|
| |
| |
| |
| |
Stroomfestoen
Aen den hoogeedelen welgeboren grootachtbaeren Heer
Heer Kornelis de Vlaming van Oudshooren, Ridder, Heer van Oudshooren en Gnephoek &c. Burgermeester, &c. en Raed ter Admiraliteit tot Amsterdam.
MYn zangggodinne wijd eerbiedig haer gedicht
Oudshooren toe, en treet vrymoediger in 't licht
Op zulk een' grooten naem, al komtze min verheven
Van trant, en telkens van haer onmaght neêrgedreven,
Alsze op haer pennen scheen te stijgen van de grond;
Die luister legt haer weêr de woorden in den mond,
En zetze leven by. wie kan haer vier bedwingen!
Nu 't haer gelukt den lof der oude stam te zingen,
| |
| |
Die schier voor eene trits van eeuwen, opgevoert
Ten Bisschoplijken stoel, het maghtig Stich, beroert
Als in een' Oceaen van bittre staetkrakkeelen,
En vreesselijk geschokt, gescheurt aen alle deelen,
Bestraelde met den glans van haere myterkroon;
Die op 't eerwaerdig hooft van Willem eens zoo schoon
Te gloeien scheen: nae wienze eerbiedig, op 't behaegen
Der kristewerrelt, wierd aen Jakob opgedraegen;
Twee Ridders, telgen uit Oudshoorens gryzen stam.
En schoon 't Aertsbisdomaen een heimelijke vlam
En teering quijnde, door den nijt der vloek verwanten,
Die tegen 't wettig recht der Bisschoppen zich kantten,
Noch zwichte 't voor geen' storm van oorlog of gewelt:
Maer reikte van den kant des Yssels, tot het Scheld
Met zijn gewijden staf. Het is de haet ontschoten,
Dien ouden Stamboom streng te snoeien van zijn looten.
Zy slooft zichzelf vergeefs te barste, en spilt haer kracht.
Gelijk de Noordzee, als een zeehoos onverwacht
Van een scheurt, en naer strand gejaegt van onweêrbuien,
De zonne blind, en schent het noorden tegen 't zuien,
Het hooft van Vlissingen en 't zwaere paelwerk beukt,
En stoot op stoot rammeit: maer dat staet ongekreukt
Op zijnen wortel, en verduurt de felle vloeden,
Tot zy van zelf hun drift verliezen onder 't woeden.
Het adelijck geslacht, in zulk een' langen ry
Van eeuwen noit gescheurt, nu uit de heerschappy
Geschopt, dan weêr in top gedraegen, nae het keeren
Der staeten, en de zucht der maghtige overheeren
En Graeven, stak het hooft weêr boven t' Amsterdam,
En zegende de Stad met d'eere van haer' stam,
| |
| |
Ruim voor twee eeuwen in het staetbewind geheven
Op 's Burgermeesters stoel, een glory, die den neven
En looten voortgereikt, nu noch d'Oudshoorens kroont,
En dankbaer hunne deugd erkent, maer niet beloont.
Gebeurt ons d'eere, dat wy 's Burgervaders ooren
Met onze stroomwijze en den lof van 't Y bekooren;
En hy den strengen boog der staetzorg, jaer op jaer
Ten dienst des lands gerekt in oorlog en gevaer,
Ontspanne, en eenmael zich gewaerdige te keuren,
Waer zich mijn Stroomfestoen met voeghelijke kleuren
Schakeert, of schiet te kort in bloemen en sieraet:
Mijn Stroomnimf wil met vlijt zich reeglen nae die maet,
En zelf haer eigen stem en klanken overzingen.
Nu kruiptze langs den kant, en volgt de stroomelingen
Van achtren in hun zogh op Thetys feestbanket.
Of treet den Ygod nae en zijn doorluchtig wed,
Het zy hy vreedzaem streeft, of vreesselijk aen 't loeien,
Komt langs verdronken veld en akker heenevloeien.
Maer minder achterhaelt mijn zangheldin den lof
Der zeevaert, en bezwijkt in zulk een keur van stof:
Daerze in zoo eng een perk gedwongen en beslooten,
Als maer in schaduw groet de Nederlandsche vlooten,
Die daeglijx dryven op den Ystroom af en aen,
Een' milden oogst van schat inscheepen en ontlaên,
En hier gemaert, geen vloot vertoonen op de plassen,
Maer een geweldig bosch, ten golven uitgewassen,
Geduurig weêr gesloopt en weder aengegroeit,
Een schrik der zee, zoo ver Neptuin om 't aertrijk vloeit:
Het zyze alleen om winst het schuimend pekel klooven,
Of brullende van haet, en 't Yperk uitgestoven,
| |
| |
De rovers temmen en brantschatters van de zee,
En koopen met het bloed der vyanden de vree.
Of blixemen in 't oog der Afrikaensche mooren,
De waterhonden, tot oneedlen roof gebooren.
Maer schoon de stem my in zoo zwaer een werk begeeft,
Die klinken moest, zoo ver de kiel op 't water zweeft,
De zon de vlooten volgt, en voorgaet met haer straelen,
Of steil uit haeren trans die hen op 't hooft laet daelen;
Dat schroomt Oudshooren niet te naedren, die een lit
Der hooge Zeeraed, wringt den winden het gebit
Kort in den mond, en laet zomwijl, om lucht te scheppen
Op 't zeilrijk Y, matroos zich in een roeijacht reppen,
En kleene sloepen; schoon zoo menig zeegevaert
Gereet staet op zijn' wenk. dat is der goden aert,
Dat is hun trant, elk aen te zien met gunstige oogen,
Elk te waerdeeren nae zijn yver en vermoogen.
De zelve koelte die de krijgsvloot voert uit zee,
Brengt ook den boeier en galjooten op de ree.
De zon, die met haer' glans verquikt Olyf en Ceder,
Lonkt tijdeloozen toe in 't eerste lenteweder,
En queekt de veltbloem aen. de zee ontzegt geen' vloed
t'Ontfangen, schoon hy kruipt en sleept met traegen voet,
Zoo wel als die van trots en hovaerdy gezwollen,
Met vliegende karros komt in haer' boezem rollen.
Maer loopt mijn stroomgodin metal te flaeu een toom:
Wie stamert niet in d'eer van 's werrelts rijksten stroom.
|
|
Auteursrechtvrij
