Lat. acus (acĕris), kaf (vaak spits of genaaid); folĭum, blad: met bladeren, welker tanden in een scherpe spits uitloopen.

Acriopsis       Acriópsis Reinw. [C. (K.) G. C. (K.) Reinwardt], – van Gr. akris, sprinkhaan; opsis, voorkomen, uiterlijk. Men heeft gelijkenis meenen optemerken tusschen de bloem en een sprinkhaan.

acris       acris, – zie acer.

acroadenius       acroadénius (-a, -um), – van Gr. akros, aan den top geplaatst; adên (adĕnos), klier: aan den top klierdragend.

acroanthus       acroánthus (-a, -um), – 1. van Gr. akros, aan den top geplaatst; anthos, bloem: met aan den top geplaatste bloemen. 2. van Gr. akros, spits; anthos, bloem: spitsbloemig.

acrobracteatus       acrobracteátus (-a, -um), – van Gr. akros, aan den top geplaatst; Lat. bractĕa, schutblad: met (alleen) aan den top geplaatste schutbladen.

acrobryus       acróbryus (-a, -um), – van Gr. akros, aan den top (geplaatst); brŭein, uitbotten: aan den top een jonge plant voortbrengend.

acrocarpa / acrocarpum       acrocárpa / acrocárpum, – zie acrocarpus.

Acrocarpus       Acrocárpus W. et A. [R. Wight en G. A. Walker Arnott], – van Gr. akros, spits (bnw.); karpos, vrucht: plant met spitse vruchten.

acrocarpus       acrocárpus (-a, -um), – 1. van Gr. akros, aan den top geplaatst; karpos, vrucht: met aan den top geplaatste vruchten of sporangiën. 2. van Gr. akros, spits; karpos, vrucht: met spitse vruchten.

acrocephala / acrocephalum       acrocéphala / acrocéphalum, – zie acrocephălus.

Acrocephalus       Acrocéphalus Bth. [G. Bentham], – van Gr. akros, aan den top geplaatst; kephălê, hoofd. Plant met aan de toppen der stengels en takken geplaatste, op hoofdjes gelijkende bloeiwijzen.

acrocephalus       acrocéphalus (-a, -um), – van Gr. akros, aan den top geplaatst; kephălê, hoofd: met aan de toppen der stengels en takken geplaatste hoofdjes.

Acroceras       Acróceras Stapf [O. Stapf], – van Gr. akros, aan den top geplaatst; kĕras, hoorn. De vruchtbare gluma is aan den top samengeknepen tot een massief hoorntje.

Acroclinium       Acroclínium A. Gray [Asa Gray], – van Gr. akros, spits (bnw.), in een punt uitloopend; klinê, bed. De algemeene bloembodem, het “bed” der bloemen, is bij de eerstbeschreven soort kegelvormig.

Acroelytrum       Acroélytrum Steud. [C. G. Steudel], – van Gr. akros, aan den top (geplaatst); elŭtron, omhulsel, dekschild, bij uitbreiding kafje. – De spil van het aartje is boven g₃ steelvormig verlengd en draagt aan den top een aantal dicht opeengedrongen kafjes.

acroglossus       acroglóssus (-a, -um), – van Gr. akros, spits (bnw); glôssa, tong: met spitse tong of (bij orchideeën) lip.

Acronodia / acronodia       Acronódia Bl. [C. L. Blume] / acronódia, – van Gr. akros, aan den top (geplaatst); nôdos, tandeloos. In tegenstelling tot het verwante gesl. Monocĕra Jack [W. Jack] dragen de helmknoppen op den top geen spits of tand.

Acronychia       Acronýchia Forst. [J. R. Forster en J. G. A. Forster], – van Gr. akros, aan den top geplaatst; onux (onŭchos), klauw. Bij de eerstbeschreven soort is de top der kroonbladen klauwachtig binnenwaarts omlaaggeslagen.

acropetalus       acropétalus (-a, -um), – van Gr. akros, spits (bnw.); petălon, kroonblad: met spitse kroonbladen.

Acrophorus       Acróphorus K. B. Presl [K. B. Presl], – van Gr. akros, aan den top (geplaatst); pherein, dragen. De sori staan op den top eener ader, worden dus door den top van deze gedragen.

acropogon       acropógon, – van Gr. akros, aan den top geplaatst; pôgôn, baard: aan den top gebaard.

acrosepalus       acrosépalus (-a, -um), – van Gr. akros, spits (bnw.); Nieuwlat. sepălum, kelkblad: met spitse kelkbladen.

acrosora       acrosóra, – zie acrosōrus.

acrosoroides       acrosoroídes, – van Acrosōrus, plantengesl. (Polypodiacĕae), of van den soortnaam acrosōrus (zie aldaar); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: 1. Acrosōrus-achtig. 2. op de soort acrosōrus gelijkend.

acrosorum       acrosórum, – zie acrosōrus.

Acrosorus       Acrosórus Copel. [E. B. Copeland], – van Gr. akros, aan den top geplaatst; sôros, hoop(je). Varen, welker sporenhoopjes of sori aan den top eener ader staan.

acrosorus       acrosórus (-a, -um), – van Gr. akros, aan den top geplaatst; sôros, hoop(je): met aan den top (van het blad b.v.) geplaatste sporenhoopjes of sori.

acrostachys       acróstachys, – van Gr. akros, aan den top geplaatst; stăchus, aar: met aan den top geplaatste aren.

acrostichoides       acrostichoídes, – van Acrostĭchum, plantengesl. (Polypodiacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Acrostĭchum-achtig.

Acrostichum       Acróstichum L. [C. Linnaeus], – van Gr. akros, aan den top geplaatst; stĭchos, rij. De sori bevinden zich aan den

[p. 6]

top van het blad en vormen op de onderzijde der vruchtbare blaadjes, als het ware, een breede rij.

Acrosticum       Acrósticum, – foutief voor Acrostĭchum.

acrotis       acrótis, – van Gr. akros, spits (bnw); ous (ȏtos), oor: met spitse oortjes.

Acrotrema       Acrotréma Jack [W. Jack], – van Gr. akros, aan den top geplaatst; trȇma, gat. De helmknoppen springen aan den top met poriën open.

acrotrichus       acrótrichus (-a, -um), – van Gr. akros, aan den top geplaatst; thrix (trĭchos), haar: met aan den top geplaatste haren, met behaarden top.

Actaea       Actáéa L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam aktaia, welks oorsprong niet vast staat. Sommigen leiden hem af van aktê, vlier, (waarop de bladeren eenigszins gelijken), anderen van een ander woord aktê, (steile) oever (inderdaad komt de plant aan beekoevers voor), terwijl nog anderen, waaronder Linnaeus, den naam afleiden van dien van den mythol. jager Actaeon (Aktaion), die de kuische Diāna (= Artĕmis) bij het baden verraste en tot straf daarvoor door de vertoornde godin in een hert veranderd werd, waarop zijn eigen honden, welke hun meester in die gedaante niet herkenden, hem verscheurden. De naam Actaea zou voor de plant gekozen zijn, omdat haar giftige bessen voor den mensch, die ze eet, even gevaarlijk zijn als voor Actaeon zijn eigen honden. – Hier is Actaeon wel met de haren bijgesleept. Doch de oude etymologen stonden voor niets.

actaeus       actáéus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. aktaios [van aktê, (steile) oever], aan oevers gelegen, aan oevers of waterkanten groeiend.

Actegeton       Actegéton Bl. [C. L. Blume], – van Gr. aktê, (steile) oever; geitôn, buurman: aan (steile)waterkanten groeiende plant.

actephila       actéphila, – zie actephĭlus.

actephilifolius       actephilifólius (-a, -um), – van Actephĭla, plantengesl. (Euphorbiacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Actephĭla.

actephilus       actéphilus (-a, -um), – van Gr. aktê, (steile) oever; phĭlein, beminnen: oevers beminnend, dwz. aan waterkanten groeiend.

actinacanthus       actinacánthus (-a, -um), -van Gr. aktis (aktīnos), straal; akantha, stekel, doorn: met als de stralen eener ster uitstaande stekels of doornen.

Actinidia       Actinídia Lindl. [J. Lindley], – van Gr. aktinidĭon [verkleinw. van aktis (aktīnos)], straal, kleine straal. – De talrijke stijlen vormen te zamen een stralende ster op het vruchtbeginsel of de vrucht.

Actinodaphne       Actinodáphne Nees [Chr. G. Nees von Esenbeck], – van Gr. aktis (aktīnos), straal; daphnê, laurier: Lauracĕa met tot stervormige schijnkransen opeengedrongen bladeren.

Actinomorphe       Actinomórphe Miq. [F. A. W. Miquel], – van Gr. aktis (aktīnos),straal; morphê, gedaante. De bloemen zijn vereenigd tot schermen, welke op stralende sterren gelijken.

Actinophloeus       Actinophlóéus Becc. [Odoardo Beccari (1843-1920)], – van Gr. aktis (aktīnos), straal; phloiein, zwellen. – Het zaad vertoont 5 door diepe voren gescheiden, straalvormig uitstaande zwellingen.

Actinophora       Actinóphora Wall. [Nathan Wolff, zich later noemende Nathaniel Wallich], – van Gr. aktis (aktīnos), straal; pherein, dragen: stralen dragende plant. – De naam zinspeelt op den stervormigen kelk.

actinophylla       actinophýlla, – zie actinophyllus.

Actinophyllum       Actinophýllum Ruiz et Pav. [H. Ruiz Lopez en J. Pavon], – van Gr. aktis (aktīnos), straal; phullon, blad: plant met handvormig samengestelde bladeren, welker blaadjes uitstaan gelijk de stralen eener ster.

actinophyllus       actinophýllus (-a, -um), – van Gr. aktis (aktīnos), straal; phullon, blad: met als de stralen eener ster uitstaande bladeren of blaadjes.

Actinorhytis       Actinorhýtis, – zie Actinorrhȳtis.

Actinorrhytis       Actinorrhýtis H. Wendl. et Drude [H. Wendland en C. G. O. Drude], – van Gr. aktis (aktīnos), straal; rhūtis, vouw, plooi. – Door inspringende (hier als vouwen beschouwde) platen der zaadhuid wordt het kiemwit stervormig gedeeld.

Actinoschoenus       Actinoschóénus Bth. [G. Bentham], – van Gr. aktis (aktīnos), straal; Schoenus, plantengesl. (Cyperacĕae): aan Schoenus verwant gesl. met tot een stervormig hoofdje vereenigde aartjes.

Actinostachys       Actinóstachys Wall. [Nathan Wolff, zich later noemende Nathaniel Wallich], – van Gr. aktis (aktīnos), straal; stăchus, aar. – De sporangiënaren staan uit als de stralen eener ster.

Actinostemma       Actinostémma Griff. [W. Griffith], – van Gr. aktis (aktīnos), straal; stemma, krans. De naam schijnt te zinspelen op de in een krans geplaatste, stervormig uitstaande kelkslippen.

Actoplanes       Actóplanes K. Schum. [K. M. Schumann], – van Gr. aktê, (steile) oever; plănâsthai, zwerven. De naam zinspeelt op den groei der plant aan waterkanten.

aculeata       aculeáta, – zie aculeātus.

aculeatissimus       aculeatíssimus (-a, -um), – overtr. trap van Lat. aculeātus, gestekeld: zeer sterk gestekeld, dicht gestekeld.

aculeatus       aculeátus (-a, -um), – van Lat. aculěus, stekel: gestekeld.

aculeolatus       aculeolátus (-a, -um), – van Lat. aculeŏlus (verkleinw. van aculĕus, stekel), stekeltje: met stekeltjes bezet.

acuminata       acumináta, – zie acuminātus.

acuminatifolius       acuminatifólius (-a, -um), – van Lat. acuminātus, toegespitst; folĭum, blad: met toegespitste bladeren.

acuminatissimus       acuminatíssimus (-a, -um), – overtr. trap van Lat. acuminātus, toegespitst: zeer sterk toegespitst.

acuminatus       acuminátus (-a, -um), – van Lat. acumināre [van acūmen (acumĭnis), spits (znw)], spits maken, toespitsen: toegespitst.

acuta       acúta, – zie acūtus.

acutangulus       acutángulus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits, scherp; angǔlus, hoek: scherphoekig, scherpkantig.

acutatus       acutátus (-a, -um), – van Nieuwlat. acutāre (van acūtus, spits), spits maken: spits gemaakt, spits.

acute-acuminatus       acúte-acuminátus (-a, -um), – van Lat. acūte, spits (bijw.); acuminātus, toegespitst: spits toegespitst.

acutiauris       acutiáúris (-is, -e), – van Lat. acūtus, spits; auris, oor: spits geoord.

acutibrachius       acutibráchius (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; brachĭum, (onder)arm: spitsarmig.

acutibractea       acutibráctea, – zie acutibractĕus.

acutibracteatus / acutibracteus       acutibracteátus (-a, -um) / acutibrácteus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; bractĕa, schutblad: met spitse schutbladen.

acuticalyx       acutícalyx – van Lat. acūtus, spits; călyx, kelk: met spitse kelkslippen.

acutidens / acutidentatus       acútidens / acutidentátus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; dens (dentis), tand: spits getand.

acutifidus       acutífidus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; findĕre (stam fĭd), splijten: in spitse slippen gedeeld.

acutiflorus       acutiflórus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; flos (flōris), bloem: spitsbloemig.

acutifolius       acutifólius (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; folĭum, blad: spitsbladig.

acutiformis       acutifórmis (-is, -e), – van Lat. acūtus, spits; forma, vorm, gedaante: 1. op de soort acūtus gelijkend. 2. spits van vorm, spits.

acutigluma       acutiglúma, – zie acutiglūmus.

acutiglumis / acutiglumus       acutiglúmis (-is, -e) / acutiglúmus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; glūma, kafje: met spitse kafjes.

acutilabris       acutílabris (-is, -e), – van Lat. acūtus, spits; lăbrum, lip: spitslippig.

acutiligulus       acutilígulus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; ligǔla, tongetje: met een spits tongetje.

acutilimbus       acutilímbus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; limbus, zoom, hier = bladschijf: met spitse bladschijf.

acutilinguis       acutilínguis (-is, -e), – van Lat. acūtus, spits; lingǔa, tong: met spitse tong of daarbij vergelijkbaar orgaan (de lip der orchideeën bv.).

[p. 7]

acutilobus       acutílobus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; lŏbus, (als bot. term) lob: spits gelobd.

acutimentus       acutiméntus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; mentum, kin: met spitse kin.

acutipetalus       acutipétalus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; Nieuw-lat. petălum, kroonblad: met spitse kroonbladen.

acutisepalus       acutisépalus (-a, -um), – van Lat. acūtus, spits; Nieuw-lat. sepălum, kelkblad: met spitse kelkbladen.

acutiserratus       acutiserrátus (-a, -um), – van Lat. acūte, bijw. bij acūtus, spits; serrātus, gezaagd: spits gezaagd.

acutissimus       acutíssimus (-a, -um), – overtr. trap van Lat. acūtus, spits: zeer spits.

acutiusculus       acutiúsculus (-a, -um), – verkleinw. van Lat. acūtus, spits: tamelijk spits.

acutocalyx       acutócalyx – van Lat. acūtus, spits; călyx, kelk: met spitse kelkslippen.

acutus       acútus (-a, -um), – (Lat.) spits.

Adactylus       Adáctylus Rolfe [R. A. Rolfe], – van Gr. a, ontk. voorv.; daktǔlos, vinger. Orchidacĕa zonder vingervormig staminodium (als bij het naverwante gesl. Apostasĭa Bl [C. L. Blume]).

Adambea       Adámbea Lmk [J. B. P. A. Monet De Lamarck], – modificatie van den Malab. plantennaam adamboë.

adami       adámi, – 2e nv. van Adāmus, Latinizeering van Adam: van Adam, gevonden door Adam, genoemd naar Adam. 1. (Cytĭsus – Poit. [A. Poiteau (1766-1854), Fr. plantkundige]), – genoemd naar Adam, tuinman te Vitry bij Parijs, in wiens kweekerij deze entbastaard zich in 1826 ontwikkelde. 2. (Campanŭla – Bieb. [Fr. A. vrijheer Marschall von Bieberstein]), – genoemd naar Johann Friedrich Adam, die in 1802 en volgende jaren met graaf Mussin-Puschkin (zie mussinĭi) den Kaukasus en den Ararat bereisde en bij die gelegenheid de naar hem genoemde plant ontdekte.

Adamia       Adámia Wall. [Nathan Wollf, zich later noemende Nathaniel Wallich], – genoemd naar J. Adam, in het begin der 19de eeuw president van het Hooggerechtshof te Calcutta, ijverig en mild bevorderaar van de plantkunde, den tuinbouw en den landbouw in Eng. Indië.

adamii       adámii, – 2e nv. van Adamĭus, Latinizeering van Adam: van Adam, gevonden door Adam, genoemd naar Adam. – Laburnocytĭsus – Schneid. [C. K. Schneider] is genoemd naar Adam (zie adāmi 1).

Adamsia       Adámsia Willd. [K. L. Willdenow], – genoemd naar M. Fr. Adams, lid der Petersburgsche Akademie van Wetenschappen, die de plant in 1805 beschreven had als Puschkinĭa (zie mussinĭi).

Adansonia       Adansónia L. [C. Linnaeus], – genoemd naar M. Adanson (1727, Aix, Provence; 1806, Parijs), natuuronderzoeker, die op eigen kosten van 1748-52 Senegal (zie senegalensis) bereisde en daar groote bot. en zoöl. verzamelingen bijeenbracht. Hij schreef o.a. over de nat. geschiedenis van Senegal en leverde in zijn Familles des Plantes vele geslachtsbeschrijvingen. Hij was een tegenstander van Linnaeus en diens systeem; zijn weigering zich van de Linnaeaansche (binaire) nomenclatuur te bedienen, bemoeilijkt de studie zijner werken. Vele der door hem geschonken geslachtsnamen zijn letterverbindingen zonder beteekenis.

adansonii       adansónii, – 2e nv. van Adansonĭus, Latinizeering van Adanson: van Adanson, gevonden door Adanson, genoemd naar Adanson. – Convolvŭlus – Lmk [J. B. P. A. Monet de Lamarck] en Grangĕa – Cass. [A. H. G. graaf van Cassini] zijn genoemd naar M. Adanson (zie Adansonĭa).

Adelia / Adelia       Adélia L. [C. Linnaeus] / Adélia Michaux [A. Michaux], – van Gr. adêlos (van a, ontk. voorv.; dêlos, openbaar), onbekend, geheim, onduidelijk. – De naam zinspeelt op de kleine bloemen.

Adelonenga       Adelonénga Becc. [Odoardo Beccari], – van Gr. adêlos, onduidelijk, onbekend, geheim; Nenga, plantengesl. (Palmae): aan Nenga verwant, kleinbloemig gesl.

adelphicus       adélphicus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. adelphĭkos (van adelphos, broeder, of adelphê, zuster), broederlijk, zusterlijk. Bij Syzygĭum – Diels [L. Diels] zijn telkens 4 bloemen zusterlijk bijeengezeten.

adenambon       adenámbon, – van Gr. adên (adĕnos), klier; ambôn, rand: met klierdragenden rand.

Adenandra       Adenándra Willd. [K. L. Willdenow], – van Gr. adên (adĕnos), klier; anêr (andros), man. – De mann. organen (helmknoppen) worden gekroond door een klier.

adenandroides       adenandroídes, – van Adenandra, plantengesl. (Rutacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Adenandra-achtig.

adenantha       adenántha, – zie adenanthus.

Adenanthera       Adenanthéra L. [C. Linnaeus], – van Gr. adên (adĕnos), klier; anthêra, (als bot. term) helmknop. De helmknoppen dragen een klier op den top.

adenantherus       adenanthérus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; anthêra, (als bot. term) helmknop: met klierdragende helmknoppen.

adenanthus       adenánthus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; anthos, bloem: met klieren op, in of tusschen de bloemen.

Adenema       Adenéma G. Don [George Don], – van Gr. adên (adĕnos), klier; nêma, draad. De helmdraden dragen aan den voet een bij een klier vergeleken schub. – De naam, welke eigenlijk Adenonēma had moeten luiden, is welluidendheidshalve ingekort. Dergelijke gevallen van haplologie (van haplous, enkelvoudig; legein, spreken: het slechts eenmaal bezigen eener lettergreep in plaats van tweemaal) komen herhaaldelijk voor. Vgl. bv. Gr. amphŏreus, in plaats van amphiphŏreus (van amphi, aan twee zijden; pherein, dragen), kruik, welke aan twee zijden gedragen wordt, tweeoorige kruik, Lat. amphŏra, voorts Gymnēma, Micrŏcos, Omphalobĭum, Oxystophyllum, Petalōma, Pseudăis, Psilobĭum, Symplocarpus, Synaedrys, toxĭfer, Ziziphŏra.

Adenia       Adénia Forsk. [P. Forskål], – van Gr. adên (adĕnos), klier. Plant met klieren (aan den voet der bladschijf).

Adenilema       Adeniléma Bl. [C. L. Blume], – van Gr. adên (adĕnos), klier; eilêma, omhulsel. – De kelk (het omhulsel der bloem) is bezet met gesteelde klieren.

adenoblephara       adenobléphara, – zie adenoblephărus.

adenoblepharos / adenoblepharus       adenoblépharos (-os, -on) / adenoblépharus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; blephăris, wimper: met als wimpers langs den rand geplaatste klieren.

adenocarpa / adenocarpum       adenocárpa / adenocárpum, – zie adenocarpus.

Adenocarpus       Adenocárpus A. P. DC. [A. P. de Candolle], – van Gr. adên (adĕnos), klier; karpos, vrucht. – De peul is dicht met klieren bezet.

adenocarpus       adenocárpus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; karpos, vrucht: met klierdragende vruchten of vruchtbeginsels.

adenocaula       adenocáúla, – zie adenocaulus.

adenocaulis / adenocaulos / adenocaulus       adenocáúlis (-is, -e) / adenocáúlos (-os, -on) / adenocáúlus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; kaulos, stengel, steel: met klierdragende stengels of stelen.

adenochlamys       adenóchlamys, – van Gr. adên (adĕnos), klier; chlămus, mantel: met klieren op den mantel (het dekvliesje).

Adenocrepis       Adenocrépis Bl. [C. L. Blume], – van Gr. adên (adĕnos), klier; krêpis, fundament, voetstuk, basis. Op den bodem der ♂ bloemen staan klieren.

Adenogramma       Adenográmma Rchb. [H. G. L. Reichenbach], – van Gr. adên (adĕnos), klier; gramma, opschrift, inschrift, inscriptie. De naam zinspeelt op de met klieren bezette vrucht

adenogyna       adenógyna, – zie adenogy̆nus.

Adenogynum       Adenógynum Rchb. f. et Zoll. [H. G. Reichenbach en H. Zollinger], – van Gr. adêen (adĕnos), klier; gǔnê, vrouw. – Tusschen de bloem-

[p. 8]

dekbladen der vr. bloemen bevinden zich klieren.

adenogynus       adenógynus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; gǔnê, vrouw: met klierdragende vr. organen (stijl, vruchtbeginsel).

Adenolepis       Adenólepis Less. [Chr. Fr. Lessing (1810-62), D. plantkundige], – van Gr. adên (adĕnos), klier; lĕpis, schub. Plant met klierdragende schubben (omwindselbladen van het hoofdje).

adenolepis       adenólepis, – van Gr. adên (adĕnos), klier; lĕpis, schub: met klierdragende schubben.

adenoncoides       adenoncoídes, – van Adenoncos, (voormalig) plantengesl. (Orchidacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op een Adenoncos gelijkend, Adenoncos-achtig.

Adenoncos       Adenóncos Bl. [C. L. Blume], – van Gr. adên (adĕnos), klier; onkos, zwelling. De lip is van binnen klierachtig gezwollen.

Adenophora       Adenóphora Fisch. [Fr. E. L. (von) Fischer], – van Gr. adên (adĕnos), klier; pherein, dragen: klierdragende plant. – De top van het vruchtbeginsel draagt om den voet van den stijl een nap- of buisvormige honigschijf (honigklier).

adenophora / adenophorum       adenóphora / adenóphorum, – zie adenophŏrus.

Adenophorus       Adenophórus Gaud. [Ch. Gaudichaud-Beaupré], – van Gr. adên (adĕnos), klier; pherein, dragen. De bladeren dragen beiderzijds klieren.

adenophorus       adenóphorus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; pherein, dragen: klierdragend.

adenophyllus       adenophýllus (-,a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; phullon, blad: met klierdragende bladeren.

adenophysus       adenophýsus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; phūsa, blaas, bobbel: met klierdragende blazen of bobbels.

adenopodus / adenopus       adenópodus (-a, -um) / adénopus, – van Gr. adên (adĕnos), klier; pous (pŏdos), voet, steel: met klierdragenden voet of steel.

Adenorhopium / Adenoropium       Adenorhópium / Adenorópium, – zie Adenorrhopĭum.

Adenorrhopium       Adenorrhópium Rchb. [H. G. L. Reichenbach], – van Gr. adên (adĕnos), klier; rhôpĭon, struik: klierdragende struik.

Adenosacme       Adenosácme Wall. [Nathan Wolff, zich later noemende Nathaniel Wallich], – van Gr. adên (adĕnos), klier; akmê, top, spits. De kelk draagt klieren aan den top der buis en op de slippen.

Adenosma       Adenósma R. Br. [Robert Brown], – van Gr. adên (adĕnos), klier; osmê, geur: met geurige klieren bezette plant.

adenospermus       adenospérmus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; sperma, zaad: met klierdragende zaden.

adenostachyus       adenostáchyus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; stachus, aar: met klierdragende aren.

Adenostemma       Adenostémma Forst. [J. R. Forster en J. G. A. Forster], – van Gr. adên (adĕnos), klier; stemma, krans. De dopvruchten dragen op den top 3 (of soms 4) in een krans geplaatste klieren.

Adenostyles       Adenostýles Cass. [A. H. G. graaf van Cassini], – van Gr. adên (adĕnos), klier; stūlis (verkleinw. van stūlos, zuil), (als bot. term) stijl. – De stijlarmen (stempels) dragen langs beide randen een rij kliertjes.

Adenostylis       Adenostýlis Bl. [C. L. Blume], – van Gr. adên (adĕnos), klier; stūlis (verkleinw. van stūlos, zuil), zuiltje. – Orchidacĕa, bij welke de voet der stempelzuil klierachtig verdikt is.

adenota       adenóta, – zie adenōtus.

adenotrichus       adenótrichus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; thrix (trĭchos), haar: met klierharen bezet, klierharig.

adenotus       adenótus (-a, -um), – van Gr. adên (adĕnos), klier; ous (ôtos), oor: met klierdragende oortjes.

adfinis       adfínis (-is, -e), – van Lat. ad, aan; fīnis, grens: aan de grens liggend, er naast liggend, gelijkend op een andere soort, verwant.

adhaerens       adháérens, – van Lat. adhaerēre (van ad, aan; haerēre vastzitten), vastzitten, vastkleven: vastklevend, zich hechtend aan iets.

Adhatoda / adhatoda       Adhatóda Medik. [Fr. C. Medikus (1736-1808) directeur van den bot. tuin van Schwetzingen bij Heidelberg] / adhatóda, – Latinizeering van adhatodai, – op Ceylon gebruikelijke volksnaam der plant.

Adianth- / adianth-       Adianth- / adianth-, – zie Adiant-, adiant-

adiantifolius       adiantifólius (-a, -um), – van Adiantum, plantengesl. (Polypodiacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Adiantum.

adiantoides       adiantoídes, – van Adiantum, plantengesl. (Polypodiacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Adiantum-achtig.

Adiantum       Adiántum L [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam adianton (van a, ontk. voorv.; diainein, bevochtigen), onbevochtigbare plant, d.w.z. plant, welker bladeren bij onderdompeling in water of door besproeiing niet nat worden, zooals reeds 1900 jaar geleden werd opgemerkt door Plinĭus (zie Plinĭa), Historĭa Naturālis, lib. XXII, 30: “aquas respŭit; perfūsum mersumve sicco simĭle est” (de plant houdt geen water vast; besprenkeld of ondergedompeld blijft zij droog).

adiantum nigrum       adiántum nigrum, – oude Lat. plantennaam = zwarte Adiantum, dwz. met zwarte bladstelen en -spillen.

Adina       Ádina Sal. [R. A. Salisbury, geb. Markham (1761-1829), Eng. plantkundige, een van de stichters (1804) der Royal Horticultural Society], – van Gr. adĭnos, opeengedrongen. – De bloemen zijn tot een hoofdje opeengedrongen.

adina       ádina, – zie adĭnus.

Adinandra       Adinándra Jack [W. Jack], – van Gr. adĭnos, opeengedrongen; anêr (andros), man: plant met dicht opeengedrongen mann. organen of meeldraden.

Adinobotrys       Adinóbotrys Dunn [Stephen Troyte Dunn (1868, Bristol; X)], – van Gr. adĭnos, ineengedrongen; bŏtrus, (als bot. term) tros: plant met dicht-bloemige trossen.

adinus       ádinus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. adĭnos, opeengedrongen, ineengedrongen.

Adisca       Adísca Bl [C. L. Blume], – van Gr. a, ontk. voorv.; diskos, schijf. – Bij beide geslachten ontberen de bloemen een schijf.

Adlumia       Adlúmia Rafin [C. S. Rafinesque-Schmaltz], – afleiding en beteekenis onbekend, mogelijk slechts een letterverbinding zonder beteekenis.

admirabilis       amirábilis (-is, -e), – van Lat. admirāri, bewonderen: bewonderenswaardig.

adnascens       adnáscens – van Lat. adnasci (van ad, aan; nasci, geboren worden, ontstaan), aan iets groeien, op iets groeien: ergens aan of op groeiend.

adnatus       adnátus (-a, -um), – van Lat. adnasci (van ad, aan; nasci, geboren worden, ontstaan), aan iets groeien, vastgroeien: aangegroeid, vastgegroeid.

adoensis       adoénsis (-is, -e), – afkomstig van Adua in N.-Abyssinië of daar het eerst gevonden.

adolphi       adólphi, – 2e nv. van Adolphus, Latinizeering van Adolf: van Adolf, genoemd naar Adolf. – Bulbophyllum – Schltr [F. R. Rudolf Schlechter] en Dendrobïum – Schltr [F. R. Rudolf Schlechter] werden door Schlechter (zie rudolphi) genoemd naar Adolf Kempter, die hem in 1908/09 vergezelde op zijn zwerftochten door Kaiser Wilhelmsland en van wien mij overigens niets bekend is.

andonidifolius       adonidifólius (-a, -um), – van Adōnis (Adonĭdis), plantengesl. (Ranunculacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Adōnis.

Adonis       Adónis L. [C. Linnaeus], – genoemd naar den mythol. Cyprischen prins Adônis, een zeer schoone jongeling, voor wien de godin Aphrodītê (Venus) in hartstochtelijke liefde ontbrandde, waarop haar vroegere minnaar Arês (Mars), door jaloerschheid gedreven, bij een jachtpartij een vervaarlijk wild zwijn op Adônis afzond, dat hem doodde. Uit zijn bloed deed Aphrodītê een fraaie bloem ontspruiten.

[p. 9]

adornatus       adornátus (-a, -um), – van Lat. adonāre, toerusten, uitrusten, versieren: toegerust, uitgerust, versierd.

Adoxa       Adóxa L. [C. Linnaeus], – van Gr. adoxos (van a, ontk. voorv.; doxa, roem), onberoemd, onaanzienlijk: onaanzienlijke plant. – Men wil, dat Linnaeus (zie Linnaea) met het geven van dezen naam tevens voorhad het door zijn tegenstanders tegen zijn op het aantal meeldraden berustende classificatie der planten ingebrachte bezwaar, dat Adoxa in dezelfde bloeiwijze bloemen met (schijnbaar) 8 en 10 meeldraden heeft en dus bij twee klassen tegelijk ingelijfd zou moeten worden, als onbeduidend te kenschetsen.

adpressa       adpréssa, – zie adpressus.

adpressibulbus       adpressibúlbus (-a, -um), – van Lat. adpressus, aangedrukt; bulbus, bol: met aangedrukte bollen of schijnknollen.

adpressifolius       adpressifólius (-a, -um), – van Lat. adpressus, aangedrukt; folĭum, blad: met aangedrukte bladeren.

adpressiscapus       adpressiscápus (-a, -um), – van Lat. adpressus, aangedrukt; scāpus, steel eener bloeiwijze: met aangedrukten steel der bloeiwijze.

adpressus       adpréssus (- a, -um), -van Lat. adprimĕre (van ad, aan; premĕre, drukken), aandrukken: aangedrukt.

adriaticus       adriáticus (-a, -um), – afkomstig van (het kustgebied van) de Adriatische Zee of daar het eerst gevonden, Adriatisch.

adscendens       adscéndens, – van Lat. adscendĕre, opstijgen: opstijgend, d.w.z. aan den voet kruipend of liggend, daarboven opgericht of schuin opstaand.

adscensionis       adscensiónis, – 2e nv. enkv. van Lat. a(d)scensĭo [van a(d)scendĕre, opstijgen], opstijging, bij uitbreiding de Hemelvaart van Jezus (zie Marcus XVI, 19, – Lucas XXIV, 51), bij verdere uitbreiding het eiland Ascension (14°23' W.L.; 7°55' Z.B.), zoo genoemd door Portug. zeevaarders, die het op Hemelvaartsdag 1501 ontdekten: van Ascension, afkomstig van Ascension of daar het eerst gevonden.

adspersus       adspérsus (-a, -um), – van Lat. adspergĕre, bespatten, besprenkelen: besprenkeld, met verstrooide haren of klieren bezet, gespikkeld.

adstans       adstans – van Lat. adstāre (van ad, aan, bij; stāre, staan), bij iets of iemand staan, rechtop staan: bij (een andere soort) staand, rechtop staand, opgericht.

adulterinus       adulterínus (-a, -um), – van Lat. adulter, echtbreker: overspelig, uit overspel geboren, van bastaardnatuur, hybridisch.

adunca       adúnca, – zie aduncus.

aduncilobus       aduncílobus (-a, -um), – van Lat. aduncus, gekromd, haakvormig; lŏbus, (als bot. term) lob: met haakvormig gekromde lobben.

aduncus       adúncus (-a, -um), – (Lat.) gekromd, haakvormig.

adustus       adústus (-a, -um), – van Lat. adurĕre (van ad, aan; urĕre, branden), aanbranden: (als het ware) aangebrand.

advena       ádvena, – van Lat. advĕnīre (van ad, naar; vĕnīre, komen), aankomen: aankomeling, vreemdeling; ingevoerde uitheemsche plant.

advenigena       advenígena (znw.), – van Lat. advĕna (zie aldaar), ingevoerde plant; gignĕre (stam gĕn), verwekken: uit ingevoerde planten verwekte plant; kruising van ingevoerde soorten.

advenigenus       advenígenus (-a, -um), – van Lat. advĕna (zie aldaar), ingevoerde plant; gignĕre (stam gĕn), verwekken: uit ingevoerde planten verwekt; door kruising van ingevoerde planten ontstaan.

adventicius       adventícius (-a, -um), – van Lat. advenīre (van ad, naar; ventre, komen), aankomen, van buitenkomen: van buiten komend, van een ander land komend, adventief.

adventitius       adventítius (-a, -um), – foutief voor adventicĭus.

adversus       advérsus (-a, -um), – van Lat. adveriĕre (van ad, naar; vertĕre, wenden, keeren), toewenden, toekeeren: toegewend, toegekeerd, naar voren gekeerd.

Aechmandra       Aechmándra Arn. [G. A. Walker-Arnott], – van Gr. aichtmê, lanspunt, spits (znw); anêr (andros), man. – De mann, organen (helmknoppen) zijn spits.

Aechmea       Aechméa Ruiz et Pav. [H. Ruiz Lopez en J. Pavon], – van Gr. aichmê, lanspunt, spits (znw). De naam zinspeelt op den doornachtig toegespitsten top van het buitenste kelkblad der eerstbeschreven soort.

aegeirophyllus       aegeirophýllus (-a, -um), – van Gr. aigeiros, zwarte populier (Popŭlus nigra L [C. Linnaeus]); phullon, blad: met bladeren als die van den zwarten populier.

Aegialitis       Aegialítis R. Br. [Robert Brown], – van Gr. aigiălos, kust, zeestrand: strandplant.

Aegiceras       Aegíceras Gaertn. [J. Gärtner], – van Gr. aix (aigos) geit; kĕras, hoorn: geitehoorn. De naam zinspeelt op den vorm der vruchten.

aegiceroides       aegiceroídes, – van Aegicĕras, plantengesl. (Myrsinacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Aegicĕras-achtig.

Aegilops /aegilops       Áégilops / áégilops L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam aigĭlôps, waarmede, behalve een op graanvelden voorkomend haverachtig gras, ook een soort eik werd aangeduid. Het woord wordt wel afgeleid van Gr. aix (aigos), geit, en zou, als deze afleiding juist is, met geitekruid of geitevoer vertaald kunnen worden. Vgl. Ned. haver, dat wel wordt afgeleid van het Oud-noorsch hafr, bok.

Aeginetia       Aeginétia L. [C. Linnaeus], – genoemd naar Paulos Aeginētes (dwz. afkomstig van het eiland Aegīna, Z.W. van Athene), arts uit de 8ste eeuw, schrijver van geneeskundige werken.

Aegiphila       Aegíphila Jacq. [N. J. baron Von Jacquin], – van Gr. aix (aigos), geit; phĭlein, beminnen: door geiten beminde plant, dwz. plant, waarop geiten belust zijn.

Aegle       Aegle Corr. [J. Fr. Correa da Serra], – Lat. transcr. van Gr. Aiglê (= glans, luister), naam van een der Hesperĭdes (= Hesperiden, van Gr. hespĕra, avond, westen), de dochters van den Nacht, welke een ver in het westen gelegen tuin bewoonden, waar zij, te zamen met den honderdkoppigen draak Ladôn, de gouden appelen bewaakten, welke Hêrê (Hera) bij haar huwelijk met Zeus ten geschenke had ontvangen van Gaia (de gepersonifiëerde aarde) en welke haar bezitster jeugd, schoonheid en vruchtbaarheid waarborgden. – De naam werd voor den hem thans dragenden boom waarschijnlijk gekozen met het oog op de appelvormige, bij rijpheid oranjegele vruchten.

Aegopodium       Aegopódium L. [C. Linnaeus], – van Gr. aix (aigos), geit; podĭon [verkleinw. van pous (podos), voet, poot], voetje, pootje. Volgens sommigen zinspeelt de naam op den vorm der (2-lobbige) kroonbladen, volgens anderen op het feit, dat de beide onderste bladvinnen dikwerf uit slechts 2 blaadjes bestaan en dan een – zeer ver gezochte – gelijkenis met een geiten hoef vertoonen.

aegyptia       aegýptia, – zie aegyptĭus.

aegyptiacus       aegyptíacus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. aiguptiăkos (van Aiguptos, Egypte), Egyptisch.

aegypticus       aegýpticus (-a, -um), – (Nieuwlat.) van Lat. Aegyptus, Egypte: Egyptisch. De klassieke woorden zijn aegyptiăcus en aegyptĭus.

aegyptius       aegýptius (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. aiguptĭos (van Aiguptos, Egypte), Egyptisch.

aemula       áémula, – zie aemǔlus.

aemulans       áémulans, – van Lat. aemǔlāri, wedijveren: wedijverend, nabijkomend, gelijkend op een andere soort.

aemulorum       aemulórum, – 2e nv. mv. van Lat. aemǔlus, wed-

[p. 10]

ijveraar, mededinger: der wedijveraars, der mededingers. – Rhododendron – Balf. f. [I. Bailey Balfour] werd in 1920 zoo genoemd, omdat de plant (in April 1919) ongeveer gelijktijdig verzameld werd door twee uitnemende plantenverzamelaars, George Forrest (zie forrestĭi), die haar in W.-Yun-nan, en R. J. Farrer (zie farrēri), die haar in N.O.-Burma ontdekte.

aemulus       áémulus (-a, -um), – (Lat.) wedijverend, nabijkomend, op een andere soort gelijkend.

aenea       aénea, – zie aënĕus.

aeneifolius       aëneifólius (-a, -um), – van Lat. aënĕus, bronzen, roodkoperen; folĭum, blad: met bronskleurige of koperroode bladeren.

aeneus       aéneus (-a, -um), – (Lat.) bronzen, roodkoperen; bij uitbreiding: bronskleurig, koperrood.

aeoranthus       aëoránthus (-a, -um), – foutief voor aëroanthus.

aequabilis       aequábilis (-is, -e), – van Lat. aequāre (van aequus, gelijk), gelijk zijn: gelijkmatig.

aequalis       aequális (-is, -e), – van Lat. aequāre (van aequus, gelijk), gelijk zijn: gelijk, gelijkzijdig.

aequans       áéquans, – van Lat. aequāre (van aequus, gelijk), gelijk zijn: gelijk zijnd, gelijk.

aequatus       aequátus (-a, -um), – van Lat. aequāre (van aequus, gelijk), gelijk zijn: gelijk, gelijkzijdig.

aequibasalis       aequibasális (-is, -e), – van Lat. aequus, gelijk; basis, voet (fig.): met gelijkzijdigen voet.

aequilateralis       aequilaterális (-is, -e), – van Lat. aequus, gelijk; latus (latĕris), zijde: gelijkzijdig.

aequilobus       aequílobus (-a, -um), – van Lat. aequus, gelijk; lŏbus, (als bot. term) lob: met gelijke lobben.

aequinoctialis       aequinoctiális (-is, -e), – van Lat. aequinoctĭum [van aequus, gelijk; nox (noctis), nacht], nachtevening, tijd, waarop de ecliptica het vlak van den evenaar snijdt, wat tweemaal ’s jaars geschiedt (21 Maart, voorjaarsnachtevening; 22 Sept., najaarsnachtevening), zoodat dan over de geheele aarde dag en nacht even lang zijn: bij de nachtevening behoorend, bij uitbreiding (als bot. term) bij den evenaar behoorend, bij den evenaar groeiend.

aequitrilobus       aequitrílobus (-a, -um), – van Lat. aeque, gelijkmatig (bijw.); trilŏbus, drielobbig: gelijkmatig drielobbig; met drie gelijke lobben.

Aeranthes / Aeranthus       Aëránthes Lindl. [J. Lindley] / Aëránthus Lindl. [J. Lindley], – van Gr. aêr, lucht; anthos, – bloem: bloem der lucht, van de lucht levende bloem, dwz. epiphytische plant, welke in leven blijft, als men ze van haar steunboom losmaakt en vrij ophangt.

Aerides / aerides       Aërídes Lour. [J. Loureiro] / aërídes, – van Gr. aêr, lucht; īdes, uitgang, welke afstamming aanduidt: kind der lucht, van de lucht levende plant, dwz. epiphytische plant, welke in leven blijft, als men ze van haar steunboom losmaakt en vrij ophangt. Als soortnaam gebezigd voor een plant, welke vroeger tot het gesl. Aërīdes gerekend werd.

aeridostachyus       aëridostáchyus (-a, -um), – van Aërīdes, plantengesl. (Orchidacĕae); Gr. stăchus, aar: met aarvormige, op die van een Aërīdes gelijkende bloeiwijzen.

aeroanthus       aëroánthus (-a, -um), – van Gr. aêr, lucht; anthos, bloem: met in de lucht afhangende bloemen of bloeiwijzen.

aerocarpus       aërocárpus (-a, -um), – van Gr. aêr, lucht; karpos, vrucht: met in de lucht, dwz. boven den grond rijpende vruchten. – Vgl. amphicarpus en geocarpus.

Aerua       Áérua A. L. Juss. [A. L. de Jussieu], – Arab. plantennaam (erua).

aeruginosus       aeruginósus (-a, -um), – van Lat. aerūgo (aerugĭnis), koperroest: koperroestkleurig, kopergroen. Curcŭma aeruginōsa Roxb. [W. Roxburgh] ontving dien soortnaam, omdat het inwendige van den wortelstok bij aanraking met de lucht groen verkleurt.

aeruoides       aeruoídes, – van Aerǔa, plantengesl. (Amarantacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Aerŭa-achtig.

Aerva       Aerva Forsk. [P. Forskål], – zie Aerǔa.

aervoides       aervoídes, – zie aeruoīdes.

aeschynanthoides       aeschynanthoídes, – van Aeschynanthus, plantengesl. (Gesneriacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Aeschynanthus-achtig.

Aeschynanthus       Aeschynánthus Jack [W. Jack], – van Gr. aischūnê, schaamte; anthos, bloem: bloem der schaamte. De bloemen veler soorten zijn diep rood, als het ware met een schaamteblos overtogen.

Aeschynomene       Aeschynómene L. [C. Linnaeus], – van Gr. aischunomĕnos (van aischunesthai, zich schamen, en dit weer van aischūnê, schaamte), beschaamd, zedig, “maloe”. – De bladeren zijn eenigszins gevoelig voor aanraking; die van afgesneden of uitgetrokken planten vouwen zich schier onmiddellijk dicht. Vgl. pudīcus.

aesculifolius       aesculifólius (-a, -um), – van Aescǔlus, plantengesl. (Hippocastanacĕae), paardenkastanje; Lat. folĭum, blad: met bladeren, welke op de bladeren of op de blaadjes van den paardenkastanje gelijken.

Aesculus       Áéculus L. [C. Linnaeus], – oude Lat. plantennaam, vroeger geschonken aan een soort van eik, doch door Linnaeus (zie Linnaea) willekeurig overgedragen op den paardenkastanje, d.i. den in Nederland veelvuldig als sierboom gekweekten kastanje met oneetbare zaden.

aestiva       aestíva, – zie aestīvus.

aestivalis       aestivális (-is, -e), – van Lat. aestīvus, zomersch: in den zomer bloeiend of groeiend.

aestivus       aestívus (-a, -um), – van Lat. aestas, zomer: zomersch, in den zomer bloeiend.

aestuans       áéstuans, – van Lat. aestuāre (van aestus, gloed van het vuur), gloeien, branden: brandend, brandharen dragend.

aestuarii       aestuárii, – 2e nv. enkv. van Lat. aestuarĭum (van aestus, branding, golvende zee), breede riviermond zonder delta vorming, waarin de zee vrijen toegang heeft (als bv. in Nederland de mond der Wester-Schelde): van een aestuarium, aan of in een aestuarium groeiend.

Aetheilema       Aetheiléma R. Br. [Robert Brown], – van Gr. aithos, zwart, verbrand; eilêma, omhulsel. De naam zinspeelt op de donkere kleur der schutbladen bij de eerstbeschreven soort.

Aetheria       Aethéria Endl. [St. L. Endlicher], – foutief voor Hetaerĭa.

