|
| |
| |
| |
Aenspraek van D'arme weezen, Aen de loffelijke Burgerye der Stad Rotterdam.
HEt Nieuwe Jaer, dat uit het oude komt verresen,
Gelijk een Fenix, wekt ons, Rotterdamsche Weezen,
Door armôe, zonder schult geperst en neergetreên,
De milde Burgery te smeeken als voorheen.
Wat hoopen wy met recht nu op een gouden regen!
Die zelfs, toen 't Vaderlant, ten uitersten verlegen,
Te land geschokt, bezet op eigen Oceaen,
Scheen in een zee van bloet te zullen ondergaen,
Daer vast de gordel wiert gescheurt van onze steden,
En met bebloede hoef het smokend puin vertreden,
Noch vonden t'onzer hulp, in zoo benaeuden stant
De rijke gaven van een onbekrompen hand.
Laet uwe miltheit meê met uwe welvaert groeien,
Beroemde Stad! die door Gods zeegen meer aen 't bloeien,
En opgeheven in den top van Zeevaerdij,
Uw handel meerdren ziet met uwe burgerij.
Gy zijt het koopjuweel en markt van uw gebuuren.
De graenen vloeien hier u toe met volle schuuren.
Uw havens drijven van den wijn in dezen tijt,
En vallen voor dien oogst te klein, hoe ruim en wijd.
Gods strenge tooren, die zoo hevig aen het brullen,
Bynae gantsch Duitschland met de dootschrik quam vervullen,
Daer 't Pestvier, bruischende als een stroom, door 's hemels straf,
Zelfs koningsteden af kon weiden tot een graf,
Heeft zoo genadelijk verschoont uw ruime wallen.
D'aertbeving, die de kroon van Mallaga deed' vallen,
Tot in den boezem van gantsch spanje doorgeboort,
En vee, en menschen in een afgront heeft versmoort,
| |
| |
Ging u voorby: en dreunde uw aerdrijk hier van onder,
'T was tot uw heil; en op het juichen van den donder
Uit grof kanon, wanneer uw kust wierde aengedaen
Door gantsche vlooten, vol en kostelijk gelaên.
De haet van Godsdienst doet ons hier geen zwaerden wetten,
Om burgers tegeneen in 't harnas aen te zetten,
En met bedekt vergift, en gruwzaem moortgeweer
Den Heilant andermael, door zoo vervloekt een leer,
Te kruisigen; elk mag hier vrij en veilig leven,
En in de schaduw van zijn wijngaert zich begeven.
Zoo veel geluk byeen, in zulk een overvloet!
Waer meê de Hemel nu zijn roede weêr verzoet,
Belooft een vollen oogst van uw miltdadigheden.
Zoo gy uw schatten wilt met overwinst besteden,
En blijven in de gunst van Hem, die van om hoog,
Ziet in de harten met zijn albespieglend oog,
Laet ons, die hier berooft van onze vaders zwerven,
Tot onze troost iets van uw overvloet beërven.
Gy geeft op dubble rente, en raekt geen hooftsom quijt,
De hoogste Vader zal 't weergeven op zijn tijt.
Wy vonden door uw gunst, zoo menigmael gebleken,
Ons van den onderhout des levens noit versteken;
En vinden Vader in der daet, en niet in schijn,
Schoonwe in de bloem der jeugt berooft van Ouders zijn:
Maer 't geen voorheen door ons zoo waerdig is genoten,
Wilt dat nu wederom vervullen en vergrooten:
D' almachtige, die lang begunstigde onz' gebeên,
En met de zon van zijn genade in noot bescheen,
Zal alzoo weinig, als voor deerelijke klagten,
Zijn ooren stoppen voor onz' dankbare gedachten.
Wy staen met leêge Schael, geeft gy met volle hant.
Zoo groey' geduurig aen de zegenrijke stant
Der Burgerye, en die haer loffelijk regeeren!
Zoo moete in Staet en Kerk de Vrede triomseren,
| |
| |
En Schijndeugt, balling 's lands, omdwaelen zonder heul,
En Haet en Nijt zich zelfs verstrekken tot een beul!
'T verstuive al wat de Stad kan in haer welvaert krenken.
Op zulk een hoop verwacht ons Godshuis uw geschenken,
Die klimmen als een wolk van wierook, nae Gods troon:
Deelt milt op d'aerde; en in den Hemel is uw loon.
|
|
Auteursrechtvrij