Dankzegging.
GY schenkt my, groote God, dan weer op nieuw het leven;
Als was 't niet groot genoeg eens dat geschenk te geven,
En dat uw liefde, een schets van u, waeruit ze straelt,
Gelijk uw Majesteit, moest wezen onbepaelt.
Een bange koorts, die ongevoelig aen quam naderen,
Joeg 't ziedend bloet te post, of stremde 't weer in d'aderen,
En, danssende in de pols op mateloozen trant,
Won op de geesten en het lichaem d'overhand.
Het zwoegende ingewant, ontstoken als een oven,
Dreef met benaeuden damp de vlammen op na boven,
En schildrende averechts met een verwart penseel
Gemengde vormen en de deelen voor 't geheel.
Gelijk het kunstglas, na zijne eigenschap geslepen,
En in een werktuig, naden eisch van 't ligt, gegrepen,
In eene donkre zael, op 't wit panneel der wand,
Ons beelden maelt; maer alle in omgekeerden stand.
Of eveneens, gelijk wanneer de zonnestralen,
Van 't zuider hooftpunt, met meer gloed in d' oogen dalen,
Een tuimelende rei van schimmen, los en licht,
Nu zich vertoond, en dan ontglipt aen ons gezicht.
Men zoekt vergeefsch, door hulp van sterkende artsenijen;
Het zy ze vegen, of de grove dampen snijen,
De ziekte, die het hart nu klemt tot aen den gront.
En afweit, het gebit te wringen in den mond.
Zy hold met lossen toom, en verder toegedreven,
Schend, in het worstelperk, de dood aen tegen 't leven.
Elk neemt, vol moed, in 't veld zijn aenbescheiden deel,
En 't lag 'er toe, 't en waer de rechter van 't krakeel,
Door zijn' Herouten, in de vechtbaen aengestoven,
Dien ongelijken strijd genadig had verschoven.
Hy weet alleen hoelang. voort vlucht met een de koorts,
En 'k voel mijn bloed niet meer ontvlammen door haer toorts
|
|
Auteursrechtvrij