Aethionema       Aëthionéma R. Br. [Robert Brown], – van Gr. aêtheia (van aêthês, ongewoon), ongewoonheid; nêma, draad: plant, welke een ongewoonheid vertoont, wat haar meeldraden betreft. De helmdraden der vier lange meeldraden zijn aan de binnenzijde vaak gekield-gevleugeld, niet echter bij de in Nederland vaak gekweekte A. Warley hybride.

aethiopicus       aethiópicus (-a, -um), – van Lat. Aethiopĭa [van Aethĭops (Aethiŏpis) en dit weer van Gr. aithein, in brand steken: de door de zon geblakerde, de Moor; vgl. Dioxippe], het Moorenland, het land ten Z. van Egypte, d.i. Abyssinië: in het Moorenland groeiend, Aethiopisch, Abyssinisch. Door oudere botanici ook gebezigd in de beteekenis van Afrikaansch en zelfs Zuidafrikaansch.

aethiopis       aethíopis, – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam aithiŏpis, waarmede een plant werd aangeduid, welke gezegd werd in het land der Aithiŏpes (Aethiopiërs, Mooren), dwz. Abyssinië, te groeien. Vgl. aethiopĭcus. Of Salvĭa – L. [C. Linnaeus] inderdaad de door de Ouden aithiŏpis genoemde plant was, is twijfelachtig.

Aethusa       Aethúsa L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van Gr. aithousa (van aithein, branden), door de zon verwarmd, door de zon verlicht, glanzend. – De naam zinspeelt op de glanzende bladeren.

aetnensis       aetnénsis (-is, -e), – van Lat. Aetna, Etna, vulkaan in O.-Sicilië: afkomstig van den Etna of daar het eerst gevonden.

[p. 11]

aetolicus       aetólicus (-a, -um), – afkomstig van Aetolĭa, landschap in Griekenland aan de N. zijde der golf van Patrae (Patras) of daar het eerst gevonden, Aetolisch.

afer       afer (-ra, -rum), – Afrikaan(sch).

affine       affíne, – zie affīnis.

affinior       affínior (-or, -us), – vergr. trap van Lat. affīnis, verwant: nader verwant dan gewoonlijk, vrij na verwant, vrij veel gelijkend op een andere soort.

affinis       affínis (-is, -e), – van Lat. ad, hier geassimileerd tot af, aan; fīnis, grens: aan de grens liggend, ernaast liggend, na verwant, gelijkend op een andere soort.

affinius       affínius, – zie affinĭor.

afflatus       afflátus (-a, -um), – van Lat. afflāre, aanwaaien, toeademen: licht getint, aangeloopen, “angehaucht”.

afra       afra, – zie afer.

africanus       africánus (-a, -um), – van Lat. Afrĭca (van den volksnaam Afri, Afrikanen), land der Afri, Afrika: Afrikaansch.

afrum       afrum, – zie afer.

Afzelia       Afzélia J. E. Sm. [J. E. Smith], – genoemd naar A. Afzelius (1750, Larv, N.O. van Göteborg, Zweden; 1837, Upsala), een der beste leerlingen van (zie Linnaea), medicus, van 1803-05 hoogleeraar in de plantkunde te Upsala, sinds 1812 hoogleeraar in de geneeskunde aldaar, schrijver van verscheidene bot. en andere werken. Als botanicus der Zw. Sierra Leone-compagnie ging hij in 1792 naar Sierra Leone (W. kust van Afrika; 7-10° N.B.), waar hij veel verzamelde, doch vanwaar hij reeds in het volgende jaar wegens ziekte naar Engeland moest vertrekken. In 1794 keerde hij terug naar Sierre Leone, waar hij tot 1796 bleef. Bij de verovering en verwoesting der stad Freetown (de havenplaats van Sierra Leone) door de Franschen gingen zijn verzamelingen verloren, doch met ondersteuning van Eng. zijde bereisde hij opnieuw het kustgebied en het binnenland, waar hij groote verzamelingen bijeenbracht, welke hij deels ten geschenke gaf, deels verkocht aan de hoogeschool van Upsala. Van bijzonder belang is de door hem bijeengebrachte vruchtencollectie, welke bewerkt is door J. D. Hooker (zie hookēri 2.).

afzelianus       afzeliánus (-a, -um) Piper – R. et Sch. [J. J. Roemer en J. A. Schultes], – genoemd naar A. Afzelius (zie Afzelĭa).

afzelii       afzélii, – 2e nv. van Afzelĭus: van Afzelius, gevonden door Afzelius, genoemd naar Afzelius. – Aniseia – G. Don [George Don] is genoemd naar A. Afzelius (zie Afzelĭa).

agallocha       agállocha, – van Gr. agallŏchon, een harsachtig hout, dat als reukwerk werd gebrand: dergelijk hout opleverend(e plant).

agallochoides       agallochoídes, – van den soortnaam agallŏcha (zie aldaar); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op de soort agallŏcha gelijkend.

Agallostachys       Agallóstachys Beer [J. G. Beer (1803, Weenen; 1873, Weenen), schrijver van o.a. Bromeliacĕae], – van Gr. agallein, versieren; stăchus, aar. – Plant, met sierlijke, aarvormige bloeiwijzen.

agalma       Agálma Miq. [F. A. W. Miquel], – (Gr.) sieraad. Sierlijke plant.

Algamia       Agalmyía Bl. [C. L. Blume], – van Gr. agalma, sieraad; hūlê, woud: sieraad des wouds; fraaie boschplant.

agamae       agámae, – 2e nv. van den als een Lat. substantief behandelden persoonsnaam Agāma: van Agama, gevonden door Agama, genoemd naar Agama. – Agelaea – Merr. [E. D. Merrill] is genoemd naar José Agama (1889, Manila; X), een Filipino, eerst als boschopziener verbonden aan het Bureau of Forestry te Manila, later werkzaam bij het Boschwezen in Br. N.-Borneo. Hij verzamelde planten op de Philippijnen en in 1918/19 ook in N.-Borneo.

agamensis       agaménsis (-is, -e), – afkomstig van Agam (afdeeling der res. Sumatra’s Westkust; hoofdplaats Fort de Koek) of daar het eerst gevonden.

Aganope       Aganópe Miq. [F. A. W. Miquel], – van Gr. agănos, vriendelijk, zacht; ôps (ôpos) gezicht, gelaat. Plant met een vriendelijk voorkomen, lieflijke plant.

Aganosma       Aganósma G. Don [George Don], – van Gr. agănos, vriendelijk, zacht: osmê, geur. Plant met zacht geurende bloemen.

Agapanthus       Agapánthus L’Hér. [Ch. L. L’Héritier de Brutelle], – van Gr. agapê, liefde; anthos, bloem: bloem der liefde, lieve bloem.

Agapetes       Agapétes G. Don [George Don], – van Gr. agapêtos (van agăpán, liefhebben), geliefd, beminnelijk, bekoorlijk: bekoorlijke plant.

agapethoides       agapethoídes, – foutief voor agapetoīdes.

agapetoides       agapetoídes, – van Agapētes, plantengesl. (Ericaceae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Agapētes-achtig.

Agasta       Agásta Miers [J. Miers (1789-1879), Eng. plantkundige], – gelatinizeerde vorm van Gr. agastos (van agasthai, bewonderen), bewonderenswaardig: bewonderenswaardige plant.

agathifolius       agathifólius (-a, -um), – van Agăthis, plantengesl. (Pinacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Agăthis.

Agathis       Ágathis Sal. [R. A. Salisbury, geb. Markham (1761-1829), Eng. plantkundige, een van de stichters (1804) der Royal Horticultural Society], – (Gr.) kluwen. De naam zinspeelt op de dichte, ronde vr. bloeiwijzen.

Agathisanthes       Agathisánthes Bl. [C. L. Blume], – van Gr. agăthis, kluwen; anthos, bloem. Boom met kluwenachtig opeengehoopte bloemen.

agathodaemonis       agathodaémonis, – 2e nv. enkv. van agathodaemon [van Gr. agăthos, goed; daimôn (daimŏnos), tweederangsgodheid, geest], goede geest: Van den goeden geest. De 2600 M. hooge top van het Hellwig-gebergte werd door L. S. A. M. von Roemer (zie roemēri), lid der door Lorentz (zie lorentziānus) geleide Nieuw-Guinea-expeditie van 1909/1910, berg van den goeden geest (mons agathodaemŏnis) genoemd. Omtrent de redenen, welke hem tot de keuze van dien naam geleid hebben, schrijft Von Roemer: “Dáár werden de plannen gemaakt voor het roemvolle verdere onderzoek van het land en de beklimming van den Wilhelmina-top, dáár was het eindpunt mijner botanische excursie, en als men bedenkt, hoe volkomen de leider der expeditie zich hersteld heeft van zijn verschrikkelijken val, hoe schier geen menschenlevens verloren zijn gegaan, hoe, in één woord de geheele expeditie in de bijzondere bescherming eener hoogere macht schijnt gestaan te hebben, dan geloof ik, dat het goed is dien goeden geest, den Agathodaemon, op deze wijze onze dankbaarheid te toonen.”

Agati       Agáti Adans. [M. Adanson], – Sanskr. Plantennaam.

Agave       Agáve L. [C. Linnaeus], – van Gr. agauos, verheven, bewonderenswaardig. De naam (bedoeld als vertaling van den Sp. volksnaam der plant, arbol de maravillas, wonderboom), zinspeelt op het snel opschieten van den bloeistengel, nadat de plant jaren lang niets dan bladeren heeft voortgebracht.

agavoides       agavoídes, – van Agāve, plantengesl. (Amaryllidacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Agāve-achtig.

Agaleae       Ageláéa Sol. [D. Solander], – van Gr. agelaios (van agĕlê, kudde), tot een kudde behoorend, een kudde vormend, in kudden levend, bij uitbreiding: niet uitblinkend, niet aanzienlijk. De naam kan zoowel zinspelen op de veelbloemige bloeiwijzen als op het niet-fraaie uiterlijk der plant; de auteur van het gesl. deelt daaromtrent niets mede.

ageratifolius       ageratifólius (-a, -um), – van Agerātum, plantengesl. (Composĭtae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Agerātum.

ageratoides       ageratoídes, – van Agerātum, plantengesl. (Composĭtae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Agerātum-achtig.

[p. 12]

Ageratum       Agerátum L. [C. Linnaeus], – van Gr. agêrātos (van a, ontk. voorv.; gêrán, oud worden), nimmer oud wordend, eeuwig jong. – De naam zinspeelt op den langdurigen bloei der plant.

aggregatus       aggregátus (-a, -um), – van Lat. aggregate [van ad, hier geassimileerd tot ag, tot; grex (gregis), kudde], tot een kudde vereenigen, opeenhoopen: opeengehoopt.

Aglaia       Agláïa Lour. [J. Loureiro], – (Gr.) glans, luister. Fraaie plant.

Aglaiopsis       Aglaïópsis Miq. [F. A. W. Miquel], – van Aglaĭa, plantengesl. (Meliacĕae); Gr. opsis, voorkomen, uiterlijk: op Aglaĭa gelijkend gesl.

Aglaodorum       Aglaodórum Schott [H. W. Schott], – van Gr. aglăos, heerlijk; dôron, gave: heerlijke gave (der natuur), fraaie plant.

Aglaomorpha       Aglaomórpha Schott. [H. W. Schott], – van Gr. aglăos, heerlijk; morphê, gedaante: plant van fraaie gedaante, fraaie plant.

Aglaonema       Aglaonéma Schott [H. W. Schott], – van Gr. aglăos, heerlijk; nêma, draad, weefsel. De naam zinspeelt op de fraai gevlekte bladeren sommiger soorten.

Aglossorhyncha       Aglossorhýncha, – zie Aglossorrhyncha.

Aglossorrhyncha       Aglossorrhýncha Schltr. [F. R. Rudolf Schlechter], – van Gr. a, ontk. voorv.; Glossorrhyncha, plantengesl. (Orchidacĕae). De naam werd gekozen om uit te drukken, dat de plant, wel is waar, in habitus overeenkomt met Glossorrhyncha, doch er in verscheidene punten van verschilt.

agnus castus       agnus castus, – van agnus, in het Lat. een mann. lam, doch hier mogelijk op te vatten als transcr. van Gr. agnos, dat staan zou voor agŏnos, kinderloos; Lat. castus, kuisch: de kuische kinderlooze. De naam zinspeelt op het gebruik, dat in vroegeren tijd van de plant werd gemaakt als antaphrodisiăcum. Zie Dodoens, Cruydeboeck, 2e druk (1563), 603: “Agnus castus es een seer sonderlinghe medecyne ende remedie voor den ghenen die in reinicheyt leuen willen, want hy wederstaet alle oncuysche lusten ende begheerten, ende verdroocht die natuere”, (d.w.z. de geslachtsorganen) “in alder manieren ghebruyckt, tzy ghepoedert ende ingenomen, oft in water ghesoden ende ghedroncken, oft oock op dbedde gheleyt ende daerop gheslapen. Ende daerom soo wordt hy Castus, dat es reyn ende suyver ghenaempt.”

agrarius       agrárius (-a, -um), – van Lat. ager (agri), akker, veld: bij akkers behoorend, op akkers groeiend, op het veld groeiend.

agrestis       agréstis (-is, -e), – van Lat. ager (agri), veld: op het veld groeiend, in het wild groeiend, wild (d.w.z. niet gekweekt).

agrifolius       agrifólius (-a, -um), – bijvorm van acrifolĭus. – Zie aldaar.

Agrimonia       Agrimónia L. [C. Linnaeus], – verbastering van Gr. argemônê. Zie voorts Argemōne.

Agriopyrum       Agriopýrum P. B. [Α. Μ. Fr. J. Palisot, baron de Beauvois], – van Gr. agrĭos, wild; pūros, tarwe: wilde tarwe.

agriophilus       agróphilus (-a, -um), – van Gr. agros, akker; phĭlein, beminnen: akkers beminnend, vaak op akkers groeiend.

Agropyron / Agropyrum       Agropýron Gaertn. [J. Gärtner] / Agropýrum R et S. [J. J. Roemer en J. A. Schultes], – van Gr. agros, veld; pūros, tarwe: op het veld groeiende, d.w.z. wilde tarwe.

Agrostemma       Agrostémma L. [C. Linnaeus], – van Gr. agros, akker; stemma, krans: krans, dwz. sieraad, der akkers.

agrostideus       agrostídeus (-a, -um), – van Agrostis, plantengesl. (Graminĕae); idĕus, uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Agrostis-achtig.

Agrostis / agrostis       Agróstis L. [C. Linnaeus] / agróstis, – Lat. transcr. van Gr. agrôstis, naam eener grassoort (mogelijk Cynódon dactýlon Pers. [Chr. Persoon (1755, Z.-Afrika; 1837, Parijs)]), door Linnaeus (zie Linnaea) willekeurig op het hem thans voerende gesl. overgedragen. Als soortnaam gebezigd om overeenkomst met het gesl. Agrostis uittedrukken.

Agrostistachys       Agrostístachys Dalz. [N. A. Dalzell (1817, Edinburgh; 1878, Edinburgh) van 1841-70 werkzaam bij het Boschwezen in de provincie Bombay], – van Gr. agrostis, hier gras in het algemeen; stăchus, aar. De ♂ bloeiwijzen zijn aarvormig met kafachtige schutbladen en gelijken daardoor op grasaren.

agrostodes       agrostódes, – van Agrostis, plantengesl. (Graminĕae); ōdes (Gr. ôdês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Agrostis-achtig.

agrostoides       agrostoídes, – van Agrostis, plantengesl. (Graminĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Agrostis-achtig.

agrostophylloides       agrostophylloides, – van Agrostophyllum, plantengesl. (Orchidacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Agrostophyllum-achtig.

Agrostophyllum       Agrostophyllum Bl. [C. L. Blume], – van Gr. agrôstis, hier gras in het algemeen; phullon, blad. Orchidacĕa met grasachtige bladeren.

agusanensis       agusanénsis (-is, -e), – afkomstig van Agusan (provincie van Mindanao, het zuidelijkste van de grootere eilanden der Phillippijnen) of daar het eerst gevonden.

Agynaia       Agynáía Hassk. [J. K. Hasskarl], – zie Agyneia.

Agyneia       Agynéía L. [C. Linnaeus], – van Gr. a, ontk. voorv.; gŭnê, vrouw: plant zonder vr. organen. Bij de ♂ bloemen ontbreekt het vruchtbeginsel geheel; bij de ♀ is het in den voet van het bloemdek weggedoken, waardoor het, bij oppervlakkige beschouwing, eveneens schijnt te ontbreken.

ahernianus       aherniánus (-a, -um), (Canarĭum – Merr. [E. D. Merrill]), – genoemd naar G. P. Ahern (1859, New York City; X), luitenant-kolonel in het Amer. leger, thans gepensionneerd, van 1900-1914 directeur van het Boschwezen in de Philippijnen, waar hij materiaal van boomsoorten deed verzamelen en over de houtsoorten der Philippijnen schreef.

Aidia       Aïdia Lour. [J. Loureiro], – vr. vorm van Gr. aïdĭos, eeuwig. De naam zinspeelt op het deugdelijke hout.

Aikinia       Aikinia R. Br [Robert Brown], – genoemd naar A. Aikin (1773, Warrington, tusschen Liverpool en Manchester; 1854, Londen), scheikundige-mineraloog-botanicus, medestichter (1807) der Geological Society, van 1817-40 secretaris der Society of Arts te Londen, schrijver van chemische en mineral. werken en van eenige publicaties over de flora van Engeland.

Ailanth- / ailanth-       Ailanth- / ailanth-, – zie Ailant- / ailant-

ailanthifolius       ailantifólius (-a, -um), – van Ailantus, plantengesl. (Simarubacĕae); Lat. folĭum blad: met bladeren als die eener Ailantus.

Ailantus       Ailántus A. P. DC. [A. P. de Candolle], – Latinizeering van den Mol. boomnaam ailanto, welke hemelboom zou beteekenen: boom, welke tot den hemel reikt, in nuchtere taal: hooge boom. – De vaak gevolgde schrijfwijze Ailanthus zou een afleiding uit het Gr. doen vermoeden, welke in werkelijkheid niet bestaat.

Ainsliaea       Ainsliáéa A. P. DC. [A. P. de Candolle], – genoemd naar Sir Whitelaw Ainslie (1767, Dense, Berwick; 1837, Londen), te Leiden tot Med. Dr. gepromoveerd, van 1788-1815 geneesheer der Eng. O.I. compagnie (o.a. te Madras), schrijver van medische publicaties, o.a. van een groot werk (Materĭa Indĭca) over de geneeskundige wetenschap der Hindoes, voorts van een drama en van een historische schets van de invoering van het Christendom in Eng. Indië.

aiolosalpinx       aiolosálpinx, – van Gr. aiŏlos, beweeglijk, schitterend, of van Aiŏlos (Lat. Aeŏlus), god der winden; salpinx, trompet: met beweeglijke of schitterende, trompetvormige bloemen; met aan den wind blootgestelde (doordat de plant op open terrein groeit), trompetvormige bloemen.

[p. 13]

Aira       Aira L. [C. Linnaeus], – oude Gr. naam der dolik (Lolĭum temulentum L. [C. Linnaeus]), door Linnaeus (zie Linnaea) willekeurig overgedragen op het hem thans voerende gesl.

airoides       airoídes, – van Aira, plantengesl. (Graminëae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Aira-achtig.

Airosperma       Airospérma Laut. et Schum. [C. G. A. Lauterbach en Κ. Μ. Schumann], – van Gr. airein, opheffen; sperma, zaad. De naam zinspeelt op de eitjes, welke aan den top der hokjes van het vruchtbeginsel hangen.

aitchisonii       aitchisónii, – 2e nv. van Aitchisonĭus, Latinizeeriug van Aitchison: van Aitchison, gevonden door Aitchison, genoemd naar Aitchison. – Sorbarĭa -Hemsl. [W. Botting Hemsley] = Spiraea – Hemsl. [W. Botting Hemsley] is genoemd naar J. E. T. Aitchison (1836, Neemuch, Centraal-Indië; 1898, Kew), medicus, die in 1858 werd aangesteld bij den Geneeskundigen Dienst in Bengalen en planten verzamelde o.a. in Eng. Indië en in Afghanistan.

Aizoaceae       Aïzoáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Aïzōon geldt.

aizoides       aïzoídes, – van Aïzōon, plantengesl. (Aïzoacĕae) of van den soortnaam aïzōon; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: 1. Aïzōon-achtig. 2. op de soort aïzōon gelijkend.

Aizoon / aizoon       Aïzóon L. [C. Linnaeus] / aïzóon, – van Gr. aei, altijd; zôos, levend: altijd levende, dwz. altijd groene plant. Als soortnaam wel gebezigd voor op een Aïzöon gelijkende planten.

ajacis       ajácis, – 2e nv. van Lat. Ajax (Gr. Aias), mythol. Gr. held uit den Trojaanschen oorlog (±1200 v. Chr.): van Ajax, genoemd naar Ajax. – Delphinium – L. [C. Linnaeus] werd zoo genoemd, omdat deze plant gold voor de bloem, volgens de sage ontsproten uit het bloed, dat uit de borst van Ajax ter aarde stortte, toen deze zelfmoord had gepleegd, omdat de wapenrusting van den gesneuvelden Achilles (Gr. Achilleus) niet hem, doch Ulysses (Gr. Odusseus) was toegewezen.

ajakensis       ajakénsis (-is, -e), – afkomstig van den Ajak Ajak (= Ajag Ajag = Ajĕg Ajĕg), een ruim 2800 M. hoogen top tusschen den Tĕnggĕr en den Smeroe in O. Java, of daar het eerst gevonden.

ajamensis       ajaménsis (-is, -e), – afkomstig van Soeban Ajam in Benkoelen (Sumatra) of daar het eerst gevonden.

ajanensis       ajanénsis (-is, -e), – afkomstig van Ajani, plaats aan de O. kust van Azië op ruim 56° N.B., of daar het eerst gevonden.

ajawain       ájawain, – zie ajŏwan.

Ajax       Ajax Sal. [R. A. Salisbury, geb. Markham (1761-1829), Eng. plantkundige, een van de stichters (1804) der Royal Horticultural Society], – mythol. Gr. held uit den Trojaanschen oorlog (±1200 v. Chr.). – Zie ook ajācis.

ajoebii       ajóébii, – 2e nv. van Ajoebĭus, Latinizeering van Ajoeb: van Ajoeb, gevonden door Ajoeb, genoemd naar Ajoeb. – Dendrobĭum – J. J. S. [J. J. Smith] is genoemd naar den Soendanees Ajoeb (geb. ±1877; X), van 1903-22 verbonden aan den Buitenzorgschen Plantentuin, laatstelijk als assistent-mantri. In 1910 was hij als verzamelaar toegevoegd aan Gjellerup (zie Gjellerupĭa) op een expeditie in het N. van Ned. Nieuw-Guinea.

ajouan       ajóuan, – zie ajŏwan.

ajowan       ájowan, – Engelschind, volksnaam der vruchten van Ptychôtis ajŏwan A. P. DC. [A. P. de Candolle]

Ajuga       Ájuga L. [C. Linnaeus], – verbastering van den ouden Lat. plantennaam abĭga, welke afgeleid zou zijn van Lat. abĭgĕre, afdrijven. – Een abĭga of ajŭga genoemde plant (ook wel chamaepĭtys geheeten) werd vroeger gebezigd als vruchtafdrijvend middel, of, zooals Dodoens [Cruydeboeck, 2e druk (1563), 27] het euphemistisch uitdrukt: “sy brengt den vrouwen huer natuerlycke siecte weder”.

akara       akára, – fragment van een Malab. plantennaam (akara patsjoti).

Akebia       Akébia Decsne. [J. Decaisne], – Latinizeering van het laatste gedeelte van den Jap. volksnaam van Akébia quináta Decsne [J. Decaisne]: fagi-kadsuri-akebi.

akkar       akkar, – fragment van een Mal. plantennaam (taroem akar, dwz. klimmende indigoplant, Marsdenĭa tinctorĭa R. Br. [Robert Brown]).

akkeringae       akkeríngae, – 2e nv. van den als een Lat. substantief behandelden naam Akkeringa: van Akkeringa, gevonden door Akkeringa, genoemd naar Akkeringa. – Lactaria – T. et B. [J. E. Teysmann en S. Binnendijk] en Pavetta – T. et B. [J. E. Teysmann en S. Binnendijk] zijn genoemd naar haar ontdekker, J. E. Akkeringa (1829, Delfshaven; 1864, op Banka), ingenieur bij de tinwinning op Banka, van welk eiland hij vele planten aan den Buitenzorgschen bot, tuin zond, uitvinder der zg. Banka-boor, een zeer praktische boor voor grondonderzoek, welke, met geringe wijzigingen, nog steeds bij het zoeken naar tinerts wordt gebezigd. In 1863/64 verrichtte hij in opdracht der Ind. Regeering een onderzoek naar het voorkomen van tinerts in den Riouw-Lingga-Archipel; kort daarop overleed hij aan typhus.

akkeringi       akkeríngi, – 2e nv. van Akkeringus, Latinizeering van: Akkeringa, gevonden door Akkeringa, genoemd naar Akkeringa. – Ochrosĭa – Miq. [F. A. W. Miquel] is genoemd naar J. E. Akkeringa (zie akkeringae).

alabamensis       alabaménsis (-is, -e), – afkomstig van Alabáma, een der Zuidwestelijke Vereenigde Staten van N.-Amerika, of daar het eerst gevonden.

alabostrinus       alabóstrinus (-a, -um), – van Gr. alabastros, albast, een meestal witte of geelachtige, doorschijnende calciumverbinding, gebezigd voor de vervaardiging van sieraden: albastkleurig.

alang       alang, – Mal. plantennaam (alang alang).

Alangium       Alángium Lmk. [J. B. P. A. Monet De Lamarck], – Latinizeering van den Malab. plantennaam alangi.

alaskanus       alaskánus (-a, -um), – afkomstig van Alaska (noordwestelijkst deel van N.-Amerika) of daar het eerst gevonden, Alaskaansch.

alata       aláta, – zie alātus.

alataviensis       alataviénsis (-is, -e), – afkomstig van den Ala Tau (gebergte in het oosten van Turkestan) of daar het eerst gevonden.

alatellus       alatéllus (-a, -um), – verkleinw. van Lat. alātus, gevleugeld: smal gevleugeld.

alaternoides       alaternoídes, – van Lat. alaternus, oude naam eener Rhamnus-soort (Rhamnus alaternus L. [C. Linnaeus]); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Op Rhamnus alaternus gelijkend.

alaternus       alatérnus, – oude Lat. naam eener in het Middellandsche-Zeegebied veelvuldig voorkomende Rhamnussoort (Rhamnus alaternus L. [C. Linnaeus]).

alatocaulis       alatocáúlis (-is, -e), – van Lat. alātus, gevleugeld; caulis, stengel, steel: met gevleugelden stengel of steel.

alatus       alatus (-a, -um), – van Lat. ala, vleugel: gevleugeld.

alba       alba, – zie albus.

alba-sterilis       alba-stérilis (-is, -e), – verbinding der beide soortnamen albus en sterĭlis, om uittedrukken, dat de aldus genoemde plant een bastaard is tusschen de beide soorten, welke deze namen dragen.

albatus       albatus (-a, -um), – van Lat. albāre (van albus, wit), wit maken: wit gemaakt, wit behaard, wit berijpt, wit.

albellus       albéllus (-a, -um), – verkleinw. van Lat. albus, wit: wit-achtig, bleek.

albens       albens, – van Lat. albêre (van albus, wit), wit zijn: wit.

Albersia       Albérsia Kth. [K. S. Kunth], – genoemd naar J. Chr. Albers (1795, Bremen; 1857, Stuttgart), medicus, van 1840-49 directeur eener veeartsenijschool te Berlijn, be-

[p. 14]

kend door zijn malakol. studiën. Hij leverde o.a. een beschrijving der weekdieren van Madeira en een monographie eener groep slakken.

alberti       albérti, – 2e nv. van Albertus, Latinizeering van Albert: van Albert, genoemd naar Albert.- Caryôta – F. v. M. [Ferdinand von Müller] is genoemd naar Albert Fr. A. K. E. prins van Saksen Koburg-Gotha (1819, Rosenau bij Koburg; 1861, Windsor bij Londen), in 1840 gehuwd met koningin Victorĭa van Engeland, beschermer der wetenschappen.

albertianus       albertiánus (-a, -um) (Tsuga – Senecl. [Jean Adrien Sénéclauze (1802-71)]), – genoemd naar AIbert Fr. A. K. E. prins van Saksen Koburg Gotha (zie alberti).

albertii       albértii, – 2e nv. van Albertĭus, Latinizeering van Albert: van Albert, gevonden door Albert. – Exochorda – Regel [E. A. van Regel] en Lonicēra – Regel [E. A. van Regel] zijn genoemd naar Johann Albert von Regel (1845, Zurich; ?, ?), zoon van E. A. von Regel (zie Aregelĭa), geneesheer te Koeldsja (Turkestan), verdienstelijk onderzoeker der flora van Centraal-Azië (1876-84), ontdekker der naar hem genoemde planten, schrijver van bot. en andere publicaties.

Albertisia       Albertísia Becc. [Odoardo Beccari], – genoemd naar graaf L. M. d’Albertis (1841, Voltri, W. van Genua; 1901, Sassari, N.W.-Corsica), zoöloog, ethnograaf en hartstochtelijk jager, die in 1871/72 den auteur van het gesl., Beccari (zie beccariānus), vergezelde op een reis in het N.W. van Nieuw-Guinea, waar hij o.a. het Arfakgebergte beklom; door hevige koortsen aangetast, was hij genoopt naar Europa terugtekeeren, voor Beccari zijn reis ten einde gebracht had. In 1874 begaf D’Albertis zich wederom naar Nieuw-Guinea; hij vestigde zich in 1875 op het Yule-eiland (voor de O. kust der Papoea-golf) als uitgangspunt voor verdere onderzoekingen. Datzelfde jaar voer hij met den zendeling Mac Farlane (van de missie te Somerset op Nieuw-Holland, even Z. van Kaap York) de Fly-river (uitmondend aan de westzijde der Papoea-golf op ruim 8° Z.B.) op, welken tocht hij in 1876, van Hargrave vergezeld, herhaalde, waarbij hij de rivier over een lengte van 800 K.M. opvoer en het bergachtige binnenland bereikte. Een nieuwe tocht in 1877 mislukte door terreinmoeilijkheden en de vijandige houding der inboorlingen. In 1878 keerde D’Albertis naar Italië terug; zijn rijke ornithol. collectie stond hij af aan het Stedelijk Museum voor Natuurlijke Historie te Genua, zijn anthropol. aan het museum te Florence. Het resultaat zijner reizen legde hij neder in: Alia Nuova Guinea. Ciò che ho veduto e ciò che ho fatto (Naar Nieuw-Guinea. Wat ik gezien en gedaan heb). – Daarna leefde hij voornamelijk voor de jacht.

albertisianus       albertisiánus (-a, -um), – genoemd naar L. M. d’Albertis (zie Albertisĭa).

albertisii       albertísii, – 2e nv. van Albertisĭus, Latinizeering van D’Albertis: van D’Albertis, gevonden door D’Albertis, genoemd naar D’Albertis. – Dendrobĭum undulātum R. Br. [Robert Brown] var. – is genoemd naar L. M. d’Albertis (zie Albertisĭa).

albescens       albéscens, – van Lat. albescēre (van albĕre, wit zijn), wit worden: wit wordend, verbleekend, bleek, witachtig.

albicans       álbicans, – Lat. albĭcāre (van albus, wit), witachtig zijn: witachtig.

albicaula       albicáúla, – zie albicaulus.

albicaulis /albicaulus       albicáúlis (-is, -e)/ albicáúlus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; caulis, stengel, steel: witstengelig, witstelig.

albida       álbida, – zie albĭdus.

albidens       álbidens, – van Lat. albus, wit; dens, tand: met witte tanden.

albidiflorus       albidiflórus (-a, -um), – van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; flos (flōris), bloem: met witachtige of bleeke bloemen, bleekbloemig.

albidifolius       albidifólius (-a, -um), – van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; folĭum, blad: met witachtige bladeren; bleekbladig.

albidistigmatus       albidistigmátus (-a, -um), – 1. van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; stigmāre (van stigma, in klassiek Lat. brandmerk, doch hier gebezigd in de Gr. beteekenis van punt, stip), van stippen voorzien: van bleeke stippen voorzien, bleek gestippeld. 2. van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; stigma, (als bot. term) stempel: met bleeke stempels.

albidomaculatus       albidomaculátus (-a, -um), – van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; macŭla, vlek: met witachtige of bleeke vlekken, bleek gevlekt.

albidomarginatus       albidomarginátus (-a, -um), – van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; margo (margĭnis), rand: bleek gerand.

albidopunctatus       albidopunctátus (-a, -um), – van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; punctum, stip: met bleeke stippels, bleek gestippeld.

albidorameus       albidorámeus (-a, -um), – van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; ramus, twijg: met witachtige of bleeke twijgen.

albidoruber       albidóruber (-ra, -rum), – van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; rŭber, rood: witachtig met rood, bleekrood.

albidosetulosus       albidosetulósus (-a, -um), – van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; setŭla (verkleinw. van seta, borstel), borsteltje: met bleeke borsteltjes bezet.

albidosquamatus       albidosquamátus (-a, -um), – van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; squama, schub: met bleeke schubben bezet.

albidosquamosus       albidosquamósus (-a, -um), – van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; squama, schub: met vele bleeke schubben bezet.

albidotomentosus       albidotomentósus (-a, -um), – van Lat. albĭdus, witachtig, bleek; tomentum, vilt; met witachtig vilt bekleed, bleekviltig.

albidulus       albídulus (-a, -um), – verkleinw. van Lat. albĭdus, witachtig, bleek: eenigszins witachtig, tamelijk bleek.

albidus       álbidus (-a, -um), – van Lat. albus, wit: witachtig, naar het witte zweemend, bleek.

albiflorus / albiflos       albiflórus (-a, -um) / albiflos, – Lat. albus, wit; flos (flōris), bloem: witbloemig.

albifolius       albifólius (-a, -um), – van Lat. albus, wit; folĭum, blad: witbladig.

albifrons       álbifrons, – van Lat. albus, wit; frons, loof, gebladerte: witbladig.

Albikia       Albíkia J. et K. B. Presl. [J. Sv. Presl en K. (C.) B. Presl], – genoemd naar J. Albjk, lijfarts van Wenceslaus (van 1378-1411 keizer van Duitschland), schrijver van bot. publicaties.

albimaculatus       albimaculátus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; macüla, vlek: met witte vlekken, wit gevlekt.

albinea       albínea, – zie albinĕus.

albinervius       albinérvius (-a, -um), – van Lat. albus, wit; nervus, nerf: met witte nerven.

albineus       albíneus (-a, -um), – van Lat. albus, wit: witachtig, bleek.

albipilus       albípilus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; pĭlus, haar: witharig.

albiramis       albirámis (-is, -e), – van Lat. albus, wit; rāmus, tak, twijg: met witte takken of twijgen.

albitubus       albítubus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; tŭbus, buis: met witte buis.

albivenius       albivénius (-a, -um), – van Lat. albus, wit; vena, ader: wit geaderd.

Albizzia       Albízzia Durazz. [A. Durazzini, in de 2de helft der 18de eeuw medicus-plantkundige te Florence], – genoemd naar den Florentijnschen edelman F. del Albizzi, die in 1749 deel nam aan een zeetocht naar Turkije en bij die gelegenheid vele zaden, waaronder die van de eerstbeschreven soort van het gesl., Albízzia julibrissin Durazz. [A. Durazzini, in de 2de helft der 18de eeuw medicus-plantkundige te Florence],

[p. 15]

overbracht naar den tuin zijner villa te Florence.

albobracteatus       albobracteátus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; bractĕa, schutblad: met witte schutbladen.

albobrunneus       albobrúnneus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; Nieuw-lat. brunnĕus, bruin: wit met bruin; bruinwit.

albococcineus       albococcíneus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; coccinĕus, karmijnrood, karmozijnrood: wit met karmijnrood; wit met karmozijnrood.

albocostatus       albocostátus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; costa, ribbe, nerf, middennerf: met witte ribben, met witte nerven, met witte middennerf.

alboflavus       alboflávus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; flāvus, lichtgeel: wit met lichtgeel; tusschen lichtgeel en wit in.

albolilacinus       albolilácinus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; Nieuw-lat. lilacĭnus, lila: wit met lila.

albolineatus       albolineatus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; linĕa, lijn, streep: wit gestreept.

alboluteus       albolúteus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; lutĕus, geel: wit met geel, geelwit.

albomaculatus       albomaculátus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; macŭla; vlek: wit gevlekt.

albomarginatus       albomarginátus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; margo (margĭnis), rand: met witten rand, wit gerand.

albopunctatus       albopunctátus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; punctum, punt, stip: met witte puntjes, wit gestippeld.

alboroseus       alboróseus (-a, -um), -van Lat. albus, wit; rosĕus, rozerood: wit met rozerood, roodachtig wit.

alboruber       albóruber (-ra, -rum), – van Lat. albus, wit; rŭber, rood: wit met rood.

albosanguineus       albosanguíneus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; sanguinĕus, bloedrood: wit met bloedrood.

albosetosus       albosetósus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; seta, borstel: met witte borstels.

albosquamatus       albosquamátus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; squama, schub: met witte schubben bezet.

albostriatus       albostriátus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; stria, streep: wit gestreept.

albovillosus       albovillósus (-a, -um), – van Lat. albus, wit; villus, (als bot. term) lang, zacht haar: bekleed met lange, zachte, witte haren.

albovirens       albóvirens, – van Lat. albus, wit; vĭrens, groen: witachtig groen, bleekgroen.

albovirescens       alboviréscens, – van Lat. albus, wit; virescens, groenachtig: wit met groenachtig, groenachtig wit.

alboviridis       albovíridis (-is, -e), – van Lat. albus, wit; virĭdis, groen: wit met groen, groenwit.

Albuca       Albúca L. [C. Linnaeus], – van Lat. albūcus, affodil (Asphodĕlus ramōsus L. [C. Linnaeus]). De naam wordt wel afgeleid van albus, wit, en zou dan slaan op de witte bloemen der affodil. Later is hij door Linnaeus (zie Linnaea) met een kleine wijziging willekeurig overgedragen op het hem thans voerende Zuidafr. gesl. met groengele bloemen.

albulus       álbulus (-a, -um), – verkleinw. van Lat. albus, wit: eenigszins wit, naar het witte zweemend, witachtig, bleek.

albus       albus (-a, -um), – (Lat.) wit, dofwit.

alcanna       alcánna Gaertn. [J. Gärtner], – verbastering van Arab, al-hinna, Henna-struik (Lawsonĭa inermis L. [C. Linnaeus], – Patjar koekoe, j, m, s), welks bladeren door de inlandsche bevolking van Ned. Indië gebezigd worden om de nagels rood te kleuren.

Alcea / alcea       Álcea /álcea L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van Gr. alkĕa, oude naam eener Malva-soort.

alceaefolius       alceaefólius (-a, -um), – zie alceifolĭus.

alceifolius       alceifólius (-a, -um), – van Alcĕa, voormalig plantengesl. (Malvacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Alcĕa.

Alchemilla       Alchemílla L. [C. Linnaeus], – van Arab, alkimĭa, alchimie, d.i. oorspronkelijk het maken van aftreksels van geneeskrachtige planten, later het zoeken naar den zg. steen der wijzen, d.i. een universeel middel om uit onedele metalen goud te maken, alle kwalen te genezen en het leven te verlengen: plant der alchimisten. De alchimisten schreven aan het water, dat geregeld op de bladeren der Europ. Alchemílla vulgaris L. [C. Linnaeus] wordt aangetroffen en dat althans ten deele door de plant zelve wordt uitgescheiden, wonderkracht toe.

alchemilloides       alchemilloídes, – van Alchemilla, plantengesl. (Rosacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Alchemilla-achtig.

Alchimilla       Alchimílla Haller [A. von Haller], – zie Alchemilla.

Alchornea       Alchórnea Sw. [O. Swartz], – genoemd naar Stanesby Alchome (1727-1800), van 1771-73 waarnemend assistent aan den bot. tuin van Chelsea, in 1789 keurmeester aan de Munt te Londen, “zeer bekwaam verzamelaar en onderzoeker van Engelsche planten”.

alcicornis       alcicórnis (-is, -e), – van Lat. alces (alcis), eland; cornu, hoorn: met elandshoornen; met breede, platte, vertakte hoornen; met op zulke hoornen gelijkende organen (bladeren bv.).

Alcicornium       Alcicórnium Gaud. [Ch. Gaudichaud-Beaupré], – van Lat. alces (alcis), eland; cornu, hoorn: elandshoorn, d.w.z. plant met op elandshoornen (breede, platte, vertakte hoornen) gelijkende bladeren.

Alcineanthus       Alcinaeánthus Merr. [E. D. Merrill], – van Alcīnae, 2e nv. van den als een Lat. substantief behandelden persoonsnaam Alcīna (zie onder); Gr. anthos, bloem: bloem van Alcīna, ter eere van Alcïna zoo genoemde plant. – Met Alcina wordt bedoeld Francisco Ignacio Alcina S.J. (1610-74), Sp. missionaris in de Philippijnen, schrijver van een onuitgegeven werk over de nat. historie dier eilanden.

Alciope       Alcíope A. P. DC. [A. P. de Candolle], – Lat. transcr. van Gr. Alkiŏpê, naam eener geliefde van den Gr. god Apollôn (Apollo), moeder van Celmisĭus (zie Celmisĭa). – De naam werd voor het gesl. gekozen omdat de eerstbeschreven soort ervan vroeger tot Celmisĭa gerekend was.

alcockianus       alcockiánus (-a, -um), (Picĕa – Carr. [E. A. Carriere]), – genoemd naar Sir Rutherford Alcock (1809, Ealing bij Londen; 1897, Londen), marinearts, sedert 1844 in Chin. consulairen dienst, die bij Pe-king planten, waaronder de naar hem genoemde, verzamelde.

alderwereltianus       alderwereltiánus (-a, -um), (Dendrobĭum – J. J. S. [J. J. Smith]), -genoemd naar C. R. W. K. van Alderwerelt van Rosenburgh (1863, Kedóng Kebó, Poerworedjó, Java; 1936, ’s Gravenhage), van 1885-1904 officier in het Nederlandschind. leger, in 1904 wegens doofheid als kapitein gepensionneerd, van 1905-1908 tijdelijk assistent bij het Buitenzorgsche herbarium, van 1910-22 wederom aan dat herbarium verbonden, eerst als conservator, later als waarnemend assistent, schrijver van vele publicaties over hoogere Cryptogămae en over Aracĕae, waaronder de bekende werken Malayan Ferns, Malayan Fern Allies en Malayan Ferns and Fern Allies (Supplement op de beide eerste werken).

alderwereltii       alderweréltii, – 2e nv. van Alderwereltĭus, Latinizeering van Van AIderwerelt: van Van Alderwerelt, gevonden door Van Alderwerelt, genoemd naar Van Alderwerelt. – Planten van dezen naam zijn genoemd naar C. R. W. K. van Alderwerelt van Rosenburgh (zie alderwereltiānus).

Aldrovanda / Aldrovandia       Aldrovánda L. [C. Linnaeus] / Aldrovándia Monti. [G. Monti], – genoemd naar Ulisse Aldrovandi (1522, Bologna; 1605, Bologna), hoogleeraar aan de universiteit te Bologna, stichter van den bot. tuin (1567) en het museum voor nat. historie aldaar, schrijver van

[p. 16]

bot. en zoöl. werken, aanlegger van een groot, nog bestaand herbarium (begonnen in 1551) en van een verzameling houtsneden van planten.

Alectoridia / alectoridia       Alectorída A. Rich. [A. Richard] / alectorída, – van Gr. alektoridĭon (verkleinw. van alektôr, haan), haantje. – Plant, welker getande schutbladen met veel goeden wil aan een hanekam doen denken.

Alectorolophus / alectorolophus       Alectorólophus Moench [K. Moench] / alectorólophus, – van Gr. alektôr (alektŏros), haan; lŏphos, kam: hanekam. – De naam zinspeelt op den vorm der schutbladen.

Alectra       Aléctra Thunb. [C. P. Thunberg], – van Gr. alektôr (alektŏros), haan. De naam zinspeelt op de (bij de eerstbeschreven soort) roodgestreepte bloemen, welke bij den kam van een haan vergeleken worden.

Alectryon       Aléctryon Gaertn. [J. Gärtner], – Lat. transcr. van Gr. alektrŭôn, haan. Bij de eerstbeschreven soort draagt de vrucht een kam.

aleppicus       aléppicus (-a, -um), – afkomstig van Aleppo (Arab. Haleb; stad in Syrië, ruim 37° O.L.; ruim 36° N.B.) of daar het eerst gevonden.

Aletris       Áletris L. [C. Linnaeus], – (Gr.) adellijke jonkvrouw, die bij de Oude Grieken belast was met het malen van het graan voor de offeranden en bij dat werk natuurlijk met meel bestoven werd. – Het bloemdek is bezet met nietige schubjes en maakt daardoor den indruk van met meel bestoven te zijn. Dit is bijzonder duidelijk bij de eerstbeschreven soort, Aletris farinōsa L. [C. Linnaeus]

aletroides       aletroídes, – van Alĕtris, plantengesl. (Liliacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Alĕtris-achtig.

Aleurites       Aleurítes Forst. [J. R. Forster en J. G. A. Forster], – Lat. transcr. van Gr. aleurītês (van aleuron, tarwemeel), van tarwemeel gemaakt. De naam zinspeelt op de dichte, fijne, witte, meelachtige beharing der jongere deelen, welke den boom reeds van verre in het oog doet vallen.

Aleurodendron       Aleurodéndron Reinw. [C. (K.) G. C. (K.) Reinwardt], – van Gr. aleuron, tarwemeel; dendron, boom: meelboom, als het ware met meel bepoederde, d.i. dicht en fijn witharige boom.

aleuticus       aleúticus (-a, -um), – afkomstig van de Aleoeten, eilandenreeks tusschen Kamtsjatka en Alaska, of daar het eerst gevonden.

alexandrae       alexándrae, – 2e nv. van Alexandra: van Alexandra, genoemd naar Alexandra. Het woord Alexandra is de vr. vorm van Gr. Alexandros (voor de afleiding waarvan men zie onder alexandrīnus) en beteekent mannenafweerster. 1. (Archontophoenix – H. Wendl. et Drude [H. Wendland en C. G. O. Drude]), genoemd naar Alexandra Caroline Maria Charlotte Louise Julia, prinses van Denemarken (1844-1925), in 1863 gehuwd met Edward, toen kroonprins, van 1901-10 als Edward VII koning van Groot-Brittanje en Ierland en keizer van Indië. In haar jeugd was zij beroemd om haar schoonheid, op gevorderden leeftijd om haar liefdadigheid. 2. (Dendrobĭum – Schltr [F. R. Rudolf Schlechter]), – genoemd naar Alexandra Schlechter, geboren Sobennikoff, de Russ. echtgenoote van F. R. Rudolf Schlechter (zie rudolfi), die voor haar echtgenoot bij zijn werk en vooral bij de samenstelling van “Die Orchidaceae von Deutsch Neu-Guineaˮ een trouwe helpster van groote waarde was.

alexandrinus       alexandrínus (-a, -um), – afkomstig van Alexandrĭa (in Egypte, aan den N.W. rand der Nijldelta, aan de Middellandsche zee, op ±30° O.L.) of daar het eerst gevonden. De stad is genoemd naar haar stichter in 331 v. Chr., Alexander den Grooten. Het woord Alexander (Gr. Alexandros), afgeleid van Gr. alexein, afweren; anêr (andros) man, beteekent “mannenafweerder”.

alexiterius       alexitérius (-a, -um), – (Nieuwlat.) van Gr. alexêtêrios (van alexein, afweren, beschutten), verdedigend, beschuttend: als voorbehoedmiddel tegen ziekten en vergiftiging gebezigd.

algarvensis       algarvénsis (-is, -e), – afkomstig van Algarve (provincie in Z. Portugal bij kaap St. Vincent) of daar het eerst gevonden.

algeriensis       algeriénsis (-is, -e), – van Nieuwlat. Algerĭa, Algerije, Algiers: afkomstig van Algerije (Algiers) of daar het eerst gevonden, Algerijnsch.

algidus       álgidus (-a, -um), – van Lat. algēre, koud zijn: koud; in koude streken groeiend.

alicae       álicae, – 2e nv. van den als een Lat. substantief behandelden persoonsnaam Alĭca, Latinizeering van Alice, Elze of Elsje (d.i. de edelgeborene, de prinses): van Alice, genoemd naar Alice. – Arĕca – W. Hill [Walter Hill (1820-1904), Schot, van 1855-81 directeur van den bot. tuin van Brisbane (Australie)] ex F. v. M. [Ferdinand von Müller], is genoemd naar Alice Maud Mary (1843, Londen; 1878, Darmstadt), tweede dochter van prins Albert (zie alberti) en koningin Victoria (zie Victorĭa) van Engeland; in 1862 gehuwd met prins Ludwig van Hessen (van 1877-92 als Ludwig IV groothertog van Hessen), zeer ontwikkelde en welmeenende vrouw, stichteres o.a. eener Alice-vereeniging tot verpleging van gewonden.

