De Ystroom

[fol. ***1r]

Aen Joannes Antonides, Op zijnen Ystroom.

MYn herssens zijn nu ongebonden vry.
Mijn eige geest magh die met lust doorwaeren,
En van mijn aengebooren poëzy
Ontsluitze op nieuws de halfgeslotene âren:
En komtge die door vriendschap, ongehoopt,
Zo heuschelijk noch spooren daerze loopt?

Ik voel de spoor van uw verzoek zoo wel,
Dat ik, hoe thans van vryheid opgeblazen,
Noch eens zo rijzend van gedagten zwel;
Om mijn genegentheid, door heilig raezen
Van vloeiend rijm, te geven vryen toom,
Tot lof van u, en uw' doorluchten stroom.

Aen d'een zy roert de groote mogentheid
Des fieren Leeuws van zeven vrye Landen
Mijn dichtrompet, ten oorloge aengevleit;
De hooghste lof van edele verstanden:
Maer grooter gonst streeft deze drift voorby
Tot lof van u, en uw doorluchtig Y.

[fol. ***1v]

 

Aen d' andre zy verrukt de minzaemheid

 

Der lieve vrê mijn luit, om op te spelen,

 

Hoe zeker, hoe gelukkig zy'er weid

 

In 't eeuwigh schoon van Neêrlands lustprieelen.

 

Noch zingt mijn Zangheldin met grooter moet,

 

Tot lof van u, en uw' doorluchten vloed.

 

 

 

Maer denk niet, dat ik op den ouden trant

 

Van Helikon, dat groot tonneel der gekken,

 

Uw gadeloze geest en vlug verstand

 

Zal roemend zoeken hoog in top te trekken:

 

De Hemel, dien gy des te danken hebt,

 

Heeft in dit deel mijn roemen onderschept.

 

 

 

De lof en faem wort in der daet verkleent,

 

Wanneermen die loftuitend wil vergrooten.

 

Hy zegt het al, die zegt het geen hy meent.

 

Ik heb u hier mijn Poëzy ontsloten,

 

En nevens die het binnenst van mijn borst,

 

Bey van blanker noch zotten lof bemorst.

 

 

 

D. Buisero.