|
| |
| |
| |
Mengeldicht.
Aen den Heere Gerard Brandt, Op zijn Verzoekt Dat ik mijn gedichten weer uit zou geven.
WAerhenen kan u d' overmaet
Van uw genegentheit verrukken,
O Brant! dat gy my ernstig raet
Mijn dichten weer te laten drukken,
En haer het licht te laten zien,
Die hare feilen dat verbiên.
Laet andre, van meer geest gedreven,
En, aengestookt van hemels vier,
Zichzelfs, na 't einde van dit leven,
Vereeuwigen door hun papier,
En, boven 's weerelts mist gedragen,
Al 't land zien van hun lof gewagen.
Aldus zal Vondels krijgstrompet
Gehoort aen beide 's weerelts assen,
De dood doen luistren na haer wet,
En, alle tijd en perk ontwasschen,
De vratige eeuwen, door 't geluit,
Ontweldigen dien rijken buit.
De grafzerk houd zijn mond gesloten:
Maer zijn muzijk, zoo rijk van trant,
Gerolt op onvervalschte noten,
Blijft overal aen d'overhand.
De Faem, al spreektze uit duizent monden,
Blijft aen zijn glory vast gebonden.
| |
| |
Maer ik die volge in schemerlicht,
Dat my van ver maer op komt krieken;
Zal ik, vertrouwend' mijn gezicht,
En, drijvende op mijn wassche wieken,
Mee doopen, om een ydle Faem,
Een Oceaen na mijnen naem?
Zal ik, gewoon op stille stroomen
Te speelemeien met een boot,
In zee geen dolle orkanen schromen,
En reukloos worstlen met de dood?
Daer moet een Palinuur voor waken,
Die alle golven zijn een baken.
En schoon ik kende dat gevaer;
'K moet eerst mijn eigen krachten wegen.
Zoo voelt in 't perk een worstelaer
Zich al te spâ ter dood verlegen,
Indien hy, driest en onbedacht,
Zich durf verlaten op zijn kracht,
Als hem een sterker aen komt randen:
Als Milo een gemeenen stier
Hem op den rug plant met zijn handen;
Wanneer Alcides, vol van vier,
En, gloeiende om het hooft van toren,
Breekt Acheloüs slinker horen.
Onze eeuw, nauwkeurig boven reên,
Is t'hans meer vruchtbaer in het baren
Van zwijnen die op roozen treen,
Als ongeveinsde kunstenaren.
En steekt maer iemant uit in lof
De wangunst heeft een zee van stof.
De schaduw durft de zon braveren.
De haet wint velt. de kunst neemt af.
| |
| |
Zoïlen tarten weer Homeren.
De dood vint zelf geen rust in 't graf.
Men spuwt, baldadig en vermeten,
Op heilige asschen der Poëten.
Noch zijn de keuren zoo verdeelt,
Dat d' een niet wil dan oorlogsklanken;
Een ander dat men vleit en streelt:
Die, dat geduurig roeden wanken.
Een derde geeft geen dichter lof
Als om 't verandren van zijn stof.
Zoo zietmen tafels, tafereelen,
Hier tot den Hemel opgebeurt,
En daer de glory der penseelen
De schoone verwen toegekeurt.
Dies, hoemen 't wille in zijn gedachten,
Volkomen eere is noit te wachten.
Gy groote zielen, die voorheen
Zoo hoog ten zangberg opgestegen,
Den aerdkloot dryven ziet beneen;
En schoon de Hemel kon bewegen
En draeien uit zijn panne en spil,
Het aenzien zoud, gerust en stil;
Het zy g' ons toestraelde uit Athenen
Of Rome, en in uw Dicht bevat,
't Geene, uit den Hemel u verschenen,
D' Orakels toont van zonnestad,
De nijd, al zijt ge haer ontwassen,
Ontziet zich niet u aen te bassen.
Hoe? stelt niet meenig al zijn lust
In marmers van de tijd gesleten,
In munt en beelden, die met rust
Zoo lang zijn van de roest gegeten?
| |
| |
Heeft Scaliger niet Flakkus lier,
Zoo goddelijk van klank en zwier,
Beschuldigt van vervalschte snaren?
En wort niet Nazoos eedle geest
Gebrantmerkt, als ofze onervaren,
Te los en welig was geweest?
Wie zoekt zich dan in 't licht te geven,
Word dit die Helden aengewreven?
Dies duik ik veiligst onder 't loof,
In bruine schaduw neergedoken,
Daer 't schemerlicht my lieflijk stoof,
En mijne dichtlust, onbesproken,
My zelfs verstrekke een stil vermaek,
Als dat de middagzon my blaek'
En rooste, als die, in 't licht gestegen,
Mijn oog zie scheemren voor dien gloet
En ik, met Faëton verlegen,
Te spa beklaeg mijn trotsen moet.
Hy heeft geen hoogen val te vreezen,
Die by zichzelfs vernoegt kan wezen.
|
|
Auteursrechtvrij