Alicteres       Alictéres Neck. [N. J. de Necker (1729-93), D. plantkundige], – van Gr. a, ontk. voorv.; Helictēres, plantengesl. met (bij de typische soort) gewonden vruchten (Sterculiacĕae): aan Helictēres verwant gesl. met niet-gewonden vruchten.

alidae       álidae, – 2e nv. van den als een Lat. substantief behandelden persoonsnaam Alĭda (d.i. de edelgeborene): van Alida, genoemd naar Alida. – Macroglossum – Copel. [E. B. Copeland] is genoemd naar mevr. Catherina Alida Brooks-De Jongh (1883, Hilversum; 1919, Roode Zee, op den overtocht van Sumatra naar Engeland), in 1906 gehuwd met Cecil J. Brooks (zie brooksiānus). Zij stelde veel belang in nat. historie en stond haar echtgenoot ijverig ter zijde bij diens inzamelwerk.

aliena       aliéna, – zie aliēnus.

alienatus       alienátus (-a, -um), – van Lat. alienāre (van aliēnus, vreemd), vervreemden: vervreemd, vreemd, afwijkend.

alienus       aliénus (-a, -um), – (Lat.) vreemd.

alinae       alínae, – 2e nv. van den als een Lat. substantief behandelden persoonsnaam Alīna: van Alīna, genoemd naar Alīna. – Vittadinĭa – F. v. M. [Ferdinand von Müller] is genoemd naar Alina, dochtertje van Sir William Macgregor (zie macgregorĭi), gouverneur van Eng. Nieuw-Guinea, die de plant in 1889 op een exploratietocht in het Owen-Stanley-gebergte (zie stanleyānus 2) had ontdekt.

alipetalus       alipétalus (-a, -um), – van Lat. ala, vleugel; Nieuwlat. petălum, kroonblad: met als vleugels uitstaande kroonbladen.

Alisma       Alísma L. [C. Linnaeus], – oude Gr. naam eener waterplant met geurigen wortel en geelachtige bloemen.

alismaefolius       alismaefólius (-a, -um), – zie alismifolĭus.

Alismataceae       Alismatáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Alisma (Alismătis) geldt.

alismatoides       alismatoídes, – van Alisma (Alismătis), plantengesl. (Alismatacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Alisma-achtig.

alismifolius       alismifólius (-a, -um), – van Alisma, plantengesl. (Alismatacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Alisma.

alismoides       alismoídes, – van Alisma, plantengesl. (Alismatacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Alisma-achtig.

Alismorchis       Alismórchis Thou. [L. M. A. du Petit-Thouars], – Van Alisma, plantengesl. (Alismatacĕae), waterweegbree; Orchis, gesl., dat

[p. 17]

als type geldt van de fam. der Orchidacĕae: orchidacĕa met breede bladeren als die van Alisma plantāgo aquatĭca.

Alkanna       Alkánna Tausch [I. Fr. Tausch (1793-1848), hoogleeraar te Praag], – verbastering van Arab. al-hinna, Henna-struik (Lawsonĭa inermis L. [C. Linnaeus], – Patjar koekoe, j, m, s), welks bladeren door de inlandsche bevolking van Ned. Indië gebezigd worden om de nagels rood te kleuren. – De naam is op het hem tegenwoordig voerende gesl. overgedragen, omdat een soort daarvan, Alkanna tinctorĭa Tausch [I. Fr. Tausch (1793-1848), hoogleeraar te Praag], in den wortel een roode kleurstof bevat.

Alkekengi / alkekengi       Alkekéngi Adans. [M. Adanson] / alkekéngi., – Arab. plantennaam.

Alkengi       Alkéngi, – foutief voor Alkekengi.

alkmaarensis       alkmaarénsis (-is, -e), – afkomstig van Alkmaar of daar het eerst gevonden. – Met Alkmaar wordt hier bedoeld een diep in het binnenland van Nieuw-Guinea gelegen bivak aan de Noord- of Lorentzrivier (van den Wilhelminatop naar het zuiden loopend), boven de eerste stroomversnellingen, nabij het latere Kloofbivak.

Allaeophania       Allaeophánia Thw. [G. H. Kendrick Thwaites], – zie Alloeophanĭa.

Allaganthera       Allaganthéra Mart. [K. Fr. Ph. von Martius], – van Gr. allăgê, omwisseling, ruil; anthêra, (als bot. term) helmknop. De helmknopdragende meeldraden wisselen af met helmknoplooze staminodiën.

allagophyllus       allagophýllus (-a, -um), – van Gr. allăgê, omwisseling, ruil; phullon, blad: met omgewisselde bladeren, met afwisselende bladeren, met onderling verschillende bladeren, met andere bladeren dan gewoonlijk.

Allamanda       Allamánda L. [C. Linnaeus], – genoemd naar Frederik Allamand (±1735, in Zwitserland; ?, ?), Med. Dr. Omstreeks 1770 heeft hij een reis in Suriname gemaakt en daar vele planten verzameld. Van die planten maakte hij een reeks geslachtsbeschrijvingen, welke hij deed toekomen aan Linnaeus (zie Linnaea), die hem in Nov. 1770 een opgetogen brief terugzond, waarin hij betuigde meer uit Allamand’s éénen brief geleerd te hebben dan uit honderd boekdeelen, dat nog nimmer iemand hem zoovele merkwaardige en allernauwkeurigste waarnemingen had gezonden, dat, als de meeste botanici Allamand’s werkwijze volgden, de bot. wetenschap spoedig den hoogsten graad van volkomenheid zou bereiken. – Een van Allamand’s nieuwe geslachten was door dezen Galarips (= vlechtwerk van melksapbevattende twijgen) genoemd, een naam, welken Linnaeus ter eere van den vinder veranderde in Allamanda. – In 1771 hield Allamand verblijf te Bergen op Zoom, in 1776 was hij te St.-Petersburg, vanwaar hij Linnaeus de beschadigde overblijfselen van zijn Surinaamsch herbarium zond. In de bibliotheek van Teyler’s Stichting te Haarlem berust een ex. van den eersten druk van Linnaeus’ Philosophia Botanica, dat op het schutblad de woorden biblioth. F. Allamand draagt.

allang       allang, – Mal. plantennaam (ten rechte alang alang).

Allantodia / Allantodia       Allantódia R. Br. [Robert Brown] / Allantódia Wall. [Nathan Wolff, zich later noemende Nathaniel Wallich], – van Gr. allantodĭon (verkleinw. van allas (allantos), worst), worstje. De naam zinspeelt op den vorm der sori.

allantodioides       allantodioídes, – van Allantodĭa, plantengesl. (Polypodiacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Allantodĭa-achtig.

Allelotheca       Allelothéca Steud. [C. G. Steudel], – van Gr. allêlous (4de nv.), elkander; thêkê, doos. De bovenste (looze) glumae van het aartje omvatten elkander; elke lagere vormt als het ware een doos voor de hoogere.

alliaceus       alliáceus (-a, -um), – van Lat. allĭum, ui, look: uiachtig, naar uien riekend.

Alliaria / alliaria       Alliária A. P. DC. [A. P. de Candolle] / alliária (znw), – van Lat. allĭum, ui, look: naar uien riekende plant.

alliaria       alliária (bnw.), – zie alliarĭus.

alliariaefolius       alliariaefólius (-a, -um), – zie alliariifolĭus.

alliariifolius       alliariifólius (-a, -um), – van Alliarĭa, plantengesl. (Crucifĕrae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Alliarĭa.

alliarius       alliárius (-a, -um), – van Lat. allĭum, ui, look: uiachtig, naar uien riekend.

alligans       álligans, – van Lat. alligāre (van ad, hier geassimileerd tot al, aan; lĭgāre, binden), vastbinden: vastbindend, verbindend, zich vasthechtend.

alliifolius       alliifólius (-a, -um), – van Allĭum, plantengesl. (Liliacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Allĭum.

alliodorus       alliodórus (-a, -um), – van Lat. Allĭum, ui, look; odōrus, geurig: naar uien riekend.

allioides       allioídes, – van Allĭum, plantengesl. (Liliacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Allĭum-achtig.

Allionia       Alliónia L. [C. Linnaeus], – genoemd naar C. Allioni (1725 of 1728, Turijn; 1804, Turijn), hoogleeraar in de plant- en geneeskunde en directeur van den bot. tuin te Turijn, schrijver over de flora van Piemont (N.W.-Italië).

allionii       alliónii, – 2e nv. van Allionĭus, Latinizeering van Allioni: van Allioni, genoemd naar Allioni. – Thymus – Zumagl. [A. M. Zumaglini (1804-65), Ital. plantkundige] en Veronica – Vill. [D. Villars(s)] zijn genoemd naar C. Allioni (zie Allionĭa).

Allium       Állium L. [C. Linnaeus], – (Lat.) ui, look.

Allmania       Allmánia R. Br. [Robert Brown], – genoemd naar W. Allman (1776, Kingston, Jamaica; 1846, Dublin), Med. Dr., van 1809-44 hoogleeraar in de plantkunde te Dublin, schrijver van eenige bot. werken.

Allocarya       Allocárya Greene [Edward Lee Greene (1842-1915), Amer. plantkundige], – van Gr. allos, ander; karŭon, noot: plant met andere nootjes. In tegenstelling tot het verwante gesl. Eritrichĭum zijn de nootjes niet onder, doch boven het midden aangehecht.

allocotus       allócotus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. allokŏtos, anders dan gewoonlijk, ongewoon, buitengewoon, buitengemeen.

allodapus       allódapus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. allodăpos, vreemd, uit een ander land afkomstig, ingevoerd.

Alloeophania       Alloeophánia Thw. [G. H. Kendrick Thwaites], – van Gr. alloios, verschillend; phainesthai, zich voordoen. – De plant doet zich voor in twee vormen, een kort- en een langstijligen.

Allomorphia       Allomórphia Bl. [C. L. Blume], – van Gr. allos, ander; morphê, vorm. De eerstbeschreven soort, Allomorphia exigŭa Bl. [C. L. Blume], werd aanvankelijk tot Melastŏma gerekend, doch verschilt daarvan door de anders gevormde meeldraden.

Allophylus       Allophýlus L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van Gr. allophūlos (van allos, ander; phūlon, geslacht, stam), van een anderen stam, van een ander volk, buitenlandsch: buitenlandsche, dwz. niet-Europ. plant.

Allosorus       Allosórus Bernh. [J. J. Bernhardi], – van Gr. allos, ander; sôros, hoop(je). De naam wil uitdrukken, dat de vruchtbare, met sporenhoopjes of sori bezette bladeren in vorm sterk verschillen van de onvruchtbare.

Allosurus       Allosúrus, – foutief voor Allosōrus.

Alloteropsis       Alloterópsis J. Presl [J. Sv. Presl (1791-1849), hoogleeraar te Praag], – van Gr. allotrĭos, uitheemsch, vreemd; opsis, voorkomen, uiterlijk: (gras) van vreemde gedaante, zonderling gras.

allutaceus       allutáceus (-a, -um), – foutief voor alutacĕus.

alnifolius       alnifólius (-a, -um), – van Alnus, plantengesl. (Betulacĕae), els; Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een els.

Alnobetula / alnobetula       Alnobétula Schur [Ph. J. F. Schur (1799-1878), D. plantkundige, goed kenner der flora van Zevenburgen] / alnobétula, – samenkoppeling der beide geslachtsnamen Alnus en Betŭla, om uittedrukken, dat de aldus genoemde plant het midden houdt tusschen deze beide gesl.

[p. 18]

alnoides       alnoídes, – van Alnus, plantengesl. (Betulacĕae), els; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: elsachtig.

Alnus / alnus       Alnus Gaertn. [J. Gärtner] / alnus, – oude Lat. boomnaam, els. – Als soortnaam gebezigd om op gelijkenis met een els te wijzen.

Alocasia       Alocásia Neck. [N. J. de Necker (1729-93), D. plantkundige], – variant op den naam Colocasĭa: aan Colocasĭa verwant gesl.

Aloe       Áloë L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van Gr. alŏê, naam eener bittere stof van plantaardigen oorsprong. – De bladeren veler Alŏë-soorten bevatten zeer bitter sap.

aloefolius       aloëfólius (-a, -um), – zie aloïfolĭus.

aloides       aloídes, – van Alŏë, plantengesl. (Liliacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Alŏë-achtig.

aloifolius       aloïfólius (-a, -um), – van Alŏë, plantengesl. (Liliacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Alŏë.

Alomia       Alómia H. B. K. [Fr. W. H. Alexander von Humboldt, A. J. A. Bonpland en K. S. Kunth], – van Gr. a, ontk. voorv.; lôma, zoom: zoomlooze plant. De naam zinspeelt op het ontbreken van het vruchtpluis.

Alonsoa       Alónsoa Ruiz et Pav. [H. Ruiz Lopez en J. Pavon], – in 1798 genoemd naar Zanoni Alonso, Sp. ambtenaar te Santa Fé de Bogotá (Columbia), van wien mij overigens niets bekend is.

alooides       alooídes, – van Alŏë, plantengesl. (Liliacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Alŏë-achtig.

alopecuroidea       alopecuroídea, – zie alopecuroidĕus.

alopecuroides       alopecuroídes, – van Alopecūrus, plantengesl. (Graminĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Alopecūrus-achtig.

alopecuroideus       alopecuroídeus (-a, -um), – van Alopecūrus, plantengesl. (Graminĕae); īdĕus, uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Alopecūrus-achtig.

Alopecurus / alopecurus       Alopecúrus L. [C. Linnaeus] / alopecúrus, – van Gr. alôpêx (alôpĕkos), vos; oura, staart: vossestaart. De naam zinspeelt op den vorm der bloeiwijze. Als soortnaam gebezigd om gelijkenis met het gesl. Alopecūrus of met een vossestaart uit te drukken.

Aloysia       Alóýsia Ortega et Palau [C. G. Ortega en A. Palau y Verdera (? – 1793), medidus-botanicus, hoogleeraar te Madrid], – het woord Aloysĭa wordt beschouwd als een oude, gelatinizeerde vorm van Louise. – Het gesl. werd in 1784 genoemd naar de toenmalige kroonprinses van Spanje, Maria Louise (1751, ?; 1819, Rome), prinses van Parma, in 1765 gehuwd met den Sp. troonopvolger, die van 1788-1808 als Karel IV koning van Spanje was; in het laatste jaar werden beiden door Napoleon van den troon gestooten. – Zij was een schrandere vrouw, die met haar gunsteling Godoy den zwakken koning geheel beheerschte.

alpestris       alpéstris (-is, -e), – van Lat. Alpes, de Alpen: in de Alpen groeiend, bij uitbreiding: op hooge bergen groeiend, in het hooggebergte groeiend.

Alphitonia       Alphitónia Reiss. [S. Reissek (1819-71), custos van het bot. hofkabinet te Weenen], – van Gr. alphĭton, gerstemeel. De naam zinspeelt op het meelachtige vruchtvleesch.

Alphonsea       Alphónsea Hook. f. et Th. [J. D. Hooker en Th. Thomson], – genoemd naar Alphonse L. P. P. de Candolle (zie candolleānus 2). – Het woord Alphonse stamt uit het Oud-Germaansch en beteekent “de goed van wil zijnde”.

alphonsii       alphónsii, – 2e nv. van Alphonsĭus, Latinizeering van Alphonse: van Alphonse, genoemd naar Alphonse. – Unōna – Wall. [Nathan Wolff, zich later noemende Nathaniel Wallich] is genoemd naar Alphonse L. P. P. de Candolle (zie candolleānus 2). – Voor de beteekenis van het woord Alphonse zie men onder Alphonsĕa.

alphuricus       alphúricus (-a, -um), – van Nieuwlat. Alphūrus, Alfoer: Alfoersch. – Het woord Alfoer (= Alifoer, Halfoer, ten rechte Halefoeroe) beteekent bewoner van woest land, boschmensch, en is eigenlijk een scheldwoord, waarmede de strandbewoners de onbeschaafde bewoners van het binnenland aanduiden. De naam wordt gebezigd voor de bewoners van het binnenland van Celebes, Boeroe, Ceram, Halmaheira en tusschenliggende eilanden.

alpicola       alpícola, – van Lat. Alpes, de Alpen, bij uitbreiding het hooggebergte; cŏlĕre, wonen, bewonen: de Alpen bewonende plant, Alpenplant; het hooggebergte bewonende plant, hooggebergteplant.

alpicolus       alpícolus (-a, -um), – van Lat. Alpes, de Alpen, bij uitbreiding het hooggebergte; cŏlĕre, wonen, bewonen: de Alpen bewonend, Alpen-; het hooggebergte bewonend, hooggebergte-.

alpigenus       alpígenus (-a, -um), – van Lat. Alpes, de Alpen, bij uitbreiding het hooggebergte; gignĕre (stam gĕn), verwekken: in de Alpen verwekt, in het hooggebergte verwekt, dwz. daar groeiend.

alpina       alpína, – zie alpīnus.

Alpinia       Alpínia L. [C. Linnaeus], – genoemd naar Prospero Alpino (1553, Marostica, N.N.W. van Vicenza; 1616, Padua), een in zijn tijd beroemd medicus, die gedurende drie jaren een Venetiaanschen patriciër als arts vergezelde op een reis door Griekenland en Egypte. Na zijn terugkeer werd hij eerst geneesheer bij Giovanni Andrea Doria en daarna hoogleeraar in de plantkunde en directeur van den bot. tuin te Padua. Hij schreef eenige historisch-medische publicaties en een verhandeling over Egypt. planten.

alpinus       alpínus (-a, -um), – van Lat. Alpes, de Alpen, bij uitbreiding het hooggebergte: in de Alpen groeiend, in het hooggebergte groeiend, op hooge bergen groeiend.

Alseodaphne       Alseodáphne Nees [Chr. G. Nees von Esenbeck], – van Gr. alsos (alsĕos), bosch; daphnê, laurier: bosschen bewonende, in bosschen groeiende Lauracĕa.

Alseuosmia       Alseuósmia A. Cunn. [Allan Cunningham], – van Gr. alsos (alsĕos), bosch; euosmĭa (van eu, goed; osmê, geur), aangename geur: boschplant met geurige bloemen. alseuosmioides / alseuosmoides       alseuosmioídes / alseuosmoídes, – van Alseuosmĭa, plantengesl. (Caprifoliacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op een Alseuosmĭa gelijkend, Alseuosmĭa-achtig.

alsinae-       alsinae-, – zie alsini-

alsinastrum       alsinástrum, – van Alsīne, plantengesl. (Caryophyllacĕae); astrum, uitgang met kleineerende beteekenis: onechte Alsīne. – Vgl. Armeriastrum, arundinastrum, Bellidiastrum, cacaliaster, capsicastrum, Cotoneaster, ebenaster, Erucastrum, fragariastrum, Icicaster, liliastrum, Malvastrum, Marrubiastrum, menthastrum, Modiolastrum, Opulaster, pinaster, portulacastrum, trifoliastrum, Trigoniastrum, Urticastrum, en denk aan de beteekenis van criticaster, ethicaster, poëtaster.

Alsine / alsine       Alsíne Scop. [J. A. Scopoli] / alsíne, – Lat. transcr. van Gr. alsīnê, (van alsos, bosch), oude naam eener boschplant. Als soortnaam gebezigd om gelijkenis met het gesl. Alsīne uittedrukken.

alsinefolius       alsinefólius (-a, -um), – zie alsinifolĭus.

Alsinella       Alsinélla L. [C. Linnaeus], – verkleinw. van Alsīne, plantengesl. (Caryophyllacēae): kleine, op een Alsīne gelijkende plant.

alsinifolius       alsinifólius (-a, -um), – van Alsīne, plantengesl. (Caryophyllacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Alsïne.

alsiniformis       alsiniformis (-is, -e), – van Alsīne, plantengesl. (Caryophyllacĕae); Lat. forma, gedaante, vorm: van de gedaante eener Alsīne, Alsīne-achtig.

alsinoides       alsinoídes, – van Alsīne, plantengesl. (Caryophyllacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Alsīne-achtig.

Alsodeia       Alsodéía Thou. [L. M. A. du Petit-Thouars], – van Gr. alsôdês, boschachtig: op boschachtig terrein of in bosschen groeiende plant.

[p. 19]

Alsomitra       Alsómitra M. J. Roem. [M. J. Roemer, D. plantkundige van het 2de vierendeel der 19de eeuw], – van Gr. alsos, bosch; mĭtra, muts: boschplant, waarvan de opengesprongen vrucht aan een muts doet denken.

Alsophila       Alsóphila R. Br. [Robert Brown], – van Gr. alsos, bosch; phĭlein, beminnen: bosschen beminnende, d.i. in bosschen groeiende plant.

alsophiliformis       alsophilifórmis (-is, -e), – van Alsophĭla, plantengesl. (Cyatheacĕae); forma, gedaante, vorm: van de gedaante eener Alsophĭla, Alsophĭla-achtig.

Alstonia       Alstónia R. Br. [Robert Brown], – genoemd naar Ch. Alston (1685, Eddiewood, W.-Schotland; 1760, Edinburgh), te Leiden tot Med. Dr. gepromoveerd bij Boerhaave (zie Boerhaavĭa), van 1716-60 hoogleeraar in de plantkunde te Edinburgh, schrijver van eenige bot. werken, tegenstander van Linnaeus (zie Linnaea).

Alstroemeria       Alstroeméria L. [C. Linnaeus], – genoemd naar Clas Alstroemer (1736, Alingsås, N.O. van Göteborg; 1794, Gåsevadsholm, Halland), vermogend rechtsgeleerde, leerling van Linnaeus (zie Linnaea). Na van 1760-64 een groot deel van Europa bereisd en op die reis veel voor Linnaeus verzameld te hebben werd hij ambtenaar te Stockholm. In 1770 trad hij af en werd hij directeur der Zw. O.I. Compagnie te Göteborg, in welke functie hij zich een krachtig bevorderaar van wetensch. ondernemingen betoonde. Op zijn kosten maakte Linnaeus’ zoon in 1781-82 een buitenlandsche reis. Alstroemer maakte zich voorts verdienstelijk voor landhuishoudkunde, veeteelt, landaanwinning en verbetering van landbouwwerktuigen. Na door het faillissement van zijn schoonvader Sahlgren een groot deel van zijn vermogen verloren te hebben vestigde hij zich in 1785 te Gåsevadsholm, waar hij reeds eerder een bibliotheek en een kabinet van naturaliën had bijeengebracht en waar hij tot aan zijn dood bleef. Hij schreef verscheidene wetensch. publicaties.

alta       alta, – zie altus.

altaicus       altáicus (-a, -um), – afkomstig van het Altai-gebergte (in Centraal-Azië; 80 – 90° O.L.; ±50° N.B.) of daar het eerst gevonden.

altamaha       altamáha (Gordonĭa – Sarg. [Ch. Sprague Sargent]), – genoemd naar de rivier Altamaha [in Georgia (U.S.A.), uitmondende in den Atlantischen Oceaan, Z. van Savannah, op ±31 1/3º N.B.], in welker nabijheid de plant het eerst door J. Bartram (zie Bartramĭa) gevonden werd.

alte-alpinus       alte-alpínus (-a, -um), – van Lat. alte, hoog (bijw.); alpĭnus, in het hooggebergte groeiend: hoog in het hooggebergte groeiend.

alternans       altérnans, – van Lat. alternāre (van alternus, afwisselend), afwisselen: afwisselend.

Alternanthera       Alternanthéra Forsk. [P. Forskål], – van Lat. alternus, afwisselend; anthēra, (als bot. term) helmknop. De helmknopdragende meeldraden wisselen af met helmknoplooze staminodiën.

alternatus       alternátus (-a, -um), – van Lat. alternāre (van alternus, afwisselend), afwisselen: afgewisseld, om en om geplaatst, afwisselend.

alternidens       altérnidens, – van Lat. alternus, afwisselend; dens, tand: met afwisselend (om en om) geplaatste tanden, d.w.z., dat de tanden ter eener zijde afwisselen met die ter anderer.

alterniflorus       alterniflórus (-a, -um), – van Lat. alternus, afwisselend, verspreid; flos (flōris), bloem: met afwisselende of verspreide bloemen.

alternifolius       alternifólius (-a, -um), – van Lat. alternus, afwisselend, verspreid; folĭum, blad: met afwisselende of verspreide bladeren of blaadjes.

Althaea       Altháéa L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam althaia (van althos, geneesmiddel) heemst. De heemst werd (en wordt nog wel) tegen velerlei aandoeningen als geneesmiddel aangewend.

althaeifolius       althaeifólius (-a, -um), – van Althaea, plantengesl. (Malvacĕae), heemst; Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Althaea; met bladeren als die van heemst.

althaeoides       althaeoídes, – van Althaea, plantengesl. (Malvacĕae), heemst; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Althaea-achtig, heemstachtig.

Althoffia       Althóffia K. Schum. [K. M. Schumann], – genoemd naar Fr. Althoff (1839, Dinslaken, tusschen Wezel en Duisburg; 1908 Berlijn), rechtsgeleerde, eerst hoogleeraar aan de universiteit te Straatsburg, daarna hoofdambtenaar aan het Kultus-ministerium te Berlijn, eindelijk Wirklicher Geheimrat met den titel van Excellentie. Hij heeft zich zeer verdienstelijk gemaakt voor het Hooger Onderwijs in Pruisen en voor den bot. tuin te Berlijn-Dahlem.

alticaulis       alticáúlis (-is, -e), – van Lat. altus, hoog; caulis, stengel: hoogstengelig.

alticola       altícola, – van Lat. alta (znw. mv.), hooge streken; cŏlĕre, wonen, bewonen: hooge streken bewonende plant, in hooge streken groeiende plant.

alticolus       altícolus (-a, -um), – van Lat. alta (znw. mv.), hooge streken; cŏlĕre, wonen, bewonen: hooge streken bewonend, in hooge streken groeiend.

altifrons       áltifrons, – van Lat. altus, hoog; frons, loof, gebladerte: met hooge, dwz. lang gesteelde en opgerichte bladeren.

altigena       altígena, – van Lat. alte, hoog (bijw.); gignĕre (stam gĕn), verwekken: hoog verwekte, dwz. in hooge streken groeiende plant.

altigenus       altígenus (-a, -um), – van Lat. alte, hoog (bijw.); gignĕre (stam gĕn), verwekken: hoog verwekt, dwz. in hooge streken groeiend.

altimeraloo       altimeráloo, – verbasterde Malab. plantennaam (ten rechte attiméralú).

Altingia / altingia       Altíngia Nor. [F. de Noronha] / altíngia, – door den Sp. natuuronderzoeker Noronha (zie noronhae) genoemd naar W. A. Alling (1724, Groningen; 1800, Batavia), van 1780-97 gouverneur-generaal van Ned. Indië, die Noronha steun had verleend bij diens reis door W.-Java in 1787. – Als soortnaam gebezigd voor een plant, welke oorspronkelijk tot het gesl. Altingĭa gerekend werd.

altingianus       altingiánus (-a, -um) (Liquidambar – Bl. [C. L. Blume]), – genoemd naar W. A. Alting, voor wien men zie onder Altingĭa.

altispex       altíspex, – van Lat. altus, hoog; specĕre, naar iets zien: naar boven ziend.

altissimus       altíssimus (-a, -um), – overtr. trap van Lat. altus, hoog: zeer hoog.

altus       altus (-a, -um), – (Lat.), hoog; hoog in het gebergte groeiend.

alulatus       alulátus (-a, -um), – van Lat. alŭla (verkleinw. van ala, vleugel), korte of smalle vleugel: smal gevleugeld.

aluminosus       aluminósus (-a, -um), – van Lat. alūmen (alumĭnis), aluin: aluin bevattend. – Van verscheidene soorten van Symplŏcos, waaronder de vroeger Dicălyx aluminōsus Bl. [C. L. Blume] genoemde plant, bevatten de bladeren veel aluin (de asch kan voor bijna 50 % bestaan uit Al₂O₃); zij worden door de inlandsche bevolking gebezigd als bijtmiddel bij de rood- en bruinververij.

alutaceus       alutáceus (-a, -um), – van Lat. alūta, met aluin (Lat. alūmen) toebereid leder: de kleur van met aluin toebereid leder hebbend, geelwit, lichtgeel.

alveolatus       alveolátus (-a, -um), – van Lat. alveŏlus (verkleinw. van alvĕus, trog), kleine uitholling, cel eener honigraat: van kleine uithollingen voorzien.

[p. 20]

alvernensis       alvernénsis (-is, -e), – van Lat. Alvernĭa, Auvergne, landschap in Frankrijk gevormd door de beide tegenwoordige departementen Puy-de-Dôme en Cantal: afkomstig van Auvergne of daar het eerst gevonden, Auvergnsch, Alvernisch.

alypum       alýpum, – Lat. transcr. van Gr. alūpon, oude naam voor de tegenwoordig Globularĭa – L. [C. Linnaeus] genoemde plant.

Alysicarpus       Alysicárpus Neck. [N. J. de Necker (1729-93), D. plantkundige]., – van Gr. halŭsis, ketting, keten; karpos, vrucht: plant met op een ketting gelijkende (gelede) vruchten. De spelling Halysicarpus zou juister zijn.

Alyssoides / alyssoides       Allyssoídes Adans. [M. Adanson] / alyssoídes (znw.), – van Alyssum, plantengesl. (Crucifĕrae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Alyssum-achtige plant.

alyssoides       alyssoídes (bnw.), – van Alyssum, plantengesl. (Crucifĕrae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Alyssum-achtig.

Alyssum       Alýssum L. [C. Linnaeus], – Latinizeering van den ouden Gr. plantennaam alusson (van a, ontk. voorv.; lussa, razernij, hondsdolheid). De alusson der Ouden gold als geneesmiddel tegen hondsdolheid. Vgl. Dodoens, Cruydeboeck, 2de druk (1563), 98: “Tselue cruyt met die spijse inghenomen gheneest ooc die rasernie die ghecomen es van den beet van eenen verwoeden hont.ˮ Welke plant bedoeld wordt, staat niet vast.

Alyxia       Alýxia Banks [J. Banks], – van Gr. halŭsis, ketting, keten. De naam zinspeelt op den vorm der vruchten.

amabilis       amábilis (-is, -e), – van Lat. amāre, beminnen: beminnelijk, liefelijk.

amada       amáda, – Beng. plantennaam.

amahussanus       amahussánus (-a, -um), – afkomstig van Amahoesoe op Ambon of daar het eerst gevonden.

amaiambitensis       amaiambiténsis (-is, -e), – afkomstig van Amai-ambit op Borneo of daar het eerst gevonden.

amaiensis       amaiénsis (-a, -um), – afkomstig van Amai op Borneo of daar het eerst gevonden.

amalago       amalágo, – Malab. plantennaam.

Amalias       Amálias Hoffmsgg. [J. C. graaf Von Hoffmannsegg], – genoemd naar Amalie Marie Friederike Auguste, hertogin van Saksen (1794, ?; 1870, Pillnitz bij Dresden), oudste dochter van prins Maximiliaan van Saksen en zuster van koning Friedrich August II van Saksen, sinds 1834 schrijfster (meest onder het pseudoniem Amalie Heiter) van gedichten en tooneelspelen. – De s is achter den naam geplaatst om hem – o, heilige bluf – een meer wetensch. klank te geven.

amana       amána, – zie amānus.

Amannia       Amánnia, – zie Ammannĭa.

Amanoa       Amanóa Aubl. [J. B. Chr. Fusée Aublet], – modificatie van amanoua, Guiaanschen naam der plant.

amanus       amámus (-a, -um), – afkomstig van het Akmadagh-Amani-gebergte in N.-Syrië of daar het eerst gevonden.

amara       amára, – zie amārus.

Amaracarpus       Amaracárpus Bl. [C. L. Blume], – van Gr. amăra, kanaal; karpos, vrucht. De naam zinspeelt op de aan de rugzijde gevoorde steenkernen.

Amarantaceae       Amarantáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Amarantus geldt.

Amaranth- / amaranth-       Amaranth- / amaranth-, – zie Amarant-, amarant-

amaranticolor       amarantícolor, – van Lat. amarantus, waarmede o.a. een plant bedoeld werd, “met schoone langhe saechte aren van coluere schoon purpurroot ghelyck schoon cramosyn flouweel” [Dodoens, Cruydeboeck, 2e druk (1563), 150]; cŏlor, kleur: purperkleurig.

amarantinus       amarántinus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. amarantĭnos (van amarantos, amarant, in de Oudheid naam eener plant met onverwelkbare, fraai purperroode bloemen): op eenigerlei wijze tot een amarant in betrekking staand, purperkleurig, onverwelkbaar.

amarantoides       amarantoídes, – van Amarantus, plantengesl. (Amarantacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Amarantus-achtig.

Amarantus       Amarántus L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van Gr. amarantos (van a, ontk. voorv.; marainesthai, verwelken), onverwelkbaar: plant met onverwelkbare bloemen. – De amarantos der Ouden was een Gnaphalĭum-soort.

Amarella / amarella       Amarélla Rafin. [C. S. Rafinesque-Schmaltz] / amarélla., – vr. verkleinw. van Lat. amārus, bitter: kleine, bittere plant; eenigszins bittere plant.

amaricans       amáricans, – van Lat. amarĭcāri (van amārus, bitter), bitter (gemaakt) zijn: bitter (gemaakt).

amarissimus       amaríssimus (-a, -um), – overtr. trap van Lat. amārus, bitter: zeer bitter.

amarus       amárus (-a, -um), – (Lat.) bitter.

Amaryllidaceae       Amaryllidáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Amaryllis (Amaryllĭdis) geldt.

amaryllidifolius / amaryllifolius       amaryllidifólius (-a, -um) / amaryllifólius (-a, -um), – van Amaryllis (Amaryllĭdis), plantengesl. (Amaryllidacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Amaryllis.

Amaryllis       Amarýllis L. [C. Linnaeus], – bij Romeinsche dichters (Ovidĭus, Virgilĭus) naam eener schoone herderin. Hij is de Lat. transcr. van Gr. Amarullis, welk woord wordt afgeleid van amarussein, fonkelen, stralen. – De naam werd gekozen met het oog op de stralende schoonheid der plant.

amaura       amáúra, – zie amaurus.

amaurolobus       amaurólobus (-a, -um), – van Gr. amauros, donker van kleur; lŏbos, lob, vrucht: met donkergekleurde lobben; met donkergekleurde vruchten of sporangiën.

amaurus       amáúrus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. amauros, donker, donker van kleur.

amazonicus       amazónicus (-a, -um), – van Sp. Rio de las Amazónas, d.i. de rivier der Amazonen, de Amazonen-rivier (vaak verkeerdelijk de Amazone genoemd) in het N. van Z.-Amerika: afkomstig van het stroomgebied der Amazonen-rivier of daar het eerst gevonden. De rivier ontving dien naam van den Sp. ontdekkingsreiziger Orellana (zie orellānus), den eersten, die haar van de Andes tot aan de zee afvoer (1541) en die onderweg te kampen had met Indianen, welker vrouwen ook aan den strijd deelnamen. Hij vergeleek deze bij de Amazŏnes der Oudheid, een mythisch, krijgshaftig vrouwenvolk, dat nabij de Zwarte Zee woonde. Deze vrouwen duldden geen mannen in haar midden, doch hielden in het voorjaar geslachtelijk verkeer met de mannen van een naburigen stam. De daaruit voortspruitende mannelijke kinderen werden gedood of weggezonden; de vrouwelijke werden door de moeders grootgebracht en opgeleid tot den landbouw, de jacht en den wapenhandel. Beweerd werd, dat haar op jeugdigen leeftijd de rechterborst werd uitgesneden of weggeschroeid, ten einde een betere hanteering van den boog mogelijk te maken. Van dat gebruik zou haar naam stammen (van Gr. a, zonder; mazos, vrouwenborst). Met deze bewering zijn echter de oude afbeeldingen in strijd, welke vrouwen met twee welontwikkelde borsten (waarvan de rechter echter vaak bedekt is,) vertoonen; daarom beschouwen sommigen hier a als versterkend voorv. en dan zou de naam beteekenen: met groote borsten.

amazonum       amázonum, – 2e nv. van Lat. amazŏnes, amazonen, hier staande voor de rivier der Amazonen, de Ama-

[p. 21]

zonen-rivier (vaak verkeerdelijk de Amazone genoemd) in het noorden van Z.-Amerika: afkomstig van de Amazonen-rivier; (het eerst) in het stroomgebied der Amazonen-rivier gevonden.

ambasianus       ambasiánus (-a, -um), – afkomstig van Ambasi in Eng. Nieuw-Guinea of daar het eerst gevonden.

ambaxianus       ambaxiánus (-a, -um) (Eulophĭa – J. J. S. [J. J. Smith]), – volgens schriftelijke mededeeling van den auteur der soort, J. J. Smith (zie smithiānus 3), is het woord ambaxiānus hier een drukfout voor ambasiānus.

ambigens       ámbigens, – van Lat. ambigĕre, twijfelen, onzeker zijn: onzeker.

ambiguus       ambíguus (-a, -um), – van Lat. ambigĕre, twijfelen, onzeker zijn: onzeker, twijfelachtig.

ambinux       ámbinux, – van Lat. ambi, aan beide zijden; nux, noot: aan beide zijden met een noot; met twee naast elkander geplaatste (hier bij noten vergeleken) zaden.

Amblogyna       Amblógyna Rafin. [C. S. Rafinesque-Schmaltz], – van Gr. amblus, stomp; gŭnê, vrouw. Het bloemdek der ♀ bloemen, de topspitsjes niet medegerekend, is van boven zeer stomp.

amblyacros       amblýacros (-os, -on), – van Gr. amblus, stomp; ăkron, top: met stompen top.

amblyander       amblyánder (-ra, -rum), – van Gr. amblus, stomp; anêr (andros), man: met stompe mann. organen; met stompe helmknoppen.

amblyantha       amblyánta, – zie amblyanthus.

Amblyanthera       Amblyanthéra Bl. [C. L. Blume], – van Gr. amblus, stomp; anthêra, (als bot. term) helmknop: plant met stompe helmknoppen.

amblyanthus       amblyánthus (-a, -um), – van Gr. amblus, stomp; anthos, bloem: met stompe bloemen.

amblycarpus       amblycárpus (-a, -um), – van Gr. amblus, stomp; karpos, vrucht: met stompe vruchten.

Amblygottis       Amblyglóttis Bl. [C. L. Blume], – van Gr. amblus, stomp; glōtta, tong (bij Orchidacĕae lip). Orchidacĕa met stompe lip.

amblylepis       amblýlepis, – van Gr. amblus, stomp; lĕpis, schub: met stompe schubben (of kafjes).

Amblyocalyx       Amblyócalyx Bth. [G. Bentham], – van Gr. amblus, stomp; kălux, kelk: plant met stompe kelkblad en of kelkslippen.

amblyoceras       amblyóceras, – van Gr. amblus, stomp; kĕras, hoorn: stomphoornig.

amblyodon       amblyódon, – van Gr. amblus, stomp; ŏdous (ŏdontos), tand: stomp getand, stomptandig.

amblyogenius       amblyogeníus (-a, -um), – van Gr. amblus, stomp; geneion, kin: met stompe kin.

amblyoglossus       ambyoglóssus (-a, -um), – van Gr. amblus, stomp; glôssa, tong: met stompe tong of (bij orchideeën) lip.

amblyopertalus       amblyopétalus (-a, -um), – van Gr. amblus, stomp; petălon, kroonblad: met stompe kroonbladen.

amblyornidis       amblyórnidis, – bedoeld als 2e nv. van Amblyornis, naam van een vogelgesl.: van Amblyornis, gebruikt door Amblyornis. – De Nieuwguin. Amblyornis inornãtus Schl. [D. Fr. L. von Schlechtendal] bezigt de stengels van Dendrobĭum amblyornĭdis Rchb. f. [H. G. Reichenbach] om er een priëelvormig nest van te bouwen. Vóór dat nest legt hij een pleintje aan, dat hij versiert met kleurige bloemen en bessen, waaronder de bessen van Agapētes (Dimorphantēhra) amblyornĭdis Becc. [Odoardo Beccari]. – Het woord Amblyornis is afgeleid van Gr. amblus, stomp; ornis, vogel. Het mannetje draagt op het achterhoofd en den hals een wijd uitgespreide, stompe kuif.

amblyotus       amblyótus (-a, -um), – van Gr. amblus, stomp; ous (ôtos), oor: met stompe oortjes.

amblyphyllus       amblphýllus (-a, -um), – van Gr. amblus, stomp; phullon, blad: stompbladig; met stompe blaadjes.

amboinensis / amboinicus / ambonensis       ambóinénsis (-is, -e) / ambóínicus (-a, -um) / ambonénsis (-is, -e), afkomstig van Amboina (= Ambon, eiland in de Molukken, Z. van de W.-punt van Ceram; ±128° O.L.; ruim 3 1/2° Z.B.) of daar het eerst gevonden, Ambonsch, Ambonneesch.

ambong       ambong, – op de Sulu (Soeloe) of Jolo-eilanden (tusschen N.-Borneo en Mindanao) gebruikelijke plantennaam (ambūng).

Ambora       Ámbora A. L. Juss. [A. L. de Jussieu (1748-1836), hoogleeraar te Parijs], – Malg. plantennaam.

ambotiensis       ambotiénsis (-is, -e), – afkomstig van Amboti op Boeroe (zie buruānus) of daar het eerst gevonden.

amboynensis       amboynénsis (-is, -e), – afkomstig van Amboyna (= Amboina = Ambon, eiland in de Molukken, Z. van de W.-punt van Ceram; ±128° O.L.; ruim 3 1/2° Z.B.) of daar het eerst gevonden, Ambonsch, Ambonneesch.

Ambroma       Ambróma L. f. [C. von Linné (1741-83)], – verbastering van Abrōma.

Ambrosia       Ambrósia L. [C. Linnaeus], – van Gr. a, ontk. voorv.; brotos, sterveling: spijs der onsterfelijken, ambrozijn, voorts de geurige zalf, waarmede de Gr. goden zich zalfden. De plant is geurig.

Ambrosinia       Ambrosínia L. [C. Linnaeus], -genoemd naar B. Ambrosini (1588, Bologna; 1657, Bologna), hoogleeraar in de plantkunde en directeur van den bot. tuin te Bologna, schrijver van een medisch-bot. werk en een verhandeling over het gesl. Capsĭcum, en diens broeder en opvolger in beide functies G. Ambrosini (1605, Bologna; 1671, Bologna), schrijver van enkele bot. werken.

ambrosioides       ambrosioídes, – van Ambrosia, plantengesl. (Composĭtae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: in een of ander opzicht, geur bv., met Ambrosĭa overeenkomend, Ambrosĭa-achtig.

ambrozyanus       ambrozyánus (-a, -um) (Quercus – Hort. [onder dezen naam in tuinen gekweekt]), – in 1909 genoemd naar baron Ambrôzy István, landgoedbezitter in Malonya, vriend van horticultuur. Overigens is mij niets van hem bekend.

Ambulia       Ambúlia Lmk. [J. B. P. A. Monet De Lamarck], – Latinizeering van den Malab. plantennaam amuli.

ambyandrum       ambyándrum, – foutief voor amblyandrum. Zie amblyander.

Amelanchier       Amelánchier Medik. [Fr. C. Medikus (1736-1808), directeur van den bot. tuin van Schwetzingen bij Heidelberg], – overgenomen Provençaalsche plantennaam (amélanchier). De heester (Amelanchĭer vulgāris Moench [K. Moench]) is genoemd naar zijn vruchten, welke den naam amélanche dragen. De afleiding van dit woord is niet bekend; men schrijft het wel een Keltischen oorsprong toe.

Ameletia       Amelétia A. P. DC. [A. P. de Candolle], – van Gr. amelêtos, niet waard, dat men er zich om bekommert: van alle schoonheid ontbloote plant, nietige plant, onopgemerkt gebleven plant.

amelloides       amelloídes, – van den soortnaam amellus (zie aldaar); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op de soort amellus gelijkend.

amellus       améllus, – oude Lat. plantennaam.

amentaceus       amentáceus (-a, -um), – van Lat. amentum, (als bot. term) katje: op katjes gelijkende bloeiwijzen of sporangiënaren dragend.

amemtiformis       amentifórmis (-is, -e), – van Lat. amentum, (als bot. term) katje; forma, gedaante: de gedaante van een katje hebbend, op een katje gelijkend.

americanus       americánus (-a, -um), – afkomstig uit Amerika (Nieuwlat. Amerīca) of daar het eerst gevonden, Amerikaansch. – Het werelddeel is genoemd naar Amerigo Vespucci (1451, Florence; 1512, Sevilla), zeevaartkundige, die, de gewoonte van zijn tijd volgende, zijn naam latinizeerde tot Amerĭcus Vespucĭus. Hij bereikte, wel is waar, het vasteland van Amerika pas in 1499, een jaar na Columbus, doch hij publiceerde een kaart van het land en uitvoerige beschrijvingen zijner reizen, welke meer gelezen werden dan de brieven van Columbus, waardoor zijn naam grootere bekendheid verwierf.

