Aen den Heere Peter Francius, Toen hy in de doorluchtige Schoole van Amsterdam, na dat hy zijn gedicht op de Vrede uitgesproken hadde, tot Professor wiert verkooren.
Mota manus procerum est; & quid facundia possit Re patuit.
Ovid.
OP uw verdiende faem volgt eindlijk meê het loon,
Geleerde Francius, Apols bemindste zoon;
Nu gy, ter goeder uur, ten tabbaert uitverkoren,
Zult van het hoog gestoelte uw lessen laten hooren,
En aengemoedigt door een eedle zucht van lof,
Den diepen rijkdom der Romeinen uit het stof
Ophaelen, daer de jeugt aen uwe stem blijft hangen,
Door uw welsprekentheit, en zuivre tael gevangen.
Hoe zal 't uw yver aen doen groeien, die alreê
Zoo moedig heeft gepeilt de grondelooze zee
Der letterhelden, in Latijnsche en Grieksche spraken,
Alsge in uw reden denkt, hoe eertijts deze daken,
En wanden galmden op d'orakels, van 't kleinoot
Der wijsheit, Vossius en Heins, die trots de doot
Braveeren, en door vlijt langs d'ongebaende wegen
Der wijze aeloutheit, hier d'onsterflijkheit verkregen.
Dan dunktme barsten vloer en muuren op 't geluit
Van uw verheven stem vaneen, die moet'er uit,
En niet vernoegt te zijn in 't vaderlant geprezen,
Wil door geheel Europe, en verder, ruchtbaer wezen.
Daer banen tot uw dienst en glorie nimmer moê,
De zanggodinnen u met vreugd de heirbaen toe,
De zanggodinnen, die nu klaer aen elk betoonen,
Met welk een tedre gunst zy uwe vaerzen kroonen:
| |
Het zy gy lieflijk vloeit, gelijk een Amstelzwaen,
Die vlak voor stroom de wint laet door haer wieken gaen,
En met haer roeiers speelt en dartelt in de baren.
'k Hoor dan den wedergalm van Nazoos eedle snaren,
Het zy een hooger geest in uw gedichten leeft,
En gy met vollen zwier gelijk de Donau streeft,
Of breede Rijn, die bruischt als koning van de stroomen,
En vint niet groot genoeg om zijnen loop te toomen:
Dan voert gy my om hoog, tot gyme nederzet.
Dan hoor ik Maro zelf, en zijne krijgstrompet.
't Gaet wel: 't heeft u aen geen Meceenen meê ontbroken,
De groote Valkenier, tot uwe gunst ontstoken,
Om uwe waerde, ziet vernoegt, dat hy u draegt,
Hoe zijn volmaekte keur den gantschen Raed behaegt.
Schep moed nu Poëzy, uw luister wort herboren.
Gy moogt in Amsterdam u weder laten hooren;
Maer gy alleen met vrucht, die rijk van zin en spraek,
Verstandigen zoo wel tot nut strekt, als vermaek.
Nu eens uw rijke geest den vollen toom gegeven,
O Francius! wel aen! nu lust het my te leven,
Te hangen aen uw zijde, en leeren uit uw mont
Historiewijsheit, en der talen waren gront.
Nu staet een oceaen van eere voor u open.
Vaer voort. maer mijn gedicht behoeft u niet te nopen.
Gy wort door eigen zucht toch sterk genoeg geleit,
Dies strek dit maer een blijk van mijn genegentheit.
|
|
Auteursrechtvrij