Verzamelde gedichten

[p. 36]

[langzaam het oog verscheuren]

langzaam het oog verscheuren
het oog nu wordt weer levend
zijn mond aan het vochtig waas
hij weet zich te redden
in deze omgeving weet hij te baren
hij liegt het: niet aan mij gedacht

de trein trekt met de zware wielen in haar mond
die opengescheurd een leven leidde vol zelfbeklag
haar dienaar in mijn gedaante
getroffen mompelt hij en wikkelt haar in het leven
hoe leeft de zon hoe klein

(met duizenden omstanders)
in overvloed is haar lichaam bedekt met aarde
zodat zijn lange handen in haar buik verkeren
helaas als simpele voorstelling mislukt
doch bizonder gelukt als nekschot
hij verheft zich: een treffende gelijkenis