[p. 22]

Amerimnon / Amerimnum       Amerímnon P. Br. [P. Browne] / Amerímnum A. P. DC. [A. P. de Candolle], – van Gr. amerimnos (van a, ontk. voorv.; merimna, zorg, kommer), onbezorgd, onbekommerd: plant, welke de zorgen, dwz. de angsten wegneemt. De amerimnon der Ouden was het huislook (Sempervīvum tectōrum L. [C. Linnaeus]), dat het huis, op welks dak het geplant was, tegen den bliksem beveiligde. Met deze plant heeft het later Amerimnon genoemde gesl. alleen den naam en de werking, – nl. geene -, gemeen.

amerophyllus       amerophýllus (-a, -um), – van Gr. amĕrês (van a, ontk. voorv.; mĕros, deel), ongedeeld; phullon, blad: met ongedeelde bladeren.

amesianus       amesiánus (-a, -um), – 1. (Vanda – Rchb. f. [H. G. Reichenbach]), – in 1887 genoemd naar Frederick Lothrop Ames [Noot: Reichenbach. f. (zie reichenbachiānus) noemde hem (Gardeners’ Chronicle 1887, I, 764) verkeerdelijk F. A. Ames] (1835, North Easton, Mass. U.S.A.; 1893, terzelfder plaatse), zeer gefortuneerd zakenman, bestuurslid veler maatschappelijke instellingen, beschermer van kunsten en wetenschappen, gedurende dertig jaren voorzitter van de Massschusetts Horticultural Society, bezitter eene fraaie verzameling orchideeën, waarvan er verscheidene naar hem genoemd zijn. 2. (Bulbophyllum – Schltr [F. R. Rudolf Schlechter]; – Lipăris – J. J. S. [J. J. Smith]; – Platanthēra – Schltr [F. R. Rudolf Schlechter]), – genoemd naar Oakes Ames (1874, N. Easton, Mass., U.S.A.; X), van 1899-1910 onderdirecteur van den bot. tuin der Harvard University te Cambridge bij Boston, van 1910-22 directeur dier instelling, sinds 1915 hoogleeraar in econ. botanie aan de Harvard University, schrijver van vele publicaties, inzonderheid over orchideeën.

Amethystea       Amethýstea L. [C. Linnaeus], als substantief gebezigde vr. vorm van Lat. amethystĕus (zie aldaar), paarsblauw. – De naam zinspeelt op de kleur der bloemen.

amethysteus       amethýsteus (-a, -um), – van Lat. amethystus, amethist, een gemeenlijk blauwpaars, uit gekristalliseerd kwarts bestaand edelgesteente: amethistkleurig, blauwpaars. – Het woord amethist (Gr. amĕthustos) wordt vaak afgeleid van Gr. a, ontk. voorv.; methŭein, dronken zijn, en zou beteekenen: voorbehoedmiddel tegen dronkenschap. Inderdaad schreef men vroeger aan den amethist een dronkenschap verhoedende of dronkenschap opheffende kracht toe. Vgl. methystĭcus. – Anderen echter beschouwen deze afleiding als een waardelooze volksetymologie en achten het woord aan een der Oostersche talen ontleend.

amethystinus       amethýstinus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. amethustĭnos (van amethustos, amethist, een gemeenlijk blauwpaars, uit gekristallizeerd kwarts bestaand edelgesteente), amethistkleurig, blauwpaars. – Voor de afleiding van het woord amethist zie men onder amethystĕus.

Amherstia       Amhérstia Wall. [Nathan Wolff, zich later noemende Nataniel Wallich], genoemd naar Lady (Sarah) Amherst, geb. Thynne († 1838), echtgenoote, en Lady Sarah (Elizabeth) Amherst, dochter van William Pitt, graaf van Amherst (1773-1857), die in 1816 belast werd met een zending naar het keizerlijk hof te Pe-king, doch die, omdat hij verklaarde den door de etikette voorgeschreven kotow (drie maal drie hoorbare slagen met het voorhoofd tegen den grond) niet voor den keizer te willen maken, niet tot dezen werd toegelaten en onverrichter zake moest terugkeeren. Op de terugreis leed zijn vaartuig Alceste schipbreuk bij het eiland Poelau Liat tusschen Bangka en Biliton (zie ook hooperiānus), waarna Amherst op een ander schip naar Batavia en vandaar terug naar Engeland reisde. Van 1823-28 was hij gouverneur-generaal van Eng. Indië. De beide dames Amherst waren bevorderaarsters der natuurwetenschappen, verzamelden in Eng. Indië een groot herbarium en brachten dit, en ook levende planten (o.a. Clematis montāna Ham. [W. Hamilton (?-1856) Eng. plantkundige]) naar Engeland over. – De stad Amherst, waaraan dit gravengesl. zijn naam ontleent, ligt aan de W. kust van Achter-Indië, aan den O. rand der golf van Martaban, Z. van Moulmein, op ±16° N.B.

amherstianus       amherstiánus (-a, -um) (Quercus – Wall. [Nathan Wolff, zich later noemende Nataniel Wallich]; Unōna – A. DC. [A. L. P. P. de Candolle]), – genoemd naar de dames Amherst (zie Amherstĭa).

amicorum       amicórum, – 2e nv. mv. van Lat. amīcus, vriend: der vrienden, dwz. afkomstig van de Vriendschapseilanden (= Tonga-eilanden; Z.Z.W. van Samoa ±175° W.L.; ±20° Z.B.) of daar het eerst gevonden. De eilanden ontvingen dezen naam in 1777 van den Eng. zeevaarder James Cook (zie Cooĭka), die er op zijn derde wereldreis (1776-79) gedurende zeven weken verblijf hield en er vriendelijk werd ontvangen.

amictus       amíctus (-a, -um), – van Lat. amicīre, bekleeden: bekleed.

amiculatus       amiculátus (-a, -um), – van Lat. amicŭlum (van amicīre, bekleeden), kleed, mantel: een kleed of een mantel dragend, bekleed, bedekt.

Amischotolype       Amischotólype Hassk. [J. K. Hasskarl], – van Gr. amischos (van a, ontk. voorv.; mischos, steel), ongesteeld; tolūpê kluwen: plant met zittende bloemkluwens.

Ammandenia       Ammandénia Rupr. [Fr. J. Ruprecht], – van Gr. ammos, zand; adên (adĕnos), klier: zandklier. – De naam zinspeelt terzelfdertijd op de standplaats der plant en de groote schijfklieren.

Ammannella       Ammanélla Miq. [F. A. W. Miquel], – van Ammannĭa, plantengesl. (Lythracĕae): aan Ammanĭa verwant gesl.

Ammannia       Ammánnia L. [C. Linnaeus], – genoemd naar [zie Linnaeus, Critĭca Botanĭca (1737), 91] Paul Ammann (1634; Breslau; 1691, Leipzig), hoogleeraar te Leipzig, schrijver van eenige bot. publicaties.

ammannioides       ammannioídes, – van Ammannĭa, plantengesl. (Lythracĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Ammannĭa-achtig.

ammi       ammi, – oude Gr. en Lat. plantennaam.

Ammios       Ámmios Moench [K. Moench], oude plantennaam [bij Dodoens, Cruydeboeck, 2e druk (1563), 234, in den vorm ameos].

ammobia       ammóbia – zie ammobĭus.

Ammobium       Ammóbium R. Br. [Robert Brown], – van Gr. ammos, zand; bĭos, leven (znw.) of bĭoun, leven (ww.): op zandgrond levende plant.

ammobius       ammóbius (-a, -um), – van Gr. ammos, zand; bĭos, leven (znw.) of bĭoun leven (ww.): op zandgrond levend, op zandgrond groeiend.

Ammocallis       Ammocállis Small [John Kunkel Smaal (1869, Harrisburg, Penn., U.S.A.; X), plantkundige], – van Gr. ammos, zand(vlakte); kallos, schoonheid: “zandschoone”; op zandig terrein groeiende, fraaie plant.

Ammochloa       Ammóchloa Boiss. [E. Boissier], – van Gr. ammos, zand; chlŏa, gras: zandgras, gras van zandig terrein.

Ammodenia       Ammodénia Patrin [E. L. M. Patrin], – zie Ammadenĭa.

ammoides       ammoídes, – van Ammi, plantengesl. (Umbellifĕrae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Ammi-achtig.

ammonilla       ammonílla, verbastering van den Ceylonsche plantenaam halmillila.

Àmmophila       Ammophila Host [N. Th. Host], – van Gr. ammos, zand; phĭlein, beminnen: zand beminnende, dwz. op zandgrond groeiende plant.

ammophilus       ammóphilus (-a, -um), – van Gr. Ammos, zand; phĭlein beminnen: zandbeminnend, op zandgrond groeiend.

[p. 23]

ammoxylon       ammóxylon, – van Gr. ammos, zand; xŭlon, hout, boom: op zandgrond groeiende, houtige plant.

amnicola       amnícola, – van Lat. amnis, stroom, bergbeek; cŏlĕre, wonen, bewonen: aan of in stroomen of bergbeken groeiende plant.

amnicolus       amnicolus (-a, -um), – van Lat. amnis, stroom, bergbeek; cŏlĕre, wonen, bewonen: aan of in stroomen of bergbeken groeiend.

amoenus       amóénus (-a, -um), – (Lat.) lieflijk, bekoorlijk, bevallig.

Amomis       Amómis Berg [P. J. Bergius], -van Gr. amômon, een specerij plant: als specerij gebezigde plant. Zie ook Amōmum.

Amomum / amómum       Amomum L. [C. Linnaeus]/ amómum – Lat. transcr. van Gr. amômon, een, – specerijplant. – Dit woord wordt wel beschouwd als te zijn afgeleid van a, ontk. voorv.; mômos, schandvlek, en zou dan beteekenen: plant zonder gebreken, volmaakte plant. Als soortnaam gebezigd voor planten, welke in eenig opzicht (geur, vorm of smaak der vruchten) met een Amōmum overeenkomen.

Amoora       Amoóra Roxb. [W. Roxburgh], – Latinizeering van amur, Beng. naam van Amoōra cucullāta Roxb. [W. Roxburgh].

amooroides       amooroídes, – van Amoōra, plantengesl. (Meliacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Amoōra-achtig.

Amorpha       Amórpha L. [C. Linnaeus], – Gelatinizeerde vr. vorm van Gr. amorphos (van a, ontk. voorv.; morphê, vorm), vormloos: vormloozeplant. Linnaeus (zie Linnaea) schonk dezen naam aan een vlinderbloemige, waarbij van de bloem alleen de vlag ontwikkeld is en de vleugels en de kiel ontbreken, omdat deze bloem eenig in haar soort was, in vorm met geen andere plant overeenkwam.

amorphifolius       amorphifólius (-a, -um), – van Amorpha, plantengesl. (Leguminōsae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Amorpha.

Amorphophallus       Amorphophállus Bl. [C. L. Blume], – van Gr. amorphos, wanstaltig; phallos, mannelijk lid, penis. De naam zinspeelt op de gedaante der kolf. Rumphĭus (Herbarium Amboinense V, 326) beschrijft de kolf van Amorphophallus campanulātus Bl. [C. L. Blume] als “yzelyk om aan te zien, als een verschrikkelyk gedierte ’t welk,veele niet dorsten aanschouwen nog hetzelve naaderen” en de Bataviasche geneesheer Andrĕas Cleyer (zie Cleyēra) schreef aan Rumphĭus, “dat zulk een (bloem) een abominabelen en vervaarlijken stank van zig geeft die voor een mensch onlydelyk is, ja, ik zoude my byna inbeelden, dat zelfs de pest daaruit ontstaan zal konnen, zooals my dezelve op zekeren avond in myn tuin, agter myn huis, daar deze plante stond, ontmoetede, konnende myn volk en huisgezin by,kans in huis niet duuren.”

amoyensis       amoyénsis (-is, -e), – afkomstig van de omstreken van Amoy (stad aan de O. kust van China op ruim 24° N.B.) of daar het eerst gevonden.

ampelas       ámpelas, – Mal. plantennaam.

Ampelocissus       Ampelocíssus Planch. [J. E. Planchon], – van Gr. ampēlos, wijnstok; kissos, een klimplant: op een wijnstok gelijkende klimplant.

ampeloprasum       ampelóprasum, – van Gr. ampēlos, wijnstok; prăson, look, prei: in wijngaarden groeiende looksoort.

Ampelopsis       Ampelópsis L. Cl. M. Rich. [L. Cl. M. Richard], – van Gr. ampĕlos, wijnstok; opsis, voorkomen, uiterlijk; plant van het uiterlijk van een wijnstok; op een wijnstok gelijkende plant.

Ampelopteris       Ampelópteris Kunze [G. Kunze], – van Gr. ampĕlos, wijnstok, wingerd; ptĕris, varen: klimmende varen.

ampelos       ámpelos (Ficus -), – foutief voor ampĕlas.

Ampelygonum       Ampelýgonum Llindl. [J. Lindley], – samengeknutseld uit Gr. ampĕlos, wijnstok, wingerd; Polygŏnum, plantengesl. (Polygonacĕae): klimmende Polygŏnum.

Ampherephis       Amphérephis H. B. K. [Fr. W. H. Alexander von Humboldt, A. J. A. Bonpland en K. S. Kunth], – van Gr. amphêrĕphês (van amphi, aan beide zijden, rondom; erĕphein, bedekken), rondom bedekt, goed bedekt. De naam zinspeelt op het feit, dat de hoofdjes, behalve door gewone omwindselbladen, omsloten worden door bladachtige schutbladen.

Amphirephis       Amphírephis Nees et Mart. [Chr. G. Nees von Esenbeck en K. Fr. Ph. von Martius], – zie Ampherĕphis.

amphibius       amphíbius (-a, -um), – van Gr. amphi, aan beide zijden; bĭos, leven (znw.) of bĭoun, leven (ww.): aan beide zijden, dwz. zoowel te water als te land levend.

Amphicalyx       Amphícalyx Bl. [C. L. Blume], – van Gr. amphi, rondom; kălux, kelk. De vrucht wordt door den kelk omsloten.

amphicarpus       amphicárpus (-a, -um), – van Gr. amphi, aan beide zijden; karpos, vrucht: aan beide zijden (der aardoppervlakte), dus zoowel boven als onder den grond zijn vruchten tot rijpheid brengend (als bv. Commelīna benghalensis L. [C. Linnaeus]).

Amphicosmia       Amphicósmia Gardn. [G. Gardner], – van Gr. amphi, aan beide zijden, rondom; kosmos, wereld: gesl., dat zoowel in de Nieuwe als in de Oude Wereld vertegenwoordigsters heeft.

amphicosmioides       amphicosmioídes, – van Amphicosmĭa, plantengesl. (Cyatheacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Amphicosmĭa-achtig.

Amphidonax       Amphídonax Nees [Chr. G. Nees von Esenbeck], – van Gr. amphi, rondom; dōnax, riet: rondom, dwz. volkomen op riet gelijkende plant. – Ook in het Ned. is rondom in deze beteekenis gebezigd. Vgl. Van Lennep, Klaasje Zevenster, Boek IV, Hoofdstuk III: “Iedereen weet, dat je hem met schande de deur hebt uitgezet, omdat hij rondom een deugniet was”.

amphidoxus       amphidóxus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. amphidoxos (van amphi, aan beide zijden; doxa, meening), onzeker, twijfelachtig.

amphigenyus       amphigényus (-a, -um), – van Gr. amphi, aan beide zijden; genus (genŭos), kin: aan beide zijden met een kin; met twee knobbels.

amphilogos       amphílogos (-os, -on), – van Gr. amphilĕgein (van amphi, aan beide zijden; lĕgein, spreken), twisten: een punt van twist uitmakend, twijfelachtig, onzeker.

Amphilophis       Amphílophis Trin. [K. B. Trinius], – van Gr. amphi, aan beide zijden; lŏphis, foedraal, of lŏphos, heimkam, helmbos. In het eerste geval zinspeelt de naam op het feit, dat de aarspilleden en de stelen der gesteelde aartjes aan beide zijden een diepe groeve vertoonen, in het tweede op het feit, dat zij langs beide randen langharig zijn. Trinius (zie trinĭi) zelf, de auteur van het gesl., geeft geenerlei toelichting.

Amphipterum       Amphípterum K. B. Presl [K. B. Presl], – van Gr. amphi, aan beide zijden; ptĕron, vleugel. De nerven dragen twee vleugels.

ampla       ampla, – zie amplus.

amplebracteatus       amplebracteátus (-a, -um), – van Lat. ample, rijkelijk (bijw.); bracteātus, van schutbladen voorzien: rijkelijk van schutbladen voorzien, met vele en tevens opvallende schutbladen.

amplectens       ampléctens, – van Lat. amplecti (van amb, rondom; pletĕre, vlechten), omvatten: omvattend.

amplexicaula       amplexicáúla, – zie amplexicaulus.

amplexicaulis / amplexicáúlus       amplexicaulis (-is, -e) / amplexicáúlus (-a, -um), – van Lat. amplecti, omvatten (ik heb omvat = amplexus sum); caulis, stengel: stengelomvattend.

amplexifolius       amplexifólius (-a, -um), – van Lat. amplecti, omvatten; folium, blad: met (stengel)omvattende bladeren.

amplificatus       amplificátus (-a, -um), – van Lat. amplificāre (van amplus, groot; facĕre, maken), vergrooten: vergroot, grooter dan gewoonlijk.

ampliflorus       ampliflórus (-a, -um), – van Lat. amplus, groot; flos (flōris), bloem: grootbloemig, metgroote bloeiwijzen.

amplifolius       amplifólius (-a, -um), – van Lat. amplus, groot; folĭum, blad: grootbladig.

amplifrons       ámplifrons, – van Lat. amplus, groot; frons, loof, gebladerte: grootbladig.

amplissimus       amplíssimus (-a, -um), – overtr. trap van Lat. amplus, groot: zeer groot.

amplithyrsus       amplithýrsus (-a, -um), – van Lat. amplus, groot; thyrsus, (als bot. term) bloempluim: met groote bloempluimen.

[p. 24]

amplus       amplus (-a, -um), – (Lat.) groot.

ampullaceus       ampulláceus (-a, -um), – van Lat. ampulla (verkleinw. van amphŏra, tweeoorige kruik), dikbuikige flesch, pul: fleschvormig.

ampullarius       ampullárius (-a, -um), – van Lat. ampulla (verkleinw. van amphŏra, tweeoorige kruik), dikbuikige flesch, pul: bij flesschen vergelijkbare organen (vochtbevattende bekers bv.) dragend.

Amsinckia       Amsínckia Lehm. [J. Chr. Lehmann (1792-1860), directeur van den bot. tuin te Hamburg], – genoemd naar W. Amsinck (1752, Hamburg; 1831, Hamburg), gesproten uit een sedert 1580 te Hamburg gevestigden tak van een Ned. geslacht, in 1786 gekozen tot raadsheer der stad Hamburg, in 1802 tot burgemeester dier stad, begunstiger van den bot. tuin aldaar, bevorderaar van het onderwijs.

Amsonia       Amsónia Walt. [Th. Walter], door Walter (zie waltēri) in 1788 (Flora Caroliniāna, p. 98) genoemd naar (?Charles) Amson, omtrent wien hij niets mededeelt en van wien mij niets bekend is.

amsoniaefolius       amsoniaefólius (-a, -um), – zie amsoniifolius.

amsoniifolius       amsoniifólius (-a, -um), – van Amsonĭa, plantengesl. (Apocynacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Amsonĭa.

amurensis       amurénsis (-is, -e), – afkomstig van Amoer (Amur), landschap in O.-Azië, aan den benedenloop der gelijknamige rivier (±125 – ±135°O.L.; ±50 – ±55^o N.B.) of daar het eerst gevonden.

Amydrium       Amýdrium Schott [H. W. Schott], – van Gr. amŭdros, duister, onduidelijk: plant, welker groeiplaats den auteur van het gesl. onbekend was.

Amyema       Amyéma V. Tiegh. [Ph. van Tieghem (1839-1914), Fr. plantkundige], – van Gr. a, ontk. voorv.; muêma, het ingewijde: het niet ingewijde, het er niet toe behoorende. De naam schijnt te zinspelen op het feit, dat de tot Amyēma gerekende planten niet behooren tot het gesl. Loranthus, waartoe zij vroeger gerekend werden.

amygdalifolius       amygdalifólius (-a, -um), – van Lat. amygdălus, amandelboom; folĭum, blad: met bladeren als die van een amandelboom.

amygdaliformis       amygdalifórmis (-is, -e), – van Lat. amygdălum, amandel, of amygdălus, amandelboom; forma, gedaante, vorm: amandelvormig, amandelachtig, amandelboomachtig.

amygdalinus       amygdálinus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. amugdalĭnos (van amugdălon, amandel, of amugdălos, amandelboom): amandelachtig, met amandelachtige vruchten; amandelboomachtig.

amygdaloides       amygdaloídes, – van Amygdălus, (voormalig) plantengesl. (Rosacĕae), amandelboom; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: amandelboomachtig.

amygdalus       amýgdalus L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van Gr. amugdălos, amandelboom. Het Gr. woord is volgens sommigen ontstaan uit het Syrische al-mügdala, schoone boom.

Amylotheca       Amylothéca V. Tiegh. [Ph. van Tieghem (1839-1914), Fr. plantkundige], – van Gr. amŭlon, meel; thêkê, doosje, vakje. Die vakjes van het (jonge) vruchtbeginsel, waarin geen zaad tot ontwikkeling komt, worden opgevuld met een zetmeelrijk weefsel.

amylo-zollingeri       amylo-zollingéri, – verhaspeling van den naam Amylothēca zollingēri. Zie onder deze beide woorden,

Amyris       Ámyris L. [C. Linnaeus], – van Gr. a, hier versterkend voorv.; mŭron, balsem: zeer geurige plant.

Amyxa       Amýxa V. Tiegh. [Ph. van Tieghem (1839-1914), Fr. plantkundige], – van Gr. a, ontk. voorv.; muxa, slijm: slijmlooze plant.

Anabaena       Anabáéna Bory [J. B. M. baron Bory de Saint Vincent], – van Gr. anabainein (van ana, naar boven; bainein, gaan), opstijgen: opstijgende plant. – Sommige soorten van het gesl. bevatten in haar cellen gasvacuolen en stijgen naar de oppervlakte van het water op.

anabaptistus       anabaptístus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. anabaptislos, herdoopt, een nieuwen naam ontvangen hebbend. – Het woord anabaptistos is afgeleid van Gr. anabaptizein (van ana, wederom; baptizein, onderdompelen, doopen), herdoopen, en, omdat de doopeling daarbij een nieuwen naam ontving, een nieuwen naam geven.

Anacampseros / anacampseros       Anacámpseros A. P. DC. [A. P. de Candolle] / anacámpseros, – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam anakampsĕrôs [van anakamptein (van ana, weder, terug; kamptein, buigen), ombuigen, terug (doen) keeren]; plant, welke terug doet keeren, geschonken aan een gewas, welks aanraking geacht werd voldoende te zijn om verloren gegane liefde te doen wederkeeren, zelfs als zij reeds in haat verkeerd was (Plinĭus, Historia Naturālis XXIV, 102). – Als soortnaam gebezigd voor planten, welke op het gesl. Anacampsĕros gelijken.

Anacamptis       Anacámptis L. Cl. M. Rich. [L. Cl. M. Richard], – van Gr. anakamptein, ombuigen. – De naam zinspeelt op het gekromde hechtkliertje.

anacamptocarpus       anacamptocárpus (-a, -um), – van Gr. anakamptos (van anakamptein, ombuigen), omgebogen; karpos, vrucht: met omgebogen, dwz. knikkende vruchten.

anacamptophyllus       anacamptophýllus (-a, -um), – van Gr. anakmaptos (van anakamptein, ombuigen), omgebogen; phullon, blad: met omgebogen bladeren.

Anacardiaceae       Anacardiáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Anarcardĭum geldt.

anacardioides       anacardioídes, – van Anacardĭum, plantengesl. (Anacardiacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Anacardĭum-achtig.

Anacardium / anacardium       Anacárdium Rottb. [Chr. Fr. Rottböll] / anacárdium, – van Gr. ana, opwaarts, naar boven; kardĭa, hart. De top van den vruchtsteel (vaak voor de vrucht aangezien) is gezwollen en min of meer hartvormig. – Het woord wordt als soortnaam gebezigd om gelijkenis met het gesl. Anacardĭum aanteduiden.

Anacolosa       Anacolósa Bl. [C. L. Blume], – van Gr. anakôlos, afgeknot. – De naam zinspeelt op den afgeknotten kelk.

Anacyclodon       Anacýclodon Jungh. [Fr. W. Junghuhn], – van Gr. anakŭklein, omrollen; ŏdous (ŏdontos), tand: plant met omgerolgd tanden. De naam zinspeelt op de teruggekromde, bij tanden vergeleken kroonslippen.

Anacyclus       Anácyclus L. [C. Linnaeus], – afkorting [zie Linnaeus, Philosophia Botanica (1751) 196] van Ananthocўclus [van Gr. ananthês (van an, ontk. voorv.; anthos, bloem), bloemloos, niet bloeiend; kŭklos, kring]. De naam zinspeelt op het feit, dat bij de typische soorten van het gesl. de in een kring geplaatste lintbloemen geen vruchten voortbrengen en dus haar functie als bloem niet geheel vervullen.

Anadendron / Anadendrum       Anadéndrom Wight [R. Wight] / Anadéndrum Schott [H. W. Schott], – van Gr. ana, opwaarts, naar boven; dendron, boom: tegen boomen opklimmende plant.

anagalliflorus       anagalliflórus (-a, -um), – van Anagallis, plantengesl. (Primulacĕae); Lat. flos (flōris), bloem: met bloemen als die eener Anagallis.

anagalliformis       anagallifórmis (-is, -e), – van Anagallis,plantengel. (Primulacĕae) of van anagallis, soortnaam eener Veronĭca; Lat. forma, gedaante, vorm: 1. van de gedaante eener Anagallis, Anagallisachtig. 2. van de gedaante van Veronĭca anagallis L. [C. Linnaeus]; op Vernoĭca anagallis L. [C. Linnaeus] gelijkend.

Anagallis / anagallis       Anagállis / anagállis L. [C. Linnaeus], – oude Gr. plantennaam van onzekeren oorsprong. – Als soortnaam gebezigd om gelijkenis met het tegenwoordige gesl. Anagallis uittedrukken of om te kennen te geven, dat de plant vroeger tot het gesl. Anagallis gerekend werd.

[p. 25]

anagallis-anquatica       anagállis-aquática, – van anagallis (zie aldaar), oude plantennaam; aquatĭcus (zie aldaar), in of aan water groeiend: water-anagallis.

anagalloides       anagalloídes, – van Anagallis, plantengesl. (Primulacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Anagallis-achtig.

Anagyris       Anágyrís L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam anagŭris, waarmede een heester met stinkende peulen werd aangeduid. Afleiding en beteekenis van den naam zijn onbekend.

anagyroides       anagyroídes, – van Anagўris, plantengesl. (Leguminōsae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Anagўris-achtig.

anamallayensis       anamallayénsis (-is, -e), – afkomstig van het Anamallay (= Anamalai)-gebergte in Voor-Indië (schier 77° O.L.; ±10 1/2° N.B.) of daar het eerst gevonden.

Anamirta       Anamírta Colebr. [H. Th. Colebrooke], – duistere naam, waarbij de auteur Colebrooke (zie Colebrookĭa) in 1822 (Transactions Linnean Society XIII, 52) de volgende onduidelijke toelichting gaf: “its denomination is assumed from an Indian term, contrasting it with a name of a common Menispermum.” – Dr. H. N. Ridley, oud-directeur van den bot. tuin van Singapore, wien ik om opheldering vroeg, schreef mij uit Kew: “No one has any idea what Colebrooke meant bij calling his plant so. The name is not recorded in any known Indian language”.

Ananas       Anánas Adans. [M. Adanson], – Braz. volksnaam der plant.

Ananassa       Ananássa Lindl. [J. B. Lindley], – Latinizeering van anānas, Braz. volksnaam der plant.

ananassae       ananássae, – 2e nv. van Nieuwlat. Ananassa, ananas: van (de gedaante van) een ananas, op een ananas gelijkend, ananas-achtig.

ananassoides       ananassoídes, – van Ananassa, (voormalig) plantengesl. (Bromeliacĕae), ananas; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op een Ananassa gelijkend; ananas-achtig.

Anapausia       Anapáúsia K. B. Presl [K. B. Presl], – van Gr. anapausis, rust. Presl (zie presliānus), de auteur van het gesl., schijnt op zijn eigen omstandigheden gedoeld te hebben. Vgl. Parestīa.

Anaphalis       Anáphalis A. P. DC. [A. P. de Candolle], – oude Gr. naam eener Gnaphalĭum-soort.

Anarthrosyne       Anarthrósyne E. Mey. [E. H. F. Meyer], – naar het voorbeeld van Gr. dikaiosŭnê (van dikaios, rechtvaardig), rechtvaardigheid, gevormd van Gr. anarthros (van an, ontk. voorv.; arthron, geleding), ongeleed: ongeleedheid. De eerstbeschreven soort heeft ongelede peulen.

Anasser       Anásser A. L. Juss. [Adrien H. L. de Jussieu (1797-1853) plantkundige te Parijs], – Amb. plantennaam.

Anassera       Anasséra Pers. [Chr. H. Persoon (1755; 1837) beroemd mykoloog], – Latinizeering van den Amb. plantennaam anasser.

anastomosans       anastomósans, – van Nieuwlat. anastomōsāre [van Gr. anastŏmoun (van ana, daarop; stŏma, mond), een uitmonding verschaffen], ineenloopen: ineenloopend; met ineenloopende nerven.

Anastrophus       Anástrophus Schltd. [D. Fr. L. von Schlechtendal], – van Gr. anastrŏphê, omkeering. Terwijl bij Paspălum de vruchtbare gluma met haar rug naar de aarspil gekeerd is, is zij bij het verwante gesl. Anastrŏphus daarvan afgekeerd.

Anatherum       Anátherum P. B. [A. M. Fr. J. Palisot, baron de Beauvois], – van Gr. an, ontk. voorv.; athêr (athĕros), naald: ongenaald gras.

anatolicus       anatólicus (-a, -um), – van Nieuwlat. Anatolĭa, Anatolië, d.i. Klein-Azië: afkomstig uit Klein-Azië of daar het eerst gevonden, Anatolisch, Anatoolsch.

Anatropanthus       Anatropánthus Schltr [F. R. Rudolf Schlechter], – van Gr. anatrŏpein, omkeeren; anthos, bloem. De schermvormige bloeiwijzen zijn hangend; tengevolge van een kromming in haar steeltje staan de bloemen omgekeerd ten opzichte van den steel der bloeiwijze, dwz. met haar opening weer naar boven.

Anaua       Anáúa Miq. [F. A. W. Miquel], – Latinizeering van den Mal. plantennaam kajoe anau.

Anauxanopetalum       Anauxanopétalum T. et B. [J. E. Teysmann en S. Binnendijk], – van Gr. an, van hierversterkend voorv.; auxănein, grooter worden; petălon, kroonblad: plant welker kroonbladen, zooals de auteurs van het gesl. nadrukkelijk verklaren, na den bloei sterk in grootte toenemen.

Anavinga       Anavínga Lmk [J. B. P. A. Monet De Lamarck], – Malab. plantennaam.

Anaxagorea       Anaxagoréa A. St.-Hil. [A. Fr. C. de Saint-Hilaire], – genoemd naar den Gr. wijsgeer Anaxagŏras (±500-428 v. Chr.), die Egypte en andere landen bereisde en na zijn terugkomst een philosophische school stichtte, grondlegger der wetensch. perspectief, schrijver over de voortplanting der platen.

anceps       anceps, – van Lat. amb, beiderzijds; caput, hoofd: met twee naar tegenoverstaande zijden gekeerde hoofden, naar twee tegenoverstaande zijden gekeerd, tweesnijdend, tweevleugelig.

anchorifer / anchoriferus       anchórifer (anchorífera, anchoríferum) / anchoriferus (-a, -um), – Lat. anchŏra, anker; ferre dagen: een of ander op een anker gelijkend orgaan dragend.

Anchusa       Anchúsa L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam anchousa, waarmede verschillende Borraginacĕae werden aangeluid en welks beteekenis niet vast staat.

anchusaefolius       anchusaefólius (-a, -um), – zie anchusifolĭus.

anchusifolius       anchusifólius (-a, -um), – van Anchusa, plantengesl. (Borraginacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Anchūsa.

Ancistrocladaceae       Ancistroladáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Ancistroclădus geldt.

Ancistrocladus       Ancistrócladus Wall. [Nathan Wolff, zich later noemende Nataniel Wallich], – van Gr. ankistron, haak; klădos, twijgL heester met haken aan de twijgen.

Ancistrolobus       Ancistrólobus Spach [E. Spach (1801-79), plantkundige te Straatsburg], – van Gr. ankistron, haak; lŏbos, lob. De niet gelukkig gekozen naam zinspeelt op de kapvormige schijflobben.

ancolanus       ancolánus (-a, -um), – afkomstig van Angkóla (landschap in het W. van N.-sumatra, Z. van het Tobameer, op ±1 1/2° N.B.; hoofdplaats Padang Sidimpoean) of daar het eerst gevonden.

ancorifer / ancoriferus       ancórifer (ancorífera, ancoríferum) / ancoríferus (-a, -um), – van Lat. ancŏra, anker; ferre, dragen: een of ander op een anker gelijkend orgaan dragend.

ancyrensis       ancyrénsis (-is, -e), – afkomstig van Ancӯra (Gr. Angkūra), het tegenwoordige Angora (in Klein-Azië; bijna 33° O.L.; bijna 40° N.B.) of daar het eerst gevonden, Angoreesch.

andaiensis / andajensis       andaiénsis / andajénsis (-is, -e), – afkomstig van Andai (in N.W.-Nieuw-Guinea) of daar het eerst gevonden.

andamanensis       andamanénsis (-is, -e), – afkomstig van de Andamanen (eilandgroep tusschen Voor- en Achter-Indië; 92 – 94° O.L.; 10 – 15° N.B.) of daar het eerst gevonden.

andamanensium       andamanénsium, – 2e nv. mv. van Nieuwlat. Andamanensis, Andamaniër, inwoner der Andamanen (eilandengroep tusschen Voor- en Achter-Indië 92 – 94° O.L.; 10 – 15° N.B.): van de Andamaniërs, dwz. afkomstig van de Andamanen of daar het eerst gevonden.

andamanicus       andamánicus (-a, -um), – afkomstig van de Andamanen (eilandengroep tusschen Voor- en Achter-Indië 92 – 94° O.L.; 10 – 15° N.B.) of daar het eerst gevonden, Andamaansch.

andegavensis       andegavénsis (-is, -e), – afkomstig van het land der Andegāvi of Andecāvi, een oude, Gallische volksstam met gelijknamige hoofdplaats, welke een land-

[p. 26]

streek (tegenwoordig Anjou, Dépt Maine-et-Loire; hoofdplaats Angers) aan de Loire bewoonde: afkomstig van Anjou of daar het eerst gevonden, Angevijnsch.

andeleyensis / andelyensis       andeleyénsis (-is, -e) / andelyénsis (-is, -e), – afkomstig uit (een kwekerij te) Les Andelys (Z.O. van Rouaan) of daar het eerst gevonden.

andersoni       andersóni, – 2e nv. van Andersōnus, Latinizeering van Anderson: van Anderson, gevonden door Anderson, genoemd naar Anderson. – Eranthĕmum – Masters [M. T. Masters] is genoemd naar Th. Anderson (1832, Edinburgh; 1870, Edinburgh), medicus, die in 1854 als officier van gezondheid bij het Eng. leger naar Bengalen vertrok. In zijn vrijen tijd hield hij zich ijverig bezig met het verzamelen van planten; in 1861 werd hij benoemd tot superintendent van den bot. tuin van Calcutta, in welke functie hij datzelfde jaar Java bezocht, vanwaar hij 412 levende kinaplanten en een aantal kinazaden naar Eng. Indië overbracht. In den onder zijn beheer staanden tuin voerde hij verbeteringen in; hij bracht er ook de ipecacuanha in over. Wegens ziekte ging hij in 1868 terug naar Schotland, waar hij zich voornamelijk bezig hield met de bewerking der Acanthacĕae, doch aan een leverkwaal overleed, voor hij dien arbeid kon voltooien. Hij is de schrijver van een aantal publicaties, o.a. over Acanthacĕae, voorts van een kleine flora van Aden.

Andersonia       Andersónia Roxb. [W. Roxburgh], – genoemd naar James Anderson (?, ?; 1809, Madras), medicus, in 1762 als geneesheer der Eng. O.I. Compagnie naar Voor-Indië getrokken, werkzaam o.a. te Madras, waar hij trachtte de zijdeteelt intevoeren, schrijver van eenige bot. publicaties.

andersonianus       andersoniánus (-a, -um) (Dendrorobĭum – Bailey [Fr. Manson Bailey]), – in 1901 genoemd naar W. Anderson te Townsville (aan de O. kust van Australië, op ruim 19° Z.B.), aan wien mij niets bekend is.

Andira       Andira Lmk. [J. B. P. A. Monet de Lamarck], – Braz. plantennaam.

Andrachne       Andráchne L. [C. Linnaeus], – Latinizeering van den ouden Gr. plantennaam andrachnê, waarmee de postelein (= porselein, Portulāca oleracĕa L. [C. Linnaeus]) werd aangeduid. De eerstbeschreven Andrachne-soort (Andrachne telephioīdes L. [C. Linnaeus]) gelijkt op postelein.

andrachnoides       andrachnoides, – van Andrachne, plantengesl. (Euphorbiacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Andrachne-achtig.

andreanus       andreánus (-a, -um) (Sarothamnus – Bergm. [Johannes Baptista Bergmans, (1892, Antwerpen; X) tuinbouwkundige] = Genista – Puiss. [A. Puissant]), – genoemd naar E. Fr. André (1840, Bourges, Dép. Cher, Frankrijk; ?, ?), tuinarchitect te Parijs, redacteur van de Revue Horticole.

Androcephalium       Androcephálium Warb. [O. Warburg], – van Gr. anêr (andros), man; kephălê, hoofd. De mann. bloemen zijn tot hoofdjes vereenigd.

andro-dioicus       andro-dióícus (-a, -um), – van Gr. anêr (andros), man: Nieuwlat. diocus, tweehuizig: in zulker voege tweehuizig, dat de eene plant ♂, de andere ♀ bloemen draagt.

andrographioides       andrographiodes, – van Androgrăphis, plantengesl. (Acanthacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Androgrăphis-achtig.

Andrographis       Andrógraphis Wall. [Nathan Wolff, zich later noemende Nathaniël Wallich], – van Gr. anêr (andros), man; grăphis, penseel. De helmknoppen (mann. organen) dragen aan den voet een penseelvormige haargroep.

androgynus       andrógynus (-a, -um), – van Gr. anêr (andros), man; gŭnê, vrouw: met ♂ en ♀ bloemen op dezelfde plant of in dezelfde bloeiwijze.

Andromeda       Andrómeda L. [C. Linnaeus], – van Gr. anêr (andros), man; mĕdein, beheerschen: de mannenbeheerscheres, naam eener mytische, schoone prinses, welke met ketenen aan een rots werd geklonken om door een monster te worden verslonden, doch door den Gr. held Perseus werd gered. Linnaeus (zie Linnaea) licht de keuze van den door hem het eerst voor deze plant gebezigden naam (Flora Lapponĭca, No. 163) als volgt toe: “deze voortreffelijke, zeer schoone maagd prijkt met een slanken, stevigen hals; wat de kleur harer rozeroode lippen (bloemkroon) aangaat, overtreft haar gelaat verreweg het beste blanketsel van Venus; met geboeide voeten op de slanke knieën geworpen (het onderste, liggende deel van den stengel), door water (in het voorjaar) omringd, aan een rots (veenbult) gekluisterd, aan afschuwelijke draken (kikvorschen) ter prooi gegeven, neigt zij het droeve gelaat (de bloem) ter aarde en strekt, een betere plaats, een beter lot waardig, haar onschuldige armen (takken) ten hemel uit, totdat de lang verbreide Perseus (zomer) de monsters overwint en haar uit het water wegvoert, nu niet langer een maagd, doch een vruchtbare moeder, welke haar gelaat (de vrucht) opheft.” – Deze vergelijking doet denken aan een duizendpoot, die aan alle voeten mank gaat.

andro-monoicus       andro-monóicus (-a, -um), – van Gr. anêr (andros), man; Nieuwlat. monoicus, eenhuizig: in zulker voege eenhuizig, dat dezelfde plant ♂ en ☿ bloemen draagt.

Andropogon       Andropógon L. [C. Linnaeus], – van Gr. anêr (andros), man; pôgôn, baard: mansbaard. De naam zinspeelt op de lange naalden veler soorten, mogelijk ook op de vaak lange beharing der aarspilleden en van de stelen der aartjes.

Androsace       Andrósace L. [C. Linnaeus], Latinizeering van den ouden Gr. naam androsăkes [van anêr (andros), man; săkos, schild], mansschild, waarmede een plant werd aangeduid, welker identiteit niet vast staat. Evenmin is bekend, waarop de naam zinspeelt. Linnaeus (zie Linnaea) heeft hem willekeurig overgedragen op het hem thans voerende gesl.

androsaceus       androsáceus (-a, -um), – van Androsăce, plantengesl. (Primulacĕae): Androsăce-achtig.

androsaemifolius       androsemifólius (-a, -um), – van Androsaemum (voormalig) plantengesl. (Guttifĕrae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Androsaemum.

androsaemoides       androsaemoídes, – van Androsaemum (voormalig) plantengesl. (Guttifĕrae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Androsaemum-achtig.

Androsaemum / androsaemum       Androsáémum Adans. [M. Adanson] /androsáémum, – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam androsaimon [van anêr (andros), man, mensch; haima, bloed: menschenbloed]. – De naam zinspeelt op het roode sap der plant.

Androscepia       Androscépia Brongn. [A. Th. Brongniart], – van Gr. anêr (andros), man; skêpê, dekking, bescherming. Het ☿ aartje wordt omringd als het ware beschermd, door een krans van 4 ♂.

Androtium       Andrótium Stapf [O. Stapf], – van Gr. anêr (andros), man; ôtĭon [verkleinw. van ous (ôtos), oor], oortje. Plant, welker mann. organen geoord zijn (dwz. het helmbindsel is breed en tweelobbig).

Andruris       Andrúris Schltr. [F. R. Rudolf Schlechter], – van Gr. anêr (andros), man; oura, staart: plant met gestaarte mann. organen. Het helmbindsel draagt op den top een lang, staartvormig verlengsel.

Anecochilus       Anecochílus Bl. [C. L. Blume], – van Gr. anêkein, opgeklommen zijn; cheilos, lip. Orchidacĕa, bij welke de lip aan den voet met de stempelzuil is vergroeid, als het waren daartegenop geklommen is.

[p. 27]

Aneilema       Aneiléma R. Br. [Robert Brown], – van Gr. an, ontk. voorv.; eilêma, omhulsel: plant met niet-omhulde bloemen (in tegenstelling tot het verwante gesl. Commelīna, waar de bloemen vóór den bloei besloten zijn binnen een dubbelgevouwen schutblad).

aneitensis       aneiténsis (-is, -e), – afkomstig van het eiland Aneitum (= Aneityum, ±170° O.L.; ±20° Z.B.) of daar het eerst gevonden.

Anemagrostis       Anemagróstis Trin. [K. B. Trinius], – van Gr. anĕmos, wind; agrôstis, hier gras in het algemeen: windgras, op den wind wuivend gras.

Anemone       Anemóne L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam anemônê (van anĕmos, wind), windbloem. – Volgens sommigen draagt de bloem dezen naam, omdat zij door den wind spoedig ontbladerd worden zou, volgens anderen, omdat vele soorten van het gesl. op aan den wind blootgesteld terrein groeien.

anemoniflorus       anemoniflórus (-a, -um), – van Anemōne, plantengesl. (Ranunculacĕae), anemoon; Lat. flos (flōris), bloem: met bloemen als die eener anemoon.

anemonifolius       anemonifólis (-a, -um), – van Anemōne, plantengesl. (Ranunculacĕae), anemoon; Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener anemoon.

anemonoides       anemonoides, – van Anemōne, plantengesl. (Ranunculacĕae), anemoon; īdes (Gr. eidês). uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: anemoonachtig.

Anemonopsis       Anemonópsis Sieb. et Zucc. [Ph. Fr. von Siebold en J. G. Zuccarini], – van Anemōne, plantengesl. (Ranunculacĕae); Gr. opsis, voorkomen, uiterlijk: plant met anemoonachtige bloemen.

Anemopaegma       Anemopáégma Mart. [K. Fr. Ph. von Martius], – van Gr. anĕmos, wind; paigma, spel: spel der winden. De naam zinspeelt op de gebleugelde zaden, welke door den wind her- en derwaarts worden verspreid.

anemophilus       anemóphilus (-a, -um), – van Gr. anĕmos, wind; philein, beminnen: den wind beminnnend, op winderig terrein groeiend.

Anerincleistus       Anerincléistus Korth. [P. W. Korthals], – van Gr. anêr (andros), man; enkleistos, ingesloten. Plant, welker mann. organen (helmknoppen) voor den bloei besloten zijn in zakvormige holten tusschen de kelkbuis en het vruchtbeginsel.

anethoides       anethoídes, – van Anēthum, plantengesl. (Umbellifĕrae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Anēthum-achtig.

Anethum       Anéthum L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam anêthon.

anetioides       anetioídes, – van Anetium, plantengesl. (Polypodiacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Anetĭum-achtig.

Anetium       Anétium Splitg. [Fr. L. Splitgerber], – van Gr. a, ontk. voorv.; nêtos, opeengehoopt. -De sori bestaat uit slechts enkele sporangiën; deze zijn dus niet, zooals bij vele andere varens, opeengehoopt.

aneurus       anéúrus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. aneuros (van a, ontk. voorv.; neuron, nerf), ongenerfd, met onduidelijke nerven.

anfractuosus       anfractuósus (-a, -um), – van Lat. anfractus, kromming: vol krommingen, bochtig.

angatii       angátii, – 2e nv. van angatĭus, latinizeering van Angat: van Angat, genoemd naar Angat. – Solānum – Elm. [A. D. E. Elmer] werd in 1910 door Elmer (zie elmēri) genoemd naar Angat, een inboorling der Philippijnen, die hem op zijn inzameltochten vergezelde en nimmer om een naam verlegen was, als Elmer hem daarom vroeg. Tout comme chez nous. Zie C. A. Backer Onkruidflora der Javasche Suikerrietgronden, Inleiding, p. X; Register, p. 821, noot.

Angelesia       Angelésia Korth. [P. W. Korthals], – afleiding en beteekenis onbekend. Korthals (zie Korthalsella), in 1855 de auteur van het gesl., geeft bij den nam geenerlei toelichting.

Angelica       Angélica L. [C. Linnaeus], – vr. vorm van Lat. angelĭcus (van Lat. angĕlus = Gr. angĕlos, bode, bij uitbreiding bode Gods, engel), van een engel afkomstig: door een engel aangewezen plant. – Volgens een oude legende zou de aartsengel Raphăël den mensch bekend hebben gemaakt met de geneeskrachtige eigenschappen der sindsdien Angelĭca genoemde plant, welke in de Middeleeuwen o.a. gebezigd werd als geneesmiddel tegen de haastige ziekte, d.i. de pest. – De aartsengel Raphaël heeft meer geneesmiddelen aangewezen. Vgl. het boek Tobīa in de Heilige Schrift, waar verhaald wordt, hoe de oude, vrome Tobīa, blind geworden door de “heete drek eener zwaluw”, hem uit haar nest in de oogen gevallen, weer ziende werd door zijn oogen intesmeren met de gal van een door zijn zoon op Raphaëls aansporing gevangen grooten visch, welke gal door dien aartsengel werd aangewezen als een goede zalf tegen blindheid. – Zie ook Carlīna.

angelisii       angelísii, – 2e nv. van Angelisĭus, Latinizeering van Angelis: van Angelis, gevonden door Angelis, genoemd naar Angelis. – Juncus – Ten. [M. Tenore] is genoemd naar Francesco Angelis, die planten verzamelde in de Abruzzen (aan de O. zijde van Midden-Italië ongeveer op de breedte van Rome) en deze tusschen 1810 en ’40 afstond aan Tenore (zie Tenorĕa) ten behoeve van diens flora van Napels.

