Behouden reize, Aen de Jonkvrouwen Wilhelma en Kornelia Berg.
HElaes! verlaet gy dan den Amstelgront,
Om over wilde en ongestuime baren,
Ten trots der onweerwinden, af te varen
Den dollen God der golven in den mond!
Zie toe. de min toont ook zijn kracht in zee.
Wie weet, terwijl de winden u vervoeren,
Wat watergoon uit hare killen loeren,
Om zulk een roof te schaken op haer ree?
Hoe zullenze, uit een ongeveinst gemoet,
Het Eilant, dat die schoonheen zal ontfangen,
Gelukkig roemen in haer zegezangen,
Terwijl zy 't schip vast kussen met haer vloet.
Daer wy, bedrukt aen d'oevers van het Y,
Al biddende met d'oogen, nat van tranen,
Een veilig pad door woeste stromen banen;
Tot gy, voor wint gelukkig en voor ty
Gedreven aen uw vaderlijke strant,
Het Eilant, daer uw lukstar is begonnen,
Verlichten zult, gelijk twee middagzonnen,
Gaet heen, ô pronkjuweelen van uw lant.
Gaet geen, en vreest de winterbuien niet,
Daer schoonheit kan verwoede golven toomen.
Den stormen is haer razernie ontnomen,
Die buigen 't hooft alree voor uw gebiet.
Wy zullen nu, dewyl gy ons verlaet,
Uw deugden en bevalligheden roemen,
En menigmael uw naem eerbiedig noemen,
Tot gy my weer ziet in gewenschten staet.
1665.
|
|
Auteursrechtvrij