Verzamelde gedichten

[p. 12]

1952

[p. 13]

[wat vader, de lust tot wezen en inkeer]

wat vader, de lust tot wezen en inkeer, de ver-
nietiging voor mij betekende, de lust tot bewegen
en langzaam sterven, als vóór mij de doden
de stoom van hun vergissing traag lieten verglijden,
de jaren dat wij leefden

de lust tot inkeer, de vader en de vernietiging zij keren
mij om, hoe langzaam, hoe ingetogen is de hand
waarmee zij de zon boetseren om slechts te leven om te doden

hoe ingetogen is de mond die langzaam stervend
zich vooroverbuigt, tenslotte de dag bereikt opdat wij
vernietigen en
Vader tot de bergen sprak: zij komen zij komen...

wat de lust tot wezen in het goud der vernietiging
ziet: de vader en de inkeer,
het is de drank der eenzamen die langzaam sterven en zich
niet afvragen hoe de vergissing ontstaan is hoe
ingetogen de dood is hoe langzaam
hoe langzaam de vernietiging verglijdt