Angelonia       Angelónia Humb. et Bonpl. [Fr. W. H. Alexander von Humboldt en A. J. Bonpland], – Latinizeering van den Venez. plantennaam angelon.

angiensis       angiénsis (-is, -e), – afkomstig van de omgeving der Angi-meren (in het Arfak-gebergte in den “vogelkop” van Nieuw-Guinea) of daar het eerst gevonden.

angilogensis       angilogénsis (-is, -e), – afkomstig van Angilog op Luzon (het noordelijkste van de groote eilanden der Philippijnen) of daar het eerst gevonden.

angiocarpus       angiocárpus (-a, -um), – van Gr. angeion, vat (in den ruimsten zin des woords); karpos, vrucht: met als het ware ingekuipte vruchten, met omsloten vruchten.

Angiopteris       Angiópteris Hoffm. [G. Fr. Hoffmann. Soms gebezigd in plaats van Hoffmagg], – van Gr. angeion, vat (in den ruimsten zin des woords); ptĕris, varen. De geopende sporangiën doen aan vaatwerk denken.

angkolanus       angkolánus (-a, -um), – afkomstig van Angkóla (landschap in het W. van N.-Sumatra, Z. van het Tobameer, op ±1 1/2 N.B.; hoofdplaats Padang Sidimpoean) of daar het eerst gevonden.

anglicus       ánglicus (-a, -um), – van Lat. Angli, naam van een oorspronkelijk in Germanië wonende volkstam, welke later overstak naar Britannĭa, dat sedert naar dien stam Anglĭa, Engeland, genoemd werd: Engelsch.

angraecifolius       angraecifólius (-a, -um), – van Angraecum, plantengesl. (Orchidacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Angraecum.

angraecoides       angraecoides, – van Angraecum, plantengesl. (Orchidacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Angraecum-achtig.

Angraecum / angraecum       Angráecum Bory [J. B. M. baron Bory de Saint Vincent] / angráécum, – Latinizeering van Mal. anggrèk, orchidee. Als soortnaam gebezigd om gelijkenis met het gesl. Angraecum uittedrukken.

angrecifolius       angrecifólius (-a, -um), – van Angrēcum, plantengesl. (Orchidacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Angrēcum.

angrecoides       angrecoídes, – van Angrēcum, plantengesl. (Orchidacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Angrēcum-achtig.

Angrecum / angrecum       Angrécum Bory. [J. B. M. baron Bory de Saint Vincent] / angrécum, – Latinizeering van Mal. anggrèk, orchidee. Als soortnaam gebezigd om gelijkenis met het gesl. Angrēcum uittedrukken.

[p. 28]

anguicidus       anguicidus (-a, -um), – van Lat. angŭis, slang; caedĕre, dooden: slangen doodend.

anguifer / anguiferus       anguifer (anguífera, anguíferum) / anguíferus (-a, -um), – van Lat. angŭis, slang; ferre, dragen: slangvormige organen (bochtige borstels op de vrucht bv.) dragend.

Anguillaria       Anguillária Lmk. [J. B. P. A. Monet de Lamarck], – (Myrsinacĕae), – van Lat. anguilla (verkleinw. van angŭis, slang), paling. De naam zinspeelt op den vorm der kiem.

Anguillaria       Anguillária R. Br. [Robert Brown], (Liliacĕae), – genoemd naar L. Anguillara (±1512, Anguillara, aan de Etsch, Z. van Padua; 1570, Ferrara), hoogleeraar te Padua en directeur van den bot. tuin aldaar, schrijver van een uitnemend werk over de geneeskrachtige planten der Ouden.

anguina       anguína, – zie anguīnus.

anguineus / anguinus       anguíneus (-a, -um) / anguinus (-a, -um), – van Lat. angŭis, slang: slangachtig gekronkeld, kronkelend, slingerend.

anguipes       ánguipes, – van Lat. angŭis, slang; pes, voet, steel of stengel.

angularis / angulatus       anguláris (-is, -e) / angulátus (-a, -um), – van Lat. angŭlus, hoek: hoekig, kantig.

angulidens       angúlidens, – van Lat. angŭlus, hoek; dens, tand: hoekig getand, grof getand met driehoekige tanden.

angulifolius       angulifólius (-a, -um), – van Lat. angŭlus, hoek; folĭum, blad: met hoekige bladeren.

anguliger / anguligerus       angúliger (angulígera, angulígerum) / angulígerus (-a, -um), – van Lat. angŭlus, hoek; gĕrĕre, dragen: hoeken dragend, hoekig.

angulisans       angulísans, – zie angulīzans.

angulizans       angulízans, – van Nieuwlat. angulīzāre (van angŭlus, hoek), hoeken maken: hoeken maken: hoeken maken, hoekig.

Anguloa       Angúloa Ruiz. et Pav. [H. Ruiz Lopez en J. Pavon], – in 1794 genoemd naar Don Fr. de Angulo, toen hoofd van het Sp. mijnwezen en groot liefhebber der botanie. Overigens is mij niets van hem bekend.

angulosus       angulósus (-a, -um), – van Lat. angŭlus, hoek: vol hoeken, hoekig, kantig.

Anguria / anguria       Angúria L. [C. Linnaeus] / angúria, – van Gr. angourĭa, watermeloen (Citrullus): plant met op watermeloen gelijkende vruchten.

angusta       angústa, – zie angustus.

angustata       angustáta, – zie angustātus.

angustatifolius       angustatifólius (-a, -um), – van Lat. angustātus, versmald; folĭum, blad: met versmalde bladeren.

angustato-decurrens       angustato-decúrrens, – van Lat. angustātus, versmald; decŭrrens, afloopend: versmald en afloopend.

angustatus       angustátus (-a, -um), – van angustāre (van angustus, smal, nauw), versmallen, vernauwen: versmald, vernauwd.

angustiflorus       angustiflórus (-a, -um), – van Lat. angustus, smal; flos (flōris), bloem: smalbloemig, met smalle bloeiwijzen.

angustifolia       angustifólia, – zie angustifolĭus.

angustifoliolatus       angustifololiátus (-a, -um), – van Lat. angustus, smal; foliŏlum (verkleinw. van folĭum, blad), blaadje (onderdeel van een samengesteld blad): met smalle blaadjes.

angustifolius       angustifólius (-a, -um), – van Lat. angustus, smal; folĭum, blad: smalbladig, met smalle blaadjes.

angustifoveus       angustifóveus (-a, -um), – van Lat. angustus, smal; fovĕa, groeve: met een of meer smalle groeven.

angustifrons       angústifrons, – van Lat. angustus, smal; frons, loof, gebladerte: smalbladig.

angustilabris       angustílabris (-is, -e), – van Lat. angustus, smal; lăbrum, lip: smallippig.

angustilimbus       angustilimbus (-a, -um), – van Lat. angustus, smal; limbus, zoom, ook vaak gebezigd in de beteekenis van bladschijf: met smallen zoom; met smalle bladschijf.

angustilobus       angustilobus (-a, -um), – van Lat. angustus, smal; lŏbus, lob: met smalle lobben.

angustior       angústior (-or, -us), – vergr. trap van Lat. angustus, smal: smaller dan gewoonlijk, tamelijk smal.

angustipartitus       angustipartítus (-a, -um), – van Lat. anguste, smal (bijw.); partītus (van partīri, deelen), gedeeld: in smalle slippen gedeeld.

angustipes       angústipes, – van Lat. angustus, smal; pes, voet, steel: met smallen voet, met smallen steel.

angustipetalus       angustipétalus (-a, -um), – van Lat. angustus, smal; Nieuwlat. petălum, kroonblad: met smalle kroonbladen.

angustipinna       angustipínna, – zie angustipinnus.

angustipinnatus / angustipinnus       angustipinnátus (-a, -um) / angustipínnus (-a, -um), – van Lat. angustus, smal; pinna, vin (van een samengesteld blad): met smalle vinnen.

angustirameus       angustirámeus (-a, -um), – van Lat. anguste, smal (bijw.); ramĕus (van ramus, tak), uit takken bestaand: dusdanig vertakt, dat een smal geheel ontstaat.

angustiramosus       angustiramósus (-a, -um), – van Lat. anguste, smal (bijw.); ramŏsus, vertakt: dusdanig vertakt, dat een smal geheel ontstaat.

angustisectus       angustiséctus (-a, -um), – van Lat. anguste, smal (bijw.); sectus (van secāre, snijden), gesneden, gedeeld: in smalle slippen gedeeld.

angustisepalus       angustisépalus (-a, -um), – van Lat. angustus, smal; Nieuwlat. sepălum, kelkblad: met smalle kelkbladen.

angustispathus       angustíspathus (-a, -um), – van Lat. angustus, smal; spătha, spatel, kolfscheede: met een smal spatelvormig orgaan, met smalle kolfscheede.

angustissimus       angustíssimus (-a, -um), – overtr. trap van Lat. angustus, smal: zeer smal.

angustius       angústius, – zie angustĭor.

angustiusculus       angustiúsculus (-a, -um), – verkleinw. van Lat. angustus, smal: tamelijk smal.

angustivalvis       angustiválvis (-is, -e), – van Lat. angustus, smal; valva, (als bot. term) klep: met smalle kleppen.

angustus       angústus (-a, -um), – (Lat.) smal, nauw.

anhanga       anhánga, – afkorting van anhanga-piri, in de omgeving van Rio de Janeiro een volksnaam van Clidemĭa hirta D. Don [David Don].

anias       ánias, – Philipp. plantennaam (anias).

Anictoclea       Anictocléa Nimmo [Joseph Nimmo, plantkundige te Bombay], – van Gr. anoiktos, geopend; kleis, sleutel, grendel. De naam schijnt te zinspelen op het feit, dat de vrucht aan den top, tusschen de bij sleutels of grendels vergeleken stijlen, openspringt.

anil       anil, – van Arab. annil of al-nil, de indigoplant, en dit weer van Sanskr. nila, donkerblauw: een blauwe kleurstof leverend, indigo leverend, indigoplant.

anilao       aniláo, – Philipp. plantennaam.

anisander / anisandrus       anisánder (-ra, -rum) / anisándrus (-a, -um), – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; anêr (andros), man: met ongelijke mann. organen (meeldraden); met op ongelijke hoogte ingeplante meeldraden.

anisatus       anisátus (-a, -um), – van Lat. anīsum, anijs: (als het ware) met anijs doortrokken, naar anijs riekend.

Aniseia       Aniséia Choisy. [J. D. Choisy], – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk): plant der ongelijkheid. De naam zinspeelt op de zeer ongelijke kelkslippen.

Anisochilus       Anisochílus Wall. [Nathan Wolff, zich later noemende Nathaniël Wallich], – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; cheilos, lip. De beide bloemkroonlippen zijn zeer ongelijk.

[p. 29]

anisodontus       anisodóntus (-a, -um), – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; ŏdous (ŏdontos), tand: met ongelijke tanden.

anisodorus       anisodórus (-a, -um), – van Lat. anīsum, anijs; odŏrus, geurig: naar anijs riekend.

Anisogonium       Anisogónium K. B. Presl [K. B. Presl], – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; gonê, voortbrenging. Sommige aderen ontspruiten uit de middennerf, worden als het ware door deze voortgebracht; andere nemen haar oorsprong uit andere nerven of uit aderen.

Anisomeles       Anisómeles R. Br. [Robert Brown], – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; mĕlê, beker: plant met ongelijke bekers. De naam zinspeelt op de ongelijkheid der helmknoppen (“stuifmeelbekers”): die der korte meeldraden zijn 2-hokkig, die der lange 1-hokkig.

anisomeres       anisómeres, – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; mĕros, deel: met een ongelijk aantal deelen; met een niet contstant aantal bloemdeelen.

Anisometros       Anisométros Hassk. [J. K. Hasskarl], – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; mêtra, baarmoeder, moederschoot: plant met ongelijke baarmoeders, dwz. vruchthelften, welke het zaad bevatten.

Anisonema       Anisonéma A. Juss. [Adrien H. L. Jussieu (1797-1853), plantkundige te Parijs], – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; nêma, draad: plant met ongelijke meeldraden.

anisophylla       anisophýlla, – zie anisophyllus.

Anisophyllaea       Anisophylláéa, – foutief voor Anisophyllĕa.

Anisophyllea       Anisophýllea R. Br. [Robert Brown], – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk: phullon, blad. De bladeren van eenzelfde paar zijn zeer ongelijk van grootte.

Anisophyllum       Anisophýllum Roeper [J. A. Chr. Roeper], – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; phullon, blad: plant met ongelijkzijdige bladeren.

anisophyllus       anisophýllus (-a, -um), – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; phullon, blad: met onderling opvallend ongelijke bladeren, met ongelijkzijdige bladeren.

Anisoptera       Anisóptera Korth. [P. W. Korthals], – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; ptĕron, vleugel. De vleugels van den vruchtkelk zijn zeer ongelijk.

anisoptera       anisóptera, – zie anisoptĕrus.

anisopteros / anisopterus       anisópteros (-os, -on) / anisópterus (-a, -um), – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; ptĕron, vleugel: met ongelijke vleugels.

anisotrichus       anisótrichus (-a, -um), – van Gr. anīsos (van an, ontk. voorv.; īsos, gelijk), ongelijk; thrix (trĭchos), haar: met ongelijke haren.

Anisum / anisum       Anísum L. [C. Linnaeus] / anísum, – Latinizeering van den ouden Gr. plantennaam anīson, anijs. Het woord wordt wel als soortnaam gebezigd voor naar anijs riekende planten.

anisumolens       anisúmolens, – van Lat. anīsum, anijs; ŏlens (van ŏlēre, rieken), riekend: naar anijs riekend.

ankenda       ankénda, – Ceylonsche plantennaam (ankaenda).

ankolanus       ankolánus (-a, -um), – afkomstig van Ankóla (landschap in het W. van N.-Sumatra, Z. van het Tobameer, op ±1 1/2° N.B.; hoofdplaats Padang Sidimpoean) of daar het eerst gevonden.

annabellae       annabéllae, – 2e nv. van Annabella: van Annabella, genoemd naar Annabella. – Alpinĭa – Ridl. [H. N. Ridley] en Polypodĭum – Forbes [Henry O. Forbes] zijn genoemd naar Annabella Keith (?, Rubislaw, Den House, Aberdeenshire, Schotland; 1922, ?), in 1881 gehuwd met den Sch. natuuronderzoeker Henry O. Forbes (zie forbesiānus), die haar “zijn dappere, toegewijde echtgenoote noemt”, en dien zij van 1881-84 vergezelde op zijn reis door Banka, Ambon, Timor laoet, Boeroe en Timor. Zij schreef een boek over haar reiservaringen in den O.I. Archipel (Experiences of a naturalist’s wife in the Eastern Archipelago).

annae       annae, – 2e nv. van Anna (Hebr. = gunst): van Anna, genoemd naar Anna. 1. (Alsophĭla – V. A. v. R. [C. R. W. K. van Alderwereltvan Rosenburgh]; – Dendrobĭum – J. J. S. [J. J. Smith]), – genoemd naar Anna Petronella Maria Smith, geb. Schook (1876, Hilversum; X), in 1903 gehuwd met den beroemden orchideeënkenner J. J. Smith (zie smithiānus 3). 2. (Leptospermum – Stein [Berthold Stein (1847, Breslau; 1899, Breslau), inspecteur van den bot. tuin en docent aan de universiteit te Breslau]), – in 1885 genoemd naar mevrouw Anna Schadenberg, echtgenoote (toen nog de bruid) van Dr. Schadenberg. Deze laatste had de plant in 1882 op den Apo (zie apoënsis) ontdekt.

Annona       Annóna L. [C. Linnaeus], – Zuidamer. plantennaam.

Annonaceae       Annonáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Annōna geldt.

annonifolius       annonifólius (-a, -um), – van Annōna, plantengesl. (Annonacĕae); Lat. folĭum, blad; met bladeren als die eener Annōna.

annotinus       annótinus (-a, -um), – van Lat. annus, jaar: een jaar oud, van het vorige jaar. Vgl. hornotĭnus.

annua       ánnua, – zie annŭus.

annularis       annuláris (-is, -e), – van Lat. annŭlus, ring: ringvormig.

annulatus       annulátus (-a, -um), – van Lat. annŭlus, ring, geringd.

annuus       ánnuus (-a, -um), – van Lat. annus, kringloop, jaar: éénjarig.

anocarpus       anocárpus (-a, -um), – van Gr. anŏ, boven; karpos, vrucht: de vruchten (of sporangiën) aan de bovenzijde dragend.

Anoda       Anóda Cav. [A. J. Cavanilles], – Ceylonsche plantennaam.

Anodendron       Anodéndron A. Dc. [A. L. P. P. de Candolle], – van Gr. anŏ, naar boven; dendron, boom: in boomen klimmende plant.

anodos       ánodos (-os, -on), – van Gr. an, ontk. voorv.; ŏdous (ŏdontos), tand: ongetand.

Anoectochilus       Anoectochílus Bl. [C. L. Blume], – van Gr. anoiktos, blootgelegd, geopend, cheilos, lip: orchidacĕa, bij welke de plaat der lip wijd uitgespreid is.

Anogramma       Anográmma Link [H. Fr. Link], – van Gr. anŏ, boven; gramma, opschrift, inschrift, inscriptie. De bij een opschrift vergeleken sori zijn aan het bovenste deel der aderen geplaatst.

Anoma       Ánoma Lour. [J. Loureiro], – van Gr. anŏmos (van a, ontk. voorv.; nŏmos, wet), tegen de wet in, tegen den regel in. De naam zinspeelt op de ongelijkheid der bloembekleedselen en de ongewone vrucht.

anomalus       anómalus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. anômălos (van an, ontk. voorv.; homălos, effen), oneffen, ongelijk, bij uitbreiding: afwijkend.

Anomanthodia       Anomanthódia Hook. f. [J. D. Hooker], – van Gr. anŏmos (van a, ontk. voorv.; nŏmos, wet), tegen de wet in, tegen den regel in; anthôdês, bloemrijk. Rubiacĕa met buitenokselstandige (wat in de fam. uitzondering is), veelbloemige bloeiwijzen.

Anomatheca       Anomathéca Ker [John Gawler], – van Gr. anŏmos (van a, ontk. voorv.; nŏmos, wet), tegen de wet in, tegen den regel in; thêkê, doos: plant met ongewone doosvrucht.

Anomopanax       Anomópanax Harms [H. Harms], – van Gr. anŏmos (van a, ontk. voorv.; nŏmos, wet), tegen de wet in, tegen den regel in; Pănax, plantengesl. (Araliacĕae). Aan Panax verwante plant, welker kroonbladen aan den top een lange, naar binnen omgeslagen spits dragen, wat bij de Araliacĕae uitzondering is.

Anomorhegmia       Anomorhégmia, – zie Anomorrhegmĭa.

Anomorrhegmia       Anomorrhégmia Meissn. [K. Fr. Meissner (niet Meisner) (1800, Bern; 1874, Bazel), hoogleeraar te Bazel], – van Gr. anŏmos (van a, ontk. voorv.; nŏmos, wet), tegen de wet in, tegen den regel in; rhêgma, plant, welker vrucht-

[p. 30]

en op ongewone wijze (hier met een dekseltje, wat uitzondering is in de fam. der Gesneriacĕae) openspringen.

Anomosanthes       Anomosánthes Bl. [C. L. Blume], – van Gr. anŏmos (van a, ontk. voorv.; nŏmos, wet), tegen de wet in, tegen den regel in; anthos, bloem: plant met ongewone bloemen.

Anomospermum       Anomospérmum Dalz. [N. A. Dalzell (1817, Edinburgh; 1878, Edinburgh), van 1841-70 werkzaam bij het Boschwezen in de provincie Bombay], – van Gr. anŏmos (van a, ontk. voorv.; nŏmos, wet), tegen de wet in, tegen den regel in; sperma, zaad: plant met ongewone zaden. De zaadhuid is zeer dun en bros.

Anona       Anóna L. [C. Linnaeus], – zie Annōna.

Anonaceae       Anonáceae, – zie Annonacĕae.

anonaefolius / anonifolius       anonaefólius (-a, -um) / anonifólius (-a, -um), – zie annonifolĭus.

anonoensis       anonoënsis (-is, -e), – afkomstig van Anono op Nieuw-Guinea of daar het eerste gevonden.

anonyma       anónyma, – zie anonўmus.

Anonymos       Anónymos Walt. [Th. Walter], – Lat. transcr. van Gr. anônŭmos (van an, ontk. voorv.; onŭma, variant van onŏma, naam), naamloos: naamlooze plant.

anonymus       anónymus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. anônŭmos (van an, ontk. voorv.; onŭuma, variant van onŏma, naam), naamloos.

anopetalus       anopétalus (-a, -um), – van Gr. anô, naar boven, opwaarts; petălon, kroonblad: met opwaarts gerichte (opgerichte) kroonbladen.

anophthalmus       anophthálmus (-a, -um), – van Gr. an, ontk. voorv.; ophthalmos, oog: zonder oogvlek(ken), zonder donker gekleurd hart.

anoplanthus       anoplánthus (-a, -um), – van Gr. anŏplos (van an, ontk. voorv.; hoplon, wapen), ongewapend; anthos, bloem: met ongewapende bloemen. Melastŏma – Naud. [Ch. Naudin] werd zoo genoemd, omdat zich tusschen de kelkslippen geen spitse bijtandjes bevinden.

Anopterus       Anópterus Labill. [J. J. Houtou de Labillardière], – van Gr. anô, naar boven; ptĕron, vleugel. – De zaden dragen aan de navelzijde een naar den top der vrucht gerichten vleugel.

anosmus       anósmus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. anosmos (van an, ontk. voorv.; osmê, geur), reukeloos. Soms verkeerdelijk gebezigd voor planten met onaangenamen reuk.

Anosporum       Anósporum Nees [Chr. G. Nees von Esenbeck], – van Gr. anô, naar boven; spŏra, vrucht, zaad. De vrucht zit op een dikken steel, is als het ware naar boven gestoken.

Anota       Anóta Lindl. [J. Lindley], – van Gr. an, ontk. voorv.; ous (ôtos) oor: plant zonder oortjes. De naam zinspeelt op de lip, welke geen (bij oortjes vergeleken) zijlobben draagt.

Anotis       Anótis A. P. Dc. [A. P. de Candolle], – van Gr. an, ontk. voorv.; ous (ôtos) oor: plant zonder oortjes. De naam zinspeelt op het ontbreken van bijkelkslippen tusschen de kelkslipppen.

Anplectrum       Anpléctrum A. Gray [Asa Gray], – van Gr. an, ontk. voorv.; plêktron, spoor: plant met ongespoorde helmknoppen.

Anredera       Anredéra A. L. Juss. [A. L. de Jussieu (1748-1836), hoogleeraar te Parijs], – afleiding onbekend.

ansatus       ansátus (-a, -um), – van Lat. ansa, oor (van een kan), hengsel: van een oor, een hengsel of iets daarop gelijkends voorzien.

anserina       anserína, – zie anserīnus.

anserinifolius       anserinifólius (-a, -um), – van Lat. anserīnus (zie aldaar), soortnaam eener Potentilla; folĭum, blad: met bladeren als die van Potentilla anserīna L. [C. Linnaeus] (Zilverschoon).

anserinus       anserínus (-a, -um), – van Lat. anser, gans: bij ganzen behoorend, van ganzen afkomstig, door ganzen gegeten wordend, op ganzenweiden groeiend, ganzen-.

ansusanus       ansusánus (-a, -um), – afkomstig van de omgeving van het plaatsje Ansoes (op het eiland Jobi of Japèn, N. van Nieuw-Guinea; 135 1/2 – 137 1/2° O.L.;1 1/2 à 2° Z.B.) of daar het eerst gevonden.

antarcticus       antárcticus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. antarktĭkos (van anti, tegenover; arktos, beer, berin, en bij uitbreiding de plaats, waar zich de sterrenbeelden hai arktoi, de berinnen, door ons de Groote en de Kleine Beer genoemd, bevinden, derhalve het noorden): tegenover het noorden geplaatst, dus zuidelijk; bij uitbreiding: ten Z. van den zuidpoolcirkel groeiend.

antelope       antelópe, – (Nieuwlat.) antilope, herkauwend dier, het midden houdend tusschen een hert en een geit, vaak met lange hoornen. Als soortnaam gebezigd om overeenkomst met een antilope aanteduiden.

Antennaria       Antennária Gaertn. [J. Gärtner], – van Lat. antenna, voelspriet. De naam zinspeelt op de aan den top verdikte vruchtpluisborstels.

antennatus       antennátus (-a, -um), – van Lat. antenna, voelspriet: voelsprieten of iets daarop gelijkends dragend.

antennifer / antenniferus       anténnifer (antennífera, antenníferum) / antenníferus (-a, -um), – van Lat. antenna, voelspriet; ferre, dragen: voelsprieten of iets daarop gelijkends dragend.

Antheeischima / Antheischima       Antheeischíma Korth. [P. W. Korthals] / Antheischíma Korth. [P. W. Korthals], – van Gr. anthêeis, bloemrijk; skiasma, schaduw (vgl. Schima Reinw. [C. (K.) G. C. (K.) Reinwardt]): bloemrijke, veel schaduwgevende boom. Korthals (zie Korthalsella), de auteur van het gesl., geeft bij den naam de volgende toelichting: “De gewassen van het geslacht Antheeischima behooren onder de fraaiste boomen, welke op Java tusschen een hoogte van 1500-2000 Ned. ellen worden gevonden. Hunne stammen zijn dikwerf tot op eene lengte van 15-20 ellen ongedeeld, doch verdeelen zich op die hoogte in bogtige takken en takjes, aan wier einden de bladen en bloemen geplaatst zijn. Door deze groeiwijze ontstaat een zeer digte bladkroon, door welke de zonnestralen naauwelijks henendringen. Deze, alsmede de talrijke menigte bloemen, die hare oppervlakte versieren, deed mij den naam kiezen, dien ik heb voorgesteld”.

Anthelia       Anthélia Schott [H. W. Schott], – naam eener nimf. De naam zinspeelt op de schoonheid der plant.

anthelmia       anthélmia, – zie anthelmĭus.

anthelminthicus       anthelmínthicus (-a, -um), – van Gr. anti, tegen; helmins (helminthos), worm: wormdrijvend.

anthelmius       anthélmius (-a, -um), – van Gr. anti, tegen; helmins, worm: wormdrijvend.

anthemidifolius       anthemidifólius (-a, -um), – van Anthĕmis (Anthemĭdis), plantengesl. (Composĭtae), Roomsche kamille; Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Anthĕmis.

Anthemis       Ánthemis L. [C. Linnaeus], – (Gr.) kamille. Het woord staat in verband met anthĕmon, bloem, en schijnt te zinspelen op den rijken bloei der plant.

anthemoides       anthemoídes, – van Anthĕmis, plantengesl. (Composĭtae); īdes (Gr. eidês), welke gelijkenis uitdrukt: Anthĕmis-achtig.

Anthericum       Anthéricum L. [C. Linnaeus], – van Gr. antherĭkos, oude naam van een bolgewas.

antherisosus       antherisósus (-a, -um), – (Schima – Korth. [P. W. Korthals]), – Korthals (zie Korthalsella), de auteur der soort, verklaart den naam niet, doch vermeldt nadrukkelijk de zaagtanden der bladeren. Het woord schijnt daarom afgeleid te moeten worden van Gr. anthĕrix, naald, en te beteekenen: van naalden (langs den bladrand) ruim voorzien. Korthals sprong met de klassieke talen nog al eens op zeer vrijmoedige wijze om. Vgl. quiscosaurus.

antherotrichus       antherótrichus (-a, -um), – van Gr. anthêra, (als bot. term) helmknop; thrix (trĭchos), haar: met behaarde helmknoppen.

[p. 31]

Antherura       Antherúra Lour. [J. Loureiro], – van Gr. anthêra, (als bot. term) helmknop; oura, staart. Het helmbindsel is staartvormig verlengd.

Anthistiria       Anthistíria L. f. [C. von Linné (1741-83)], – van Gr. anthistănai, beschermen; steira, (scheeps)kiel. De aren worden ingesloten door gekielde schutbladen.

Anthobembix       Anthobémbix Perk. [Janet Perkins (1853, Lafayette, Indiana, U.S.A.; 1933, Hindsdale, Illinóis), plantkundige, die twintig jaren (tot 1914) te Berlijn werkte], – van Gr. anthos, bloem; bembix, tol: plant met tolvormige bloemen.

Anthocephalus       Anthocéphalus A. Rich. [A. Richard], – van Gr. anthos, bloem; kephălê, hoofd: plant met tot hoofdjes vereenigde bloemen.

Anthocoma       Anthócoma Z. M. [H. Zollinger en A. Moritzi], – van Gr. anthos, bloem; kŏmê, kuif: plant met tot een soort van kuif vereenigde bloemen.

anthodioides       anthodioídes, – van Nieuwlat. anthodĭum (van anthos, bloem; eidos, gedaante), bloeiwijze, welke op een bloem gelijkt, bloemhoofdje; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op een bloemhoofdje gelijkend.

Antholoma       Antholóma Labill. [J. J. Houtou de Labillardière], – van Gr. anthos, bloem; lôma, zoom. De bloemkroon heeft een opvallenden, geplooid-gekarteld-getanden zoom.

Antholyza       Antholýza L. [C. Linnaeus], – van Gr. anthos, bloem; lussa, razernij, hondsdolheid: razende bloem, dolle bloem. De naam zinspeelt op den vorm van het bloemdek, dat aan den openhangenden muil van een (dollen) hond doet denken.

anthotrichus       anthótrichus (-a, -um), – van Gr. anthos, bloem; thrix (trĭchos), haar: met behaarde bloemen.

Anthoxanthum       Anthoxánthum L. [C. Linnaeus], – van Gr. anthos, bloem; xanthos, geelbruin, lichtbruin, blond. De naam zinspeelt op de kleur der oudere bloeiwijzen.

anthracinus       anthrácinus (-a, -um), – van Gr. anthrax (anthrăkos), kool: koolzwart.

anthrene       anthréne, – Lat. transcr. van Gr. anthrênê, bij (insect). De naam zinspeelt op den vorm der bloemen.

anthriscifolius       anthriscifólius (-a, -um), – van Anthriscus, plantengesl. (Umbellifĕrae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Anthriscus.

Anthriscus / anthriscus       Anthríscus Bernh. [J. J. Bernhardi] / antríscus, – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam anthriskos, welks afleiding niet vaststaat.

anthropophagorum       antropophagórum, – 2^e nv. mv. van Lat. anthropophăgus (van Gr. anthrôpos, mensch; phăgein, eten), menscheneter: der menscheneters, in het land der menscheneters groeiend.

anthropophorus       anthropóphorus (-a, -um), – van Gr. anthrôpos, mensch; pherein, dragen: een mensch of iets daarop gelijkends dragend.

Anthurium       Anthúrium Schott. [H. W. Schott], – van Gr. anthos, bloem; oura, staart: plant met staartvormige bloeiwijzen.

anthyllidifolius       anthyllidifólius (-a, -um), – van Anthyllis (Anthyllĭdis), plantengesl. (Leguminōsae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Anthyllis.

Anthyllis       Anthýllis L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam anthullis, welks beteekenis niet vast staat.

anthylloides       anthylloídes, – van Anthyllis, plantengesl. (Leguminōsae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Anthyllis-achtig.

antiacanthus       antiacántus (-a, -um), – van Gr. anti, tegenover; akantha, stekel, doorn: aan twee tegenoverstaande zijden gestekeld.

Antiaris       Antiáris Lesch. [L. Th. Leschenault de la Tour], – Latinizeering van den Mal. boomnaam (pohon) antjar, antjarboom.

Antiaropsis       Antiarópsis K. Schum. [K. M. Schumann], – van Antiāris, plantengesl. (Moracĕae); opsis, voorkomen, uiterlijk: op Antiāris gelijkend gesl.

anticarius       anticárius (-a, -um) (Linarĭa – Boiss. et Reut. [E. Boissier en G. Fr. Reuter]), – afkomstig van (de Sierra del Torcal bij) Antequera (Lat. Anticarĭa, N.W. van Malaga, Z.-Spanje) of daar het eerst gevonden.

Antidesma       Antidésma L. [C. Linnaeus], – J. Burman (zie Burmannĭa), aan wien Linnaeus (zie Linnaea) den naam Antidesma ontleende, geeft (Thesaurus zeylanĭcus, p. 22) daarbij de volgende toelichting: “Ik vorm voor deze plant den geslachtsnaam Antidesma (van Gr. anti, tegen; desma, venijn), omdat zij een middel is tegen den beet der uiterst giftige brilslang.” – Burman vergiste zich echter: het Gr. woord desma, een meervoudsvorm, beteekent niet vergif, doch boeien. Gr. woorden voor vergif zijn: pharmăkon, toxĭkon, ios. De zinledige naam Antidesma moet desniettemin gehandhaafd blijven.

antidesmifolius       antidesmifólius (-a, -um), – van Antidesma, plantengesl. (Euphorbiacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Antidesma.

antidysentericus       antidysentéricus (-a, -um), – van Gr. anti, tegen; dusenterĭa (van dus, slecht; entĕron, darm), dysenterie: als geneesmiddel tegen dysenterie aangewend.

Antigonon       Antígonon Endl. [St. L. Endlicher], – van Gr. anti, in plaats van; gŏnon, gegraecizeerde tweede helft van den naam Polygŏnum. Het woord wil op de verwantschap met Polygŏnum wijzen.

antihystericus       antihystéricus (-a, -um), – van Gr. anti, tegen; Nieuwlat. hysterĭa (van Gr. hustĕra, baarmoeder), hysterie, een vooral bij vrouwen voorkomende zenuwziekte, van welke men vroeger meende, dat zij voortsproot uit een ziekelijken toestand der geslachtsorganen: als geneesmiddel tegen hysterie aangewend.

antipodus       antípodus (-a, -um), – van Gr. anti, tegen; pous (pŏdos), voet: tegenvoeter, dwz. aan de andere zijde (dan Europa) van den aardbol voorkomend. – Ilysanthes antipŏda Merr. [E. D. Merrill] dankt haar soortnaam aan het feit, dat deze [door Linnaeus (zie Linnaea) met dien soortnaam aanvankelijk onder Ruellĭa vermelde] plant in O.-Indië thuisbehoort, terwijl de overige toen bekende Ruellĭa-soorten alleen in W.-Indië voorkwamen.

antiquorum       antiquórum, – 2e nv. mv. van Lat. antĭquus, oud: der Ouden, dwz. der voor den aanvang der Christelijke jaartelling levende volkeren.

antirrhina       antirrhína, – zie antirrhīnus.

antirrhiniflorus       antirrhiniflórus (-a, -um), – van Antirrhīnum, plantengesl. (Scrophulariacĕae), leeuwenbek; Lat. flos (flōris), bloem: met bloemen als die van een Antirrhīnum.

Antirrhinum       Antirrhínum L. [C. Linnaeus], – van Gr. anti, de plaats innemend van; rhis (rhīnos), neus: op een neus (bedoeld wordt op een kalfssnuit) gelijkende bloem.

antirrhinus       antirrhínus (-a, -um), – van Antirrhīnum, plantengesl. (Scrophulariacĕae), leeuwenbek: met een leeuwenbek overeeenkomend. – Silēne – L. [C. Linnaeus] werd zoo genoemd, omdat de bladeren op die van een leeuwenbek zouden gelijken.

Antirrhoea       Antirrhóéa Comm. [Ph. Commerson], – van Gr. anti, tegen; rhoia [als tweede lid van samenstellingen (van rhein, vloeien)], vloed, loop. De eerstbeschreven soort wordt aangewend als geneesmiddel tegen dysenterie (roodeloop).

antisepticus       antisépticus (-a, -um), – van Gr. anti, tegen; sêpein, doen verrotten: verrotting verhinderend; bederfwerend.

Antitaxis       Antitáxis Miers. [J. Miers (1789-1879), Eng. plantkundige], – van Gr. anti, tegenover; taxis, plaatsing: tegenoverplaatsing. De bloembekleedselen staan twee aan twee tegenover elkander.

antrophyoides       antrophyoídes, – van Antrophўum, plantengesl. (Polypodiacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Antrophўum-achtig.

Antrophyum       Antróphyum Kaulf. [G. Fr. Kaulfuss], – van Gr. antron, grot, hol (znw); phuesthai, groeien: in grotten en holen groeiende plant.

[p. 32]

antrorsus       antrórsus (-a, -um), – samengetrokken uit Lat. ante, naar voren; vorsus (van vortĕre, wenden), gewend: naar voren gewend.

anulatus       anulátus (-a, -um), – van Lat. anŭlus, ring: ringvormig, geringd.

aoristisorus       aoristisórus (-a, -um), – van Gr. aoristos, onbepaald, onbegrensd, zonder vasten vorm; sôros, hoop(je), (als bot. term) sporenhoopje, sorus: met sori van obepaalden vorm.

aortisorus       aortisórus (-a, -um) (Phegoptĕris – V. A. v. R. [C. R. W. K. van Alderwerelt van Rosenburgh]), – foutief voor aoristisōrus.

Apalatoa       Apalatóa Aubl. [J. B. Chr. Fusée Aublet], – Latinizeering van den Guiaanschen plantennaam apalatoua.

Apalophlebia       Apalophlébia K. B. Presl. [K. B. Presl], – zie Hapalophlebĭa.

Apama       Ápama Lmk. [J. B. P. A. Monet de Lamarck], – Latinizeering van den Engelschind. plantennaam alpam.

aparine       aparíne, – Latinizeering van den ouden Gr. plantennaam aparīnê (van apairein, wegvoeren), gemakkelijk weggevoerd wordend kruid, kleefkruid. Het woord wordt wel als soortnaam gebezigd voor planten, welker stengels, bladeren of vruchten, evenals die van het kleefkruid, met haakjes of teruggeslagen, stijve borstels zijn bezet, zich daardoor gemakkelijk aan andere voorwerpen hechten en meegevoerd worden.

aparines       aparínes, – Lat. transcr. van Gr. aparīnês, 2e nv. van aparīnê, kleefkruid: van (de gedaante van) kleefkruid; evenals kleefkruid met haakjes bezet.

aparinoides       aparioídes, – van Gr. aparīnê, kleefkruid (Galĭum aparīne L. [C. Linnaeus]); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: kleefkruidachtig.

Aparisthmium       Aparísthmium Endl. [St. L. Endlicher], – van Gr. a, ontk. voorv.; paristhmĭa, amandel (keelklier). De bloemen bevatten geen (schijf)klieren.

apatelius       apatélius (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. apatêlĭos, bedrieglijk, hier gebezigd in de beteekenis van: schijnbaar tot een andere soort of een ander gesl. behoorend.

Apatemone       Apatémone Schott. [H. W. Schott], – van Gr. apatêmôn (apatêmŏnos), bedrieglijk: bedrieglijke plant. De top der kolfas is bezet met onzijdige, op vruchtbeginsels gelijkende organen.

Apaturia       Apatúria Lindl. [J. Lindley], – van Gr. apătê, bedrog; oura, staart. De lip bezit aan den voet een zakvormige verdieping, welke aan een spoor (een “staart”) doet denken.

apenninus       apennínus (-a, -um), – afkomstig van de Apennijnen (gebergte dat Italië voor een groot deel doorsnijdt) of daar het eerst gevonden, Apennijnsch.

Apera       Apéra Adans. [M. Adanson], – van Gr. apêros (van a, ontk. voorv.; pêros, verminkt, geschonden), onverminkt, ongeschonden: onverminkt gras, ongeschonden gras. – De naam zinspeelt op de, in tegenstelling tot die van het naverwante gesl. Agrostis, zeer lange kafnaalden. Deze tot punt van vergelijking nemend maakt Agrostis den indruk geschonden, Apēra dien van ongeschonden te zijn.

aperantus       aperántus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. aperantos (van a, ontk. voorv.; perainein, eindigen), oneiding, eindeloos, onbegrensd.

apertus       apértus (-a, -um), – van Lat. aperīre, openen: (wijd) geopend, onbedekt, duidelijk.

Aperula       Apérula Bl. [C. L. Blume], – van Gr. a, ontk. voorv.; Lat. perŭla, knopschub: plant zonder knopschubben; plant met naakte knoppen.

apetala       apétala, – zie apetălus.

Apetalon       Apétalon Wight [R. Wight], – van Gr. a, ontk. voorv.; petălon, kroonblad: kroonbladlooze plant. – De beide zijdelingsche kroonbladen dezer orchidee zijn met het achterste kelkblad tot een 3-spletig geheel vergroeid en schijnen daardoor als zelfstandig orgaan te ontbreken.

Apetalum       Apétalum Vesque [J. Vesque], – van Gr. a, ontk. voorv.; petălon, kroonblad. – Plant zonder kroonbladen.

apetalus       apétalus (-a, -um), – van Gr. a, ontk. voorv.; petălon, kroonblad: zonder kroonbladen, kroonbladloos.

aphaca       áphaca, – oude Lat. plantennaam, door Plinius (Historĭa Naturālis XXVII, 21) gebezigd voor een Leguminose, waarvan hij zegt: “aphăca tenuĭa admŏdum folĭa habet, pusillo altĭor lenticŭla est. Silĭquas majōres fert in quibus terna aut quaterna semĭna sunt nigriōra et madidiōra lenticŭla. Nascĭtur in arvis” (Aphăca bezit zeer fijne bladeren en wordt een weinig hooger dan de linze; zij draagt grootere peulen, welke 3 of 4 zaden bevatten; deze zijn zwarter en minder droog dan die der linze. De plant groeit op akkers). Deze beschrijving kan geen betrekking hebben op Lathўrus aphăca L. [C. Linnaeus], waaraan Linnaeus (zie Linnaea) den soortnaam willekeurig heeft geschonken.

Aphaenandra       Aphaenándra Miq. [F. A. W. Miquel], – van Gr. a, ontk. voorv.; phainein, toonen; anêr (andros), man: plant, welke haar mann. organen niet vertoont, dwz. met binnen de kroonbuis besloten meeldraden.

Aphanamixis / aphanamixis       Aphanamíxis Bl. [C. L. Blume] / aphanamíxis, – van Gr. aphănês, onzichtbaar; mixis, vleeschelijke vermenging, geslachtelijke omgang. De bloemen zijn aan den top slechts weinig geopend; de helmknoppen en de stempel zijn geheel binnen de meeldradenbuis besloten, zodat de bestuiving in het verborgen geschiedt.

Aphananthe       Aphanánte Planch. [J. E. Planchon], – van Gr. aphănês, onzichtbaar, verborgen; anthê, bloem: kleinbloemige plant.

Aphania       Aphanía Bl. [C. L. Blume], – Latinizeering van Gr. aphaneia (van aphănês, onzichtbaar), onzichtbaarheid. Plant met kleine, niet opvallende bloemen.

aphanochila / aphanochilum       aphanochíla / aphanochilum, – zie aphanochīlus.

Aphanochilus       Aphanochílus Bth. [G. Bentham], – van Gr. aphănês, onzichtbaar, verborgen; cheilos, lip. De lippen der bloemkroon zijn slechts zwak ontwikkeld.

aphanochilus       aphanochílus (-a, -um), – van Gr. aphănês, onzichtbaar, verborgen; cheilos, lip: met verborgen lip, met zeer kleine lip.

Aphanococcus       Aphanocóccus Radlk. [L. Radlkofer], – van Gr. aphănês, onzichtbaar, verborgen; kokkos, hier = vruchtnootje. Van de drie nootjes, waaruit de vrucht bestaat, zijn er 1 of 2 zeer klein.

Aphanomyrtus       Aphanomýrtus Miq. [F. A. W. Miquel], – van Gr. aphănês, onzichtbaar, verborgen, duister, onzeker; Myrtus, gesl. dat als type geldt van de fam. der Myrtacĕae: Myrtacĕa, welker plaats in de fam., tengevolge van het onbekend zijn der vruchten, nog onzeker was, toen het gesl. in 1855 werd opgesteld.

aphanopetalus       aphanopétalus (-a, -um), – van Gr. aphănês, onzeker, verborgen; petălon, kroonblad: met verborgen of althans niet opvallende kroonbladen.

aphanosorus       aphanosórus (-a, -um), – van Gr. aphănês, onzichtbaar, verborgen; sôros, hoop(je): met verborgen of althans niet opvallende sporenhoopjes of sori.

Aphelandra       Aphelándra R. Br. [Robert Brown], – van Gr. aphĕlês, eenvoudig; anĕr (andros), man: plant met eenvoudige (bedoeld wordt éénhokkige) helmknoppen (mann. organen).

aphlebia       aphlébia, – zie aphlebĭus.

aphlebioides       aphlebioídes, – van aphlebĭum, aphlebie (zie onder) of van aphlebĭus, ongeaderd; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: 1. op aphlebiën gelijkend (aphlebiën zijn afwijkend gebouwde vinnen van varens, welke tot beschutting van knoppen of van jonge bladeren of tot wateropname dienen. Zeer fraai vindt men ze

[p. 33]

bij Stenochlaena aculeāta Kunze [G. Kunze] en bij de vorkvertakkingen van Gleichenĭa laevigāta Hook. [W. J. Hooker]). 2. gelijkend op de soort aphlebĭus.

aphlebius       aphlébius (-a, -um), – van Gr. a, ontk. voorv.; phleps (phlĕbos), ader: ongeaderd.

aphrodisiacus       aphrodisíacus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. aphrodisiăkos (van Aphrodītê, de godin der liefde, bij uitbreiding geslachtelijke omgang), bij geslachtelijken omgang behoorend, de geslachtsdrift opwekkend.

aphrodite       aphrodíte, – Lat. transcr. van Gr. Aphrodītê (= Venus), de schoone godin der liefde. De naam zinspeelt op de schoonheid der plant. Het woord aphrodīte wordt wel afgeleid van Gr. aphrôdês (van aphros, schuim), met schuim bedekt, en zinspeelt op de sage, dat de godin geboren zou zijn uit het schuim, dat zich had afgezet op de schaamdeelen van haar vader Ourănos (hemel), nadat deze hem van het lichaam waren gesneden door zijn zoon Kronos en in zee geworpen. – Anderen ontkennen de juistheid dezer afleiding.

aphylla       aphýlla, – zie aphyllus.

