Van een mirakel dat Sinte Aelbrecht dede an desen grave Dirck.
Dat XV capittel.
Het is gesciet op eenre tijt, dat grave Dirck om enige nootlike saken wille reysen moeste in Vrieslant over dat ijs, wanttet in enen harden winter was, dat alle Vrieslant bevroren was. Ende sittende op een slede, is hi gecomen opGa naar voetnoot51 een groot wijt water; ende als si te mits wegen waren gecomen, brack dat ijs, ende die slede, daer die grave op sat, bleef drivende opt water, mitten grave allene daerop sittende; want alle sijn dienres wechgelopen waren ende gevloden, sorgende te verdrencken. Als nu die grave sat op dye slede allene, verlaten wesende van alle menschelycken troest ende hulpe, heeft hi sijn hert ende gedachten gestuert tot die Godlike mogentheit, anropende God ende de heiligen waerden confessoer Sinte Aelbrecht, ende mittien voelde hy ende sach dat de slede daer hi op sat, drivende bleef opt water, ende en mocht niet dieper sincken dan tot des graven middel toe, niettegenstaende dat dat water daer hy mitten slede op dreef, ongrondelick diep was. Ende als sijn dienres dat sagen, dat hy dus bleef drivende, grepen si enen moet, ende sijn allencken den grave te baet ende te hulpe gecomen, ende brochten hem gesonts lijfs, mit alle dat op die slede was, behouden te wesen ten lande, danckende ende lovende God ende Sinte Aelbrecht, die hem uut dien noden ende periculen hadden verlost.
Auteursrechtelijk beschermd