Joeko uit het land van de zon

Joeko blijft in Nederland

Joeko is nu al bijna een jaar in het dorp, bij tante Ans en oom Rien.

Of hij het naar zijn zin heeft? Dat kun je wel begrijpen! Met alle jongens is hij de beste vrienden geworden. Op school hoort Joeko bij de eerste van de klas. En de pastoor vindt hem zo'n goede misdienaar, dat hij voortaan 's zondags in de Hoogmis mag dienen.

Joeko kent nu al een heleboel mensen van het dorp. Hij weet er elk hoekje en gaatje te vinden. En... hij denkt bijna niet meer aan zijn vriendjes uit het dorp in Suriname.

Pater Antonius heeft hij niet vergeten.

Die krijgt elke maand een lange brief van Joeko. Daarin vertelt Joeko steeds, wat hij zoal heeft beleefd.

Aan het slot van iedere brief schrijft Joeko altijd: ‘Ik hoop, dat ik nog heel lang bij oom Rien en tante Ans mag logeren. Ik zou eigenlijk hier wel altijd willen blijven.’

[p. 70]

Dan komt de dag, dat onze Joeko tien jaar wordt. Wat een feest is dat, bij oom en tante, en ook op school. Ja, hij zit nu al in de vierde klas!

De woonkamer en de stoel van Joeko zijn door tante mooi versierd. Hij krijgt voor zijn verjaardag twee prachtige boeken. Een boek over vliegtuigen en een boek over Suriname met foto's erin.

‘Je zou je eigen land haast vergeten,’ lacht oom, als Joeko de foto's in het boek bekijkt.

‘U bent zo goed voor me,’ zegt Joeko en hij kijkt oom en tante dankbaar aan.

Daar heeft Joeko gelijk in. Oom en tante zorgen voor Joeko, alsof het hun eigen kind is.

Van Bontje krijgt Joeko een nieuwe zwembroek. ‘Voortaan gaan wij samen zwemmen, Bontje,’ zegt Joeko blij. 's Middags, na school, mogen er drie jongens uit de klas komen spelen. Jan Willem, Hans en Sjoerd. Tante bakt pannekoeken met rozijnen erin. Nou, die smaken nog lekkerder dan taart, vinden de jongens.

's Avonds, als de jongens naar huis zijn, zit Joeko nog een poosje gezellig met tante en oom in de kamer.

‘Een fijne dag, hè Joeko?’ zegt oom Rien. ‘Je bent zeker wel moe?’

‘Het was reuze,’ vindt Joeko en hij bladert nog eens in het boek over Suriname.

‘Joeko, tante en ik moeten je iets heel bijzonders vragen. Je bent nu al zo lang hier. We willen eens ernstig met je praten.’

Joeko begrijpt niet, wat oom Rien zo ineens met die woorden bedoelt.

‘Je hebt geen ouders meer, Joeko. Dat vinden wij heel erg voor je. Wat zou het fijn voor hen geweest zijn, als

[p. 71]

zij je verjaardag ook hadden meegemaakt.

En weet je, Joeko, wat tante en mij altijd zo'n verdriet doet? Dat we zelf geen kinderen hebben. Daarom vinden wij het zo heerlijk, dat jij uit Suriname naar ons toe gekomen bent.’

Joeko zit stil naar oom Rien te luisteren. Hij snapt nog steeds niet, waarom oom nu juist op zijn verjaardag opeens zo spreekt.

‘We wilden je vragen, Joeko, of je altijd bij ons wilt blijven. Dan zijn wij niet langer je oom en tante meer, maar je vader en moeder. En jij bent dan onze zoon.’ ‘Ja,’ zegt tante, ‘zou je dat willen, Joeko? Ik geloof, dat we met z'n drieën heel gelukkig zouden zijn.’

Dan zwijgt tante. Het is stil in de kamer. Je hoort alleen het tikken van de klok en het zuchten van Bontje, die onder de stoel ligt te slapen.

Tante bakt pannekoeken met rozijnen erin.

Er gaan een heleboel gedachten door Joeko's hoofd. Hier blijven... voor altijd... nieuwe ouders, die veel van hem houden... Bontje, die zo trouw is... de

[p. 72]

jongens van school... zijn vriendjes uit Suriname en pater Antonius.

Het is net, alsof hij van heel ver de stem van de pater hoort zeggen: ‘Joeko, dat moet je doen! Blijf in Nederland. Je zult er gelukkig zijn.’

En dan opeens roept Joeko met blijde stem: ‘Dit is het mooiste geschenk van mijn hele verjaardag!’

Hij kan zijn tranen niet langer bedwingen. Joeko springt uit zijn stoel op en hij vliegt op tante Ans af.

‘U bent... een... schat!’

‘Je mag van nu af mams tegen mij zeggen, Joeko. En oom Rien heet voortaan paps. Is het zo goed?’

‘Ja... ja!’ fluistert Joeko en hij drukt zijn betraande wangen tegen het gezicht van zijn mams aan.

‘Ik schrijf het straks aan Anton,’ zegt oom Rien. ‘Joeko uit het land van de zon is ons kind geworden. Voor altijd!’

Die avond ligt Joeko nog lang wakker. Hij ligt te denken, aan alles wat er op zijn verjaardag gebeurd is. O, wat heeft hij een fijn gevoel!

‘Ik mag hier altijd blijven,’ zegt hij telkens zacht in zichzelf. ‘Altijd!’

Het is al elf uur, als hij eindelijk in slaap rolt. Even later gaat de deur van Joeko's kamertje open.

Joeko's ouders komen stil naar binnen. Zij zien de gelukkige lach op Joeko's gezicht.

‘Hij komt uit het land van de zon en hij is voortaan ook een zonnetje in ons huis,’ zegt mams en zij drukt een kus op Joeko's voorhoofd.

‘Je broer Anton had ons niet gelukkiger kunnen maken,’ vindt paps. ‘Hij is nu ònze Joeko.’