Aphyllorchis       Aphyllórchis Bl. [C. L. Blume], – van Lat. aphyllus (zie aldaar), bladerloos; Orchis, gesl., dat als type geldt van de fam. der Orchidacĕae: bladerlooze orchidacĕa.

aphyllostachys       aphyllóstachys, – van Gr. aphullos (zie aphyllus), bladerloos, onbebladerd; stăchus, aar: met onbebladerde aren.

aphyllus       aphýllus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. aphullos (van a, ontk. voorv.; phullon, blad), bladerloos, onbebladerd.

apicalis       apicális (-is, -e), – van Lat. apex (apĭcis), top: aan den top geplaatst.

apicatus       apicátus (-a, -um), – van Lat. apex (apĭcis), spits (znw.), ook een soort muts: een spits dragend, een muts dragend.

apiciflorus       apiciflórus (-a, -um), – van Lat. apex (apĭcis), top; flos (flōris), bloem: met aan den top geplaatste bloemen of sori.

apiculatus       apiculátus (-a, -um), – van Lat. apicŭlus [verkleinw. van apex (apĭcis), spits (znw.)], spitsje: door een spitsje gekroond.

apiculifer / apiculiferus       apicúlifer (apiculífera, apiculíferum) / apiculíferus (-a, -um), – van Lat. apicŭlus [verkleinw. van apex (apĭcis), spits (znw.)], spitsje; ferre, dragen: een spitsje dragend.

apifer / apiferus       ápifer (apífera, apíferum) / apíferus (-a, -um), – van Lat. apis, bij (insect); ferre, dragen: iets dragend, dat aan een bij doet denken.

apiifolius       apiifólius (-a, -um), – van Apĭum, plantengesl. (Umbellifĕrae), eppe, selderie, selderij; Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Apĭum.

apiocarpus       apiocárpus (-a, -um), – van Gr. apĭon, peer; karpos, vrucht: met peervormige vruchten; bij uitbreiding: met peervormige vijgen.

Apios       Ápios Moench [K. Moench], – (Gr.) pereboom. – De naam zinspeelt op de min of meer peervormige onderaardsche knollen.

Apiospermum       Apiospérmum Klotzsch [J. F. Klotzsch], – van Gr. apĭon, peer; sperma, zaad: plant met peervormige zaden.

Apista       Apísta Bl. [C. L. Blume], – van Gr. apistos (van a, ontk. voorv.; pistos, betrouwbaar), onbetrouwbaar: onbetrouwbare plant. – De naam schijnt te zinspelen op het feit, dat de plant wel een Podochīlus scheen, doch naar Blume’s (zie Blumĕa) meening toch tot een ander gesl. behoorde. Tegenwoordig echter is het gesl. Apista met Podochīlus vereenigd.

Apium       Ápium L. [C. Linnaeus], – oude Lat. plantennaam van onbekende afkomst; eppe, selderie, selderij.

Aplectrum       Apléctrum Bl. [C. L. Blume], – van Gr. a, ontk. voorv.; plêktron, spoor: plant met ongespoorde helmknoppen.

Aplo-       Aplo-, – zie Haplo-.

Apluda       Aplúda L. [C. Linnaeus], – (Lat.) kaf. De verdroogde aartjes doen aan kaf denken.

apoanus       apoánus (-a, -um), – afkomstig van den Apo [den ruim 2900 M. hoogen, hoogsten berg (±125° O.L.; ±7° N.B.) van Mindanao, het zuidelijkste van de groote eilanden der Philippijnen] of daar het eerst gevonden.

Apoballis       Apobállis Schott [H. W. Schott], – van Gr. apoballein (van apo, weg; ballein, werpen), wegwerpen, afwerpen: plant welke (het bovenste deel der kolfscheede aan het einde van den bloei) afwerpt (laat vallen).

Apocopis       Apócopis Nees. [Chr. G. Nees von Esenbeck], – van Gr. apokoptein (van apo, weg; koptein, houwen), afhouwen, afsnijden. De beide onderste kafjes zijn afgeknot, als het ware afgesneden.

Apocynaceae       Apocynáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Apocўnum geldt.

Apocynum       Apócynum L. [C. Linnaeus], – Latinizeering van den ouden Gr. plantennaam apokŭnon [van apo, weg, heen; kuôn (kŭnos), hond]: hondendood, voor honden giftige plant.

apoda       ápoda, – zie apŏdus.

apodanthes       apodántes, – van Gr. a, ontk. voorv.; pous (pŏdos), voet, steel; anthos, bloem: met ongesteelde bloemen.

apodectus       apodéctus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. apodektos (van apodechesthai, ontvangen, goedkeuren), goedgekeurd, wel ontvangen.

apodiscias       apodíscias, – van Gr. a, ontk.; voorv.; pous (pŏdos), voet, steel; skĭas, scherm: met ongesteelde schermen.

apodus       ápodus (-a, -um), – van Gr. a, ontk. voorv.; pous (pŏdos), voet, steel: zonder (zuil)voet; ongesteeld.

Apodytes       Apódytes E. Mey [E. H. F. Meyer], – van Gr. apodŭein, ontkleeden. De naam zinspeelt op de geringe afmetingen van den kelk, het “kleedingstuk” (bekleedsel) der bloemkroon.

apoensis       apoënsis (-is, -e), – afkomstig van den Apo [den ruim 2900 M. hoogen, hoogsten berg (±125° O.L.; ±7° N.B.) van Mindanao, het zuidelijkste van de groote eilanden der Philippijnen] of daar het eerst gevonden.

apoesensis       apoesénsis (-is, -e), – afkomstig uit de omgeving van het riviertje Tji Apoes (tji = rivier; apoes, een soort bamboe), een op den Salak ontspringend en daar gedeeltelijk door een zeer diepe kloof stroomend linkerzijriviertje van de Tji Sadáné (de rivier, welke de kota Buitenzorg in het W. begrenst; de Tji Liwoeng begrenst haar in het O.) of daar het eerst gevonden.

apogon       apógon, – van Gr. a, ontk. voorv.; pôgôn, baard: ongebaard.

Apolepsis       Apolépsis Hassk. [J. K. Hasskarl], – Lat. transcr. van Gr. apolêpsis, insluiting. De naam zinspeelt op de groote schutbladen.

apollinis       apóllinis, – 2e nv. van Apollo, de Grieksche god: van Apollo. – Abĭes – Link [H. Fr. Link] werd zoo genoemd, omdat de plant het eerst gevonden werd op den Parnassos (zie Parnassĭa), aan welks voet Apollo een beroemd heiligdom (Delphi) bezat.

Aponogeton       Aponogéton L. f. [C. von Linné (1741-83)], – van Lat. Aquae Apŏni, oude naam van een stadje (tegenwoordig Albano Bagni, Z.W. van Padua), reeds in den Romeinschen tijd bekend om zijn warme bronnen (Apŏni fontes); Gr. geitôn, buurman: bij Aquae Apŏni groeiende plant. De in de Oudheid Aponogēton genoemde plant (tegenwoordig Zannichellĭa) werd het eerst bij die badplaats gevonden. Later is de naam overgedragen op het hem tegenwoordig voerende gesl., dat in Europa alleen verwilderd voorkomt.

[p. 34]

Aponogetonaceae       Aponogetonáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Aponogēton geldt.

Aporetica       Aporética Forst. [J. R. Forster en J. G. A. Forster], – van Gr. aporêtĭkos (van apŏrein, geen uitweg weten, in verlegenheid zijn), twijfelachtig. – Plantengesl., dat zijn auteurs, vader en zoon Forster (zie forstēri), in 1776 in verlegenheid bracht, daar zij het niet goed wisten thuistebrengen.

aporoides       aporoídes, – van Apŏrum, plantengesl. (Orchidacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Apŏrum-achtig.

Aporosa       Aporósa Bl. [C. L. Blume], – van Gr. apŏros, behoeftig, armoedig. De bloemen bezitten geen bloemkroon en geen schijf; de eerstbeschreven soort had slechts twee meeldraden; de bloemen waren, bij vele andere vergeleken, arm.

Aporuellia       Aporuéllia Clarke [Ch. Baron Clarke], – van Gr. apo, weg (bijw.); Ruellĭa, plantengesl. (Acanthacĕae): uit het gesl. Ruellĭa verwijderde planten.

Aporum       Áporum Bl. [C. L. Blume], – van Gr. apŏros, armoedig. De kleine en onsierlijke bloemen staan alleen of in kleinen getale bijeen; wat bloemen betreft, maakt de plant een armoedigen indruk.

Aposeris       Apóseris Neck. [N. J. de Necker (1729-93), D. plantkundige], – van Gr. apo, weg; sĕris, salade: wegtewerpen salade. – De naam zinspeelt op het onaangenaam riekende melksap.

Apostasia       Apostásia Bl. [C. L. Blume], – (Gr.) scheiding, afvalligheid. Het gesl. onderscheidt zich van verreweg de meeste (andere) Orchidacĕae door het bezit van twee volkomen meeldraden.

apostasioides       apostasioídes, – van Apostasĭa, plantengesl. (Orchidacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Apostasĭa-achtig.

Apoterium       Apotérium Bl. [C. L. Blume], – van Gr. a, ontk. voorv.; potêrĭon, kelk, (drink)beker. Plant, welker bloemen geen kelk bezitten.

apoxys       apóxys, – Lat. transcr. van Gr. apoxus, toegespitst.

Appendicula / appendicula       Appendícula Bl. [C. L. Blume] / appendícula, – verkleinw. van Lat. appendix (appendīcis), aanhangsel. De zaam zinspeelt op de 1-2 aanhangsels, welke de plaat der lip draagt. Als soortnaam gebezigd om gelijkenis met het gesl. Appendicŭla uittedrukken.

appendiculatus       appendiculátus (-a, -um), – van Lat. appendicŭla [verkleinw. van appendix (appendīcis), aanhangsel], klein aanhangsel: een of meer kleine aanhangsels dragend.

appendiculifer /appendiculiferus       appendicúlifer (appendiculífera, appendiculíferum) / appendiculíferus (-a, -um), – van Lat. appendicŭla [verkleinw. van appendix (appendīcis), aanhangsel], klein aanhangsel; ferre, dragen: een of meer kleine aanhangsels dragend.

appendiculiformis       appendiculifórmis (-is, -e), – van Appendicŭla, plantengesl. (Orchidacĕae); Lat. forma, vorm, gedaante: van de gedaante eener Appendicŭla, Appendicŭla-achtig.

appendiculoides       appendiculoídes, – van Appendicŭla, plantengesl. (Orchidacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Appendicŭla-achtig.

appensus       appénsus (-a, -um), – van Lat. appendēre, ophangen: opgehangen, hangend.

applanatus       applanátus (-a, -um), – (Lat.) afgeplat.

applicatus       applicátus (-a, -um), – van Lat. applicāre (van ad, hier geassimileerd tot ap, aan, tegen; plicāre, vouwen), tegen iets aanvouwen, tegen iets aan leggen: tegen iets liggend, aansluitend.

appressa       appréssa, – zie appressus.

appressicaulis       appressicáúlis (-is, -e), – van Lat. appressus, aangedrukt; caulis, stengel: met aangedrukten (bv. tegen de schijnknollen) stengel.

appressus       appréssus (-a, -um), – van Lat. apprimĕre (van ad, hier geassimileerd tot ap, aan; premĕre, drukken), aandrukken: aangedrukt.

approximatus       approximátus (-a, -um), – van Lat. approximāre [van ad, hier geassimileerd tot ap, aan; proximāre (van proxĭmus, nabij), nabijkomen], nabijkomen, nabijbrengen: nabijgebracht, nabijzijnd, dicht opeen, nauw verwant.

aprica       apríca, – zie aprīcus.

apricorum       apricórum, – 2e nv. mv. van Lat. aprīcum, zonnig terrein: van zonnige terreinen, op zonnig terrein groeiend.

apricus       aprícus (-a, -um), – van Lat. aperīre, openen, blootleggen, blootstellen: aan de zon blootgesteld, zonnig.

aprina       aprína, – zie aprīnus.

aprinoides       aprinoídes, – van den soortnaam aprīnus (zie aldaar); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op de soort aprīnus gelijkend.

aprinus       aprínus (-a, -um), – van Lat. aper (apri), wild zwijn, ever: in eenig opzicht met een wild zwijn overeenkomend (bv. door het bezit van op everslagtanden gelijkende organen); bij een ever behoorend.

apronianus       aproniánus (-a, -um), – genoemd naar Lucĭus Apronĭus, Romeinsch ridder, stadhouder van het Romeinsche rijk aan den Beneden-Rijn, in het jaar 28 n. Chr. door de opgestane Friezen verslagen. – Naar hem werd door de Oude Romeinen een soort felroode kersen (zie Plinius Historĭa Naturālis XV, 30) cerăsa Aproniāna, Apronische kersen, genoemd.

aptenodytes       aptenódytes, – van Gr. a, ontk. voorv.; ptênos, gevleugeld; dŭtês, duiker: ongevleugelde duiker, dwz. de pinguin, een uitnemend duikende vogel met weinig ontwikkelde vleugels. – Als soortnaam gebezigd voor een Lipăris om gelijkenis der bloemen met een pinguin aanteduiden.

aptera       áptera, – zie aptĕrus.

apterantherus       apteranthérus (-a, -um), – van Gr. aptĕros, ongevleugeld; anthêra, (als bot. term) helmknop: met ongevleugelde helmknoppen.

apterus       ápterus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. aptĕros (van a, ontk. voorv.; ptĕron, vleugel), ongevleugeld.

Apteuxis       Aptéúxis Griff. [W. Griffith], – van Gr. a, ontk. voorv.; ptux, plooi. De naam zinspeelt op het ontbreken van plooien bij den kelk.

apulus       ápulus (-a, -um), – afkomstig van Apulië (Z.O.-Italië) of daar het eerst gevonden, Apulisch.

apus       apus, – 1. Lat. transcr. van den Jav. plantennaam apoes. 2. Lat. transcr. van Gr. apous (van a, ontk. voorv.; pous, voet, steel), zonder voet(en), ongesteeld.

aquaticus / aquatilis       aquáticus (-a, -um) / aquátilis (-is, -e), – van Lat. aqua, water: in of aan water groeiend, water-.

aquatiloides       aquatiloídes, – van den soortnaam aquatĭlis (zie aldaar); īdes (Gr. eidês), uitgang welke gelijkenis uitdrukt: op de soort aquatĭlis gelijkend.

aqueus       áqueus (-a, -um), – van Lat. aqua, water: waterig, waterhelder.

aquifolia       aquifólia, – zie aquafolĭus.

Aquifoliaceae       Aquifoliáceae, – plantenfam. als type waarvan het voormalige gesl. Aquifolĭum (= Ilex, hulst) geldt.

Aquifolium / aquifolium       Aquifólium Adans. [M. Adanson] / aquifólium, – van Lat. acus, naald; folĭum, blad: plant, welker bladtanden in een naaldscherpe spits uitloopen. – Als soortnaam gebezigd voor den hulst en voor planten, welke in bladvorm op hulst gelijken.

aquifolius       aquifólius (-a, -um), – van Lat. acus, naald; folĭum, blad: met bladeren, welker tanden in een naaldscherpe spits uitloopen.

aquila       áquila, – zie aquĭlus.

Aquilaria / aquilaria       Aquilária Lmk. [J. B. P. A. Monet de Lamarck] / aquilária, – van Lat. aquĭla, adelaar, arend, als vertaling van Port. aguila. Naar den vorm beteekent het Portug. woord eveneens adelaar; het heeft echter niets met deze vogel te

[p. 35]

maken, doch is de verbastering van Sanskr. agaru of aguru, naam eener kostbare, geurige houtsoort (agelhout, aloëhout, eagle-wood, bois d’aigle, Adlerholz). – Als soortnaam gebezigd voor een boom om uittedrukken, dat het hout van dien boom overeenkomt met dat van Aquilarĭa.

Aquilariella       Aquilariélla V. Tiegh. [Ph. van Tieghem (1839-1914), Fr. plantkundige], – van Aquilarĭa, plantengesl. (Thymelaeacĕae): aan Aquilarĭa verwant gesl.

Aquilegia       Aquilégia L. [C. Linnaeus], – volgens sommigen van Lat. aqua, water; legĕre, verzamelen, met zinspeling op de veronderstelling, dat de plant met haar bladeren of bloemen regenwater zou opvangen en bewaren. – Anderen leiden den naam af van Lat. aquĭla, arend. Indien deze afleiding juist is, zou de naam zinspelen op de gekromde sporen der Europeesche Aquilegia vulgāris, welke aan arendsklauwen zouden doen denken. Vroeger heette de plant, behalve Aquilegĭa, ook Aquileia en Aquilīna. Vlg. haar Ned. volksnaam akelei.

aquilegiaefolius       aquilegiaefólius (-a, -um), – zie aquilegiifolĭus.

aquilegifolius / aquilegiifolius       aquilegifólius (-a, -um) / aquilegiifólius (-a, -um), – van Aquilegĭa, plantengesl. (Ranunculacĕae), akelei; Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Aquilegĭa.

Aquilicia       Aquilícia L. [C. Linnaeus], – van Lat. aqua, water; elicĕre, aantrekken: water aantrekkende plant. De plant werd gekozen naar aanleiding eener mededeeling van Rumpius (Herbarium Amboinense IV, 102), die de stammen dezer door hem “De Wateragtige Struik” genoemde plant beschrijft als: “in de morgenstonden altyt vogtig schynende, als of zy zweeten.”

aquilinus       aquilínus (-a, -um), – van Lat. aquĭla, adelaar: in een of ander opzicht gelijkenis met een adelaar vertoonend, van een adelaar afkomstig, bij een adelaar behoorend. De bladsteelvoet van Pteridĭum – Kuhn [Fr. A. M. Kuhn (1842-94), leeraar te Berlijn, varenkundige] (= Euptĕris – Newman [Edward Newman (1801-76), Eng. plantkundige]) vertoont op dwarse doorsnede een figuur, waarin men gelijkenis heeft meenen te zien met den dubbelen adelaar van het Oostenr. en het (vroegere) Russ. wapen.

aquilus       áquilus (-a, -um), – (Lat.) donkerbruin, zwartbruin.

aquisgranensis       aquisgranénsis (-is, -e), – van Nieuwlat. Aquisgrānum, Aken (D. Aachen), stad in Pruisen nabij het uiterste Z.O. van Nederland: Akensch.

aquosus       aquósus (-a, -um), – van Lat. aqua, water: waterig, waterrijk.

araba       áraba, – zie arăbus.

arabicus       arábicus (-a, -um), – afkomstig uit Arabië (Lat. Arabĭa), of daar het eerst gevonden, Arabisch.

Arabidopsis       Arabidópsis Heynh. [G. Heynhold, D. plantkundige van omstreeks het midden der 19de eeuw], – van Arăbis (Arabĭdis), plantengesl. (Crucifĕrae); Gr. opsis, voorkomen, uiterlijk: op Arăbis gelijkend gesl.

Arabis       Arabis L. [C. Linnaeus], – naamsoorsprong niet met zekerheid bekend. Velen, waaronder Linnaeus (zie Linnaea), leiden den naam af van Lat. Arăbĭa, Arabië; hij zou dan te vertalen zijn met Arabische plant, wat niet letterlijk moet worden opgevat, doch waaraan men de beteekenis moet hechten van “plant van zandige of steenachtige terreinen”, gelijk men veelvuldig in Arabië aantreft. – Anderen beschouwen hem als in de Middeleeuwen door een schrijffout ontstaan uit Gr. Drabê (Δράβη), naam van een scherp smakend, insgelijks tot de Crucifĕrae behoorend kruid. Zie ook Draba.

arabum       árabum (znw.), 2e nv. mv. van Lat. Arabs (Arăbis), Arabier: der Arabieren, in Arabië groeiend.

arabus       árabus (-a, -um), – van Lat. Arabs (Arăbis), Arabier: Arabisch.

Araceae       Aráceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Arum geldt.

Arachis       Árachis L. [C. Linnaeus], – van den ouden Gr. plantennaam arăchos of arăkos, waarmede echter een ander peulgewas werd aangeduid dan thans met den naam Arăchis. – Arăchis hypogaea L. [C. Linnaeus] is pas na 1492 uit Amerika naar Europa overgebracht en was den Ouden onbekend.

Arachnanthe / arachnanthe       Arachnánthe Bl. [C. L. Blume] / arachnánthe, – van Gr. arachnê, spin; anthos, bloem: orchidacĕa met spinachtige bloemen. Als soortnaam gebezigd om gelijkenis met het gesl. Arachnanthe uittedrukken.

arachne       aráchne, – Lat. transcr. van Gr. arachnê, spin. – Volgens een Romeinsche sage was Arachne een meisje, dat met de godin Minerva een wedstrijd in het weven aanging en haar overwon, waarop de jaloersche godin in onredelijke woede het weefsel harer mededingster verscheurde. Deze hing zich uit wanhoop op; Minerva echter veranderde haar in een spin, die wel kunstig kan weven, doch moet blijven hangen.

arachnideus       arachnídeus (-a, -um), – van Gr. arachnê, spin; idĕus, uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: spinachtig.

Arachniodes       Arachniódes Bl. [C. L. Blume], – Lat. transcr. van Gr. arachniôdês (van arachnĭon, spinneweb, en dit weer van arachnê, spin), spinnewebachtig. De naam zinspeelt op het ragfijne dekvliesje.

Arachnis / Arachnites / arachnites       Aráchnis Bl. [C. L. Blume] / Arachnítes F. W. Schmidt [Fr. W. Schmidt (1763-96), hoogleeraar te Praag] / arachnítes, – van Gr. arachnê, spin. – De naam zinspeelt op den vorm der bloemen.

arachnoidea       arachnoídea, – zie arachnoidĕus.

arachnoides       arachnoídes, – van Gr. arachnĭon, spinneweb; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: spinnewebachtig (behaard).

arachnoideus       arachnoídeus (-a, -um), – van Gr. arachnĭon, spinneweb; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: spinnewebachtig (behaard).

arachnostachyus       arachnostáchyus (-a, -um), – van Gr. arachnê, spin; stăchus, aar: met tot aarvormige bloeiwijzen vereenigde, spinachtige bloemen.

Aracium       Arácium Neck. [N. J. de Necker (1729-93), D. plantkundige], – willekeurige vervorming van den naam Hieracĭum, om verwantschap met dat gesl. uittedrukken.

arogoanus       arogoánus (-a, -um) (Nervilĭa – Gaud. [Ch. Gaudichaud-Beaupré]), – genoemd naar J. E. V. Arago (1790, Estagel bij Perpignan, Z.O.-Frankrijk; 1855, in Brazilië), in 1817 toegevoegd aan de door De Freycinet (zie Freycinetĭa) geleide expeditie der korvet L’Uranie om de aarde (1817-20). Volgens getuigenis van Gaudichaud maakte Arago een uitnemende teekening der naar hem genoemde Nervilĭa-soort. In 1821 kwam hij in Frankrijk terug; hij werkte verder voor de letteren en het toneel. In 1837 werd hij blind.

aragonensis       aragonénsis (-is, -e), – afkomstig van Aragón, landschap (hoofdplaats Zaragoza = Saragossa) in N.O.-Spanje, of daar het eerst gevonden, Aragonsch.

araiophyllus       araiophýllus (-a, -um), – van Gr. araios, dun, smal; phullon, blad: dunbladig, smalbladig.

Araiostegia       Araiostégia Copel. [E. B. Copeland], – van Gr. araios, dun; stegê, dek. De naam zinspeelt op de dunne dekvliesjes.

Aralia       Arália L. [C. Linnaeus], – naam van onbekende afkomst en beteekenis, mogelijk van Canadeeschen oorsprong.

Araliaceae       Araliáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Aralĭa geldt.

Aralidium       Aralídium Miq. [F. A. W. Miquel], – van Aralĭa, plantengesl. (Araliacĕae); Gr. eidos, gedaante: op Aralĭa gelijkend gesl.

aralioides       aralioídes, – van Aralĭa, plantengesl. (Araliacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Aralĭa-achtig.

aranea       aránea, – zie aranĕus.

araneifer / araneiferus       aranéifer (araneífera, araneíferum) / araneíferus (-a, -um), – van Lat. aranĕa, spin; ferre, dragen: spinachtige organen dragend.

araneola       aranéola, – verkleinw. van Lat. aranĕa, spin: spinnetje.

[p. 36]

araneosus       araneósus (-a, -um), – van Lat. aranĕa, spin, spinneweb: spinnewebachtig behaard.

araneus       aráneus (-a, -um), – van Lat. aranĕa, spin: op een spin gelijkend, spinachtig.

Ararocarpus       Ararocárpus Scheff. [R. H. C. C. Scheffer], – van Gr. arârôs (= arêrôs), dicht aan(een)sluitend; karpos, vrucht. Annonacêa met onderling vergroeide en dus dicht aaneensluitende vruchtjes.

aratrifer / aratriferus       arátrifer (aratrífera, aratríferum) / aratríferus (-a, -um), – van Lat. arātrum, ploeg; ferre, dragen: een orgaan dragend, dat op een ploeg of eenig deel daarvan gelijkt.

araucanus       araucánus (-a, -um), – afkomstig van het gebied der Araucanen, een Zuidchil. Indianenstam, of daar het eerst gevonden.

Araucaria       Araucária A. L. Juss. [A. L. de Jussieu (1748-1836), hoogleeraar te Parijs], – genoemd naar de Araucanen, een Zuidchil. Indianenstam, in wier gebied de eerst bekend geworden soort, Araucária araucāna K. Koch [C. (K.) H. E. Koch (1809-79), hoogleeraar te Berlijn] = Araucária imbricāta Pav. [J. Pavon] groote wouden vormt.

araucarioides       araucarioídes, – van Araucarĭa, plantengesl. (Pinacêae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Araucarĭa-achtig.

Arausiaca       Arausíaca Bl. [C. L. Blume], – van Arausĭa, naam eener Romeinsche stad, N. van het huidige Avignon, tegenwoordig Orange (Oranje): oranjeplant. – Het gesl. werd in 1836 zoo genoemd ter eere van F. G. L. Willem van Nassau (1792, ’s Gravenhage; 1849, Tilburg), prins van Oranje en kroonprins der Nederlanden, van 1840 tot aan zijn dood als Willem II koning van Nederland. – Vgl. Oranĭa.

arayatensis       arayaténsis (-is, -e), – afkomstig van Arayat (op de Philippijnen) of daar het eerst gevonden.

arbórea       arbórea, – zie arborĕus.

arborescens       arboréscens, – van Lat. arborescĕre [van arbor (arbŏris), boom], een boom worden: een boom wordend, boomachtig, een duidelijken stam krijgend.

arboreus       arbóreus (-a, -um), – van Lat. arbor (arbŏris), boom: boomachtig.

arboricola       arborícola, – van Lat. arbor (arbŏris), boom; cŏlĕre, wonen, bewonen: boombewonende plant, epiphyt.

arboricolus       arborĭcolus (-a, -um), – van Lat. arbor (arbŏris), boom; cŏlĕre, wonen, bewonen: boombewonend, epiphytisch.

arbor tristis       arbor tristis, – (Lat.) arbor, boom; tristis, droevig: droevige boom. De naam zinspeelt op het afvallen van alle bloemen in de vroege ochtenduren; de plant legt al heur sieraden af, gaat als het ware in den rouw.

arbuscula       arbúscula, – verkleinw. van Lat. arbor, boom: boompje.

arbutifolius       arbutifólius (-a, -um), – van Arbŭtus, plantengesl. (Ericacĕae); Lat. folium, blad: met bladeren als die van een Arbŭtus.

Arbutus       Árbutus L. [C. Linnaeus], – oude Lat. plantennaam van onbekende afkomst en beteekenis.

Arcangelisia       Arcangelísia Becc. [Odoardo Beccari], – genoemd naar Giovanni Arcangeli (1840, Florence; 1921, Pisa), eerst leeraar aan de technische school te Livorno, sedert 1879 hoogleeraar in de plantkunde te Turijn, sinds 1881 hoogleeraar te Pisa en directeur van den bot. tuin aldaar, welken hij tot grooten bloei bracht. Hij schreef vele publicaties op anatomisch, physiol., teratol. en systematisch gebied, waaronder een goede, beknopte flora van Italië. Beccari (zie beccariānus), de auteur van het gesl., getuigde in 1877 van hem: “zijn onderzoekingen over de voortplantingsorganen der Cryptogamen hebben hem doen kennen als een der nauwgezetste en scherpzinnigste Ital. plantkundigen.”

arcaniflorus       arcaniflórus (-a, -um), – van Lat. arcānus, verborgen; flos (flŏris), bloem: met verborgen bloemen.

Arcaula / arcaula       Arcáúla Rafin. [C. S. Rafinesque-Schmaltz] / arcáúla, – in Nepal gebruikelijke plantennaam (arkaula).

Arceuthobium       Arceuthóbium Bieb. [Fr. A. vrijheer Marschall von Bieberstein], – van Gr. arkeuthos, jeneverbes, Junipĕrus; bĭos, leven (znw.) of bĭoun, leven (ww.): op Junipĕrus levend (parasiteerend) gesl. Het gesl. leeft echter ook op andere naaldboomen.

archangelicus       archangélicus (-a, -um), – van Lat. archangĕlus (Gr. archangĕlos; van archein, heerschen; angĕlos, engel), heerscher over engelen, hoofdman over engelen, aartsengel: van een aartsengel afkomstig. – Volgens een oude legende zou de aartsengel Raphăël den mensch bekend gemaakt hebben met de geneeskrachtige eigenschappen van Angelĭca – L. [C. Linnaeus], welke in de Middeleeuwen o.a. gebezigd werd als geneesmiddel tegen de haastige ziekte, d.i. de pest. Zie voorts Angelĭca.

archeri       archéri, – 2e nv. van Archērus, latinizeering van Archer: van Archer, genoemd naar Archer. Hibiscus – Wats. [W. Watson] werd in 1896 genoemd naar den geestelijke S. Archer op Barbádos, die de plant aan den bot. tuin van Kew gezonden had.

Archidendron       Archidéndron F. v. M. [Ferdinand von Müller], – van Gr. archein, voorgaan, de eerste zijn; dendron, boom: voornaamste boom (van N.-Australië).

Archontophoenix       Archontophóénix H. Wendl. et Drude [H. Wendland en C. G. O. Drude], – van Gr. archôn (archontos) (van archein, voorgaan, de eerste zijn, heerschen), voorganger, heerscher; Phoenix, plantengesl. (Palmae): op een Phoenix gelijkende, hooge en fraaie palm.

Archytaea       Archytáéa Mart. [K. Fr. Ph. Von Martius], – genoemd naar Archӯtas, beroemd wijsgeer van omstreeks 400 v. Chr., geboren te Tarente (Z.-Italië), vriend van Plato en redder van diens leven, “toonbeeld van wijsheid, zelfbeheersching, zachtmoedigheid en weldadigheid.”

arcta       arcta, – zie arctus.

arcticus       árcticus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. arktĭkos (van arktos, beer, berin, bij uitbreiding: de plaats, waar zich de sterrenbeelden hai arktoi, de berinnen, door ons de Groote en de Kleine Beer genoemd, bevinden, dus het noorden), noordelijk; bij uitbreiding: ten N. van den noordpoolcirkel groeiend.

arctioideus       arctioídeus (-a, -um), -van Arctĭum, plantengesl. (Composĭtae), klis, klit; idĕus uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: klitachtig.

Arctium       Árctium L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam arktĭon. De naam wordt wel afgeleid van Gr. arktos, beer (roofdier), en zou, als deze afleiding juist is, zinspelen op de ruige hoofdjes.

Arctostaphylos       Arctostáphylos Adans. [M. Adanson], – van Gr. arktos, beer; staphŭlê, druif: berendruif, dwz. plant met door beren gegeten wordende, druifachtige bessen.

Arctotis       Arctótis L. [C. Linnaeus], – van Gr. arktos, beer (roofdier); ous (ôtos), oor: berenoor. Waarop de naam zinspeelt, is niet duidelijk.

arctum       arctum, – zie arctus.

arcturus       arctúrus (-a, -um), – van Gr. arktos, beer (roofdier); oura, staart: berenstaart.

arctus       arctus (-a, -um), – (Lat.) gedrongen.

arcuatus       arcuátus (-a, -um), – van Lat. arcus, boog: boogvormig.

Arculus       Árculus Van Tiegh. [Ph. Van Tieghem (1839-1914), Fr. plantkundige], – verkleinw. van Lat. arcus, boog: kleine boog; ringvormig kussen. De top van het vruchtbeginsel draagt een ringvormig kussen, in welks midden de stijl is ingeplant.

ardens       ardens, – van Lat. ardēre, branden: brandend, met brandharen bezet.

Ardisia       Ardísia Sw. [O. Swartz], – van Gr. ardis, pijlspits. De naam zinspeelt op den vorm der helmknoppen.

ardisioides       ardisioídes, – van Ardisĭa, plantengesl. (Myrsinacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Ardisĭa-achtig.

[p. 37]

ardjunensis       ardjunénsis (-is, -e), – afkomstig van den Ardjoeno (vulkaan in O.-Java) of daar het eerst gevonden.

ardoini       ardóíni, – 2e nv. van Ardoinus, Latinizeering van Ardoino: van Ardoino, gevonden door Ardoino, genoemd naar Ardoino. – Cytĭsus – Fourn. [Eug. P. N. Fournier] is genoemd naar den ontdekker der plant, H. Ardoino (1819, Mentone; 1874, Mentone), schrijver van een flora der Zee-Alpen.

ardosiacus       ardosíacus (-a, -um), – (Nieuwlat.) van Fr. ardoise, lei: leikleurig.

arduennensis       arduennénsis (-is, -e), – van Lat. Arduenna, de Ardennen, gebergte in Z.O.-België: afkomstig uit de Ardennen of daar het eerst gevonden.

Arduina       Arduína Mill. [Ph. Miller (1691-1771), Eng. tuinbouwkundige], – genoemd naar P. Arduino (1728, Caprino di Verona, O. van het Lago di Garda; 1805, Padua), eerst tuinman van den bot. tuin van Padua, later hortulanus en vervolgens onderdirecteur dier instelling, in 1763 benoemd tot hoogleeraar in de landbouwkunde te Padua, stichter (1776) en directeur van een tuin voor landbouwgewassen aldaar, correspondent van Linnaeus (zie Linnaea), wiens nomenclatuur hij in Italië invoerde, schrijver van een aantal bot. en landbouwkundige publicaties.

arduini       arduíni, – 2e nv. van Arduīnus, Latinizeering van Arduino: van Arduino, genoemd naar Arduino. – Sorghum – Jacq. [N. J. baron Von Jacquin] is genoemd naar P. Arduino (zie Arduīna).

Areca       Aréca L. [C. Linnaeus], – Portug. plantennaam, welke verbasterd zou zijn uit adike of adake, Engelschind. naam voor denzelfden palm.

arecinus       arecínus (-a, -um), – van Arēca, plantengesl. (Palmae): Arēca-achtig.

Aregelia       Aregélia O. K. [C. E. Otto Kuntze], – genoemd naar a Regelĭo, dwz., in ge-latinizeerden vorm, (E. A.) von Regel (1815, Gotha; 1892, St.-Petersburg, het tegenwoordige Leningrad), van 1842-55 directeur van den bot. tuin van Zürich, sinds 1855 directeur van den Keizerlijken bot. tuin te St.-Petersburg, dien hij tot grooten bloei bracht, goed kenner der flora van Centraal-Azië, schrijver van vele bot. publicaties (o.a. een monographie van het gesl. Allĭum), stichter van het tijdschrift Gartenflora.

Arenaria       Arenária L. [C. Linnaeus], – van Lat. arēna, zand. Verscheidene soorten van het gesl. groeien op zandgrond.

arenaria       arenária, – zie arenarĭus.

arenarioides       arenarioídes, – van Arenarĭa, plantengesl. (Caryophyllacĕae) of van den soortnaam arenarĭus (zie aldaar); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: 1. Arenarĭa-achtig. 2. op de soort arenarĭus gelijkend.

arenarius       arenárius (-a, -um), – van Lat. arēna, zand: op zandgrond groeiend, zand-.

Arenga       Arénga Labill. [J. J. Houtou de Labillardière], – Latinizeering van den Mal. plantennaam arèng.

arenicola       arenícola, – van Lat. arena, zand; cŏlĕre, wonen, bewonen: op zand wonende, d.i. op zandgrond groeiende plant.

arenicolus       arenícolus (-a, -um), – van Lat. arēna, zand; cŏlĕre, wonen, bewonen: op zand wonend, op zandgrond groeiend.

arenosus       arenósus (-a, -um), – van Lat. arēna, zand: zanderig, zandig, op zandgrond groeiend.

areolaris / areolatus       areoláris (-is, -e) / areolátus (-a, -um), – van Lat. areŏla, (als bot. term) een door lijnen, ribben, aderen of nerven omsloten figuur, maas van een adernet: met duidelijke areolen.

areschougii       areschoúgii, – 2e nv. van Areschougĭus, Latinizeering van Areschoug: van Areschoug, genoemd naar Areschoug. – Rumex – Beck [G. ridder Beck van Mannagetta (1856-1931), hoogleeraar te Praag] is genoemd naar Fr. W. Chr. Areschoug (1830, Simrishamn, Z.O.-Zweden; 1908, Lund), van 1879-98 hoogleeraar in de plantkunde te Lund, kenner van Rubus en Rumex, schrijver van belangrijke bot. publicaties.

Arethusa       Arethúsa L. [C. Linnaeus], – Latinizeering van Gr. Arethousa, naam eener schoone nimf, die om aan de vervolging van den riviergod Alpheios (Alphēus) te ontkomen naar Sicilië vluchtte, waar zij door de godin Artĕmis (Diāna) in een bron veranderd werd. De naam zinspeelt op de schoonheid en vochtige standplaats der eerstbeschreven soort.

Aretia       Arétia L. [C. Linnaeus], – genoemd naar Benedictus Aretĭus (1505, Petterkinden, kanton Bern, Zwitserland; 1574, Bern), hoogleeraar te Bern, schrijver over de Zwitsersche bergen en de daarop groeiende planten.

aretioides       aretioídes, – van Aretĭa, plantengesl. (Primulacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Aretĭa-achtig.

arfakanus / arfakensis       arfakánus (-a, -um) / arfakénsis (-is, -e), – afkomstig van het Arfak-gebergte (in het N.W. van Nieuw-Guinea) of daar het eerst gevonden.

arfaki       árfaki, – 2e nv. van Arfăkus, Latinizeering van Arfak, dwz. het Arfak-gebergte in het N.W. van Nieuw-Guinea: afkomstig van het Arfak-gebergte of daar het eerst gevonden.

arfakianus       arfakiánus (-a, -um), – afkomstig van het Arfak-gebergte (in het N.W. van Nieuw-Guinea) of daar het eerst gevonden.

arfakii       arfákii, – 2e nv. van Arfakĭus, Latinizeering van Arfak, dwz. het Arfak-gebergte in het N.W. van Nieuw-Guinea: (afkomstig) van het Arfak-gebergte of daar het eerst gevonden.

Argemone / argemone       Argemóne L. [C. Linnaeus] / argemóne, – Lat. transcr. van Gr. argemônê (van argĕmon, witte vlek op het hoornvlies), naam eener Papāver-soort (Papāver argemōne L. [C. Linnaeus]), waarvan het witte melksap als middel tegen dat ooglijden werd aangewend (signatuurleer). Het gesl. Argemōne werd zoo genoemd om verwantschap met Papāver argemōne uittedrukken.

argentaceus       argentáceus (-a, -um), – van Lat. argentum, zilver: zilverwit, zilverglanzend.

argentatus       argentátus (-a, -um), – van Lat. argentum, zilver: met zilver ingelegd, met zilverwitte vlekken, zilverwit, zilverglanzend.

argentea       argéntea, – zie argentĕus.

argenteo-reticulatus       argénteo-reticulátus (-a, -um), – van Lat. argentĕus, zilverwit; reticulātus, netvormig geteekend: met zilverwitte, netvormige teekening.

argenteus       argénteus (-a, -um), – van Lat. argentum, zilver: zilveren, zilverwit, zilverglanzend.

argentinae       argentínae, – 2e nv. van Argentīna (van Sp. argento of Lat. argentum, zilver), het Zilverland, d.i. Argentinië: Argentijnsch.

argillaceus       argilláceus (-a, -um), – van Lat. argilla (verwant aan Gr. argos, wit), wit leem, witte klei: de kleur van witte klei hebbend, dofwit, geelachtig wit.

argophyllus       argophýllus (-a, -um), – van Gr. argos, glanzend wit; phullon, blad: met (glanzend) witte bladeren.

Argostemma       Argostémma Wall. [Nathan Wolff, zich later noemende Nathaniel Wallich], – van Gr. argos, (glanzend) wit; stemma, krans. De naam zinspeelt op de helderwitte bloemen, welke bij sommige soorten in grooten getale bijeenstaan en dan soms een soort krans vormen.

arguens       árguens, – van Lat. argŭĕre, beschuldigen, berispen: beschuldigend, berispend. Waarom deze naam voor een Themĕda-soort gekozen werd, blijkt uit het volgende citaat uit Rumphius (Herbarĭum Amboinense VI, 15). “By de Ternatanen is een kinderlyk dog gemeen” (d.i. algemeen) “gebruik. Want als iemant eenen anderen ... wil beschul-

[p. 38]

digen of verwyten, dat men om des anderen wil eenig verdriet, droefheid of zwarigheid moet uitstaan, zoo zenden ze hem een geschenkje met de stekende aairen van dit gewas bewonden.”

arguta       argúta, – zie argūtus.

argutatus       argutátus (-a, -um), – van Lat. argutāri, duidelijk waarneembaar zijn: duidelijk waarneembaar. Het woord wordt zonderlingerwijze door botanici vaak gebezigd in de beteekenis van scherp, spits toegespitst.

argutidens       argútidens, – van Lat. argūtus, duidelijk, door botanici vaak gebezigd in de beteekenis van scherp; dens, tand: duidelijk getand, scherp getand.

argutus       argútus (-a, -um), – (Lat.) duidelijk waarneembaar, door botanici vaak gebezigd in de beteekenis van scherp (gezaagd).

argyraceus       argyráceus (-a, -um), – van Gr. argŭros, zilver: zilverwit, zilverglanzend.

argyraeus       argyráéus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. argureios (van argŭros, zilver), zilveren, zilverwit, zilverglanzend.

argyratus       argyrátus (-a, -um), – van Gr. argŭros, zilver: zilverwit, zilverglanzend.

argyrea       argýrea, – zie argyrĕus.

Argyreia       Argyréía Lour. [J. Loureiro], – van Gr. argureios (van argŭros, zilver), zilveren, zilverwit: zilverwitte plant. De naam zinspeelt op de kleur der bladonderzijde bij de eerstbeschreven soort.

argyrescens       argyréscens, – van Nieuwlat. argyrescĕre (van Gr. argŭros, zilver), zilverkleurig worden: eenigszins zilverkleurig, zilverachtig.

argyreus       argýreus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. argurĕos (van argŭros, zilver), zilveren, zilverwit, zilverkleurig, zilverglanzend.

argyrites       argyrítes, – van Gr. argŭros, zilver: met zilverwitte vlekken of strepen.

Argyrocalymna       Argyrocalýmna Schum. et Laut. [K. M. Schumann en C. G. A. Lauterbach], – van Gr. argŭros, zilver; kalumma, bedekking, omhulsel. De naam zinspeelt op de zilverwitte beharing.

Argyrocalymna       Argyrocalýmna, – foutief voor Argyrocalymma.

argyrocalyx       argyrócalyx, – van Gr. argŭros, zilver; kălux, kelk: met zilverwitten of zilverwit behaarden kelk.

argyrocarpus       argyrocárpus (-a, -um), – van Gr. argŭros, zilver; karpos, vrucht: met zilverwitte vruchten.

Argyrodendron       Argyrodéndron Klotzsch [J. Fr. Klotzsch], – van Gr. argŭros, zilver; dendron, boom: zilverboom. De naam zinspeelt op de van onder zilverwitte bladeren.

argyroglochin       argyroglóchin, – van Gr. argŭros, zilver; glôchin, spits: met zilverwitte spitsen, zilverpuntig, bij uitbreiding: met zilverwitte kafjes.

argyrolepis       argyrólepis, -van Gr. argŭros, zilver; lĕpis, schub: met zilverwitte schubben, zilverbeschubd.

argyroneura       argyronéúra, – zie argyroneurus.

argyroneuros / argyroneurus       argyronéúros (-os, -on) / argyronéúrus (-a, -um), – van Gr. argŭros, zilver; neuron, nerf: met zilverwitte nerven, zilvernervig.

argyrophyllus       argyrophýllus (-a, -um), – van Gr. argŭros, zilver; phullon, blad: met zilverwitte bladeren, zilverbladig.

argyropus       argýropus, – van Gr. argŭros, zilver; pous, voet, steel: met zilverwitten voet, zilvervoetig, met zilverwitten steel, met zilverwitten wortelstok (als voet der plant beschouwd).

Argyrorchis       Argyrórchis Bl. [C. L. Blume], – van Gr. argŭros, zilver; Orchis, gesl., dat als type geldt van de fam. der Orchidacĕae: orchidacĕa met langs de randen en langs de nerven zilverwit gekleurde bladeren.

argyrostachyus       argyrostáchyus (-a, -um), – van Gr. argŭros, zilver; stăchus, aar: met zilverwitte aren, zilverarig.

argyrostictus       argyrostíctus (-a, -um), – van Gr. argŭros, zilver; stiktos, gestippeld: met zilverwitte stippels.

argyrostigma       argyrostígma, – van Gr. argŭros, zilver; stigma, puntje, stippel: met zilverwitte stippels.

argyrotaenius       argyrotáénius (-a, -um), – van Gr. argŭros, zilver; tainĭa, lint, band: met een of meer zilverkleurige banden of strepen.

argyrotrichus       argyrótrichus (-a, -um), – van Gr. argŭros, zilver; thrix (trĭchos), haar: met zilverwitte haren.

Aria / aria       Ária A. P. DC [A. P. de Candolle] / ária, – oude Gr. naam van een boom, welks identiteit niet vast staat.

ariadna       ariádna, – Ariadna, dochter van Minos, koning van Creta, en diens gemalin Pasiphăë, ontbrandde in liefde voor den Atheenschen prins Theseus, toen deze de 7 jongelingen en 7 jonge maagden kwam leveren, welke eens in de 9 jaren door de Atheners als offer gebracht moesten worden aan den door een stier bij Pasiphăë verwekten Minotaurus, een monster van menschelijke gedaante, doch met een stierenkop, dat in den door Daedălus op Creta gebouwden doolhof huisde. Ariadna schonk Theseus een kluwen garen, waarvan hij één einde bij den ingang van den doolhof bevestigde en dat hij afrolde, tot hij het monster gevonden had, dat door hem werd gedood, waarna het hem gemakkelijk viel den uitgang terugtevinden. Hij voerde de geredde Atheners terug naar hun vaderstad en schaakte bij die gelegenheid Ariadna, welke hij later achterliet op het eiland Naxos (±25 1/2° O.L.; 37° N.B.). Daar vond haar de god Dionӯsus, die haar ten huwelijk nam. Op de bruiloft schonken de goden haar een gouden krans, welke na haar dood als sterrenbeeld aan den hemel werd opgenomen. Op die sterren zinspeelt de soortnaam van Hoya ariadna Decsne [J. Decaisne], welke een groote, stervormige bloemkroon bezit.

ariaefolius       ariaefólius (-a, -um), – zie ariifolĭus.

arida       árida, – zie arĭdus.

