de verwarring na zijn salvo enigszins hersteld was en zij het hotel binnengedrongen, zou hij reeds lang verdwenen zijn.
Gerustgesteld wilde hij de kijker weer laten zakken. Doch eenklaps verstarde die beweging en hij bleef roerloos staren naar een enkel gezicht in de menigte, dat de scherpe lenzen ineens bij toeval gevangen hielden. Hoe lang hij zo stond, gebogen, iedere spier gespannen, zwaar ademend, wist hij zelf niet. Tegen het holle gevoel van angst, dat iedere vezel van zijn lichaam eensklaps vervulde, bestond geen tijd meer. Pas toen de man daar omlaag met een enkele beweging geluidloos uit het beeld gleed, lieten zijn handen de kijker vallen. De scherpe tik, waarmee het instrument de grond raakte, scheurde hem los uit zijn vreemde beklemming. Struikelend bereikte hij de telefoon en draaide wild het nummer. En luisterend naar de zoemtoom, die aan de andere zijde van de lijn tergend traag overging, bonsde slechts één klank door zijn gedachten, waarvan de echo een steeds spookachtiger en dreigender timbre kreeg.
Mr. Darr...! Mr. Darr...! Mr. Darr...!!!
Buiten begonnen ze opnieuw te juichen...