Aridarum       Arídarum Ridl. [H. N. Ridley], – van Lat. arĭdus, dor, droog; Ărum, gesl., dat als type geldt van de fam. der Aracĕae: Aracĕa van dor terrein.

aridicola       aridícola, – van Lat arĭdus, dor, droog; cŏlĕre, wonen, bewonen: op dorre plaatsen groeiende plant, op dor terrein groeiende plant.

aridicolus       aridícolus (-a, -um), – van Lat. arĭdus, dor, droog; cŏlĕre, wonen, bewonen: op dorre plaatsen wonend, op dor terrein groeiend.

aridus       áridus (-a, -um), – (Lat.) dor, droog.

ariel       áriel, – (Hebr.) Leeuw Gods (persoonsnaam, zie Ezra VIII, 16). – Bij Shakespeare een luchtgeest, die van zich zelven verklaart (The Tempest, Act V, 93, 94): Merrily, merrily shall I live now Under the blossom that hangs on the bough. (Vroolijk, vroolijk zal ik nu wonen onder de bloemen, die aan de zware takken hangen). Bij Bulbophyllum – Ridl. [H. N. Ridley] zinspeelt de soortnaam op de epiphytische levenswijze der plant.

aries       áries, – (Lat.) ram: op een ram of eenig deel van dit dier, zijn hoornen bv., gelijkend.

arietinus       arietínus (-a, -um), – van Lat. arĭes (ariĕtis), ram: in een of ander opzicht op eenig deel van een ram, zijn kop bv., gelijkend. Dodoens [Cruydeboeck, 2e druk, (1563), 409] beschrijft de zaden van Cicer arietīnum L. [C. Linnaeus] als “cantich, ghehoeckt en schier ghelijck een weeren hoofdeken.” Weer of weder is een thans weinig gebruikelijk woord voor ram. Vgl. D. Widder, Eng. wether, Zw. vädur.

arifolius       arifólius (-a, -um), – van Arum, plantengesl. (Aracĕae), aronskelk; Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Arum.

ariifolius       ariifólius (-a, -um), – van arĭa, soortnaam van een Sorbus; Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van Sorbus arĭa Crantz [H. J. N. von Crantz].

Arisaema       Arisáéma Mart. [K. Fr. Ph. von Martius], – van Arum, gesl., dat als type geldt van de fam. der Aracĕa; Gr. haima, bloed: –

[p. 39]

Aracĕa met (althans bij sommige soorten) rood gevlekte kolfscheeden.

Aristaria       Aristária Jungh. [Fr. W. Junghuhn], – van Lat. arista, kafnaald. Gras met lange naalden.

aristatus       aristátus (-a, -um), – van Lat. arista, kafnaald: genaald.

Aristida       Aristída L. [C. Linnaeus], – oude Lat. plantennaam, afgeleid van arista, vischgraat, kafnaald. Bij de Oude Romeinen was aristīda een gras, dat, op het voorhoofd of op den bovenarm gebonden, geacht werd het vermogen te bezitten vischgraten en splinters uit het lichaam te verwijderen. Hetzelfde gras werd ook wel Holcus (zie aldaar) genoemd. De naam is door Linnaeus (zie Linnaea) willekeurig overgedragen op het hem thans voerende gesl., dat genaalde aartjes bezit.

aristidoides       aristidoídes, – van Aristīda, plantengesl.; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Aristīda-achtig.

aristifer / aristiferus       arístifer (aristífera, aristíferum) / aristíferus (-a, -um), – van Lat. arista, (kaf)naald; ferre, dragen: een of meer naalden dragend, genaald, met naaldvormige schutbladen; met in een naald eindigende bladeren.

aristifolius       aristifólius (-a, -um), – van Lat. arista, (kaf)naald; folium, blad: met genaalde bladeren; met naaldvormige bladeren.

aristilabris       aristílabris (-is, -e), – van Lat. arista, (kaf)naald; lăbrum, lip: met genaalde lip.

Aristolochia       Aristolóchia L. [C. Linnaeus], – van Gr. aristos, zeer goed; lochĭa, baring, geboorte: plant, welke een voorspoedige bevalling bevordert. Een Aristolochĭa-soort werd vroeger aangewend als middel ter uitdrijving der nageboorte en tot bevordering der kraamzuivering.

Aristolochiaceae       Aristolochiáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Aristolochĭa geldt.

Aristotelea / aristotelea       Aristoteléa Lour. [J. Loureiro] / aristoteléa, – genoemd naar Aristotĕlês (384 v. Chr., Stageira, Chalkidĭkê; 322 v. Chr., Chalkis, Euboia), beroemd wijsgeer en natuurkenner, schrijver over planten.

aristulatus       aristulátus (-a, -um), – van Lat. aristŭla (verkleinw. van arista, kafnaald), kafnaaldje: een naaldje dragend, kort genaald.

arizelus       arizélus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. arizêlos, zeer kenbaar, gemakkelijk waartenemen, opvallend.

arizonicus       arizónicus (-a, -um), – afkomstig van Arizóna (een der Vereenigde Staten van N.-Amerika; centrum op ±112° W.L.; ±34° N.B.) of daar het eerst gevonden, Arizonisch.

arjuna       árjuna, – Engelschind. boomnaam.

armandii       armándii, – 2e nv. van Armandĭus, Latinizeering van Armand: van Armand, gevonden door Armand, genoemd naar Armand. – Pinus – Franch. [A. Franchet] is genoemd naar Armand David (1826, Espelette bij Bayonne; 1900, Parijs), missionaris, in 1862 naar China gezonden om als onderwijzer aan een missieschool te Pe-king werkzaam te zijn. Terstond na zijn aankomst begon hij de omstreken van Pe-king in zeer wijden kring te doorvorschen: de vlakte bleek geheel in cultuur gebracht te zijn, de omliggende bergen leverden zeer rijke bot. en zoöl. oogsten. Hij bestudeerde de geologie, mineralogie, botanie en zoölogie van het land en zond groote verzamelingen uit het gebied van elk dier wetenschappen naar Parijs. Het gelukte hem eenige exemplaren eener in het wild uitgestorven hertensoort (Elaphūrus davidiānus E. Milne-Edw. [Henry Milne Edwards (1800-1885), Fr. zoöloog]), alleen bekend van een kudde, welke in het keizerlijk park bij Jehol (N.O. van Pe-king) gehouden werd, levend naar Frankrijk overtebrengen. [Noot: In 1900 werd deze kudde bijna geheel uitgeroeid door ter plaatse gekampeerde D. soldaten; de weinige gespaarde dieren kwamen door gebrek aan voedsel en verzorging om. In het dierenpark van den hertog van Bedford te Woburn (N.W. van Londen) leefden in 1930 echter nog 150 nakomelingen der door David voor algeheele uitroeing bewaarde diersoort.] David’s verzamelingen werden van zoo groot belang voor de wetenschap geacht, dat hij in de gelegenheid werd gesteld zich geheel aan zijn natuurhistorische nasporingen te wijden. Hij maakte daarop drie groote reizen, alle geheel te voet, waarop hij ijverig verzamelde en van dag tot dag alle merkwaardigheden op alle gebied opteekende. Zijn eerste reis (1866), van 9 1/2 maand, ging door Z.-Mongolië, een toen aan Europeanen geheel, aan geletterde Chineezen schier onbekend gebied. De tweede reis (1868-70), waarop hij ongeveer 20000 K.M. aflegde, ging door Centraal-Azië naar Sze-Tsjoean (zie szechuanĭcus); op dien tocht, waarop hij drie malen zeer ernstig ziek werd, bleef hij ongeveer 9 maanden te Mu-pin (zie moupinensis), waar hij zeer rijke en belangrijke verzamelingen bijeenbracht. Na zijn terugkeer te Pe-king vertrok hij in het laatst van 1870 tot herstel zijner gezondheid naar Europa. In 1872 was hij in China terug en ondernam hij zijn derde, 3200 K.M. lange reis, nu door de provincies Schansi, Schensi, Hoepé, Kiangsi en Tsjekiang. Ook nu werd hij onderweg zwaar ziek. Toen hij in 1874 Sjanghai bereikt had, keerde hij datzelfde jaar, en nu voor goed, naar Europa terug. – Te Pe-king had hij een museum gesticht, dat 800 vogels, verscheidene fraaie zoogdieren, ongeveer 3000 insekten, een rijk herbarium en talrijke geologische specimina bevatte. In 1885 werd dit museum overgedragen aan China, met het gevolg, dat de fraaie verzamelingen spoedig verdwenen waren. – In het geheel heeft hij ongeveer 3500 soorten planten verzameld, waarvan echter een aanzienlijk deel door allerlei ongevallen verloren is gegaan; ongeveer 2000 soorten zijn overgebleven, waaronder 60 nieuwe Gentiāna’s, ruim 50 nieuwe Rhododendrons en meer dan 40 nieuwe Primŭla’s. Ook zijn zoöl. en andere verzamelingen zijn zeer belangrijk. Hij is de ontdekker van tal van nieuwe diersoorten. Hij schreef een groot aantal wetensch. publicaties; doordat deze te Parijs buiten zijn toezicht werden gedrukt, zijn er vele onnauwkeurigheden in geslopen, waarover hij zich – en terecht – zeer ergerde. – De Chineezen beschouwden hem als een spion, als een dwaas, als een soort slaaf, als hoogstens een leeglooper, die niet beter wist te doen, dan dieren achterna te loopen, planten uit den grond te trekken en steenen stuk te slaan; voor zijn collega’s missionarissen was hij een voorwerp van medelijdenden spot; de wetensch. wereld echter eert zijn nagedachtenis als die van voortreffelijksten natuuronderzoeker, die in China heeft gewerkt.

armatus       armátus (-a, -um), – van Lat. armāre [van arma, wapenen (znw., mv.)], wapenen (ww.): gewapend, dwz. doornen, stekels, nerfspitsjes, kafnaalden of brandharen dragend.

armena       arména, – zie armēnus.

Armeniaca / armeniaca       Armeníaca Mill. [Ph. Miller (1691-1771), Eng. tuinbouwkundige] / armeníaca (znw.), – van Lat. Armenĭa, Armenië (landschap aan de Euphraat): uit Armenië afkomstige plant; abrikoos.

armeniacus       armeníacus (-a, -um), – 1. (Bulbophyllum – J. J. S. [J. J. Smith]; – Erĭa – J. J. S. [J. J. Smith]), – van Lat. armeniăca, abrikoos: abrikoosachtig, abrikooskleurig, naar abrikozen riekend. 2. van Lat. Armenĭa, Armenië (landschap aan de Euphraat): uit Armenië afkomstig of daar het eerst gevonden, Armeniaansch.

armenus       arménus (-a, -um), – van Lat. Armenĭa, Armenië, landschap aan de Euphraat: afkomstig uit Armenië of daar het eerst gevonden, Armeniaansch.

[p. 40]

Armeria / armeria       Arméria Willd. [K. L. Willdenow] / arméria, – van Keltisch ar of are, nabij; mor, zee: nabij de zee groeiende plant (Vgl. Armoracĭa). – De eerstbeschreven soort, Arméria maritĭma Willd. [K. L. Willdenow], groeit nabij de zee. Als soortnaam gebezigd om overeenkomst in eenigerlei opzicht met het gesl. Armerĭa uittedrukken, of omdat de zóó genoemde plant vroeger tot het gesl. Armerĭa gerekend werd.

Armeriastrum       Armeriástrum Jaub. et Spach [Graaf H. F. Jaubert (1798, Parijs; 1874, Parijs), Fr. staatsman-plantkundige en E. Spach], – van Armerĭa, plantengesl. (Plumbaginacĕae); astrum, uitgang met kleineerende beteekenis: onechte Armerĭa, op Armerĭa gelijkende plant. – Zie voorts alsinastrum.

armerioides       armerioídes, – van Armerĭa, plantengesl. (Plumbaginacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Armeria-achtig.

armiger / armigerus       ármiger (armígera, armígerum) /armígerus (-a, -um), – van Lat. arma,

wapenen (znw., mv.); gĕrĕre, dragen: wapenen dragend, gewapend.

armillatus       armillátus (-a, -um), – van Lat. armilla, een uit aaneengehechte, breede stukken bestaande armband; breede, ijzeren ring: iets dragend, dat aan een dusdanigen armband of ring doet denken.

armiti       ármiti, – 2e nv. van Armĭtus, Latinizeering van Armit: gevonden door Armit, genoemd naar Armit. – Ficus – King [G. King] werd in 1887 genoemd naar W. E. Armit (?, ?; 1886 of ’87, ?), kapitein der bereden politie te Georgetown (Queensland), die N.-Queensland en Nieuw-Guinea bereisde, schrijver van Ethnological Notes of Papua. – King (zie kingi) noemde een Ficus-soort naar hem, omdat hij in 1883 leider was geweest der door een Australisch dagblad, The Melbourne Argus, uitgeruste expeditie, welke ten doel had het oostelijke schiereiland van Nieuw-Guinea in O.N.O. richting van Port Moresby tot Dyke Acland-baai te doorkruisen, doch, door ziekte geteisterd, met verlies van een harer leden onverrichter zake naar Queensland moest terugkeeren.

Armodorum       Armódorum Breda [J. G. S. van Breda (1788-1867), Ned. plantkundige], – van Gr. harmos, gewricht; dŏros, zak. De lip is aan den zakvormigen voet met de stempelzuil geleed. De spelling Harmodŏrum zou beter geweest zijn.

Armoracia / armoracia       Armorácia G. M. Sch. [Ph. G. Gärtner (1754-1825), apotheker te Hanau; B. Meyer (1767-1836), D. plantkundige, en J. Scherbius (1769-1813) D. plantkundige] / armorácia, – oude Lat. naam van den mierikswortel (Cochlearĭa armoracĭa L. [C. Linnaeus] = Armoracĭa lapathifolĭa Gilib. [J. E. Gilibert]). Het woord is afgeleid van Keltisch ar of are, nabij; mor, zee, en beteekent: nabij de zee groeiende plant. Vgl. Armerĭa.

armoracioides       armoracioídes, – van Armoracĭa, plantengesl. (Crucifĕrae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Armoracĭa-achtig.

Arnebia       Arnébia Forsk. [P. Forskål], – Latinizeering van het laatste deel van den Arab. plantennaam sagaret el arneb.

arnhemicus       arnhémicus (-a, -um) (Thunbergĭa – F. v. M. [Ferdinand von Müller]), – afkomstig van het schiereiland Arnhemsland (in het N. van Australië tusschen 130 en 137° O.L.) of daar het eerst gevonden. Het schiereiland is waarschijnlijk genoemd naar het jacht Arnhem. – In 1623 werd aan Jan Carstensz (zie carstenszensis) door den gouverneur van Amboina, Herman van Speult, opgedragen met de schepen Pera en Arnhem het onbekende zuidland te ontdekken. Hij bereikte de O. kust van de Golf van Carpentaria. Het jacht Arnhem, waarvan schipper en stuurman steeds weinig lust en ijver voor deze reis hadden betoond, liet de Pera, waarop Carstensz zich bevond, den 27sten April op 16 1/2° Z.B. eensklaps in den steek “met voordacht en opgezette malitieusheit.” Den 15den Mei werd het vaartuig, dat den vorigen dag zijn roer had verloren, dicht bij Banda ontdekt en daarheen gesleept. – Van deze terugreis van de Arnhem is verder zoo goed als niets bekend. Het journaal schijnt verloren gegaan te zijn. De Pera onder Carstensz onderzocht verder de O. kust van de Golf van Carpentaria en keerde vervolgens via de Kei-eilanden naar Ambon terug. – Het is dus volgens Mr. L. C. D. van Dijk (Twee Togten naar de Golf van Carpentaria) niet duidelijk, waarom de W. kust van de Golf van Carpentaria den naam van Arnhemsland heeft gekregen: die kust werd, naar het schijnt, volstrekt niet bezocht, zelfs niet gezien. – Hoe het ook zij, de naam Arnhemsland is in dezen tijd ontstaan en de waarschijnlijkheid is dus groot, dat hij ontleend is aan dien van het schip Arnhem (Mededeeling van den archivaris van het Molukken-Instituut).

Arnica       Árnica L. [C. Linnaeus], – afleiding en beteekenis onbekend.

arnoldi       arnóldi, – 2e nv. van Arnoldus, Latinizeering van Arnold: van Arnold, gevonden door Arnold, genoemd naar Arnold. – Rafflesĭa – R. Br. [Robert Brown] is genoemd naar J. Arnold (1782, Beccles, Z.O. van Norwich; 1818, Padang), in 1808 benoemd tot scheepsarts bij de Eng. marine; in 1815 arts op de Northhampton, welke een lading vr. veroordeelden vervoerde naar de strafkolonie Botany Bay (Z. van het tegenwoordige Sydney), waar hij een verzameling insecten bijeenbracht. Op de terugreis via Batavia en Straat Soenda verbrandden echter schip en verzameling. In 1816 was Arnold in Engeland terug; in 1818 werd hij aangesteld tot naturalist bij Raffles (zie Rafflesĭa), toen luitenant-gouverneur van Benkoelen. Op den tweeden tocht, dien hij in die functie maakte, ontdekte hij de naar Raffles en hem genoemde plant. Kort daarop overleed hij, een verzameling planten, schelpen en fossielen nalatend.

Arnoldia       Arnóldia Bl. [C. L. Blume], – genoemd naar J. Arnold (zie arnoldi).

arnoldianus       arnoldiánus (-a, -um), – 1. (Angraecum – De Wildem. [E. de Wildeman (1866, St-Josse-ter-Noode, Brussel; X), eeredirecteur van den bot. tuin te Brussel]); – Musa – De Wildem. [E. de Wildeman (1866, St-Josse-ter-Noode, Brussel; X), eeredirecteur van den bot. tuin te Brussel], – in 1906 genoemd naar Nicolas Joseph Arnold (1860, Petit-Rechain, O. van Luik, België; X), in 1884 in dienst getreden bij de administratie van den Congostaat, in 1901 benoemd tot directeur van financiën van dien staat, in 1904 tot directeur-generaal, in 1911 tot secretaris-generaal van het Belgische Ministerie van Koloniën, in 1926 gepensionneerd met den rang van Administrateur Général Honoraire des Colonies. Hij betoonde zich steeds een ijverig bevorderaar van het wetenschappelijk onderzoek (vooral op het gebied van plant- en landbouwkunde) van den Congostaat en maakte, door het toekennen of doen toekennen van subsidies, de uitgave van wetensch. publicaties mogelijk. 2. (Crataegus – Sarg. [Ch. Sprague Sargent]), – het eerst in het Arnold-arboretum te Boston, U.S.A., gevonden.

Arnoseris       Arnóseris Gaertn. [J. Gärtner], – van het in den nominatief ongebruikelijke Gr. arên (arnos), lam, jong schaap; sĕris, salade: lamssalade, lammertjessla.

arnottianus       arnottiánus (-a, -um), – planten van dezen naam zijn genoemd naar G. A. Walker Arnott (1799, Edinburgh; 1868, Glasgow), rechtsgeleerde-plantkundige, sinds 1845 hoogleeraar in de plantkunde te Glasgow, schrijver van eenige bot. publicaties, waaronder te zamen met Wight (zie Wightĭa) een Prodrŏmus Florae Peninsŭlae Indĭae Orientālis (Voorlooper eener Flora van Voor-Indië).

Aromadendron       Aromadéndron Bl. [C. L. Blume], – van Gr. arôma, specerij; dendron, boom: boom met specerijachtig riekende bloemen.

aromaticus       aromáticus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. arômatĭkos (van arôma, geurig kruid, specerij), geurig, specerijachtig riekend, aromatisch.

[p. 41]

Aronia / aronia       Arónia Pers. [Chr. H. Persoon (1755, in Z.-Afrika; 1837, Parijs), beroemd mykoloog] / arónia, – Latinizeering van Gr. arônĭa, naam eener mispelachtige vrucht.

Arrabidaea       Arrabidáéa A. P. DC. [A. P. de Candolle], -genoemd naar Antonio da Arrabida, omstreeks 1827 bisschop van Anemurium I. P. I., biechtvader van den Braz. keizer Dom Pedro I (1822-31), uitgever van den tekst en de daarbij behoorende platen der Flora Fluminensis van Vellozo (zie Vellozĭa).

arrectus       arréctus (-a, -um), – van Lat. arrigĕre, oprichten: opgericht.

Arrhenatherum       Arrhenátherum P. B. [Α. Μ. Fr. J. Palisot, baron de Beauvois], – van Gr. arrhên (arrhĕnos), mannelijk; athêr (athĕros), (kaf)naald. – De onderste bloem van het aartje is ♂; haar onderste kafje (g₃) draagt een lange naald.

arrhenii       arrhénii, – 2e nv. van Arrhenĭus: van Arrhenĭus, gevonden door Arrhenius, genoemd naar Arrhenius. – Rubus – J. Lange [J. M. Lange (1818-98), hoogleeraar te Kopenhagen] is genoemd naar J. P. Arrhenius (1811, Järeda in Småland, Zweden; 1889, Järeda), schrijver eener in 1839 verschenen verhandeling over de Zw. bramen.

arrhizus       arrhízus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. arrhizos (van a, ontk. voorv.; rhiza, wortel), zonder wortels, wortelloos.

Arrhostoxylum       Arrhostóxylum Mart. [K. Fr. Ph. von Martius], – van Gr. arrhôstos, krachteloos, zwak; xŭlon, hout, boom: plant met zwakke stengels.

arriensii       arriénsii, – 2e nv. van Arriensĭus, Latinizeering van Arriëns: van Arriëns, genoemd naar Arriëns. – Semeiocardĭum – Z. M. [H. Zollinger en A. Moritzi] is genoemd naar N. A. Th. Arriëns (1819, Velp; 1870, in de Ind. wateren, aan boord van het S.S. Padang Packet), na 1840 vele jaren werkzaam als controleur bij de Landelijke Inkomsten en Cultures te Kediri, in het begin van de tweede helft der 19de eeuw resident van Madoera, waar hij Zollinger (zie zollingēri) van dienst was bij diens bezoek aan het eiland in 1858, laatstelijk gouverneur van Sumatra’s W. kust, vriend van natuurstudie.

arrigens       árrigens, – van Lat. arrĭgĕre, oprichten: oprichtend, opgericht, omhoogstekend.

arrophula       arróphula, – Latinizeering van arrophul, Nepalschen volksnaam der plant.

arrovicus       arróvicus (-a, -um), – afkomstig van den “Archipel des Arrou”, dwz. van de Aroe-eilanden (134 – 135° O.L.; 5 – 7° Z.B.) of daar het eerst gevonden.

arsoanus       arsoánus (-a, -um), – afkomstig van Arso in Ned. Nieuw-Guinea of daar het eerst gevonden.

arta       arta, – zie artus.

Artabotrys       Artábotrys R. Br. [Robert Brown], – van Gr. artân, ophangen; bŏtrus, druif. – De aan druiven herinnerende bessen zijn bevestigd aan een haakvormig takje, waarmede zij, als het ware, zijn opgehangen.

Artanema       Artanéma D. Don. [David Don], – van Gr. artân, ophangen, aanhangen; nêma, draad. – De beide voorste meeldraden dragen aan den voet een aanhangsel.

Artanthe       Artánthe Miq. [F. A. W. Miquel], – van Gr. artŭein, samenvoegen, dicht aaneen doen sluiten; anthê, bloem. – De naam zinspeelt op de zeer dichtbloemige katjes.

Artemisia       Artemísia L. [C. Linnaeus]. – “Artemisĭa heet hueren naem naer Artemisĭa Coninginne van Halicarnasso huysvrouwe van Mausōlus” († 352 v. Chr.) “Coninck van Carien, die dit cruyt vercosen heeft ende met hueren naem Artemisĭa ghenaemt, dat te voren parthĕnis, dat es Virginālis en Maeghden cruyt ghenoemt was. Som andere zeggen dat Artemisĭa ghenaemt es naer die Goddinne Diāna die Artĕmis oock gheheeten wordt, ende dat omdat dit cruyt seer sonderlinghe voor der vrouwen ghebreken es, daer die Heydenisse Dianam overste ende Goddinne af ghemaeckt heeft” [Dodoens Cruydeboeck, 2de druk (1563), 15]. – Van oude tijden her is Artemisĭa vulgāris L. [C. Linnaeus] hoog geschat als emmenagōgon (maandstonden bevorderend middel).

artemisiae       artemísiae, – 2e nv. van Artemisĭa, plantengesl. (Composĭtae): van (de gedaante eener) Artemisĭa, op een Artemisĭa gelijkend (in bladvorm bv.), Artemisĭa-achtig.

artemisiaefolius       artemisiaefólius (-a, -um), – zie artemisiifolĭus.

artemisiiflorus       artemisiiflórus (-a, -um), – van Artemisĭa, plantengesl. (Composĭtae); Lat. flos (flōris), bloem: met bloemen als die eener Artemisĭa.

artemisiifolius       artemisiifólius (-a, -um), – van Artemisĭa, plantengesl. (Composĭtae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Artemisĭa.

artemisioides       artemisioídes, – van Artemisĭa, plantengesl. (Composĭtae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Artemisĭa-achtig.

Arthraxon       Arthráxon P. B. [Α. Μ. Fr. J. Palisot, baron de Beauvois], – van Gr. arthron, gewricht, geleding; axôn, as. De naam zinspeelt op de gelede aarspil.

Arthrocnemum       Arthrocnémum Moq.-Tand. [Chr. H. B. A. Moquin-Tandon (1804-63), Fr. plantkundige], – van Gr. arthron, geleding; knêmis, scheenplaat. De opvallend gelede stengels dragen aan den top van elk lid twee (bij scheenplaten vergeleken) vergroeide bladeren, welke den voet van het naasthoogere lid omsluiten.

Arthrophyllum       Arthrophýllum Bl. [C. L. Blume], – van Gr. arthron, geleding; phullon, blad. De bladeren zijn samengesteld en bezitten duidelijk gelede spillen.

arthropodus       arthrópodus (-a, -um), – van Gr. arthron, geleding; pous (pŏdos), voet, steel: met geleden voet, met geleden steel.

Arthropteris       Arthrópteris J. Sm. [J. Smith], – van Gr. arthron, geleding; ptĕris, varen. Varen, welker blaadjes met de algemeene bladspil zijn geleed.

arthropterygius       arthropterýgius (-a, -um), – van Gr. arthron, geleding; pterugĭon [verkleinw. van pterux (pterŭgos), vleugel], (kleine) vleugel: met gelede vleugels of, bij varens, vinnen.

Arthrosprion       Arthrósprion Hassk. [J. K. Hasskarl], – van Gr. arthron, geleding; osprĭon, peul: plant met gelede peulen.

Arthrotaxis       Arthrotáxis Endl. [St. L. Endlicher], – foutief voor Athrotaxis.

arthrotrichus       arthrótrichus (-a, -um), – van Gr. arthron, geleding; thrix (trĭchos), haar: met gelede haren bezet.

articularis / articulatus       articularis (-is, -e) / articulatus (-a, -um), – van Lat. articŭlus (verkleinw. van artus, lid), lid, leedje: geleed.

Artocarpus       Artocárpus Forst. [J. R. Forster en J. G. A. Forster], – van Gr. artos, brood; karpos, vrucht: broodvrucht. Gebakken schijven der vrucht van Artocarpus commŭnis Forst. [J. R. Forster en J. G. A. Forster] worden op de Zuidzee-eilanden en in vele andere streken bij wijze van brood genuttigd.

artosquameus       artosquámeus (-a, -um), – van Lat. artus, gedrongen, stevig; squama, schub: met dicht opeengedrongen schubben, met stevig aangedrukte schubben.

artus       artus (-a, -um), – (Lat.) gedrongen.

aruanus / aruensis       aruánus (-a, -um) / aruénsis (-is, -e), – afkomstig van de Aroe-eilanden (134 – 135° O.L.; 5 – 7° Z.B.) of daar het eerst gevonden.

Arum       Arum L. [C. Linnaeus], – Latinizeering van den ouden Gr. plantennaam aron, waarmede een of andere Aracĕa werd aangeduid.

Aruncus / aruncus       Arúncus Adans. [M. Adanson] / arúncus, – (Lat.) geitebaard, sik. -Voor-Linnaeaansche botanici noemden de plant barba caprae, d.i. geitebaard, met zinspeling op de gedaante der bloeiwijze. Vgl. de volksnamen D. Geissbart, Ziegenbart, – E. goat’s beard, – Fr. barbe de bouc, barbe de chèvre, – Ital. barba di capra, alle van dezelfde beteekenis.

arundastrum       arundástrum, – zie arundinastrum.

Arundina       Arúndina Bl. [C. L. Blume], – van Lat. arundo (arundĭnis), riet. In haar vegetatieve deelen op riet gelijkende plant.

arundinaceus       arundináceus (-a, -um,), – van Lat. arundo (arundĭnis), riet: rietachtig.

[p. 42]

Arundinaria       Arundinária L. Cl. M. Rich. [L. Cl. M. Richard], – van Lat. arundo (arundĭnis), riet: rietachtige plant.

arundinastrum       arundinástrum, – van Lat. arundo (arundĭnis), riet; astrum, uitgang met kleineerende beteekenis: onecht riet. – Zie voorts alsinastrum.

Arundindella / arundinella       Arundinélla Raddi [G. Raddi] / arundinélla, – van Lat. arundo (arundĭnis), riet: rietachtig gras. Als soortnaam gebezigd om gelijkenis met het gesl. Arundinella uittedrukken.

arundinoides       arundinoídes, – 1. van Arundĭna, plantengesl. (Orchidacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Arundĭna-achtig. 2. van Arundo (Arundĭnis), plantengesl. (Graminĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Arundo-achtig. 3. van Lat. arundo (arundĭnis), riet; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: rietachtig.

Arundo / arundo       Arúndo L. [C. Linnaeus] / arúndo, – oude Lat. plantennaam, riet.

arupa       arúpa, – Amb. plantennaam (aroepa).

arvalis / arvensis       arvális (-is, -e) / arvénsis (-is, -e), – van Lat. arvum, bouwland: op bouwland voorkomend, op akkers groeiend, akker-.

Arytera       Arytéra Bl. [C. L. Blume], – van Gr. arutêr (arutêros), scheplepel. De naam zinspeelt op den vorm der vruchtlobben.

asa foetida       asa fóétida, – zie assa foetĭda.

asarifolius       asarifólius (-a, -um), – van Asӑrum, plantengesl. (Aristolochiacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Asӑrum.

asarina       asarína (znw.), – Sp. volksnaam van Antirrhīnum – L. [C Linnaeus].

asarinus       asárinus (-a, -um), – van Asӑrum, plantengesl. (Aristolochiacĕae): op een Asӑrum gelijkend, Asӑrum-achtig.

Asarum       Ásarum L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam asӑron. De naam wordt wel afgeleid van Gr. asê, walging, en zou zinspelen op het gebruik, dat van de plant gemaakt werd als braakmiddel. Vgl. Dodoens, Cruydeboeck, 2e druk (1563), 272: “Die bladeren van Haselwortel met wijn ghestooten ende tsap daer af ghedroncken doen ouergheuen ende iaghen met dat braken af taye fluymen en geele vochticheit.”

asbestinus       asbéstinus (-a, -um), – van Gr. asbestos (van a, ontk. voorv.; sbennŭnai, blusschen), onbluschbaar, onvergankelijk, bij uitbreiding asbest, een vuurvast, vezelig, meestal wit of geelwit mineraal: asbest-kleurig, wit, geelwit.

ascalonicus       ascalónicus (-a, -um), – afkomstig van Askalon (=Askalân, in Palestina aan de Middellandsche Zee op ±31 2/3° N.B.) of daar het eerst gevonden.

Ascarina       Ascárina Forst. [J. R. Forster en J. G. A. Forster], – van Gr. askӑris, ingewandsworm, made. De helmknoppen doen aan wormen denken.

ascendens       ascéndens, – van Lat. ascendĕre (van ad, naar; scandĕre, klimmen), opstijgen: opstijgend, dwz. aan den voet kruipend of liggend, daarboven opgericht of schuin opstaand.

aschersonianus       aschersoniánus (-a, -um) (Dactўlis-Graebn. [K. O. R. P. P. Graebner];- Orchis -Hausskn. [H. K. Haussknecht (1838-1903), D. plantkundige]), – genoemd naar Paul Fr. A. Ascherson (1834, Berlijn; 1913, Berlijn), sedert 1873 hoogleeraar in de plantkunde aan de universiteit te Berlijn, schrijver van een aantal bot. publicaties, waaronder een flora der provincie Brandenburg, en, te zamen met Graebner, het hoogst belangrijke standaardwerk, Synopsis der Mitteleuropäischen Flora. Hij maakte eenige reizen in N.-Afrika.

asciiformis       asciifórmis (-is, -e), – van Lat. ascĭa, timmermansbijl, houweel, troffel; forma, vorm: den vorm van een timmermansbijl, houweel of troffel hebbend.

asclepiadacea       asclepiadácea, – zie asclepiadacĕus.

Asclepiadaceae       Asclepiadáceae, – plantenfam. als type waarvan het gesl. Asclepĭas (Asclepiӑdis) geldt.

asclepiadaceus / asclepideus       asclepiadáceus (-a, -um) / asclepiadéus (-a, -um), -van Asclepĭas (Asclepiӑdis), – plantengesl. (Asclepiadacĕae): Asclepĭas-achtig.

Asclepias       Asclépias L. [C. Linnaeus], – “Dit cruyt heeft zynen naem naer den ouden Esculapĭus, die in Griecx Asklêpĭos ghenaempt wordt. Dien die Griecken ende Heydenen toe scrijven, dat hy die ierste gheweest es die de conste der Medecynen ghevonden heeft, ende daerom oock voor een Godt van denseluen ghehouwen ende gheeert es.” [Dodoens, Cruydeboeck, 2e druk (1563), 271].

Asclerum       Asclérum V. Tiegh. [Ph. van Tieghem (1839-1914), Fr. plantkundige], – van Gr. a, ontk. voorv.; sklêros, dor, uitgedroogd, hard. De naam zinspeelt op het ontbreken van sclerenchymcellen in de schors en het merg der twijgen en in de opperhuid der bladeren, welke cellen wel aanwezig zijn bij het verwante gesl. Gonystȳlus Miq. [F. A. W. Miquel].

Ascocentrum       Ascocéntrum Schltr [F. R. Rudolf Schlechter], – van Gr. askos, zak; kentron, spoor: orchidacĕa met zakvormige spoor.

ascochiloides       ascochiloídes, – van Ascochīlus, plantengesl. (Orchidacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Ascochīlus-achtig.

Ascochilopsis       Ascochilópsis Carr. [E. A. Carrière], – van Ascochīlus, plantengesl. (Orchidacĕae); Gr. opsis, voorkomen, uiterlijk: op Ascochīlus gelijkend gesl.

Ascochilus       Ascochílus Ridl. [H. N. Ridley], – van Gr. askos, zak; cheilos, lip: orchidacĕa met zakvormige lip.

Ascoglossum       Ascoglóssum Schltr [F. R. Rudolf Schlechter], – van Gr. askos, zak; glôssa, tong of (bij orchideeën) lip: orchidacĕa met zakvormige lip.

Ascolepis       Ascólepis Nees. [Chr. G. Nees von Esenbeck], – van Gr. askos, zak; lĕpis, schub. De bloemen worden omsloten door twee tot een zakvormig geheel vergroeide, hier bij schubben vergeleken schutblaadjes.

Ascotainia       Ascotaínia Ridl. [H. N. Ridley], – van Gr. askos, zak; Tainĭa, plantengesl. (Orchidacĕae): aan Tainĭa verwant, gesl. met zakvormige spoor.

Ascyrum       Ascyrum L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van Gr. askŭron, oude naam eener Hyperĭcum-soort.

ashworthiae       ashwórthiae, – 2e nv. van Ashworthĭa, Latinizeering (vr. vorm) van Ashworth: van mevr. (mej.) Ashworth, genoemd naar mevr. (mej.) Ashworth. – Dendrobĭum – O’Brien [James O’Brien] is genoemd naar de echtgenoote van Elijah Ashworth van Harefield Hall te Wilmslow (Z. van Manchester), waar de plant gekweekt werd en in 1901 bloeide.

asiaticus       asiáticus (-a, -um), – van Lat. Asĭa, Azië: afkomstig uit Azië of daar het eerst gevonden, Aziatisch.

asininus       asinínus (-a, -um), – van Lat. asĭnus, ezel: op een of andere wijze tot een ezel in betrekking staand, bij een ezel behoorend, op eenig deel van een ezel (de ooren bv.) gelijkend, ezelachtig.

Asiphonia       Asiphónia Griff. [W. Griffith], – van Gr. a, ontk. voorv.; siphôn, buis: plant zonder bloemdekbuis, dus met losbladig bloemdek.

askhabadensis       askhabadénsis (-is, -e), – afkomstig van Askhabad of Aschabad (plaats in Turkestan nabij de Perz. grens; ruim 58 1/2° O.L.; bijna 38° N.B.) of daar het eerst gevonden.

asnijkii       asníjkii, – foutief voor aswijkĭi.

asoca       asóca, – Engelschind. plantennaam (asōka).

Aspalathus       Aspálathus L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam aspalӑthos. Het Gr. woord zou afgeleid zijn van Aspalӑthê, in de Oudheid naam van een eiland voor de kust van Klein-Azië, waar de plant veel voorkwam.

asparagodes       asparagódes, – van Asparӑgus, plantengesl. (Liliacĕae) of van asparӑgus, asperge; ōdes (Gr. ôdês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: in eenig opzicht

[p. 43]

met een Asparăgus of met een asperge overeenkomend, Asparӑgus-achtig, aspergeachtig.

asparagoides       asparagoídes, – van Asparӑgus, plantengesl. (Liliacĕae) of van asparӑgus, asperge; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Asparӑgus-achtig, aspergeachtig.

Asparagopsis       Asparagópsis Kth. [K. S. Kunth], – van Asparӑgus, plantengesl. (Liliacĕae); opsis, voorkomen, uiterlijk: Asparӑgus-achtige plant.

Asparagus       Aspáragus L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van Gr. asparӑgos, asperge.

asper       ásper (-ra, -rum), – (Lat.) ruw.

asperatus       asperátus (-a, -um), – van Lat. asperāre (van asper, ruw), ruw maken: ruw gemaakt, ruw.

asperibracteus       asperibrácteus (-a, -um), – van Lat. asper, ruw; bractĕa, schutblad: met ruwe schutbladen.

aspericaulis       aspericáúlis (-is, -e), -van Lat. asper, ruw; caulis, stengel, steel: ruwstengelig; met ruwen steel.

asperifolius       asperifólius (-a, -um), – van Lat. asper, ruw; folĭum, blad: ruwbladig.

asperior       aspérior (-or, -us), – vergr. trap van Lat. asper, ruw: ruwer dan gewoonlijk, tamelijk ruw.

asperiusculus       asperiúsculus (-a, -um), – verkleinw. van Lat. asper, ruw: tamelijk ruw.

aspermus       aspérmus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. aspermos (van a, ontk. voorv.; sperma, zaad), zaadloos.

asperococcus       asperocóccus (-a, -um), – van Lat. asper, ruw; coccus, vruchtkluisje: met ruwe vruchtkluisjes.

asperrimus       aspérrimus (-a, -um), – overtr. trap van Lat. asper, ruw: zeer ruw.

aspersus       aspérsus (-a, -um), – van Lat. aspergĕre (van ad, hier verzacht tot a, op; spargĕre, sprenkelen), besprenkelen: besprenkeld, d.i. gestippeld.

Asperugo       Asperúgo L. [C. Linnaeus], – van Lat. asper, ruw: ruwharige plant.

Asperula       Aspérula L. [C. Linnaeus], – vr. vorm van Lat. asperŭlus, eenigszins ruw: eenigszins ruwe plant. Sommige soorten van het gesl. hebben eenigszins ruwe bladeren.

asperula       aspérula, – zie asperŭlus.

asperulipes       asperúlipes, – van Lat. asperŭlus, eenigszins ruw; pes, voet, steel: met eenigszins ruwen voet of steel.

asperulus       aspérulus (-a, -um), – verkleinw. van Lat. asper, ruw: eenigszins ruw.

asperum       ásperum, – zie asper.

Asphodeline       Asphodéline Rchb. [H. G. L. Reichenbach], – wijziging van den naam Asphodĕlus (Liliacĕae) om gelijkenis met dat gesl. uittedrukken.

asphodeloides       asphodeloídes, – van Asphodĕlus, plantengesl. (Liliacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Asphodĕlus-achtig.

Asphodelus       Asphódelus L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van den ouden Gr. plantennaam asphodĕlos.

Aspidandra       Aspidándra Hassk. [J. K. Hasskarl], – van Gr. aspis (aspĭdos), schild; anêr (andros), man. De meeldraden (mann. organen) zijn vergroeid tot een zuil met schildvormigen top.

aspidioides       aspidioídes, – van Aspidĭum, plantengesl. (Polypodiacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Aspidĭum-achtig.

Aspidistra       Aspidístra Ker. [John Gawler], – van Gr. aspis (aspĭdos), schild. De naam zinspeelt op den breeden stempel.

Aspidium       Aspídium Sw. [O. Swartz], – Lat. transcr. van Gr. aspidĭon [verkleinw. van aspis (aspĭdos), schild], schildje. De naam zinspeelt op de ronde, schildvormig aangehechte dekvliesjes.

Aspidixia       Aspidíxia V. Tiegh. [Ph. van Tieghem (1839-1914), Fr. plantkundige], – van Gr. aspis (aspĭdos), schild; ixos, vogellijm, Viscum: aan Viscum verwante plant, welker bloemen schijnen ingeplant te zijn op schildvormige schubben.

Aspidocarya       Aspidocárya Hook. f. et Th. [J. D. Hooker en Th. Thomson], – van Gr. aspis (aspĭdos), schild; karŭon, noot, overdrachtelijk: vrucht. Plant met samengedrukte, langs den rand gevleugelde en daardoor op een schild gelijkende vruchtjes.

Aspidopterys / Aspidopteryx       Aspidópterys A. Juss. [Adrien H. L. de Jussieu (1797-1853), plantkundige te Parijs] / Aspidópteryx A. Juss. [Adrien H. L. de Jussieu (1797-1853), plantkundige te Parijs], – van Gr. aspis (aspĭdos), schild; ptĕrux, vleugel. De naam zinspeelt op de rondom gevleugelde, schildvormig aangehechte vruchtjes.

asplenifolius / aspleniifolius       asplenifólius (-a, -um) / aspleniifólius (-a, -um), – van Asplenĭum, plantengesl. (Polypodiacĕae); Lat. folium, blad: met bladeren als die van een Asplenĭum.

asplenioides       asplenioídes, – van Asplenĭum, plantengesl. (Polypodiacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Asplenĭum-achtig.

Asplenium       Asplénium L. [C. Linnaeus], – van Gr. a, ontk. voorv.; splên, milt: plant, welker gebruik het steken der milt deed ophouden, zoodat men van dit orgaan geen last meer ondervond, zoo te zeggen geen milt meer had. – Vgl. Dodoens, Cruydeboeck, 2e druk (1563), 350: “De bladeren ... veertich daghen met azijn inghenomen ghenezen die verherde ende verstopte milte.”

Asplenum       Asplénum Asch. et Graebn. [P. Fr. A. Ascherson en K. O. R. P. P. Graebner], – Latinizeering van den ouden Gr. plantennaam asplênon. – Zie voorts Asplenĭum.

Assa / assa       Assa Houtt. [M. Houttuyn] / assa, – naam aan een tegenwoordig tot het gesl. Tetracĕra gerekende plant geschonken in de onjuiste veronderstelling, dat zij de Ay assa van Rumphĭus (Herbarium Amboinense VII, 20; mogelijk een Rutacĕa) was, tot welke veronderstelling wellicht de Mal. naam der plant, kajoe asahan, heeft medegewerkt.

assa foetida       assa fóétida, – van Perz. assa, stok; Lat. foetĭdus, stinkend: stinkende stok, naam geschonken aan de dikke wortels eener Westaziatische schermbloemige (Ferŭla – L. [C. Linnaeus]) en de daaruit gewonnen, hevig stinkende, als geneesmiddel dienende harsachtige stof (duivelsdrek).

assamicus       assámicus (-a, -um), – afkomstig van Assam (provincie van Eng. Indië; ±90-

97 1/2° O.L.; 24 – 28° N.B.) of daar het eerst gevonden.

assimilatus       assimilátus (-a, -um), – van Lat. assimilāre (van ad, hier geassimileerd tot as, aan; simĭlis, gelijk), gelijkmaken: gelijk gemaakt, gelijkend op een andere soort.

assimilis       assímilis (-is, -e), – van Lat. ad, hier geassimileerd tot as, aan; simĭlis, gelijk: gelijk aan, gelijkend, nabijkomend. – Andropōgon – Steud. [C. G. Steudel] ontving dien naam, omdat de plant zeer veel gelijkt op Andropōgon capilliflōrus Steud. [C. G. Steudel].

assimulatus       assimulátus (-a, -um), – van Lat. assimulāre (van ad, hier geassimileerd tot as, aan; simĭlis, gelijk), gelijkmaken: gelijkgemaakt, gelijkend op een andere soort.

assurgens       assúrgens, – van Lat. assurgĕre, zich oprichten: opstijgend, dwz. aan den voet kruipend of liggend, daarboven opgericht of schuin opstaand.

assyria       assýria, – zie assyrĭus.

assyriacus / assyrius       assyríacus (-a, -um) / assýrius (-a, -um), – van Lat. Assyrĭa, Assyrië, in de Oudheid naam eener door den Tigris doorsneden landstreek; hoofdplaats Ninivé: Assyrisch.

Astelia       Astélia Banks et Sol. [J. Banks en D. C. Solander], – van Gr. a, ontk. voorv.; stêlê, zuil, stijl. De stijl is zeer kort of ontbreekt geheel.

Aster       Aster L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van Gr. astêr (astĕros), ster. De naam zinspeelt op den vorm der bloemhoofdjes.

Asteracantha       Asteracántha Nees. [Chr. G. Nees von Esenbeck], – van Gr. astêr (astĕros), ster; akantha, doorn, stekel: plant met stervormig uitstaande doornen of stekels.

asterias       astérias, – van Gr. astêr (astĕros), ster, bij Plinĭus (Historĭa Naturālis X, 60) naam eener gevlekte

[p. 44]

(met sterren bezaaide) reigersoort. Asterĭas is ook de Nieuwlat. naam van een gesl. van zeesterren. – Waarom de naam op de hem tegenwoordig voerende soort Silēne is overgedragen, is mij onbekend.

Asteriscus       Asteríscus Moench. [K. Moench], – Lat. transcr. van Gr. asteriskos [verkleinw. van astêr (astĕros), ster], sterretje. – De naam zinspeelt op den vorm der bloemhoofdjes.

asterocalyx       asterócalyx, – van Gr. astêr (astĕros), ster; kӑlux, kelk: met stervormigen kelk.

Asterochaete       Asterocháéte Nees. [Chr. G. Nees von Esenbeck], – van Gr. astêr (astĕros), ster; chaitê, borstel. De vrucht wordt omringd door een bij een ster vergeleken krans van borstels.

asteroides       asteroídes, – van Aster, plantengesl. (Composĭtae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Aster-achtig.

Asteromoea       Asteromóéa Bl. [C. L. Blume], – van Aster, plantengesl. (Composĭtae); Gr. homoios, gelijkend: op Aster gelijkend gesl. – Vgl. Campanumoea, Cyrtandromoea, Ipomoea, Omoea.

asterosorus       asterosórus (-a, -um), – van Gr. astêr (astĕros), ster; sôros, hoopje: met sterharen in de sporenhoopjes of sori.

Asterostemma       Asterostémma Decsne. [J. Decaisne], – van Gr. astêr (astĕros), ster; stemma, krans. De naam zinspeelt op de in een krans geplaatste, te zamen een ster vormende bijkroonschubben.

Asterostoma       Asteróstoma Bl. [C. L. Blume], – van Gr. astêr (astĕros), ster; stŏma, mond: plant met besterden mond. Bij sommige soorten draagt de kelkbuis aan den mond stervormig uiteenwijkende haren.

asthenes       ásthenes (-es, -es), – Lat. transcr. van Gr. asthĕnês (van a, ontk. voorv.; sthĕnos, kracht), krachteloos, zwak.

Asthenochloa       Asthenóchloa Buse [L. H. Buse], – van Gr. asthĕnês (van a, ontk. voorv.; sthĕnos, kracht), zwak; chlŏa, gras: tenger gras.

asthenostachys       asthenóstachys, – van Gr. asthĕnês (van a, ontk. voorv.; sthĕnos, kracht), zwak; stӑchus, aar: met zwakke aren, met dunne aren.

asthmaticus       asthmáticus (-a, -um), – Latinizeering van Gr. asthmatĭkos (van asthma, aamborstigheid), aamborstig, asthmatisch, bij uitbreiding als geneesmiddel tegen asthma gebezigd. Asclepĭas-Willd. [Κ. L. Willdenow] (=Tylophŏra – W. et A. [R. Wight en G. A. Walker]) werd zoo genoemd, omdat de wortel der plant beschouwd werd als een uitnemend geneesmiddel tegen met slijm opgeven gepaard asthma.

astictus       astíctus (-a, -um), – van Gr. a, ontk. voorv.; stiktos, gestippeld: ongestippeld.

Astilbe       Astílbe Buch.-Ham. [Fr. Buchanan-Hamilton], – van Gr. a, ontk. voorv.; stilbê, glans: de glanslooze. – De naam zinspeelt op de onaanzienlijke, groengele bloemen der eerstbeschreven soort, Astílbe rivulāris Buch.-Ham. [Fr. Buchanan-Hamilton].

astilboides       astilboídes, – van Astilbe, plantengesl. (Saxifragacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Astilbe-achtig.

Astragalus       Astrágalus L. [C. Linnaeus], – Lat. transcr. van Gr. astragӑlos, kootje, bikkel, wervel. – De naam zinspeelt op de kantige zaden.

Astrantia       Astrántia L. [C. Linnaeus], – oude plantennaam, welks afleiding en beteekenis onbekend zijn.

Astrebla       Ástrebla F. v. M. [Ferdinand von Müller], – van Gr. a, ontk. voorv.; strĕblos, gedraaid. De naam zinspeelt op de niet-gewrongen kafnaalden.

Astrocaryum       Astrocáryum G. F. Mey. [G. Fr. W. Meyer (1782-1856), hoogleeraar te Göttingen], – van Gr. astron, ster; karŭon, noot. De buitenvruchtwand springt stervormig open en ontbloot daarbij de steenkern, welke als een noot in het midden der ster ligt.

astrolabes       astrólabes, – 2e nv. van Astrolӑbe, naam eener vlakte aan de Astrolӑbe-baai (±145 3/4° O.L.; ±5 1/4° Z.B.) in Kaiser Wilhelmsland: van de Astrolӑbe-vlakte; gevonden in de Astrolӑbe-vlakte. De baai werd in 1826 door haar ontdekker, Dumont d’Urville (zie durvillaei), genoemd naar zijn vaartuig, de korvet L’Astrolabe, waarop hij van 1826-29 een ontdekkings- en opnemingsreis in den Stillen Oceaan maakte. Het vaartuig, hetzelfde dat vroeger La Coquille had geheeten en waarop Duperrey van 1822-25 een ontdekkingsreis gemaakt had, ontving zijn nieuwen naam kort voor het uitvaren in 1826 als zinspeling op het doel van den tocht. Astrolӑbe [van Gr. astron, ster; lambănein (stam lӑb), nemen] is de naam van een thans verouderd instrument, vroeger gebezigd voor het bepalen van de plaats eener ster aan het hemelgewelf en bij het landmeten.

Astronia       Astrónia Nor. [F. de Noronha], – van Gr. astron, ster. De naam zinspeelt op de stervormig openspringende vruchten.

Astrostemma       Astrostémma Bth. [G. Bentham], – van Gr. astron, ster; stemma, krans. – De naam zinspeelt op de in een krans geplaatste, te zamen een ster vormende bijkroonschubben.

astrostictus       astrostíctus (-a, -um), – van Gr. astron, ster; stiktos, gestippeld: met stervormige stippels, d.i. met niet zeer dicht opeengeplaatste sterharen.

Astrothalamus       Astrothálamus Rob. [Ch. B. Robinson], -van Gr. astêr (astĕros), ster; thalӑmos, woning. De bloemen zijn bijeengezeten op een verbreeden, min of meer stervormig gelobden algemeenen bloembodem.

astrotrichus       astrótrichus (-a, -um), – van Gr. astron, ster; thrix (trĭchos), haar: met stervormige haren, sterharig.

astylus       astýlus (-a, -um), – van Gr. a, ontk. voorv.; stūlos, zuil, (als bot. term) stijl: zonder stijl.

aswijkii       aswíjkii, – 2e nv. van Aswijkĭus, Latinizeering van Aswijk: van Aswijk, genoemd naar Aswijk. – Naar welken Aswijk Trichomӑnes – Rac. [M. Raciborski] in 1900 genoemd werd, deelt de sindsdien (1917) overleden auteur der soort, Raciborski (zie raciborskĭi), niet mede; ik heb het niet kunnen uitvorschen.

asymmetricus       asymmétricus (-a, -um), – van Gr. asummetrĭa (van asummĕtros, onsymmetrisch), gebrek aan symmetrie: niet symmetrisch, asymmetrisch, ongelijkzijdig.

Asystasia       Asystásia Bl. [C. L. Blume], -Lat. transcr. van Gr. asustasĭa, tweedracht. De vier meeldraden hangen twee aan twee samen, zijn als het ware in twee partijen verdeeld.

Ataccia       Atáccia K. B. Presl [K. B. Presl], – willekeurige vervorming van den naam Tacca voor een aan Tacca verwant gesl.

ataktophyllus       ataktophýllus (-a, -um), – van Gr. ataktos, ongeregeld, onregelmatig; phullon, blad: met onregelmatige bladeren. Bij Ficus – Miq. [F. A. W. Miquel] zijn de bladstelen kort tot lang, is de bladvoet stomp, afgerond of uitgerand, de bladtop spits, stomp of afgerond.

Atalantia       Atalántia Corr. [J. Fr. Correa da Serra], – genoemd naar Atalanta, de snelvoetige Gr. prinses, die de naar haar hand dingende jongelingen tot een wedloop uitdaagde, daarbij steeds overwon en de overwonnenen doodde. Eindelijk werd zij zelve overwonnen door Hippomĕnes, die haar tijdens den loop gouden appelen voor de voeten wierp, welke zij, als elke niet-on-vrouwelijke vrouw tot sieraden aangetrokken, niet kon nalaten opterapen, waardoor zij tijd verloor. – De naam zinspeelt op de goudgele vruchten sommiger soorten.

atalantoides       atalantioídes, – van Atalantĭa, plantengesl. (Rutacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Atalantĭa-achtig.

Atalaya       Ataláýa Bl. [C. L. Blume], – Latinizeering van den Tim. plantennaam atalai.

atamasco       atamásco, – Noordamer. plantennaam.

atasripii       atasrípii, – 2e nv. van Atasripĭus, Latinizeering van Atasrip: van Atasrip, gevonden door Atasrip, genoemd naar Atasrip. – Dryoptĕris – Rosenst. [E. Rosenstock] is ge-

[p. 45]

noemd naar haar ontdekker, Atasrip († 1921), inlandsen beambte (laatstelijk mantri 2e klasse) bij het Buitenzorgsche Herbarium, die in 1899 planten verzamelde op de Molukken en in 1903 als plantenverzamelaar was toegevoegd aan de door Wichmann (zie wichmanni) geleide expeditie naar N. Nieuw-Guinea.

atavus       átavus, – (Lat.) betovergrootvader. Het woord wordt wel als soortnaam gebezigd voor planten, welke een terugslag schijnen te vertoonen naar een veronderstelden ouden stamvorm, bv. aan pelorische vormen van orchideeën.

Ataxia       Atáxia R. Br. [Robert Brown], – van Gr. a, ontk. voorv.; taxis, orde: onordelijke plant. De onderste bloemen van het aartje zijn ♂ met 2 of 3 meeldraden; de bovenste bloem is ♀ en veel kleiner dan de beide andere.

ater       ater (-ra, -rum), – (Lat.) dofzwart.

aterrimus       atérrimus (-a, -um), – overtr. trap van Lat. ater, dofzwart: pikzwart.

Athamantha       Athamánta L. [C. Linnaeus], – naamsoorsprong niet met zekerheid bekend. Sommigen leiden den naam af van dien van den mythischen Gr. vorst Athӑmas (Athamantos), anderen van den berg Athӑmas in Thessalië.

athamanthicus       athamánticus (-a, -um), – afkomstig van den berg Athӑmas in Thessalië of daar het eerst gevonden, Athamantisch.

Athanasia       Athanásia L. [C. Linnaeus], – (Gr.) [van a, ontk. voorv.; thnêiskein (stam than), sterven], onsterfelijkheid. – De bloemhoofdjes van afgesneden takken behouden lang hun vorm en kleur.

Atherandra       Atherándra Decsne. [J. Decaisne], – van Gr. athêr (athĕros), naald; anêr (andros), man. De helmknoppen (mann. organen) zijn naaldvormig toegespitst.

Atherostemon       Atherostémon Bl. [C. L. Blume], – van Gr. athêr (athĕros), naald; stêmôn, draad. De helmknoppen (deel der meeldraden) zijn naaldvormig toegespitst.

athlianthus       athliánthus (-a, -um), – van Gr. athlĭos, rampzalig, ongelukkig, ellendig; anthos, bloem: met in ongelukkige omstandigheden verkeerende bloemen.

athous       athóus (-a, -um), – afkomstig van het voorgebergte Athôs (= Athos, het oostelijkste der drie schiereilanden, welke van Chalkidië in de Aegaeische Zee dringen) of daar het eerst gevonden.

athroanthus       athroánthus (-a, -um), – van Gr. athrŏos, opeengedrongen; anthos, bloem: met opeengedrongen bloemen.

athrocarpus       athrocárpus (-a, -um), – van Gr. athrŏos, opeengedrongen; karpos, vrucht: met opeengedrongen vruchten, vruchtjes of sporangiën.

Athrodactylis       Athrodáctylis Forst. [J. R. Forster en J. G. A. Forster], – van Gr. athrŏos, opeengedrongen; daktŭlos, dadel: De vrucht bestaat uit opeengedrongen, dadelachtige vruchtjes.

Athroisma       Athróísma A. P. DC. [A. P. de Candolle], – van Gr. athroizein, bijeenbrengen, opeenhoopen: opeenhooping. De naam zinspeelt op den bouw der bloeiwijze, welke uit opeengedrongen bloemhoofdjes bestaat.

athroocarpus       athroocárpus (-a, -um), – van Gr. athrŏos, opeengedrongen; karpos, vrucht: met opeengedrongen vruchten, vruchtjes of sporangiën.

Athrotaxis       Athrotáxis D. Don. [David Don], – van Gr. athrŏos, dicht opeengedrongen; taxis, rangschikking. – De naam zinspeelt op de dicht opeengedrongen naalden der beide eerstbeschreven soorten (Athrotáxis cupressoīdes D. Don [David Don], – Athrotáxis selaginoīdes D. Don [David Don]).

athyriocarpus       athyriocárpus (-a, -um), – van Athyrĭum, plantengesl. (Polypodiacĕae); karpos, vrucht: met vruchten, dwz. sori, als die van een Athyrĭum.

Athyrium       Athýrium Roth. [A. W. Roth], – van Gr. athŭros [van a, ontk. voorv.; thŭris (verkleinw. van thŭra, deur), deurtje, venster], deurloos, vensterloos. De naam schijnt te zinspelen op het feit, dat de mazen van het adernet der wortelstokschubben ondoorschijnend of althans donkergekleurd zijn en daarom niet als vensters beschouwd kunnen worden. – Roth, de auteur van het gesl. geeft, zonder toelichting, als grondwoord athŏros (van a, ontk. voorv.; thŏros, mannelijk zaad, sperma), spermaloos. Klaarblijkelijk is dit een drukfout. Een afleiding van athŏros geeft geen zin, afgezien van het feit, dat dit woord niet het grondwoord van Athyrĭum kan zijn. Sommigen leiden den naam af van Gr. athūrein, spelen, waaraan zij dan willekeurig de beteekenis hechten van veranderlijk zijn (denk aan het Ned. speling) en achten den naam te zinspelen op de veranderlijkheid in vorm der sori. – Het Gr. woord athūrein heeft echter nimmer de beteekenis van veranderlijk zijn, zoodat deze laatste verklaring onaannemelijk is.

atjeensis / atjehensis       atjeénsis (-is, -e) / atjehénsis (-is, -e), – afkomstig van Atjèh (N.-Sumatra) of daar het eerst gevonden.

atlanticus       atlánticus (-a, -um), – Lat. transcr. van Gr. atlantĭkos [van Atlas (Atlantos), een hoog gebergte in N.W.-Afrika, Z. van Gibraltar, waarop, volgens de mythe, de hemel rustte]: afkomstig van den Atlas of daar het eerst gevonden, Atlantisch.

atomrius       atomárius (-a, -um), – van Lat. atŏmus (= Gr. atŏmos, van a, ontk. voorv.; temnein, stuksnijden), iets wat niet stuktesnijden is, iets ondeelbaars, een atoom, een stip: gestippeld.

atoto       atóto, – naamsoorsprong onbekend, mogelijk een op de Zuidzee-eilanden gebruikelijke plantennaam.

atra       atra, – zie ater.

atractodes       atractódes, – van Gr. atraktos, spoel; ôdês, uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op een spoel gelijkend, spoelvormig.

Atragena / Atragene       Atrágena L. [C. Linnaeus] / Atrágene L. [C. Linnaeus], – wijziging van den ouden Gr. plantennaam atragĕnê, waarmede een klimplant, mogelijk een Clemӑtis-soort, werd aangeduid. Vgl. Tridax.

atramentarius       atramentárius (-a, -um), – van Lat. atramentum [van ater (atri), dofzwart], inkt: inktzwart.

atratus       atrátus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart: in het (dof)zwart gekleed, dofzwart.

Atrema       Atréma A. P. DC. [A. P. de Candolle], – van Gr. a, ontk. voorv.; trêma, opening. Schermbloemige, welker vruchthelften, in tegenstelling tot die van het verwante gesl. Bifŏra, geen opening zouden vertoonen aan de naar elkander toegekeerde zijden. Deze waarneming was gedaan aan een onrijpe vrucht, bij welke de opening nog niet ontstaan was.

atricapillus       atricapíllus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), zwart; capillus, hoofdhaar: met zwart hoofdhaar, bij uitbreiding: met zwarte of donkerkleurige hoofdjes.

atricha       átricha, – zie atrĭchus.

atrichos / atrichus       átrichos (-os, -on) / átrichus (-a, -um), – van a, ontk. voorv.; thrix (trĭchos), haar: onbehaard, kaal.

atricolor       atrícolor, – van Lat. ater (atri), dofzwart; cŏlor, kleur: dofzwart van kleur, dofzwart.

Atriplex       Átriplex L. [C. Linnaeus], – oude Lat. plantennaam, melde.

atriplicifolius       atriplicifólius (-a, -um), – van Atrĭplex (Atriplĭcis), plantengesl. (Chenopodiacĕae), melde; Lat. folĭum, blad: met bladeren als die van een Atrĭplex.

atripurpureus       atripurpúreus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; purpurĕus, purperrood: zwartpurper.

atrobrachiatus       atrobrachiátus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; brachĭum, (onder)arm: met zwarte armen of daarop gelijkende organen, stelidiën bv.

atrobrunneus       atrobrúnneus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; brunnĕus, bruin: donkerbruin, bij zwart af.

atrocarpus       atrocárpus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; Gr. karpos, vrucht: met zwarte vruchten. – Deze samenkoppeling van Lat. en Gr. is niet fraai;

[p. 46]

beter is melanocarpus. – Vgl. ook athrocarpus.

atrococcineus       atrococcíneus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; coccinĕus, karmijnrood: zeer donker karmijnrood, bij zwart af.

atrocoeruleus       atrocoerúleus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; coerulĕus, (donker)blauw: zeer donker blauw, bij zwart af; zwartblauw, blauwzwart.

atroferrugineus       atroferrugíneus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; ferruginĕus, roestbruin: zeer donker roestbruin, bij zwart af.

atrolabius       atrolábius (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; labĭum, lip: met zwarte lippen.

atromarginatus       atromarginátus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; margo (margĭnis), rand: zwart gerand.

Atropa       Átropa L. [C. Linnaeus], – gelatinizeerde vr. vorm van Gr. Atrŏpos (van a, ontk. voorv.; trepein, wenden), de onafwendbare, de onverbiddelijke, naam van diegene der Schikgodinnen, welke den menschelijken levensdraad afsneed. De naam zinspeelt op de giftigheid der plant. – Er waren drie Schikgodinnen of Parcen (Lat. Parcae; Gr. Moirai), godinnen van het Noodlot, die over den draad van het menschelijk lot gingen. Elke mensch ontving bij zijn geboorte een draad; Klôthô (spinster) spon dien; Lachĕsis (lotbeschikster) bepaalde de lengte ervan; Atrŏpos (zie boven) sneed hem bij den dood af.

atropoides       atropoídes, – van Atrŏpa, plantengesl. (Solanacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op een Atrŏpa gelijkend, Atrŏpa-achtig.

atropurpurascens       atropurpuráscens, – van Lat. ater (atri), dofzwart; purpurascens, purper van kleur wordend: donkerpurper van kleur wordend, tamelijk donkerpurper.

atropurpureus       atropurpúreus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; purpurĕus, purperrood: zwartpurper.

atrorubens       atrórubens, – van Lat. ater (atri), dofzwart; rŭbens, rood: zwartrood.

atrosanguineus       atrosanguíneus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; sanguinĕus, bloedrood: donkerbloedrood, bij zwart af.

atroschistaceus       atroschistáceus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; schistacĕus (zie aldaar), leikleurig: donker leikleurig, bij zwart af.

atrospinosus       atrospinósus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; spina, doorn, stekel: met dofzwarte doornen of stekels.

atroviolaceus       atrovioláceus (-a, -um), – van Lat. ater (atri), dofzwart; violacĕus, paars: donkerpaars, bij zwart af.

atrovirens       atróvirens, – van Lat. ater (atri), dofzwart; vĭrens, groen: zwartgroen, zeer donkergroen.

atroviridis       atrovíridis (-is, -e), – van Lat. ater (atri), dofzwart; virĭdis, groen: zwartgroen, zeer donkergroen.

atrox       atrox, – (Lat.) grimmig, vreeselijk.

atrum       atrum, – zie ater.

Attalea       Attálea H. B. K. [Fr. W. H. Alexander von Humboldt, A. J. A. Bonpland en K. S. Kunth], – genoemd naar Attălus I (269-197 v. Chr.), eerste koning van Pergămum (= Troje, stad in Klein-Azië), ijverig bevorderaar van kunsten en wetenschappen, stichter der beroemde bibliotheek van Pergămum.

attenuata       attenuáta, – zie attenuātus.

attenuatifolius       attenuatifólius (-a, -um), – van Lat. attenuātus, versmald; folĭum, blad: met versmalde bladeren of blaadjes.

attenuatus       attenuátus (-a, -um), – van Lat. attenuāre (van ad, hier geassimileerd tot at, naar; tenŭis, dun), dunner maken, smaller maken: versmald.

attenuifolius       attenuifólius (-a, -um), – van Lat. attenuāre, verdunnen, verkorten, verkleinen; folĭum, blad: met dunne, korte of kleine bladeren of blaadjes.

atter       atter, – Mal. en Soend. plantennaam (ten rechte atĕr).

attimeeralo(o)       attimeerálo(o), – Malab. plantennaam (attiméralú).

Atylosia       Atylósia W. et A. [R. Wight en G. A. Walker], – van Gr. a, ontk. voorv.; tulos, knobbel. In tegenstelling tot vele andere vlinderbloemen draagt de vlag bij dit gesl. geen knobbels aan den voet.

auberti       aubérti, – 2e nv. van Aubertus, Latinizeering van Aubert: van Aubert, gevonden door Aubert, genoemd naar Aubert. – Polygŏnum – L. Henry [Louis Henry, van 1884-1903 hoofdtuinman van het Museum van Natuurlijke Historie te Parijs] is genoemd naar Georges Eleosippe Aubert (1871, Lannes, Dépt. Creuse, Frankrijk; X), van 1895-1901 missionaris in Tibet, sinds 1901 professor aan een seminarium te Parijs. – De naar hem genoemde plant had hij in 1899 aan Louis Henry, den auteur der soort, gezonden.

Aubletia       Aublétia Gaertn. [J. Gärtner], – genoemd naar J. B. Chr. Fusée Aublet (1720, Salon, Provence; 1778, Parijs), die te Montpellier en te Parijs studeerde in plantkunde, pharmacie, scheikunde, dierkunde en mineralogie. Naar Mauritius (Ile de France) gezonden om daar een pharmakol. laboratorium en een bot. tuin te stichten, verbleef hij van 1753-61 op het eiland, vanwaar hij vele planten, dieren en mineralen naar Frankrijk zond. Van 1762-64 hield hij in opdracht der Fr. Regeering verblijf in Fr. Guiana, waar hij tal van planten verzamelde en beschreef. Na nog eenige jaren een bestuursfunctie op Háiti te hebben vervuld keerde hij naar Frankrijk terug, waar hij in 1775 zijn Histoire des Plantes de la Guiane Française uitgaf.

aubletii       aublétii, – 2e nv. van Aubletĭus, Latinizeering van Aublet: van Aublet, gevonden door Aublet, genoemd naar Aublet. – Planten van dezen naam zijn genoemd naar C. B. Chr. Fusée Aublet, voor wien men zie onder Aubletĭa.

Aubrietia       Aubriétia Adans. [M. Adanson], – genoemd naar Claude Aubriet (1651, Châlons sur Marne; 1743, Parijs), planten- en dierenschilder, die Tournefort (zie Tournefortĭa) vergezelde op zijn reis door Klein-Azië.

aubrietioides       aubrietioídes, – van Aubrietĭa, plantengesl. (Crucifĕrae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Aubrietĭa-achtig.

aucheri       auchéri, – 2e nv. van Auchērus, Latinizeering van Aucher: van Aucher, gevonden door Aucher, genoemd naar Aucher. – Campanŭla – A. DC. [A. L. P. P. de Candolle] is genoemd naar P. M. R. Aucher-Eloy (1792, Blois; 1838, Djulfa bij Ispahán, Perzië), die een groot deel van Voor-Azië bereisde en daar groote plantenverzamelingen bijeenbracht.

auctumnalis       auctumnális (-is, -e), – van Lat. auctumnus, herfst: in den herfst bloeiend, herfst-.

Aucuba       Áúcuba Thunb. [C. P. Thunberg], – Lat. transcr. van den Jap. naam der plant, aokuba of aokiba. De naam wordt wel afgeleid van Jap. aoku, groen, en zou beteekenen altijd groene, d.i. nimmer bladerloos staande heester.

aucubaefolius       aucubaefólius (-a, -um), – zie aucubifolĭus.

aucubifolius       aucubifólius (-a, -um), – van Aucŭba, plantengesl. (Cornacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Aucŭba.

aucuparius       aucupárius (-a, -um), – van Lat. auceps (aucŭpis) (van avis, vogel; capĕre, vangen), vogelaar: door vogelaars gebezigd (als lokaas).

Auganthus       Augánthus Link [H. Fr. Link], – van Gr. augê, glans, luister; anthos, bloem: luisterrijke bloem, zeer fraaie bloem.

augusta       augústa, – zie augustus.

augustae       augústae, – 2e nv. van Augusta: van Augusta, genoemd naar Augusta. – Begonĭa – Irmsch. [Edgar Irmscher (1887-X), hoogleeraar in de plantkunde te Hamburg] is niet rechtstreeks genoemd naar een persoon van den naam Augusta, doch naar de Keizerin Augusta-rivier (= Sepik) in Kaiser Wilhelmsland, uitmondend aan de N. kust op ±144 1/2° O.L., en augustae is in dit geval te vertalen met: afkomstig van de

[p. 47]

omgeving der Keizerin Augusta-rivier of daar het eerst gevonden. De rivier is genoemd naar Augusta Maria Louise Catharina, prinses van Saksen Weimar (1811, Weimar; 1890, Berlijn), in 1829 gehuwd met Wilhelm Friedrich Ludwig, prins van Pruisen (1797-1888), die later als Wilhelm I koning van Pruisen en sinds 1871 Duitsch Keizer was. Zij heeft zich zeer verdienstelijk gemaakt voor het Roode Kruis. Voor de beteekenis van Augusta zie men onder augustus.

augustae-victoriae       augústae-victóriae, – 2e nv. van Augusta Victorĭa, Latinizeering van Auguste Victoria: van Auguste Victoria, genoemd naar Auguste Victoria. – Dendrobĭum – - Kränzl. [Fr. Kränzlin (1847-1934)] is genoemd naar Auguste Victoria, prinses van Sleeswijk Holstein Sonderburg Augustenburg (1858, Dolzig bij Sommerfeld; 1921, Doorn, Nederland), van 1881 tot aan haar overlijden gehuwd met den in 1918 uit zijn rijk gevluchten Wilhelm II, koning van Pruisen en Duitsch keizer. – Voor de beteekenis harer namen zie men onder augustus en Victorĭa.

augusti       augústi, – 2e nv. van Augustus: van August(us), gevonden door August(us), genoemd naar August(us). – Cyrtandra – Schltr [F. R. Rudolf Schlechter] is genoemd naar haar ontdekker, August A. Pulle (zie Pullĕa). – Voor de beteekenis van den naam zie men onder augustus.

augustianus       augustiánus (-a, -um) (Calămus – L. Lind. et Em. Rod. [L. Linden en E. Rodigas]), – genoemd naar den ontdekker der plant, Auguste Ch. J. Linden (zie lindēni).

augustinii       augustínii, – 2e nv. van Augustinĭus, Latinizeering van Augustine: van Augustine, gevonden door Augustine, genoemd naar Augustine. – Rhododendron – Hemsl. [W. Botting Hemsley] is genoemd naar Augustine Henry (1857, in het graafschap Londonderry, Ierland; 1930, Dublin), medicus, in 1881 in dienst getreden bij de Chin. douane. Na ongeveer een jaar te Shanghai geplaatst te zijn geweest werd hij overgeplaatst naar Ichang (zie ichangensis), waar hij de flora van China begon te bestudeeren; in 1886 zond hij zijn eerste verzameling, waaronder vele nieuwe gesl., naar Kew. Een hem toegestaan verlof van 6 maanden besteedde hij aan het bestudeeren der flora van Hu-pei (zie hupehensis), waar hij twintig nieuwe gesl. en 500 nieuwe soorten ontdekte. Van 1889-91 vertoefde hij met verlof in Europa; in 1891 keerde hij naar China terug en werd spoedig daarop overgeplaatst naar Formosa, waar hij twee jaren bleef en 2000 planten verzamelde. Vervolgens werd hij in Z.-Yun-nan (zie yunnannensis) geplaatst, een streek rijker aan nieuwe planten dan eenige andere te voren door hem doorzochte. In 1900 keerde hij voor goed terug naar Europa; in het geheel had hij 158000 planten verzameld, behoorende tot 6000 soorten, waaronder 1000 nieuwe; hij ontdekte 30 à 40 nieuwe gesl. – Na in Europa boschbouw bestudeerd te hebben werd hij in 1907 benoemd tot lector in de boschbouwkunde aan de boschbouwschool te Cambridge (Engeland); van 1913 tot aan zijn pensionneering in 1926 was hij te Dublin werkzaam als hoogleeraar in de boschbouwkunde. – Hij schreef een aantal wetensch. publicaties.

augustus       augústus (-a, -um), – van Lat. augēre, vermeerderen, tot aanzien brengen: in aanzien staand, verheven, eerbiedwaardig.

Aulacia       Aulácia Lour. [J. Loureiro], – van Gr. aulax (aulăkos), vore. De naam zinspeelt op de sterk gewelfde, daardoor als het ware gegroefde kroonbladen.

aulacocarpus       aulacocárpus (-a, -um), – van Gr. aulax (aulăkos), vore; karpos, vrucht: met gevoorde vruchten.

Aulacodiscus       Aulacodíscus Hook. f. [J. D. Hooker], – van Gr. aulax (aulăkos), vore; diskos, schijf. Plant met groote, gevoorde schijf.

aulacospermus       aulacospérmus (-a, -um), – van Gr. aulax (aulăkos), vore; sperma, zaad: met gevoorde zaden.

Aulandra       Aulándra H. J. Lam. [H. J. Lam], – van Gr. aulos, buis; anêr (andros), man. De helmdraden (mann. organen) zijn tot een buis vergroeid.

aulicus       áúlicus (-a, -um), – van Lat. aula, hofhouding, hof: voor het hof geschikt, fraai.

Aulizeum       Aulízeum Lindl. [J. Lindley], – van Gr. aulizesthai, in de open lucht vereenigd zijn, groepsgewijs onder den blooten hemel overnachten, bivakkeeren. De naam zinspeelt op den groepsgewijzen groei der plant op haar natuurlijke standplaats.

Aulostylis       Aulostýlis Schltr [F. R. Rudolf Schlechter], – van Gr. aulos, buis; stūlis (verkleinw. van stūlos, zuil), zuiltje. De randen der stempelzuil zijn aan de voorzijde verbreed en vergroeid tot een buis, waarbinnen zich de stempel bevindt.

aurantia       aurántia, – zie aurantĭus.

aurantiacus       aurantíacus (-a, -um), – van Lat. aurantĭum, sinaasappel, oranjeappel: (in kleur) met een rijpen sinaasappel overeenkomend, oranje.

aurantifolius / aurantiifolius       aurantifólius (-a, -um) / aurantiifólius (-a, -um), – van Lat. aurantĭum, sinaasappel; folĭum, blad: met bladeren als die van een sinaasappelboom.

aurantioides       aurantioídes, – van Lat. aurantĭum, sinaasappel; īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: op een sinaasappel of een sinaasappelboom gelijkend.

aurantiola       aurantíola, – verkleiningsvorm van Lat. aurantĭum, sinaasappel: sinaasappeltje.

aurantium       aurántium, – (Lat.) sinaasappel. Het woord wordt wel in verband gebracht met Lat. aurum, goud, en zou zinspelen op de kleur der vruchten.

aurantius       aurántius (-a, -um), – van Lat. aurantĭum, sinaasappel, oranjeappel: sinaasappelkleurig, oranje.

auratus       aurátus (-a, -um), – van Lat. aurāre (van aurum, goud), vergulden: verguld, met goud versierd, met goudgele vlekken of strepen.

aurea       áúrea, – zie aurĕus.

aureiflorus       aureiflórus (-a, -um), – van Lat. aurĕus (van aurum, goud), gouden, goudgeel; flos (flōris), bloem: met goudgele bloemen.

aureilabris       aureílabris (-is, -e), – van Lat. aurĕus (van aurum, goud), gouden, goudgeel; lăbrum, lip: met goudgele lip.

aureilobus       aureílobus (-a, -um), – van Lat. aurĕus (van aurum, goud), gouden, goudgeel; lŏbus, lob: met goudgele lobben.

aureoapex       aureóapex, – van Lat. aurĕus (van aurum, goud), gouden, goudgeel; ăpex, top: met goudgelen top.

aureobrunneus       aureobrúnneus (-a, -um), – van Lat. aurĕus, gouden, goudgeel; Nieuwlat. brunnĕus, bruin: goudgeel met bruin; bruin met goudgeel.

aureofulvus       aureofúlvus (-a, -um), – van Lat. aurĕus, gouden, goudgeel; fulvus, geelbruin: goudgeelbruin.

aureostriatus       aureostriátus (-a, -um), – van Lat. aurĕus, gouden, goudgeel; stria, streep: met goudgele strepen.

aureoviridis       aureovíridis (-is, -e), – van Lat. aurĕus, gouden, goudgeel; virĭdis, groen: goudgeel met groen; geelgroen.

aureus       áúreus (-a, -um), – van Lat. aurum, goud: gouden, goudgeel.

auricolor       aurícolor, – van Lat. aurum, goud; cŏlor, kleur: goudkleurig, goudgeel.

auricomus       aurícomus (-a, -um), – van Lat. aurum, goud; cŏma, kuif (van haren, bladeren, bloemen, schutbladen en dgl.): goudgeelgekuifd.

auricula       aurícula, – verkleinw. van Lat. auris, oor: oortje. – Primŭla – L. [C. Linnaeus] heette vóór Linnaeus (zie Linnaea)

[p. 48]

wel Auricŭla ursīna, berenoortje. De naam zinspeelt op den bladvorm.

auricularia       auriculária, – zie auricularĭus.

auricularis / auricularius       auriculáris (-is, -e) / auriculárius (-a, -um), – van Lat. auricŭla (verkleinw. van auris, oor), oortje: op eenigerlei wijze tot oortjes in betrekking staand, op oortjes gelijkend, van oortjes voorzien.

auriculatus       auriculátus (-a, -um), – van Lat. auricŭla (verkleinw. van auris, oor), oortje: van oortjes voorzien, geoord.

auriculifer / auriculiferus       auricúlifer (auriculífera, auriculíferum) / auriculíferus (-a, -um), – van Lat. auricŭla (verkleinw. van auris, oor), oortje: ferre, dragen: een of meer oortjes dragend, geoord.

auriculiformis       auriculifórmis (-is, -e), – van Lat. auricŭla (verkleinw. van auris, oor), oortje; forma, vorm: oorvormig, op een oor gelijkend.

auriculiger / auriculigerus       auricúliger (auriculígera, auriculígerum) / auriculígerus (-a, -um), – van Lat. auricŭla (verkleinw. van auris, oor), oortje; gĕrĕre, dragen: een of meer oortjes dragend, geoord.

auriculilobus       auricolílobus (-a, -um), – van Lat. auricŭla (verkleinw. van auris, oor), oortje; lŏbus, lob: met op oortjes gelijkende lobben.

auritus       aurítus (-a, -um), – van Lat. auris, oor: geoord.

auroreus       auróreus (-a, -um), – van Lat. aurōra, het morgenrood: de kleur van het morgenrood hebbend, zacht rood, zacht oranje.

auroroseus       auroróseus (-a, -um), – van Lat. aurum, goud; rosĕus, rozerood: goudgeel met rozerood, oranjerood.

austerus       austérus (-a, -um), – (Lat.) samentrekkend, wrang.

australasiae       australásiae, – 2e nv. van Australiasĭa (van Lat. austrālis, zuidelijk; Asĭa, Azië), Zuid-Azië: van Z.-Azië, Zuidaziatisch.

australasicus       australásicus (-a, -um), – van Lat. Australiasĭa (van austrālis, zuidelijk; Asĭa, Azië), Zuid-Azië: Zuid-aziatisch.

australe       austrále, – zie austrālis.

australia       austrália, – zie australĭus.

australianus       australiánus (-a, -um), – van Nieuwlat. Australĭa (van Lat. austrālis, zuidelijk), het Zuidland, dwz. Australië: Australisch.

Australina       Australína Gaud. [Ch. Gaudichaud-Beaupré], – van Nieuwlat. Australĭa (van Lat. austrālis, zuidelijk), het Zuidland, dwz. Australië: Australische plant.

australis       austrális (-is, -e), – van Lat. auster (austri), zuiden: zuidelijk, in het zuiden groeiend, op het zuidelijk halfrond groeiend.

australius       austrálius (-a, -um), – van Nieuwlat. Australĭa (van Lat. austrālis, zuidelijk), het Zuidland, dwz. Australië: Australisch.

austriacus       austriácus (-a, -um), – van Nieuwlat. Austrĭa, Oostenrijk: Oostenrijksch.

Austrobuxus       Austrobúxus Miq. [F. A. W. Miquel], – van Lat. auster (austri), zuiden; Buxus, plantengesl. (Buxacĕae): aan Buxus verwant gesl. van het zuidelijk halfrond.

austrocaledonicus       austrocalodónicus (-a, -um), – van Nieuwlat. Austro-Caledonĭa, Nieuw-Caledonië (164 – 167 1/2° O.L.; 20 – 22 1/2° Z.B.): Nieuwcaledonisch. – Het woord Austro-Caledonĭa is afgeleid van Lat. auster (austri), zuiden; Caledonĭa, Caledonië (waarmede de Ouden de Schotsche Hooglanden bedoelden) en beteekent: het op het zuidelijk halfrond gelegen Caledonië.

autumnalis       autumnális (-is, -e), – van Lat. autumnus, herfst: in den herfst bloeiend, herfst-.

avellana       avellána, – zie avellānus.

avellaneus       avelláneus (-a, -um), – van Lat. (nux) avellāna, Avellaansche noot, hazelnoot: hazelnootbruin.

avellanus       avellánus (-a, -um), – afkomstig van Avella, stad in Italië, tegenwoordig Avella vecchia (dwz. Oud-Avella), oost van Napels, of daar het eerst gevonden, Avellaansch. De hazelnoot kwam daar veel voor en werd daarom nux avellāna, Avellaansche noot, genoemd.

avellinus       avellínus (-a, -um), – van Lat. (nux) avellāna, Avellaansche noot, hazelnoot: hazelnootbruin.

Avena       Avéna L. [C. Linnaeus], – oude Lat. plantennaam van onbekenden oorsprong, haver.

avenaceus       avenáceus (-a, -um), – van Avēna, plantengesl. (Graminĕae), haver: op een Avēna gelijkend, haverachtig.

avene       avéne, – zie avēnis.

avenia       avénia, – zie avenĭus.

avenis / avenius       avénis (-is, -e) / avénius (-a, -um), – van Gr. a, ontk. voorv.; Lat. vena, ader: ongeaderd. Deze samenkoppeling van Gr. en Lat. is niet fraai; beter is evenĭus.

Averrhoa       Avérrhoa L. [C. Linnaeus], – genoemd naar den in zijn tijd zeer beroemden Arab. geneesheer en wijsgeer Averr(h)oes (ten rechte Abul Walid Muhammad ibn-Ahmad ibn-Muhammad ibn-Rushd; 1126-98) van Cordóba (Spanje), vereerder van den Gr. wijsgeer en natuurkenner Aristotĕlês (zie Aristotelēa), wiens werken hij in het Arab. vertaalde.

avicella       avicélla, – verkleinw. van Lat. avis, vogel: vogeltje.

avicennae       avicénnae, – 2e nv. van Avicenna, ten rechte Abu Ali Husain ibn-Abdallah ibn-Sina (980-1037), beroemd Arab. arts en wijsgeer: van Avicenna, genoemd naar Avicenna.

Avicennia       Avicénnia L. [C. Linnaeus], – genoemd naar Avicenna (zie avicennae).

avicenniaefolius       avicenniaefólius (-a, -um), – zie avicenniifolĭus.

avicenniifolius       avicenniifólius (-a, -um), – van Avicennĭa, plantengesl. (Verbenacĕae); Lat. folĭum, blad: met bladeren als die eener Avicennĭa.

aviculare       aviculáre, – zie aviculāris.

Avicularia       Aviculária Steud. [C. G. Steudel], – van Lat. avĭcula (verkleinw. van avis, vogel), vogeltje. Plant, welker vruchten door vogels worden gegeten.

avicularis       aviculáris (-is, -e), – an Lat. avĭcula (verkleinw. van avis, vogel), vogeltje: op eenigerlei wijze tot vogels in betrekking staand, als vogelvoeder dienst doend.

avicularum       aviculárum, – 2e nv. mv. van Lat. avĭcula (verkleinw. van avis, vogel), vogeltje: der vogeltjes, door vogels gegeten wordend.

avis paradisiacae       avis paradisíacae, – 2e nv. enkv. van Lat. avis paradisiăca [van avis, vogel; paradisiăcus (zie aldaar), uit het paradijs afkomstig], paradijsvogel. Van Myristĭca – - kende de auteur der soort O. Warburg (zie warburgiānus), alleen de zaden, welke in de maag van een paradijsvogel waren aangetroffen.

avium       ávium, – 2e nv. mv. van Lat. avis, vogel: der vogels, door vogels gegeten wordend, vogel-.

awabuki       awabúki, – Jap. plantennaam.

axantha       axántha, – zie axanthus.

Axanthes       Axánthes Bl. [C. L. Blume], – van Gr. axôn, as; anthos, bloem: plant met op de asssen, dwz. op den stengel en zijn takken geplaatste, zittende of nagenoeg zittende bloemen.

Axanthopsis       Axanthópsis Korth. [P. W. Korthals], – van Axanthes, plantengesl. (Rubiacĕae); Gr. opsis, voorkomen, uiterlijk: op Axanthes gelijkend gesl.

axanthus       axánthus (-a, -um), – van Gr. axôn, as; anthos, bloem: met op de assen, dwz. op den stengel en zijn takken geplaatste, zittende of nagenoeg zittende bloemen.

Axenfeldia       Axenféldia Baill. [H. E. Baillon], – in 1858 genoemd naar Auguste Axenfeld (1825, Odessa; 1876, Parijs), die te Parijs in de geneeskunde studeerde en zich tot Franschman liet naturaliseeren. Hij vestigde zich als ge-

[p. 49]

neesheer te Parijs, werd chef van het hospitaal Beaujon en hoogleeraar aan de Faculté de Médecine. Tijdens de choleraepidemieën, die in 1849 en 1854 Parijs teisterden, onderscheidde hij zich door toewijding aan zijn patiënten. Hij schreef een aantal publicaties over zenuwaandoeningen, waarvan vooral zijn Traité des névroses roem verwierf. Hij was bevriend met Baillon, den auteur van het naar hem genoemde gesl.

Axia       Áxia Lour. [J. Loureiro], – vr. vorm van Gr. axĭos, waardig: waardige plant, waardevolle plant. Een soort van dit gesl. werd meer dan een eeuw geleden door de inlandsche geneesheeren van Cochinchina hoog ingeschat als geneeskrachtige plant.

axillanthus       axillánthus (-a, -um), -van Lat. axilla, (blad)oksel; Gr. anthos, bloem: met okselstandige bloemen. Deze samenkoppeling van Lat. en Gr. is niet fraai; beter zijn axilliflōrus en maschalanthus.

axillaris       axilláris (-is, -e), – van Lat. axilla, (blad)oksel: (blad)okselstandig.

axilliflorus       axilliflórus (-a, -um), – van Lat. axilla, (blad)oksel; flos (flōris), bloem: met okselstandige bloemen.

axillifolius       axillifólius (-a, -um), – van Lat. axilla, (blad)oksel; folĭum, blad: met in de oksels van andere bladeren geplaatste bladeren.

axilliparus       axillíparus (-a, -um), – van Lat. axilla, (blad)oksel; părĕre, baren, voortbrengen: uit de bladoksels (bloemen) voortbrengend.

Axinaea       Axináéa Ruiz. et Pav. [H. Ruiz Lopez en J. Pavon], – van Gr. axīnê, bijl: bijlplant. De naam zinspeelt op den vorm der kroonbladen.

Axinandra       Axinándra Thw. [G. H. Kendrick Thwaites], – van Gr. axīnê, bijl; anêr (andros), man: plant met bijlvormige mann. organen (meeldraden).

axinantherus       axinanthérus (-a, -um), – van Gr. axīnê, bijl; anthêra, (als bot. term) helmknop: met bijlvormige helmknoppen.

Axonopus       Axónopus P. B. [A. M. Fr. J. Palisot, baron de Beauvois], – van Gr. axôn, as; pous, voet, steel. De aarspillen zitten op een gemeenschappelijken steel als spaken om een wielas.

Axyris       Áxyris L. [C. Linnaeus], – van Gr. axŭros (van a, ontk. voorv.; xŭrein, scheren), ongeschoren. – De naam zinspeelt op de dichte beharing der plant.

ayapana       ayapána, – Guiaansche plantennaam.

aylapi       aylápi, – Amb. plantennaam.

Aylmeria       Aylméria Mart. [K. Fr. Ph. von Martius], – genoemd naar Aylmer Bourke Lambert (1761, Bath; 1842, Kew), verdienstelijk plantkundige, medeoprichter (1788) en van 1796 tot aan zijn dood vicepresident van de Linnean Society te Londen, bezitter van een zeer rijk herbarium, schrijver van eenige bot. werken, o.a. van een uitnemende monographie van het gesl. Pinus.

Azadirachta       Azadiráchta A. Juss. [Adrien H. L. de Jussieu (1797-1853), plantkundige te Parijs], – verhaspeling van Perz. ázáddhirakt, d.i. edele boom.

Azalea       Azálea L. [C. Linnaeus], – vr. vorm van Gr. azalĕos, droog, dor. Linnaeus (Philosophĭa Botanĭca, 1e dr., p. 185) plaatst dezen naam onder het hoofd: “Solum natāle in nomĭne receptum” (standplaats door den naam uitgedrukt), zoodat hij beteekenen moet: plant van droog of dor terrein.

azaleiflorus       azaleiflórus (-a, -um), – van Azalĕa, (voormalig) plantengesl. (thans Rhododendron, Ericacĕae); Lat. flos (flōris), bloem: met bloemen als die eener Azalĕa.

azaleoides       azaleoídes, – van Azalĕa, (voormalig) plantengesl. (thans Rhododendron, Ericacĕae); īdes (Gr. eidês), uitgang, welke gelijkenis uitdrukt: Azalĕa-achtig.

Azanza       Azánza Alef. [Fr. Alefeld (1820-72), medicus-botanicus te Darmstadt], – Mexic. plantennaam.

Azaola / azaolanus       Azaóla Blanco [M. Blanco] / azaolanus (-a, -um), – genoemd naar Inigo Gonzalez y Azaola, die Blanco (zie Blancŏa) bijstond bij het schrijven van diens flora der Philippijnen (1837).

Azara       Azára Ruiz. et Pav. [H. Ruiz Lopez en J. Pavon], – genoemd naar J. N. de Azara (1731, Barbuñales in Aragon, N.O. Spanje; 1804, Parijs), uitnemend staalgraveur, vriend van bot. studie.

azarolus       azarólus, – Latinizeering van azarólo of azzeruólo, Ital. volksnamen van Crataegus – L. [C. Linnaeus].

azedarach       azédarach, – verhaspeling van Perz. ázáddhirakt, d.i. edele boom.

azedarachta       azedaráchta, – verhaspeling van Perz. ázáddhirakt, d.i. edele boom. Bignonĭa azedarachta Koen. et Sims werd zoo genoemd, omdat de bladeren gelijken op die van Melĭa azedărach L.

Azima       Azíma Lmk. [J. P. B. A. Monet de Lamarck], – verwijzing van den Malg. plantennaam azimena.

Azolla       Azólla Lmk. [J. P. B. A. Monet de Lamarck], – afleiding en beteekenis onbekend.

azollae       azóllae, – 2e nv. van Azolla, plantengesl. (Salviniacĕae): van Azolla, in Azolla levend.

Azorella       Azorélla Lmk. [J. P. B. A. Monet de Lamarck], – afleiding en beteekenis onbekend. Het gesl. komt niet voor op de Azoren.

azureus       azúreus (-a, -um), – Latinizeeering van Perz. lajuward, blauw: azuur, lazuur, hemelsblauw, hoogblauw.